บทที่ 9 เมืองตงเฟิง

เมื่อเห็นฟันพวกนั้นกลิ้งมาเท้าของชายรอยสัก เขายังงง หรือว่า หมัดของตัวเองจะถูกคำสาป ทุกครั้งที่ลงมือต่อย ใครทำให้คน นฟันหักอยู่รําไป?

ชายรอยสักคำรามด้วยความโกรธ หยิบเก้าอี้ที่อยู่ในมือฟาด เข้าไปที่ร่างของชางกวนรุ่ยซิน เมื่อสายตาเห็นเก้าอี้จะฟาดมายัง ตัวเขา ทันใดนั้นได้ยินเสียงกระดูกหัก จากนั้นชายคนนั้นล้มลง กับพื้น

ตอนนี้เขาเพิ่งมองเห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ด้านนอก เป็นหญิง สาวที่มีรูปลักษณ์มีเสน่ห์ รูปร่างเผ็ดร้อน มองจนเขาปากแห้ง สติ หลุดลอยยังไม่กลับมา

หญิงคนนี้น่าพิศวาสเหลือเกิน คาดว่าน่าจะเป็นนางฟ้าตัวน้อย แปลงกายมา

ยังมีทักษะที่คล่องแคล่วว่องไว จนทำให้เขาดูโง่ไปเลย

สายตาของหญิงสาวมองไปที่ร่างของฝ่ายชาย ทำเสียงเหอะ จากนั้นมองไปที่ร่างของชายชรา “พ่อ พวกเราไปกันเถอะ”

พ่อ? เธอเป็นลูกสาวของชายชราหรือ?

ชายชราลุกขึ้น ใช้มือตบไปที่ไหล่ของช่างกวนรุ่ยซิน “น้องชาย ที่นี่ไม่ปลอดภัย พวกเราหนีไปจากที่นี่กันก่อนเถอะ”
ช่างกวน ยชินนิ่งไม่ตอบสนองอยู่นาน แล้วตามไปอย่างตะลึง ตอนที่เดินมาถึงริมแม่น้ำ เห็นไม่ชัดเจนว่ารถหรูสีดำสี่ห้าคันมา จอดอยู่บนถนนที่ริมแม่น้ำตั้งแต่เมื่อไร ด้านข้างรถที่สวม หน้ากาก เขาเห็นร่างคนคุ้นเคย ซึ่งก็คือ หลี่ซิ่น

หลี่ชิ้นก็เห็นช่างกวนรุ่ยซิน ใบหน้าบวมแดงยังคงกระตุก คาด ว่ายังเจ็บอยู่ แล้วร้องออกมา

“เสียแรงเปล่า” ชายชราตะคอกอย่างเย็นชา สีหน้าฉายแวว เดือดรุนแรง

หลี่ซิ่นตกใจ “ท่านประธาน…ผม

ชายหนวดเคราคนหนึ่งถัดจากชายชราตะคอกอย่างเย็นชา “หน้าที่ของพวกคุณคือปกป้องท่านประธานอย่างลับๆ ถ้าฉันและ คุณหนูมาไม่ทัน ตอนนี้ประธานคงจะถูกคนของแก๊งมังกรจับตัว ไปแล้ว”

สีหน้าของ หลี่ซิ่นตอนนี้แย่หนักกว่าเดิม “ประธาน…ฉัน

สีหน้าชายชราเปลี่ยนไป โบกมือ “ช่างเถอะ พ่อเขากับฉันเป็น เพื่อนสนิทกัน ในเมื่อเรื่องนี้เป็นอย่างนี้ อีกอย่างคนของแก๊ง มังกรก็มีจํานวนไม่น้อย โหดเหี้ยม ต่อให้เขาอยู่ข้างกายฉันก็ ช่วยอะไรได้ไม่มาก

พูดจบ ชายชราขึ้นรถ

หลี่ซิ่นหันกลับไปมองช่างกวนรุ่ยซินด้วยสายตาเกลียดชัง จาก นั้นหันไปพูดกับชายหนวดเครา เพราะนายคนนี้ ถ้าไม่เพราะเขาเล่นตุกติก ก็ไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น บาดแผลบนใบหน้าก็เพราะ ฝีมือเขา”

