ตอนที่3
#หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม
อาการปวดเมื่อยตามร่างกายจากการซ้อมหนักกำลังทำให้คืน แย่มาเรียนวันนี้สภาพดูไม่จืดเลยเพราะเพียงเดินเข้ามาในห้องก็ ถูกเพื่อนสนิทตัวน้อยทักว่าไปทำอะไรมาถึงได้ดูป่วยขนาดนี้ ไม่ใช่แค่ปวดตามแขนขาแต่เขายังมีไข้นิดหน่อยจนต้องกินยา แล้วมานั่งง่วงอยู่ภายในห้องเรียน จะหลับก็ไม่ได้ต้องฝืนเรียน เพราะเดี๋ยวไม่งั้นจะเรียนไม่ทันเพื่อนคนอื่นเขา เสียงอาจารย์ใน คลาสพูดสอนไปตามตำราเรียน วันนี้คนไม่ได้มีส่วนร่วมในการ ตอบคําถามเลยเพราะแค่พูดปกติก็ยังไม่อยากจะพูด มีธารที่ ค่อยช่วยยื่นน้ำเปล่าให้ดื่มแล้วถามว่าไหวไหมซึ่งเอาเข้าจริงมัน ไม่ได้ป่วยหนักขนาดนั้นแต่ก็แค่อ่อนเพลียแล้วไม่เต็มร้อยเหมือน ในวันปกติ
“แล้วนี่ตอนเย็นต้องไปซ้อมว่ายน้ำอีกหรอคิน” เรียนจบภาค เช้าระหว่างนั่งกินข้าวเสียงถามจากธารดังมา
“อื้ม ก็คงต้องไปอะ”
“โหลาพวกพี่เขาไหม…คนจะซ้อมไหวหรอ”
“ไหว ไม่ได้ป่วยหนักซะหน่อย” ตอบพลางตักข้าวเข้าปาก นั่งกินข้าวด้วยกันสองคนท่ามกลางสายตาจากคนเดิน ผ่านไปมาที่คอยจ้องมอง ชินแล้วนะกับการโดนหาว่าหยิ่งแล้ว ไม่มีใครคบเนีย ดินไม่ได้เดือดร้อนอะไรเพราะการที่ยิ่งเรียน แพทย์อินเตอร์เลยทำให้สังคมเขาไม่จำเป็นต้องกว้างมาก ลำพัง เวลาเรียนก็เต็มแทบทุกวันแล้ว ตกเย็นก็ไปซ้อมว่ายน้ำ ไม่มี เหตุผลอะไรที่ต้องมีเพื่อนเยอะให้วุ่นวายเพื่อแค่จะหาเวลาไป เที่ยวด้วยกันเลย อย่างมากแค่ไปเดินตลาดนัดกับธารก็พอแล้ว ทานข้าวกลางวันเสร็จก็แค่กลับมานั่งเรียนต่อ การเรียนแต่ละวัน ผ่านไปโดยที่ดินไม่รู้สึกเบื่อเลยซักนิด
“แล้วเจอกันวันอาทิตย์นะ อย่าลืมด้วยว่าต้องไปดูหนังด้วย กัน” เลิกเรียนธารอีกครั้ง
“รู้หน่า” ซึ่งคนขานรับพร้อมโบกมือลาเจ้าเพื่อนตัวเล็ก ก้ม มองนาฬิกาพบว่าตอนนี้หกโมงเย็นแล้ว คาดว่าพวกพี่เขาคง ซ้อมกันล่วงหน้าไปนานแล้วแน่เลย รีบลงจากตึกแล้วตรงไปที่รถ เพื่อขับตรงไปยังชมรม ทันทีที่มาถึงแอบแปลกใจเพราะไม่มีรถ ของใครจอดอยู่เลยแม้แต่คันเดียว
