บทที่ 4

พิมพ์มาดาเต็มไปด้วยความหมองเศร้า ทอดสายตามองสอง ข้างทางถนน ขณะรถปาเจโร่คันใหญ่ กำลังเคลื่อนตัวด้วย ความเร็วอย่างสม่ำเสมอตรงไปยังวริทธิ์ฟาร์ม…

“อีกไกลไหมคะ ว่าจะถึงวริทธิ์ฟาร์ม”

พิมพ์มาดาเอ่ยถามสารถี ซึ่งเป็นคนไปรอรับเธอที่สนามบิน เพื่อมายังฟาร์มเลี้ยงโคพันธุ์เนื้อที่เธอรู้มาว่าเป็นฟาร์มที่ดีและ ใหญ่ที่สุดในประเทศไทยด้วย

“อีกราวๆ สองร้อยกิโลฯ ก็ถึงแล้วครับ”

คนขับรถซึ่งแนะนำตัวเองว่าชื่อ “พนาธิป’ เป็นคนงานในว ทธิ์ฟาร์ม เอ่ยบอกเสียงราบเรียบ โดยไม่ลืมเหลือบสายตามอง หญิงสาวที่ตีสีหน้าเศร้าสร้อยอมทุกข์ ทว่ายังคงความงดงามไม่มี เปลี่ยน

“อีกสองร้อยกิโลฯ ก็จะได้เห็นหน้าว่าที่เจ้าบ่าว

พิมพ์มาดาพึมพำเยาะหยันตัวเอง พลางนึกถึงตอนที่ต้อง ทำหน้าที่ของลูกที่ดี ด้วยการยอมตกลงแต่งงานเพื่อล้างหนี้ให้ กับครอบครัว ซึ่งหากเธอไม่ยอมแต่งงาน มารดาของเธอจะตัด แม่ตัดลูก ไม่พูดกับเธอจนกว่าจะตายจากกันไปข้าง

สามวันให้หลัง…หลังจากยอมทำตามคำขอร้องของมารดา ยอมตกลงแต่งงานเพื่อล้างหนี้ให้กับครอบครัว หญิงสาวก็ต้องเพื่อมาแต่งงาน

“! จะแต่งงานรอมร่อแล้ว แต่เคยเห็นหน้าเจ้าบ่าว รู้จักแค่เพียงตลกชะมัด”

พิมพ์มาดาแขวะตัวเองครั้ง ใช่จะส่วนหน้าตาของ พ่อเลี้ยงคนจะเป็นยังไง เธอยังตอบไม่ได้เลย

พอได้ยินบ่นของพิมพ์มาดา พนาธิปอดไม่ได้จะเอ่ยถึงสาวไม่ได้เป็นคนร้ายกาจดั่งที่เธอนึกคิด

พ่อเลี้ยงวริทธิ์ เป็นใจดีนะครับ คุณพ่อเลี้ยงรับชาวเขา รับคนหมู่บ้านเข้างานฟาร์มโดยไม่สนใจว่าพวกผมจะมี วุฒิการศึกษาหรือไม่ พ่อเลี้ยงทุนการ

พ่อเลี้ยงตนวริทธิ์ ที่ทำให้ชีวิตของพวกเราขึ้น”

พ่อเลี้ยงวริทธิ์อาจใจดีกับพวกคุณ แต่ไม่ว่าเขาจะใจดีกับ ลูกหนี้อย่างฉันหรือเปล่า”

พิมพ์มาดาถอนหายใจเฮือกๆ อย่างปลงตก ได้แต่ภาวนาให้ พ่อเลี้ยงคนความลูกหนี้เธอ

“เชื่อผมเถอะครับ ว่าพ่อเลี้ยงตรินและพ่อเลี้ยงวริทธิ์ต้องชอบคุณพิมตั้งแต่แรกเห็น ขนาดผมเองยังรู้สึกขอบคุณพิมเลยครับ