สายตาชางกวนรุ่ยซินเหลือบมองมาที่ร่างของหลี่ซิ่น หลี่ซิ่นจึง หลบออกไป นึกถึงตอนโดนเขาต่อย ตอนนี้หนยังคงนึกกลัว อยู่ในใจ กลัวว่าหมัดของเขาจะมาที่ใบหน้าของตัวเองซึ่งตอน นี้ก็บวมตุ่ย

“คุณเป็นคนของ แก๊งมังกรใช่ไหม?” สีหน้าชายหนวดเคราดู คร่ำเคร่ง

เห็นชายหนวดเคราอยากลงมือ ช่างกวนรุ่ยซินพูดด้วยเสียง เย็นชา ชายชุดสูทพวกนี้ดูท่าทางไม่เลว ถ้าต้องการลงมือ เขาก็มี โอกาสน้อยมากที่จะรอดได้

ชายชุดสูทล้อมรอบเอาไว้ จ้องมองช่างกวนรุ่ยซินด้วยสายตา

คมเข้ม

ชกต่อยกันไม่ใช่หรือ? ใครกลัวใคร? ช่างกวนรุ่ยซินพับแขน เสื้อ ถูกหวางหลิงขัดจังหวะไว้ไม่มีที่ให้โกรธ

เขากังวลว่าจะทําให้ชายคนนี้ฟันหักหรือเปล่า

“หยุด เขาไม่ใช่คนของแก๊งมังกร เขาเป็นเพื่อนฉัน

กระจกรถลดระดับลงมา ปรากฏศีรษะของชายชรา กวักมือ เรียกช่างกวนรุ่ยซิน “ขึ้นรถ”

ช่างกวนรุ่ยซินเห็นชายชุดสูทหยุดลงมือ จึงได้ถอนหายใจ อย่างโล่งอก เตรียมขึ้นรถ นึกถึงเรื่องปัญหาที่ต้องพูดคุยชดใช้ค่าเสียหายให้กับฝ่ายสถาปัตยกรรม เขาจึงหยุดก้าวเดินต่อไป

ถ้าไม่พูดคุยเรื่องชดใช้ค่าเสียหายให้กับฝ่ายสถาปัตยกรรม ให้เรียบร้อย หวางหนึ่งก็ต้องมีข้ออ้างปลดเขา ตอนนั้นเขาก็ตบ ปากรับค่า

“คุณลุง อย่าเลยครับ ฉันมีเรื่องต้องทำ” เขายิ้มให้ชายชรา ชายชราไม่พูดอะไร หลังจากปิดกระจกรถ รถก็มุ่งหน้าไป ใจกลางเมือง

ชายชุดสูทที่เหลือทยอยกันขึ้นรถ

เห็นรถค่อยขับออกไปไกล ท่าทางค่อยแข็งทื่อ ตงเฟิงคืออะไร กันแน่ ยังมีชายชรา ที่มาเป็นอย่างไร แม้แต่ หลี่ซิ่นลูกชายของ หัวหน้าฝ่ายสถาปัตยกรรมก็ยังต้องเคารพนบนอบ

ตอนเตรียมจะจากไป ได้ยินเสียงหลี่ชิ้นดังมาจากด้านหลัง “พี่

ชาย ให้ฉันขับรถไปส่ง

ตอนหันกลับไปมอง ช่างกวนรุ่ยซินเห็นรอยยิ้มเล็กๆ ของหลี่ ซิ่นมองมาที่เขา ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความเคารพ น ทำให้เขาไม่แน่ใจ หลี่ซิ่นคนนี้ไม่ใช่ถูกตัวเขาต่อยจนโง่ ตอนนี้ ในสถานการณ์นี้ ควรจะเกลียดเขาเข้ากระดูกดำ แล้วทำไมทำมา เป็นใจดี ขับรถไปส่ง

แต่ อย่างนี้ดีกว่านั่งรถเมล์กลับบ้าน

ช่างกวนรุ่ยซินไม่พูดอะไร เห็นหลี่ซิ่นเปิดประตูรถ ทำท่าทาง เชื้อเชิญ เขาก็ไม่วางใจ เดินไปนั่งในตำแหน่งที่นั่ง ตามเหตุผลแล้วเขาควรนั่งข้างหลัง แต่ถ้าอยากหยุดเรื่องบาดหมางกับหล ซิ่นที่จะเป็นปฏิปักษ์กับตัวเขาเอง ก็ควรเลือกนั่งอยู่ด้านหน้ากับ หลี่ซิ่นจะดีกว่า

หลังจากขึ้นรถ หลี่ซิ่นขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว หยิบบุหรี่จีน ออกมาให้ช่างกวนรุ่ยชิน พร้อมกับรอยยิ้ม “พี่ชาย คุณจะไป ไหน?”

