บทที่4 ชาคริยาเธอกลัวความมืด

รวิชญ์คิดว่าเธอแกล้งทำ เจตนาประจักษ์ต่อ หน้าปาริดาเช่นนี้ บีบแขนชาคริยาอย่างแรง เธอทำ แบบนี้หมายความว่าไง

กินยากขนาดนั้นเชียวหรือ ให้เธอคายเช่นนี้

ชาคริยา นศีรษะ “อร่อยมาก แต่ฉันไม่ชินกับ รสชาตินี้เท่านั้น ”

รวิชญ์พูดอย่างเหยียบย่ำดูถูก หึงหวง ฉันกับ ปาริดาอยู่ด้วยกันมานานแล้ว ก็ไม่เคยเห็นเธอผิด ปกติเช่นนี้ สวมนามของคุณนายรวิชญ์ แต่ไม่ได้เป็น สามีภรรยาที่แท้จริง ไม่พอใจหรือ

ชาคริยาและรวิชญ์เติบโตมาด้วยกัน รู้จัก กัน20กว่าปีแล้ว พ่อแม่พวกเขาเป็นพี่น้องที่ดี ผู้ใหญ่ได้หมั้นไว้ตั้งแต่ทารก ตั้งแต่ชาคริยามีความ จำ เริ่มรู้จักความรัก เธอก็ชอบรวิชญ์ไม่มีวันเปลี่ยน ใจ

บัดนี้รักมา13ปี ความสัมพันธ์ที่รวิชญ์มีให้เธอ คืนเชยๆตลอด ไม่เคยรู้ว่าเธอรักเขามานานมาก แม้จะเป็นหินที่แข็งแกรงก็ควรจะละลายแล้ว ก็ไม่ สามารถละลายหัวใจที่เย็นชาของรวิชญ์ได้ เพื่อเขา เธอทำเรื่องโง่ๆไปมากมาย เขาไม่เคยเหลียวมองเลย

เขาสองคนสามารถแต่งงานได้อย่างราบรื่น เป็นเพราะพ่อของชาคริยา ก่อนพ่อเธอจะเสียชีวิต ได้ฝากชาคริยาแก่วิชญ์ดูไว้

และมอบทรัพย์สินทางครอบครัวทั้งหมดให้ แก่เขา ชาคริยาเติบโตในบ้านที่ฐานะดีมีคนเอาใจ ตลอด ไม่รู้จักการดำรงชีวิต

พ่อชาคริยากลัวว่าเขาตายแล้วไม่มีคนดูแล ชาคริยา บังคับให้รวิชญ์แต่งงานกับเธอ

ชาคริยาจับมือรวิชญ์แน่น หัวเราะแบบโล่งอก

“รวิชญ์ ฉันมีเวลา

แค่10เดือนแล้ว ต่อไปก็ไม่มีคนมาพัวพันกับ คุณแล้ว คุณวางใจได้ คุณจะได้รับอิสระ 10เดือนนี้ กรุณาดีต่อฉันหน่อย ได้ไหม”

พูดเหมือนว่าจะตายจากกัน รวิชญ์สะบัดมือ เธอออกอย่างรวดเร็ว ใช้แววตาที่ไม่เข้าใจจ้องมอง ชาคริยา เธอโล่งออกอย่างนี้ทำให้เขา

หวาดกลัวขึ้นมา ชาคริยาพัวพันกับเขามาหลายปี จะยอมแพ้ง่ายๆอย่างนี้หรือ

ชาคริยา เธอป่วยใช่ไหม รวิชญ์ด่าในใจ เดิน ออกไปโดยไม่กล้ายอมรับ

เมื่อกี้รวัชญ์ช่วยปาริดาดูบาดแผล หลังปาริดา มีแผลเป็นขนาดใหญ่ หลายปีก่อนปาริยาช่วยเขาได้ รับแผลนี้มา ดังนั้นรวัชญ์รู้สึกผิดมาตลอด สัญญาว่า จะดูแลเธอตลอกชีวิต 5ปีก่อน เขามีแผนจะแต่งงาน กับปาริดา แต่พ่อชาคริยาให้เขาแต่งงานกับชาคริยา กะทันหัน เรื่องนี้ก็เลยถูกดองไว้