พนาธิปไม่ได้ชื่นชอบพิมพ์มาดา ในทางชู้สาว แต่เขารู้สึกถูก ชะตากับหญิงสาวตั้งแต่แรกเห็น และกล้าเอาหัวเป็นประกันว่า พิมพ์มาดาคนนี้นี่แหละ ที่จะได้ก้าวขึ้นมาเป็นแม่เลี้ยงของวริทธิ์ ฟาร์ม

“ขอบคุณคุณพนาธิปมากๆ นะคะ ฉันก็ได้แต่ภาวนาให้เป็น เช่นนั้น ภาวนาให้ทุกคนมอบความเมตตาให้กับฉันขณะอาศัย อยู่ที่นี่”

พิมพ์มาดาพึมพำเบาๆ ก่อนจะหันไปมองทิวทัศน์สองข้างถนน ต่อ หากไม่ได้อยู่ในอารมณ์หมองเศร้า หญิงสาวคงบอกได้ว่า เส้นทางไปสู่วริทธิ์ฟาร์มช่างเต็มไปด้วยธรรมชาติอันร่มรื่น สวยงาม

และในที่สุด พนาธิปก็พาพิมพ์มาดามาถึงฟาร์มเลี้ยงโคพันธุ์ เนื้อที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย มีชื่อของว่าที่เจ้าบ่าวเธอเป็นชื่อ ฟาร์มด้วย

“วริทธิ์ฟาร์ม เฮ้อ…เราต้องอยู่ที่นี่ไปอีกนานแค่ไหนนะ

พิมพ์มาดา พันเอ่ยถามตัวเอง ขณะกวาดสายตามองป้ายชื่อ ซึ่งทำจากไม้สักสวยงามขนาดใหญ่ตั้งอยู่ตรงทางเข้าฟาร์ม

พอพนาธิปขับรถผ่านประตูรั้วเข้ามาภายในบริเวณฟาร์ม หญิง สาวก็ต้องเบิกตากว้างกับอาณาเขตที่กว้างใหญ่มองไกลสุดลูกหู ลูกตาของฟาร์มแห่งนี้
“พื้นที่ทั้งหมดนี้เป็นของวริทธิ์ฟาร์มหรือคะ”

พนาธิปเหลือบสายตามองพิมพ์มาดาครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยตอบ “ใช่ครับ ที่คุณพิมเห็นทั้งหมดนี้เป็นฟาร์มของพ่อเลี้ยงตนกับพ่อ เลี้ยงวริทธิ์ มีพื้นที่ทั้งหมดราวๆ สองพันไร่ครับ

“สองพันไร่”

พิมพ์มาดาทวนคำเสียงหลง ไม่นึกว่าพ่อเลี้ยงวริทธิ์จะมีที่ดิน ทำฟาร์มโคพันธุ์เนื้อมากถึงเพียงนี้ ในตอนแรกที่บิดาบอกว่า ต้องมาแต่งงานกับพ่อเลี้ยงวริทธิ์ผู้เป็นเจ้าของฟาร์มเลี้ยงโค เธอ คิดว่าอีกฝ่ายคงมีอาณาบริเวณในการทำฟาร์มแค่สิบหรือยี่สิบไร่ เท่านั้น

“ถ้าวันไหนงานไม่ค่อยยุ่ง ผมคิดว่าพ่อเลี้ยงน่าจะพาคุณพิม เที่ยวชมรอบๆ ฟาร์มของเรา หรือคุณพิมจะให้ผมพาเที่ยวใน ฟาร์มก็ได้นะครับ ผมยินดีครับ” พนาธิปเอ่ยบอกพร้อมด้วยรอย ยิ้มกว้าง

“พ่อเลี้ยงเขาไม่ใจดีกับฉันถึงเพียงนั้นหรอกค่ะ ฉันมาทำ หน้าที่เมีย เพื่อล้างหนี้สินให้กับครอบครัว ไม่ได้เป็นคนรัก ไม่ได้ เป็นเมียที่ของเขาต้องการ พ่อเลี้ยงคงไม่แยแสฉันสักเท่าไร