ช่างกวนรุ่ยชินพูดอย่างสบายใจ ไปสำนักงาน

เขาต้องบอกเรื่องที่หนานซื้อฝ่ายสถาปัตยกรรมเพื่อจัดการ สำนักงานให้หวางหลิงรู้ไม่อย่างนั้น เรื่องที่ต้องชดใช้ค่าเสีย หายให้ฝ่ายสถาปัตยกรรมจะไม่มีทางเจรจาได้ หนานเป็นผู้ชาย ของหวางหลิง ถ้าเอาเรื่องนี้ไปบอกหวางหลิง หวางหลังอาจจะไม่ เชื่อ แต่เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นสมาชิกคนหนึ่งของสำนักงาน ก็ควร ทําอะไรเพื่อสำนักงาน

สนามการค้าก็เหมือนกับสนามรบ ช่างกวนรุ่ยซินไม่คิดว่า หนานชายของหวางหลังจะมีจิตใจที่หนักแน่นขนาดนี้

หลี่ซิ่นขับรถไปพลาง ก็ชื่นซมซ่างกวนรุ่ยซินไปพลาง “พี่ชาย ท่านประธานพูดว่าคุณเป็นเพื่อนเขา ดูท่าความสัมพันธ์ระหว่าง คุณกับท่านประธานจะไม่ธรรมดา

ได้ยินหลี่ซิ่น พูดแบบนี้ ช่างกวนรุ่ยซินรู้ทันทีว่าทำไมหลี่ซิ่น ถึง มาเลียแข้งเลียขาโดยไม่มีเหตุผล ที่แท้เป็นเพราะคำพูดของชาย ชรา เพื่อน! จะนับเป็นเพื่อนอะไรกัน เพียงแค่ช่วยชายชราสอง ครั้งโดยไม่ตั้งใจ ครั้งแรกก็ช่วยชายชราจัดการกับหลี่ซิ่น ครั้งที่สองก็เมื่อสักครู่ ตอนที่เขาอยู่ที่ ผับชิงสุ่ย เจอกับชายชราถูกคน ของแก๊งมังกรลักพาตัวมาโดยไม่ตั้งใจ

สีหน้าของช่างกวนรุ่ยซินเปลี่ยนไปเล็กน้อย ในใจสงสัย จำได้ ถึงตอนอยู่ในสำนักงาน หลี่ซิ่นชนชายชราล้ม ตอนนั้นหลี่ซิ่นไม่ เหมือนตอนนี้ ปฏิบัติต่อชายชราอย่างนอบน้อม

ดูเหมือนหลี่ซิ่นจะมองออก จึงยิ้มออกมานิดหน่อย “เมื่อก่อน ฉันยังไม่รู้จักท่านประธาน ตอนนั้นจึงหยาบคาย ชนท่านประธาน จนล้มลง วันที่สองตอนที่พ่อฉันพาฉันไปตงเฟิง ถึงได้รู้ว่าเขาเป็น ประธานของตงเฟิง ตอนนั้นฉันถึงกับตะลึงช็อค

ฟังหลี่ นอธิบายจนจบ ซ่างกวนรุ่ยซินถึงได้เข้าใจ พูดจบ หลี่ซิ่นอธิบายเรื่องเกี่ยวกับตงเฟิงให้ช่างกวนรุ่ยซินฟัง ตอ

เดิมทีตงเฟิงเป็นแก๊งค์มาเฟียที่ใหญ่ที่สุดของเมืองนี้ เปิดคาสิ โนเถื่อนใต้ดิน สถานบันเทิง เป็นสถานบันเทิงหาเงิน เป็นธุรกิจ สะอาดและสกปรกไปพร้อมกัน ให้ธุรกิจมืดอยู่ด้านหลัง อยู่ใน ตำแหน่งสำคัญชี้ชะตาในโลกธุรกิจ

หากพูดจากฝ่ายสถาปัตยกรรมของพ่อหล่ำซิ่น ภายนอกคือ ธุรกิจครอบครัวที่พ่อของหลี่ซิ่นสร้างขึ้นมา แต่ในความเป็นจริง ถูกคนของตงเฟิงควบคุมไว้

