บทที่ 5

พ่อเลี้ยงวริทธิ์พาร่างใหญ่ก้าวเท้ายาวๆ เข้าไปในบ้าน พอเดินเข้ามาถึงห้องนั่งเล่นภายในบ้านพัก ก็ต้องเลิกคิ้วขึ้นสูง เมื่อเห็นบิดานั่งอยู่บนโซฟา มีหนังสือพิมพ์ในมือ น้ำชาในแก้ว ใสถูกดื่มไปจนหมดแล้ว บ่งบอกให้รู้ว่าท่านคงรอเขาไม่ต่ำกว่า ห้าชั่วโมง

“คุณพ่อ…ยังไม่นอนอีกหรือครับ”

พ่อเลี้ยงวริทธิ์เอ่ยถาม พลางทรุดกายลงนั่งตรงข้ามกับบิดา สีหน้าเต็มไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานหนักทั้งวัน

พ่อเลี้ยงตรินวางหนังสือพิมพ์ลง มองลูกชายอย่างตำหนิ ขณะเอ่ยตอบให้คนถามต้องขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่งด้วยความ แปลกใจ

“พ่อรอวริทธิ์อยู่”

“คุณพ่อมีเรื่องด่วนหรือเปล่าครับ”

พ่อเลี้ยงวริทธิ์เอ่ยถามบิดา แต่แทนที่จะได้รับคำตอบ กลับ ถูกบิดาตั้งคำถามกลับคืน

“ทำไมวันนี้กลับบ้านดึกมาก

พ่อเลี้ยงวริทธิ์ก้มลงมองนาฬิกาเรือนแพงบนข้อมือสีแทน พลางเอ่ยแก้ตัว “เที่ยงคืนครึ่ง ไม่ดึกเลยนะครับคุณพ่อ ปกติผมกลับดึกกว่านี้อีกนี่ครับ”

พ่อเลี้ยงตนพยักหน้ากับค่าตอบ แล้วเอ่ยบอกต่อแกม ตำหนิไปในตัว

“วริทธิ์จำไม่ได้หรือยังไง วันนี้พ่อบอกให้กลับบ้านเร็วหน่อย

เพราะเจ้าสาวของแกจะเดินทางมาถึงในตอนบ่าย

คราวนี้พ่อเลี้ยงวริทธิ์ถึงกับพยักหน้าลึกๆ ยิ้มเหยียดตรงมุม ปาก เมื่อนึกถึงว่าที่เจ้าสาวที่ถูกส่งมาให้เขา เชือด ถึงถิ่น

“อืม…ผมลืมซะสนิทว่าวันนี้ผมจะได้เข้าห้องหอกับอลน่า ลูกสาวคนสวยของลูกหนี้รายใหญ่ของพวกเรา เห็นทีว่าผมต้อง รีบแล้ว ป่านนี้ว่าที่เจ้าสาวของผมคงนอนรอจนแห้งเหี่ยวไปแล้ว”

เพราะเข้าใจผิดคิดว่า อลีน่าคือว่าที่เจ้าสาวที่ถูกส่งมาล้าง หนี้ พ่อเลี้ยงวริทธิ์จึงเค้นเสียงเยาะหยัน นั่นก็เป็นเพราะว่าเขาสืบ ประวัติของหญิงสาวจนล่วงรู้มาแล้วว่าอีกฝ่ายนั้นเละมากเพียง

ได

“เดี๋ยวก่อนวริทธิ์”

ผู้เป็นพ่อเอ่ยเรียก กำลังจะบอกว่าเจ้าสาวไม่ใช่อลีน่า แต่ก็ ไม่ทันแล้ว เพราะร่างใหญ่กำยำผุดลุกขึ้นยืนเดินตรงไปยังห้อง นอนอย่างรวดเร็ว

พิมพ์มาดารีบวิ่งกลับตรงไปที่เตียงนอน คว้าผ้าห่มมา คลุมโปง ใจเต้นแรงแทบทะลุออกมาข้างนอก ขณะแอบฟังการ สนทนาระหว่างพ่อเลี้ยงตรินกับพ่อเลี้ยงวริทธิ์ กระทั่งรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังเดินตรงมายังห้อง

บางกผ้าห่มไว้ เย็นเฉียบไม่ต่างจากน้ำแข็ง เหงื่อพลั่กกับเสียงฝีเท้ากำลังตรงมายังเตียงนอนเธอนอนคลุมโปงอยู่ในขณะนี้