พิมพ์มาดาเอ่ยอย่างปลงๆ กับสภาพของตัวเอง พยายาม ทำใจยอมรับหน้าที่เมียล้างหนี้ อีกทั้งภาวนาให้พ่อเลี้ยงวริทธิ์ เบื่อเธอเร็วๆ เพื่อเธอจะได้หลุดพ้นจากสภาพที่เป็นอยู่สักที

และก่อนพนาธิปจะได้ทันเอ่ยพูดอะไรไปมากกว่านี้ หญิงสาว ก็มองเห็นบ้านพักหลังงามที่สร้างอยู่บนเนินเขาเล็กๆ มีชายวัยค่อนคนยืนยิ้มรออยู่ตรงหน้าบ้านด้วย

“คุณลุงที่ยืนอยู่หน้าบ้าน ใช่พ่อเลี้ยงตรินไหมคะ”

พนาธิปมองไปยังหน้าบ้านพักตามที่พิมพ์มาดาเอ่ยถาม พลางพยักหน้าตอบรับ

“ใช่ครับ พ่อเลี้ยงดรินคงมารอรับคุณพิมนะครับ”

“เอ่อ…แล้วพ่อเลี้ยงวริทธิ์ล่ะคะ”

พิมพ์มาดาเอ่ยถามไม่เต็มเสียงนัก นาทีนี้อยากเห็นหน้าว่าที่ สามี ว่าจะมีหน้าตาเป็นเช่นไร เขาเป็นคนดุ หยิ่งยโส ทะนงตน หรือเป็นคนผู้ใหญ่ใจดีที่เธออาจจะคุยกับเขารู้เรื่องให้เขายอมรับ วิธีการชำระหนี้ด้วยวิธีอื่น โดยเธอไม่ต้องทำหน้าที่เมียให้กับเขา

“พ่อเลี้ยงน่าจะอยู่ที่ลานส่งวัวนะครับ เพราะวันนี้ทางฟาร์ม ต้องเตรียมส่งลูกวัวกับแม่พันธุ์วัวให้ลูกค้ารายใหญ่ราวๆ สี่ราย ด้วยกันนะครับ”

การส่งลูกวัวให้กับลูกค้าในแต่ละครั้ง มีมูลค่าการซื้อขายไม่ ต่ำกว่าสิบล้าน ซึ่งแน่นอนว่าวัวพันธุ์ดี วัวมีคุณภาพเกรดดับเบิ้ล เอ ทำให้วริทธิ์ฟาร์มสามารถขายลูกวัวและแม่พันธุ์ได้ในราคาที่ ค่อนข้างสูง

พิมพ์มาดาพยักหน้ารับ พลางถอนหายใจยาว บอกไม่ถูกว่า ดีใจหรือเสียใจกันแน่ ที่ยังไม่มีโอกาสเห็นหน้าว่าที่สามี

พอพนาธิปจอดรถหน้าบ้านพัก พิมพ์มาดาเต็มไปด้วยความ ประหม่า มือไม้เย็นเฉียบ หวาดกลัวว่าจะไม่ได้รับการต้อนรับจากพ่อเลี้ยงตริน เป็นเจ้าบ้าน

“สวัสดีค่ะ พ่อเลี้ยง พิมเป็นของพ่อปกรณ์ค่ะ

พิมพ์ดายกมือไหว้พ่อเลี้ยงตนด้วยกรยานอบน้อม เงยขึ้นมองพ่อเลี้ยงหน้าถอดสี เห็นอีกฝ่ายขมวดคิ้วเข้ากันยุ่ง สีหน้า

“สวัสดีครับ เป็นลูกปกรณ์?

