ตอนที่4 ผู้ช่วยประธาน

ตอนที่4 ผู้ช่วยประธาน

เมื่อวางสาย เชี่ยวลั่วหยาวคิดว่าสิ่งเธอได้ยินเมื่อครู่ไม่ใช่ ฝัน นักเรียนที่เพิ่งจบการศึกษาจากมัธยมอย่างเธอจะได้รับ หนังสือแจ้งสัมภาษณ์จากบริษัทใหญ่ๆ

เมื่อกี้พนักงานแผนกบุคคลพูดว่าบริษัทอะไรนะ?

อ่อ บริษัทเทียนอี

“โอ๊ะ? ฟังแล้วคุ้นหู แต่ช่างเถอะ ถึงอย่างไรฉันก็ไปสัมภาษณ์ อยู่ดี!”

เชี่ยวลั่วหยาวกระโดดดีใจ

เซี่ยวลั่วยังน้องสาวของเธอทั้งสวยทั้งฉลาดในการพูด ก็ กําลังทํางานที่ภัตตาคารเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระ

เด็กคนนี้เข้มแข็งกว่าเธอทุกอย่าง ปากหวาน มีเสน่ห์ มีผู้ชาย มากมายที่ชอบเธอ

ไม่เพียงเท่านั้น เธอเพิ่งจะไปทําภัตตาคารได้ไม่กี่วัน ก็มี พนักงานสองคนเข้ามาจีบเธอ ตามที่เสี่ยวลั่วยังว่างานของเธอ ลดลงครึ่งหนึ่งเป็นเพราะเด็กผู้ชายสองคนนั้นได้ช่วยเธอ เธอ รู้สึกสะดวกสบายและอบอุ่นเหมือนอยู่ในร้านฟาสต์ฟู้ด
ย! ดวงตาของเซียวลั่วหยาวมีความดุดันและกำหมัดแน่น

เซี่ยวลั่วถึง คอยดูเถอะ พี่สาวของเธอคนนี้จะสู้เธอและจะ เปรียบเทียบกับเธอให้ได้!

วันถัดมา เซี่ยวลั่วหยาวแต่งตัวเล็กน้อย และนั่งรถบัสไป บริษัท

เมื่อมาถึงเธอก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินมาทางด้านนี้พร้อมกับ ชายร่างสูงที่อยู่ตรงกลาง ชายคนนั้นสวมเสื้อเชิ้ตสีเบจ และ สวมเสื้อกันลมสีขาวคลุมไว้ สิ่งที่เห็นเขาดูสง่างามและมี เกียรติ แต่มองไม่เห็นใบหน้าของเขา เป็นเพราะว่าเขาสวมแว่น กันแดดสีดำเอาไว้ มองเห็นหน้าเขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“ริมฝีปากเรียวบาง เขาว่ากันว่าเป็นคนไม่สนใจใครและเย็น ชา” เซี่ยวลั่วหยาวมองจากระยะห่างสองสามเมตรและมอง อย่างนิ่งๆ

ผู้คุ้มกันเขามีท่าทีตื่นตาและเดินเข้าไปด้านใน ไม่รู้ว่าเชี่ยว ลั่วหยาวตาฝาดหรือไม่ หลังจากที่ชายคนนั้นเดินผ่านเธอจู่ๆ เขาก็หยุดและหันไปมองเซี่ยวลั่วหยาว

เซี่ยวลั่วหยาวเบิกตากว้างและอ้าปาก มองฉันทำไม? ฉันไม่รู้ จักคุณนะคุณลุง

ริมฝีปากเรียวบางนั่นบิดโค้งขึ้นเล็กน้อย และดูเหมือนว่า กำลังจะยิ้ม มีเสน่ห์มาก!
จากนั้นสมองของเซียวลั่วหยาวก็ว่างเปล่า ทุกคนก็เดินเข้าไป ด้านในกันแล้ว

“ผู้ชายคนนี้ยิ้มแล้ว ทำไมฉันรู้สึกเหมือนยิ้มเขาเหมือนยิ้ม ของจระเข้กันล่ะ?” น่ากลัว น่ากลัวจริงๆ เซี่ยวลั่วหยาวรู้สึก ขนลุก และรีบเดินเข้าไปในอาคาร

“เฮ้ยๆ เธอคือเซี่ยวลั่วหยาวใช่ไหม?” ผู้จัดการฝ่ายบุคคลถือ แว่นตาด่าของเขาและมองดูประวัติย่อที่เธอเขียนอย่างเรียบ ง่าย

เหงื่อเริ่มเย็น

ผู้หญิงคนนี้เธอบรรลุนิติภาวะหรือยัง? อายุสิบสี่หรือสิบห้า? หน้าตาดูเด็กมากๆ ดูเหมือนเพิ่งจะจบมัธยมต้น เธอไม่สูง ดู แล้วเหมือนจะสูงราวๆ160เซนติเมตร ผมยาวสลวยยิ่งทําให้ เด็กขึ้นไปอีก

เซี่ยวลั่วหยาวพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ใช่แล้ว ใช่แล้ว ฉันคือ เชี่ยวลั่วหยาว”

เซี่ยวลั่วหยาวคือชื่อของเธอจริงๆ

คิดดูสิ ในยุคของเธอ จะมีใครชื่อเรียบง่ายเหมือนเธออีกไหม ลั่วหยาว ลั่วหยาว ไม่เรียบง่ายอีกต่อไป! สิ่งเดียวที่เธอร้องขอ พ่อกับแม่ของเธอที่ไม่รู้จักวัฒนธรรมมากนัก ตอนตั้งชื่อให้เธอ ก็ประหยัดเวลาในการตั้ง เซี่ยวลั่วถึงน้องสาวของเธอใช้เวลาคิดนานกว่าเธออีก

เป็นเพราะชื่อเหี่ยวลั่วหยาว ทำให้เธอรู้สึกเศร้าใจมาเป็นเวลา

สิบแปดปีเต็ม!