พ่อเลี้ยงวริทธิ์เลิกขึ้นเมื่อเข้ามาห้องจะเห็นว่าเจ้าสาวนอนเปลื้องรอเขา กลับพบบน เตียงนอน มีใครบางคนนอนคลุมโปงอยู่แทนที่

“สวัสดี เจ้าสาวคนสวยและกร้านโลก”

มือใหญ่กระชากผ้าห่มออก โดยลืมเค้นเสียงเยาะหยืนตอนท้ายด้วย นั่นเป็นเพราะดีว่าอลีน่าเป็นดั่งเยาะหยัน ๆ

แต่เห็นหน้าของอยู่ใต้ผ้าห่มหนา กำลัง จ้องเขาราวกับกระต่ายน้อยหวาดกลัวราชสีห์ พ่อเลี้ยงวริทธิ์

“คุณเป็นทำไม

ดวงตาคมกริบ จ้องมองเขม็ง ใบหน้าคมเคราเต็มสัน คาง ให้พ่อเลี้ยงวริทธิ์ดูเกรงขาม กอปรกับเสียงเค้น ถามห้วนเอาตะกุกตะกัก

ฉัน…ชื่อ….พิมพ์มาดาเป็นลูกของปกรณ์ เอ่อฉันมาคำสั่งคุณ ยื่นเสนอไปกับครอบครัวของเรา

“มาทำหน้าที่เมียล้างหนี้?”

พ่อเลี้ยงวริทธิ์เสียงเยาะหยัน ดวงตาคมกริบจ้องมองหญิงสาว เขม็ง ยอมรับว่าหญิงสาวสวยคม นัยน์ตาดุไม่ต่างจากนางเสือ คนนี้เป็นที่ถูกใจเขามาก

พิมพ์มาดากัดเม้มริมฝีปากไว้แน่น แม้จะหวาดกลัวพ่อเลี้ยงว ทธิ์มากเพียงใด แต่ก็ซ่อนความหวาดกลัวไว้ข้างใน ก่อนจะเชิด หน้าขึ้นดั่งนางพญา ยอมรับสถานะของตนเอง

“ใช่! ฉันมาทำหน้าที่เมียล้างหนี้ให้กับครอบครัวของฉัน และ ฉันต้องการรู้ด้วยว่าฉันจะได้รับอิสระ หมดภาระหน้าที่นี้เมื่อไร

“ล่อเป็นชุดเลยนะ พิมพ์มาดา

พ่อเลี้ยงวริทธิ์ยิ้มหยันตรงมุมปาก พลางเอ่ยตอบอย่างหนึ่ง ทะนงตน โดยไม่ลืมถอดเสื้อเชิ้ตออกจากร่างใหญ่ด้วย

“ผมไม่เคยใช้ผู้หญิงเป็นหนึ่งเดือน ไม่เคยนอนและควงใคร นานไปกว่านี้

เพราะฉะนั้นอย่าห่วงไปเลยว่าผมจะพิศวาสรักใคร่ กระทั่งยอม ให้คุณอยู่กับผมนานไปกว่าหนึ่งหรือสองเดือน

“หนึ่งเดือน?”

พิมพ์มาดาทวนคำ เน้นเสียงออกมาไม่ต่างจากเยาะหยันกับ โชคชะตาของตัวเอง “ก็ดี ทำหน้าที่เมียล้างหนี้แค่เพียงหนึ่งเดือน จากนั้นก็เป็นอิสระ หนี้ยี่สิบล้านกลายเป็นศูนย์ ขอให้คุณ จําคำพูดของคุณในวันนี้ไว้ด้วยนะคะ พ่อเลี้ยงวริทธิ์

“ผมจำคำพูดของตัวเองได้เสมอ และอย่าห่วงไปเลยพิมพ์ มาดา ถึงเวลานั้น ผมคงเบื่อคุณจนแทบไม่อยากมองหน้า

พ่อเลี้ยงวริทธิ์เค้นตอบเสียงทุ้มลึก ในลำคออย่างทะนงตนเป็น ที่สุด แน่นอนว่าไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้เขารัก และมอบ หัวใจอันแข็งแกร่งให้กับพวกเธอได้