“อ้าว ทำไมเงียบจัง” พิมพ์ขึ้นมากับตัวเองลองเดินเข้าไป ด้านในสิ่งที่พบคือความว่างเปล่า
ไม่มีใครอยู่ซ้อมเลยซักคน
ทั้งที่โค้ชบอก ในไลน์กลุ่มว่าวันนี้ให้ซ้อมถึงสี่ทุ่ม
หมับ!! “…!!” แรงจับที่ไหล่ทำดินสะดุ้ง หันขวับไปมองเจ้าของมือ
ก่อนพบว่าเป็นรุ่นพี่ร่วมชมรมที่เข้ามาทัก
“ฮะฮ่ากลัวผีหรอมึง ตกใจซะหน้าตลกเลย” โดนทักมาก่อน
และคินยิ้มแห้งกลับไป
คนอื่นไปไหนกันหมดหรอครับพี่แบงค์
“ถ้ากูบอกไปถึงห้ามเอาไปบอกโค้ชต่อนะ” อีกคนพูดมาแบ บนดินพยักหน้ารับ
“อยู่ร้านเหล้า พาไอ้ภูไปแดกเหล้าย้อมใจ…เพิ่งโดนเมียทิ้ง” ได้ยินแบบนี้คนนึกไปถึงภาพที่เห็นเมื่อวันก่อนที่เหมือนกำลัง ทะเลาะกับผู้หญิงคนหนึ่ง ถึงตรงนี้แอบคิดในใจว่าก็สมควรแล้ว หละที่โดนทิ้ง นิสัยไม่ดีขนาดนั้น ใครจะทนไหว ถ้าสมมุตเขาเป็น แฟนพี่ภูเขาก็คงจะไม่ทนเหมือนกัน คนอะไรนิสัยเสียมากแถมยัง ปากไม่ดีแล้วก็ชอบใช้กำลังในการแก้ปัญหา
“แล้ววันนี้คือเราไม่ซ้อมกันใช่ไหมครับ”
“ใช่…เนี่ยกูแค่กลับมาเอาของในล็อกเกอร์ เดี๋ยวก็จะไปหาพวกมันละ…มึงมาด้วยกันติ
ปฏิเสธ ออกไป …หมับ… แต่ไหล่โดนกอดอีกครั้งพร้อมการถูกดึงให้เดินตาม
“ไม่เป็นไรดีกว่าครับพี่…ผมกลับไปอ่านหนังสือดีกว่า”
“ได้ไงวะ ไม่ได้….วันนั้นมึงก็ไม่ไปกินกับพวกกู มาวันนี้จะ ปฏิเสธอีกไม่ได้นะเว้ย”
“แต่ว่าผม…”
“หน่ามาเหอะ” ในตอนนี้โดนลากออกมาจนถึงด้านหน้าชมรม แบงค์แยกไปที่รถมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ด้านหลังของตัวเองส่วน คินยืนลังเลว่าจะไปด้วยดีไหม แต่คือพี่แบงค์ดีกับเขามาก แทบ จะเป็นรุ่นพี่คนเดียวในทีมเลยที่เข้ามาชวนเขาคุยให้ไม่เหงา เพราะฉะนั้นกินเลยไม่กล้าจะต่อต้านเพราะกลัวอีกคนเสียน้ำใจ สุดท้ายก็ทำได้แค่เปิดประตูเข้าไปนั่งในรถแล้วขับตามบิ๊กไบค์ คันใหญ่ที่นำหน้าอยู่ ขับมาไกลพอสมควรก็ถึงสถานบันเทิงเบื้อง หน้าที่จอดเต็มไปด้วยทั้งรถยนต์และมอเตอร์ไซค์
“เคยมาปะเนี่ยถึงอะ” ลงจากรถมาได้เสียงถามจากแบงค์ดัง
“มีบ้างครับ แต่ไม่บ่อย
“ก็แสดงว่ากินเหล้าได้