พ่อเลี้ยงตรีนยกมือรับไหว้ พร้อมกับเอ่ยถามด้วยความแปลก ใจ เขาคิดว่าปกรณ์จะส่งอลีน่าให้มาแต่งงานกับวริทธิ์ และที่ สำคัญเขาเคยรู้มาก่อนว่าลูกหนี้รายนี้ลูกสาวคน

พิมพ์เผยความหมองเศร้าให้เห็นชั่วขณะ ก่อนจะเอ่ย บอกตามความจริงถึงสถานะของตนเองและมารดา อีกทั้งเตรียม ใจยอมรับ หากจะนอก

“พิมเป็นลูกของคนเกิดกับคุณพ่อค่ะ” คราวพ่อเลี้ยงยิ่งไปด้วยความแปลกใจ คิ้วหน้า ขึ้นเอ่ย

เพิ่งรู้ปกรณ์เมียอีกคน แถมลูกด้วย

คำพูดของพ่อเลี้ยงตในทำเอาพิมพ์มาต้องกัดเม้มระงับความโกรธที่ต่อบิดา เธอถูกบิดาหลอกตั้งแต่ท่าน บอกรูปของกับอลีน่าลูกสาวคนโปรดพ่อเลี้ยงวริทธิ์คัดเลือกเพื่อเป็นเมียล้างหนี้ และพ่อเลี้ยงวริทธิ์ก็เลือกเธอ

แต่! พ่อของเธอโกหกทั้งเพ เพราะนาทีนี้เธอรู้แล้วว่า พ่อเลี้ยง ตรินและพ่อเลี้ยงวริทธิ์ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเธอก็เป็นลูกอีกคนของ พ่อ

“หนูชื่ออะไรน่ะครับ”

พ่อเลี้ยงตนเอ่ยถามอีกครั้ง หลังจากเห็นพิมพ์มาดาหน้า ถอดสี และนิ่งเงียบไปนานราวกับกำลังตกอยู่ในความคิดของตัว

เอง

“พิมพ์มาดาค่ะ คุณแม่เรียกว่าพิมค่ะ”

เอ่ยตอบไปแล้ว พิมพ์มาดาก็ยังหวั่นเกรงว่าจะไม่ได้รับการ ต้อนรับจากพ่อเลี้ยงตริน แต่เธอคิดผิด เมื่อท่านดึงตัวเธอไปกอด พร้อมกับเอ่ยต้อนรับด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“ขอต้อนรับเข้าสู่ครอบครัวของเรา ต่อไปหนูพิมจะเป็นส่วน หนึ่งของครอบครัวลุง ทุกคนในวริทธ์ฟาร์มจะรักและเคารพ ยกย่องหนูให้เป็นแม่เลี้ยงของที่นี่

พิมพ์มาดาถึงกับบ่อน้ำตาตื่นหลังจากได้ยินคำต้อนรับจากพ่อ เลี้ยงตริน อ้อมกอดจากพ่อเลี้ยงตริน ช่างอบอุ่นซะยิ่งกว่าอ้อม กอดจากบิดาของเธอซะอีก

“พิม…กราบขอบคุณพ่อเลี้ยง ที่ไม่รังเกียจลูกคนใช้อย่างพิม

“ลุงไม่รังเกียจหรอกลูก ขึ้นไปบนบ้านเถอะ หนูพิมเดินทางมา เหนื่อยๆ จะได้ไปพักผ่อนก่อน เดี๋ยวค่ำๆ หนูพิมก็จะได้เจอกับเจ้าวริทธิ์แล้ว”

“ค่ะพ่อเลี้ยง”

พิมพ์มาดาคลี่ยิ้มกว้าง ขณะเดินตามพ่อเลี้ยงตนขึ้นไปบน บ้านพัก ก็อดตื่นเต้นไม่ได้ เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้ เธอก็ จะได้พบกับเจ้าหนี้คนสำคัญของเธอแล้ว นั่นก็คือพ่อเลี้ยงวริทธิ์ นั่นเอง