“คุณเองก็อย่าลืมทำหน้าที่เมียล้างหนี้ ปรนเปรอสวาทให้ผม ได้รับความสุขในทุกครั้งที่ผมต้องการ ห้ามปฏิเสธหน้าที่เมียของ คุณแม้วินาทีเดียว”

“ฮี! ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ฉันจะทำหน้าที่เมียล้างหนี้ของฉันให้ ได้ที่สุด รับรองได้ว่าคุณต้องได้รับความสุขตามที่คุณต้องการ แน่นอนค่ะ”

คำตอบของพิมพ์มาดา ทำให้พ่อเลี้ยงวริทธิ์คิดไปไกลว่าหญิง สาวคงเจนจัด กร้านโลกและผ่านศึกรักมาหลายสนามไม่ต่างจา กอลีน่า

“ดี! ถ้ายังงั้นเราสองคนเริ่มทำหน้าที่ของกันและกันเลยดีไหม แสดงฝีมือหน่อยสิ พิมพ์มาดา คุณน่าจะรู้ว่าดีว่าต้องทำอย่างไร ให้ผมมีความสุขจนต้องครางไม่หยุดปาก

พอถูกพ่อเลี้ยงวริทธิ์เค้นเสียงท้าทาย ซ้ำยังสลัดเสื้อเชิ้ตทิ้ง ยืนเท้าสะเอวเผยให้เห็นแผงอกกว้างเต็มไปด้วยมัดกล้ามเป็นลูก คลื่นสวยงาม และสิ่งที่ทำให้พิมพ์มาดาต้องลอบกลืนน้ำลายเกิดอาการวาบหวามคงเป็นขนขึ้นประปรายบนแผงกว้างและ หนาทึบเป็นพิเศษตรงบริเวณหน้าท้องใกล้เข็มขัด

“มองผมตาปรอยแบบแสดงกำลังพิจารณาว่าใช้และนุ่มๆ ของคุณละเลงบนส่วนของร่างกายผม

เสียงเค้นถามสั่นพร่าตามอารมณ์พิศวาสแล่น พล่านไปทุกเส้นเลือด แก่นกายที่สงบนิ่งมานาน กลับร้อน ระอุผงาดความใหญ่โตดุนดันอยู่ภายรู้สึกปวดหนึบ ต้องขบกรามแน่นเพื่อระงับความต้องการของ ตนเองไว้กำลัง หลังจากได้เห็นมาตวัดชมพูหวาน โลมเลียริมฝีปากของ

คนที่อ่อนประสบการณ์ในชั้นเชิงอย่างพิมพ์มาดา เงยหน้า สบตาดวงตาคมกริบ แล้วก็ต้องร้อนวูบวาบ คลื่นความซ่านไป

“ว่ายังไง พิมพ์มาดา อยากใช้ลิ้นนุ่มๆ ของคุณละเลงมาบนตัว หรือยัง

เค้นเสียงถามสั่นพร่าไปแล้ว พ่อเลี้ยงวริทธิ์แทบทนรอเวลาให้ พิมพ์มาดา ดั่งที่กระซิบไม่ไหว ในขณะแก่นของ เขาแข็งขึงโตเต็มที่ เสียดสีกับกางเกงเลือด

เอ่อ……ฉันเพิ่งเดินทางมาเหนื่อยๆ ขอผลัดการทำหน้าที่ เมียหนี้อาทิตย์หน้าไหมคะ”
พิมพ์มาดาทําตาปริบๆ ขอความเห็นใจ ขณะกระซิบขอร้อง จากเจ้าหนี้ก็ไม่ลืมดึงมือเล็กออกจากแผงอกกว้างอุ่นๆ ของพ่อ เลี้ยงวริทธิ์ด้วย

ในเมื่ออยากให้ลูกหนี้แสนสวยทำหน้าที่ของตนเอง อยากให้ หญิงสาวโรมรันมอบความกระสั้นให้กับเขาจนแทบทนไม่ไหว มี หรือที่เจ้าหนี้จะยอม ร่างใหญ่กำยำกระโจนขึ้นไปบนเตียงใหญ่ กดทาบทับร่างบางระหงไว้แน่น ไม่ให้พิมพ์มาดาดิ้นหนีไปไหนได้

“เสียใจด้วยสาวน้อย คุณไม่รู้หรือยังไงว่าผมทนรอเวลาให้ คุณละเลงลิ้นนุ่มๆ มาบนตัวผมไม่ไหวแล้ว