ปาริดาเป็นเมียเขาโดยไม่ถูกต้องมา5ปี

“รวัชญ์ อีก10เดือน เราจะแต่งงานจริงหรือ ปา ริดาพูดอย่างไม่สบายใจ เธอกลัวว่าสิบเดือนนี้เป็น แค่กลลวง

รวัชญ์เต็มไปด้วยความสงสัย พฤติกรรมชาคริ ยาช่วงนี้เหมือนการ

ตาย

“ไม่มีปัญหา”
ปาริดาดีใจ ผลักรวัชญ์ลงบนโซฟา จูบริมฝีปาก เขา มือล้วงเข้าในเสื้อของรวัชญ์

รวิชญ์กอดเอวปาริดา ตอยจูบโดยไม่ลังเล พลิกและกดเธอลงบน

โซฟา ทันใดนั้น เขามองไปที่ท้องฟ้าข้างนอก ดึกมากแล้ว มืดตึดตื้อ เหมือนฝกจะตก คิดได้ว่า ชาคริยากลัวมืด เขาไม่มีอารมณ์ที่จะทำต่อกับปาริ ดาอีก

“รวิชญ์” ปาริดาเรียก

รวิชญ์ปล่อยเธอ จัดสูทตัวเองเรียบร้อย ดึก แล้ว ฉันต้องกลับบ้าน ในอนาคตเรามีเวลาคบกันอีก นาน

สีหน้าปาริดาน่าเกลียดมาก “จะไปพบชาคริยา หรือ คุณสงสารเธอเหรอ”

“ถึงแม้จะหย่ากัน ฉันก็ต้องดูแลเธอ” นี่คือคำ สัญญาที่ชญ์ให้ไว้กับพ่อของชาคริยา

ปาริดาไม่พอใจ ตราบใดที่ชาคริยาเป็นก้าง ขวางคอเธอกับรวิชญ์ ก็ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ตลอดไป

ไฟในห้องสว่างเกือบทุกด้านทุกมุม

ข้างนอกฝนตกหนัก ฟ้าแลบฟ้าผ่าฟ้าร้อง คะนองเป็นช่วงๆ ชาคริยากอดขาทั้งสองข้างไว้ ร่าง ที่ตึงแน่นนั่งอยู่บนโซฟา

เธอไม่ชอบสภาพอากาศฝนตกฟ้าร้องคะนอง อย่างนี้ จำได้มีครั้งหนึ่ง สภาพอากาศเลวร้ายเช่นนี้ เธอเปียกโชกไปทั้งตัวไปหารวิชญ์ เพื่อที่จะส่งขนม คุกกี้ที่เธอทำเองให้เขา

ณ ประตู เธอก็ไม่ได้สังเกต ฟ้าผ่าตรงหน้าเธอ เลย ทำให้วงจรไฟฟ้าบ้านรวิชญ์ถูกตัดหมด ฟ้าร้อง ดังมากทำให้ชาคริยาหูหนวกไปสามวัน คุกกี้ที่เธอ ทำเองถูกเผา ดีที่เธอไม่เป็นไร แต่ประสบการณ์นี้ ทำให้เป็นเงาที่ลบไม่ออกในความทรงจำของวัยรุ่น

ไฟแลบ ไฟดับ

ชาคริยาตกใจเงยหน้าขึ้น ความมือในห้อง รับแขกไม่มีใครเลยสักคน ชาคริยาเอามือถือมาส่อง อยากโทรหารวิชญ์เป็นคนแรก คิดๆไป ดึกแล้วรีบ ร้อนจากบริษัทกลับมาบ้านก็อันตราย เธอก็เลิกคิด
หดตัวอยู่มุมโซฟา ชาคริยาปิดตาสนิด รู้สึกว่า ได้ยินเสียง ชาคริยาเงยหน้าขึ้น ตกใจหมดเลย ร่าง ใหญ่ยืนอยู่หน้าเธอ ชาคริยาเกือบกรีดออกมา แต่ อีกฝ่ายก็เปิดไฟฉาย เสียงหมองคล้ำพูดว่า “ฉัน เอง