“ครับ” ขานรับไป ถือเป็นเรื่องปกติของวัยรุ่นที่มีเที่ยวกลางคืน บ้างแต่สําหรับคนแล้วก็คือไม่ได้บ่อยเรี่ยราด จะมาก็แค่ในช่วง วันหยุดหรือปิดเทอมเท่านั้น ถ้าเป็นช่วงที่ยังไม่ปิดเทอม ในวัน เสาร์อาทิตย์เขามักจะทุ่มเวลาทั้งหมดให้การอ่านหนังสือ ถ้าเอา เข้าจริงไม่ได้ดื่มเหล้าเลยมาก็เกือบจะสามเดือนได้แล้ว
“คนเยอะจัง” พิมพ์ขึ้นมาเมื่อเดินเข้าไปด้านในสิ่งแรกที่พบ เลยก็คือคนจํานวนมากที่กำลังยืนเต้นเบียดเสียดกัน เดินตาม แบงค์เข้าไปยังมุมหนึ่งที่มีกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มใหญ่กำลังนั่งล้อมกัน อยู่ มองไปถึงได้รู้ว่าคือบรรดาคนในชมรมว่ายน้ำ
พาเด็กหนีซ้อมมาดื่มเหล้า
ช่างเป็นกัปตันที่ดีจริงๆเลยนะ คนหละยอมเขาเลย
“เห้ยไม่หมดแก้วกูไม่คุยด้วยนะ ไอ้พวกอ่อนเนี่ย” เดินมาถึง โต๊ะเป็นเสียงของภูที่ดังกว่าใคร ดินเดินลงไปนั่งยังเก้าอี้ที่ว่างอยู่ แก้วเหล้าถูกยื่นส่งมาทักทายและแบงค์คว้าแก้วของภูที่เพิ่งซง ยื่นให้กิน เด็กหนุ่มเลิกคิ้วมอง
“อะไรหรอครับ?”
“เอาด ระหว่างรอเขาเอาแก้วมาให้ก็กินแก้วนี้เปิดงานก่อน” ได้ยินแบบนี้คนนิ่ง ก่อนจะส่ายหน้า
“ก็ไหนว่ามึงกินได้” แบงค์ถามต่อส่วนภูกําลังมองไอ้เด็กเรื่อง มาก
“กินได้ครับแต่รอแก้วใหม่ดีกว่า…กินแก้วเดียวกันมันไม่ค่อย ดี” คำตอบจากคนที่ทําเอาเจ้าของแก้วอย่างถึงขั้นคิ้วกระตุก
“ใครเอาไอ้เวรนี้มาวะเสียบรรยากาศชิบหาย…อนามัยนักก็ กลับไปแดกนมนอนเหอะมึงอะ” ต่อว่าคนที่นั่งตรงข้ามออกมา พร้อมมือ คว้าแก้วของตัวเองกลับมายกดื่ม กินเงียบไม่ได้ โต้ตอบแต่มีความไม่พอใจที่เก็บแฝงเอาไว้ เพียงแค่เจอหน้ากัน ไม่ถึงสิบนาทีอีกคนก็พูดไม่ดีกับเขาแล้ว เมื่อแก้วใหม่ที่พนักงาน นำมาให้มาถึงคนเพียงแค่เทเหล้าและโซฟาลงในแก้วแล้วนั่งจิบ เงียบๆ โดยที่ไม่ได้พูดอะไร เพราะทั้งโต๊ะมีแต่เสียงของภูที่คอย ตอบคําถามคนอื่น
“กูเอะใจตั้งนานแล้วว่าแนทแม่งต้องแอบคุยกับคนอื่น
“แล้ว ใครวะเด็กใหม่เมียเก่าถึง
“ไม่รู้ รู้แค่ว่ามันเรียนแพทย์อินเตอร์” ประโยคนี้ภูตอบเพื่อน คนอื่นแต่สายตากลับจ้องนิ่งที่คิน