ผู้จัดการฝ่ายบุคคลกุมขมับ “เธอแน่ใจไหมว่าอายุสิบแปด บริบูรณ์แล้ว?”

“แน่ใจ ฉันเกิดเดือนเมษายน ตอนนี้ฉันอายุสิบแปดกับอีกสาม เดือนแล้ว!”

เซี่ยวลั่วหยาวอยากร้องไห้อีกครั้ง

หลายคนที่เจอเธอครั้งแรก ต้องถามอายุที่แท้จริงของเธอ หลายครั้งหลายหน ใครทำให้เธอตัวสูงแค่นี้แล้วก็หน้าเด็ก ขนาดนี้ หน้าอวบอิ่มเหมือนเด็กโง่ขนาดนี้กันนะ

เฮ้อ เดิมทีก็โง่อยู่แล้วตอนนี้ทั้งดูเหมือนขาดสติด้วย น่าเศร้า

จริงๆ

“มีบัตรประชาชนไหม?”

“มีสิ! เชิญดูได้เลย!” เซี่ยวลั่วหยาวรีบหยิบบัตรประชาชนส่ง

ให้เขาดู

ผู้จัดการฝ่ายมองไปที่เด็กผู้หญิงที่ดูเหมือนนักเรียนสลับกับบัตรประจำตัวประชาชนและถอนหายใจอีกครั้ง : เอ้อ มีอะไร ที่ผิดปกติเกิดขึ้นกับรองประธานหรือเปล่า ทําไมเขาถึงให้ ติดต่อเด็กคนนี้เพื่อรับเข้าทำงาน เขาสงสัยว่าถ้าใช้งานเด็กคน นี้แล้วจะโดนเรียกว่าใช้แรงงานเด็กหรือเปล่า

เชี่ยวลั่วหยาวกลัวจะไม่ได้เข้าทำงาน เธอกุมมือและพูดอย่าง น่าสงสาร “ผู้จัดการ อย่ามองว่าฉันเด็กเลย จริงๆแล้วฉันไม่ เด็กแล้วนะ ฉันมีแรงในการงานทำสูงมาก อะไรๆฉันก็สามารถ ทำได้ จริงๆ ฉันไม่กลัวต่อความยากลำบากไม่กลัวเหนื่อย ให้ โอกาสฉันได้ทดสอบเถอะ!”

ผู้จัดการขำต่อท่าที่พยายามของเซี่ยวลั่วหยาว

เธอยังคงเป็นเด็กที่พูดอะไรเด็กๆออกมา อะไร “จริงๆแล้วฉัน ไม่เด็กแล้วนะ” คำพูดนี้มีอะไรคลุมเครือ ฮาๆ

แต่…

ผู้จัดการฝ่ายบุคคลจ้องมองไปที่หน้าอกของเซี่ยวลั่วหยาว อย่าพูดเลย ผู้หญิงคนนี้ไม่เล็กจริง ๆ …

“โอเค หลังจากวันนี้ เธอเป็นสมาชิกของบริษัทนี้แล้ว..…….….

“เฮ้ ฮ่าๆๆๆ จริงใช่ไหม ขอบคุณมากๆ ขอบคุณ ขอบคุณ!” ไม่ รอให้ผู้จัดการได้พูดต่อ เซี่ยวลั่วหยาวก็ทั้งเต้นทั้งกระโดดและ ยังจับมือผู้จัดการขึ้นๆลงๆอีกด้วย ใบหน้าของผู้จัดการก็เริ่ม เปลี่ยนสี
แล้วอย่างที่สุดคือผู้หญิงคนนี้เข้ามาจากทางด้านหลัง ประตู ชาวนาสงสับมากที่สุด ไม่รู้ว่าเป็นคำพูดที่ผิดไป หรือ การกระทําที่ไป ก็คือ มีคนอยู่เบื้องหลังของเซียวลั่วหยาว เพียงแต่จับมือตามอำเภอใจก็ทำให้ผู้อื่นเห็นได้…

“โอเค เชี่ยวหลาว ตอนนี้เธอไปรายงานตัวที่ชั้น29 ได้

เขียวหยาวนิ่งและยืนขึ้นทันที “รับทราบ!”

หมุนตัวและเดินออกไปและกลับมาอีกครั้ง เธอเกาหัวแล้ว ถามว่า “เอ่อ ผู้จัดการ ฉันขอถาม ฉันทำตำแหน่งอะไรเหรอ?”

ผู้จัดการขมวดคิ้ว “อืม เธอเป็นผู้ช่วยของประธานเฉียว”

“หา…ผู้ช่วย…. เชี่ยวลั่วหยาวกระพริบตาสามครั้ง แล้ว ก็ตกใจอีกครั้ง “คุณหมายถึงใคร? ประธานเฉียว? ผู้ช่วย ? คงจะไม่ได้พูดผิดหรอกใช่ไหม?”

บริษัทนี้มีประธานกี่คนกันนะ?

“อืม ประธานเฉียว เป็นผู้นำของบริษัทเรา ประธานเฉียว ประธานเดียวอีฟาน”เจริญเซี่ยวลั่วหยาวนิ่งและรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

พระเจ้า คุณพระ ใครก็ได้มาปลุกเธอหน่อย

นักเรียนมัธยมปลายจู่ๆก็ได้เป็นผู้ช่วย ประธานแห่งบริษัท ใหญ่ แน่นอนว่า ชั่วคราว……