“ไอ้พวกนี้ทําไมชอบคิดว่ารวยแล้วจะทำอะไรก็ได้วะ” พูดต่อ ออกมาอีกและคนเริ่มไม่พอใจ
“ก็ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะครับที่จะนิสัยไม่ดีน่ะ
“ไม่ใช่ทุกคนหรอ? แต่ทำไมขนาดถึงก็ยังชอบเหยียดคนที่ จนกว่าเลย” โดนภูสวนมาแบบนี้คนเงียบ เวลาปกติยังชอบหา เรื่องนี้ยิ่งเมาด้วยเขายิ่งไม่อยากยุ่ง เลือกที่จะนั่งเงียบต่อไปดี กว่าเพราะถ้าเกิดภูอารมณ์ร้อนขึ้นมามันจะเดือดร้อนคนอื่นที่เขา ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วย แถมตอนนี้อีกมากขึ้นคนก็ยิ่งเยอะมองไป ทางไหนก็มีแต่คนนัวเนียกันและคนชักจะไม่โอเค
“ผมกลับก่อนได้ไหมครับ”
“จะรีบไปไหนพรุ่งนี้ก็วันหยุด” แต่ก็โดนบรรดาคนอื่นในโต๊ะ ห้ามไว้ เลยทําได้แค่ถอนหายใจ บอกตัวเองว่านั่งทนต่อไปหน่อย แล้วกัน แต่ในตอนนี้คนนั่งร่วมโต๊ะเพิ่มมากขึ้น ไม่ใช่เพื่อนที่รู้จัก แต่เป็นคนแปลกหน้าที่เดินเข้ามาขอนั่งด้วย บรรดาสาวสวย กำลังนั่งซุกซบอยู่กับรุ่นพี่ในชมรมและบรรดาเพื่อนรุ่นเดียวกัน กับคินด้วย
“ไปต่อกันไหมคะสุดหล่อ” มีหนึ่งคนที่เดินเข้ามาถามและ ทำท่าจะนั่งบนตักของคนแต่เด็กหนุ่มรีบปฏิเสธ ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีอะไรกับใครเพราะการมีแฟนแล้วจะ นอนด้วยกันมันคือเรื่องปกติ แต่คนรู้สึกว่า การมีอะไรกับคนที่ เคยเจอแค่ครั้งเดียวมันไม่ปกติ มองไปที่คนอื่นพบว่ากำลังสนุก อยู่กับการพูดคุยกับหญิงสาวแปลกหน้าและคนคิดว่าตอนนี้ แหละที่เขาน่าจะขอตัวกลับได้
แล้วก็ตามคาด เพราะเหมือนทุกคนจะมีสิ่งอื่นที่สนใจแล้ว
“เฮ้อ” เดินออกมาได้ถึงขั้นถอนหายใจ รีบตรงไปที่รถแล้วเปิด ประตูเข้าไปนั่งด้านใน
“เป็นกัปตันที่พาเด็กในทีมหนีซ้อมแล้วแถม…” พูดไม่ทันจบ ประโยคสายตาเหลือบไปเห็นบางคนที่กำลังยืนอยู่มุมด้านหลัง ของสถานบันเทิงเบื้องหน้า ชายหญิงหนึ่งคู่ที่กำลังยืนนัวเนีย ตอนแรกไม่รู้ว่าใครจนที่คนสองคนเดินตามพากันไปที่รถที่จอด อยู่ ไอ้กัปตันทีมว่ายน้ำของเขา….
PCXคันสีขาวที่เคยเห็นจอดอยู่ชมรมว่ายน้ำถูกขี่ออกไป แล้วคงไม่ต้องให้เดานะ ว่าสองคนนั้นจะพากันไปทำอะไรต่อ “แหวะ” ถึงขั้นส่งเสียงนี้ออกมา นึกสภาพผู้หญิงคนนั้นคงไม่รู้ หละว่าเห็นหน้าตาดีหล่อสูงขาวเหมือนพวกนายแบบ แต่คือนิสัยยังกับพวกเด็กเกเรที่ดีแต่ แกล้งคนอื่น ถ้าไม่ติดว่าเห็นใจพวกเพื่อนและรุ่นพี่ในทีมนะ เขา คงจะเอาเรื่องนี้ไปบอกโค้ชแล้วหละเพื่อที่จะได้โตนดูแล้วไม่ กล้าทำแบบนี้อีก ไม่ดีเลยซักนิด พานักกีฬา ในทีมหนีซ้อมมา เที่ยวกลางคืน แล้วเขาน่ะเห็นอีกคนสูบบุหรี่ด้วย มันเป็นสิ่งที่ไม่ ควรทําเพราะบุหรี่ทำให้สมรรถภาพในการว่ายน้ำลดน้อยลง
..ครืดดด.. แต่เสียงสั่นจากโทรศัพท์ดังขึ้น กดเข้าไปพบว่า เป็นแจ้งเตือนจากไลน์กลุ่ม
//คิน ทักส่วนตัวมาหาโค้ชหน่อย ตอนแรกคิดว่ามีเรื่องอะไร แต่พอทักไปหาโค๊ทถึงได้คำตอบนี้มา
//พรุ่งนี้โค้ชจะให้มาซ้อมกันตอนเก้าโมงเพราะเป็นวันหยุด แต่บอก ในกลุ่มไปแล้วแหละ…แต่คราวนี้จะให้แวะไปเอาข้าว กล่องที่ร้านหน้ามอไง พอดีติดต่อไม่ได้เลยทักมาหาเราเนี่ยหละ ว่างไปแวะเอาให้โค้ชไหม/
แล้วแน่นอนว่าไม่ได้มีปัญหาอะไร เขาก็แค่ตอบรับไปเพราะแค่ แวะเอาข้าวกล่องมาให้ทีมไม่ใช่เรื่องใหญ่อยู่แล้ว
แต่พอถึงเช้านี้ที่ต้องมาซ้อม เมื่อเดินเข้ามาในชมรมภาพที่เห็นแปลกตาไปตรงที่ทุกคนดูเงียบมากว่าปกติ แถมยังก้มหน้ามองพื้นโดยที่ไม่มีใครกล้าสบตาโค้ชเลย คนยืน นิ่ง เหมือนจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแต่ตอนนี้มีหนึ่งสายตาที่มองจ้อง มาและแน่นอนว่าเป็น คนยังคงไม่เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้แต่ก็ เดินไปนั่งรวมกับคนอื่นที่พื้นริมขอบสระ
“หลายคนสูบบุหรี่ทั้งที่ก็รู้ว่ามันส่งผลเสียเยอะมากต่อการว่าย น้ำ…แล้วที่แย่กว่านั้นคือแค่ไม่กี่เดือนจะถึงวันแข่งแล้ว แต่ทุกคน ยังหนีซ้อมไปเที่ยวกันอยู่เลย… โตแล้วนะไม่ใช่เด็ก ที่จะต้องให้ นั่งคุมทุกวัน แล้วตอนนี้คนว่ารู้แล้วหละว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น ทุก คนเงียบหมดและแน่นอนว่าคนที่โดนต่อว่าหนักที่สุดก็ต้องเป็นภู ที่เป็นถึงกัปตันทีมแต่กลับเป็นคนที่ชวนเด็ก ในทีมโดดซ้อม
“ยังมีหลายคนนะที่เขาอยากเข้ามาอยู่ทีมเรา แต่ทำไมพวกเรา ที่มีโอกาสได้เข้ามาแล้วถึงได้ทำเหมือนมันไม่มีความสำคัญอะไร เลย…อยากซ้อมก็ซ้อม อยากจะหนีซ้อมก็หนีอย่างงั้นหรอ?”
“โค๊ชรู้ได้ยังไงครับว่าพวกผม…” ภูถามขึ้น
“มันไม่สำคัญหรอกฎว่าใครบอก มันสำคัญที่พวกเธอพากัน หนีซ้อมไปเที่ยวกันจริงๆ” เจอประโยคนี่ถึงขั้นต้องเงียบ นานพอสมควรกว่าที่โค้ชจะสงบลงได้และการ ซ้อมวันนี้เต็มไปด้วยความกดดัน คนรับรู้ถึงสายตาหลายคู่ที่ กำลังจ้องมาอย่างไม่พอใจ ถ้าแต่จากภูคนเดียวยังพอเข้าใจ แต่ คนอื่น….
จนที่เลิกซ้อมเรียบร้อยและเข้ามาอยู่ในห้องแต่งตัว
“นั่งแตกด้วยกันอยู่แท้ๆยังกล้าหักหลังพวกกู” เสียงจากภูดัง ขึ้น คนที่กำลังใส่เสื้อหันมอง
“อยากเป็นเด็กดีเลียแข้งเลียขาโค้ชงั้นหรอ”
“พี่หมายถึงอะไร”
“มึงเอาเรื่องเมื่อคืนไปบอก โค้ชหรอ” ชัดเจนแล้วตอนนี้ว่าอีก คนกําลังไม่พอใจเขาเรื่องอะไรอีก
“ผมไม่ได้บอก”
“ถ้างั้นโค้ชจะให้ถึงทักส่วนตัวไปทำไม
“พี่อย่าดีแต่หาเรื่องผมได้ไหม…ผมให้ดูข้อความเลยก็ได้” พูด ถึงตรงนี้กินยื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้ดู อีกคนยืนอ่านไลน์ที่เขา คุยกับโค๊ชเมื่อคืนแต่แล้วสุดท้ายก็โยนโทรศัพท์คืนให้แล้วพูด ประโยคนี้
“ก็แค่กดลบข้อความทิ้งมันไม่ได้ยากปะวะ
“พี่ก็คิดได้แค่นี้แหละเนอะ
“ก็เออแล้วทำไม งั้นมันจะใครที่คาบข่าวไปบอก
ผลก!.. ไม่พูดเปล่าแต่มือออกแรงผลักดินจนอีกคนกระแทก เข้ากับล็อคเกอร์ เด็กหนุ่มสะบัดแขนออก ไม่ได้โต้เถียงอะไรต่อ แต่เพียงเดินหนีไปด้วยสีหน้าไม่พอใจ ภูมองตาม ชักสีหน้า หงุดหงิดอย่างไม่พอใจ ระหว่างนี้ยืนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย อารมณ์หงุดหงิด นับวันไอ้เด็กนั่นชักจะยิ่งเหิมเกริมกับเขามาก ขึ้น
แต่อาบน้ำเสร็จเดินกลับออกมายังล็อคเกอร์เก็บของ
“พี่เจ้าของร้านหรอวะที่บอก
“เออดี ก็เนี่ยกได้ยินโค้ชโทรไปขอบคุณเขา…ลืมไปเลยว่าโค ชกับพี่เขาเป็นเพื่อนกัน
“เซี่ยแม่งโคตรหักหลัง พวกเราหมดกับร้านเขาไปตั้งหลาย
“นั่นดิ อย่างแสบเลยว่ะรอบหน้าต้องไปร้านอื่นแล้ว” ประโยค
ที่เพื่อนร่วมทีมกำลังคุยกันทำภูชะงัก “พวกมึงคุยอะไรกัน” ตัดสินใจถามออกไปและเป็นแบงค์ที่มองมา
“มึงไปขอโทษน้องมันเลยนะไอ้ภู กูก็บอกแล้วว่าอย่าเพิ่ง ใจร้อนตัดสินว่าใครทํา
“ถ้ามึงไม่ตามไปขอโทษน้องมันนี่ก็ถือว่าโคตรแย่เลยนะเว้ย เสียงจากแบงค์ดังมาและคนอื่นในทีมก็ดูเหมือนจะเห็นด้วยในสิ่ง แบงค์พูด กลายเป็นที่งานเข้า เพราะเหมือนในรอบนี้ทุกคนจะ ไม่ได้เข้าข้างเขาอีกแล้ว
แล้วนี่เขาจะต้องตามไปขอโทษไอ้เด็กนั่นมันจริงหรอวะเสียเชิงชะมัด
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