เหมือนสำนักงานสมัยนี้ มีอยู่ในเมืองไม่น้อย เมื่อพูดถึงตงเฟิง ผู้คนในแวดวงธุรกิจต่างต้องให้ความเคารพไม่มีใครกล้าหือทำอะไรลงเฟิงได้

และชายชราคนนั้น เป็นประธานของตงเฟิง ชื่อหวางสู ดูแล การเปลี่ยนแปลงของตงเฟิงทั้งหมด สีหน้าของช่างกวนรุ่ยซินเปลี่ยนไป พูดกับหลี่ซิ่น “ฉู่หนานเป็น

คนของตงเฟิงใช่ไหม?” ถ้าหนานเป็นคนของตงเฟิง ตัวเขาเอง

ก็ไม่กล้าแค้นเคือง

หลังจากที่หลี่ซิ่นรู้ว่าช่างกวนรุ่ยซินเป็นเพื่อนกับท่านประธาน ตงเฟิง ก็หมายเอาเป็นน้ำบ่อหน้าพูดคุยปรึกษากับช่างกวนรุ่ยซิน โดยไม่ปิดบัง พูดออกมาว่า “หนานไม่ใช่คนของตงเฟิง เขา เพียงแค่ร่วมมือกับฝ่ายสถาปัตยกรรมของพ่อฉันเท่านั้น”

ช่างกวนรุ่ยซินท่าเสียงโอ้ แม้ว่าหนานจะไม่ใช่คนของตงเฟิง เขารู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องยากลำบากมาก แม้ว่าตัวเองจะช่วย หวางสูถึงสองครั้ง แต่จะเรียกว่าเป็นเพื่อนได้อย่างไร คิดอยากจะ พึ่งพาตงเฟิง มันก็เหมือนคนโง่พูดถึงความฝัน

หลังจากลงจากรถ เขากลับไปยังสำนักงานฝ่ายวางแผน

ผู้อำนวยการหลิวเห็นเขากลับมา พูดด้วยสีหน้าสงสัย “เรื่องที่ ให้ไปเจรจาเป็นอย่างไรบ้าง?

ช่างกวนรุ่ยซินส่ายหัว “เรื่องนี้มันซับซ้อน ฉันอยากหัวหน้า

“คุณข้ามขั้น”

ผู้อำนวยการหลิวไม่พอใจเล็กน้อย “ฉันเป็นหัวหน้าของคุณ คุณควรรายงานฉัน แล้วฉันก็จะไปรายงานต่อท่านประธานเอง”
ผู้อำนวยการหลิวอ้างเช่นนี้ ช่างกวนรุ่ยซินไม่มีทางเลือก ได้ แต่ปิดประตูห้องประชุม “เรื่องนี้สำคัญมาก ต้องให้หัวหน้าเป็น คนตัดสินใจด้วยตัวเอง”

พูดจบ เขาก็เล่าเรื่องทั้งหมดที่เขารู้ให้ผู้อำนวยการหลิวฟัง แต่ไม่ได้พูดถึงเรื่องตงเฟิง

ผู้อำนวยการหลิวเป็นคนใจเย็นเมื่อเจอเรื่องร้ายๆ แต่หลังจาก ได้ฟังเรื่องที่ช่างกวนรุ่ยซินเล่า สีหน้าดูเคร่งเครียด เดินวนไปวน มาอยู่ในห้องประชุม

“คุณมีหลักฐานไหม?” ผู้อำนวยการหลิวหยุดเดิน จ้องมองช่าง กวนร่ยซิน

“ลูกชายของหัวหน้าฝ่ายสถาปัตยกรรมเป็นคนบอกฉัน” ช่าง

กวนรุ่ยชินพูด

“เป็นไม่ได้ ลูกชายของหัวหน้าฝ่ายสถาปัตยกรรมจะนำเรื่อง สำคัญขนาดนี้มาบอกคุณ นี่เป็นการทรยศเลยใช่ไหม?” สายตา มองช่างกวนรุ่ยซินด้วยความสงสัย ดูเหมือนจะไม่ใช่คำพูดของ ช่างกวนรุ่ยซิน

“นายคนนั้นมาหาเรื่องฉัน ถูกฉันต่อยเข้าให้ รู้เข้าโดย บังเอิญ” พูดจบ ช่างกวนรุ่ยซินก็เล่าเรื่องที่ได้ประสบมาให้ฟังอีก ครั้งหนึ่ง

ผู้อำนวยการหลิวสีหน้าเปลี่ยนไป “เรื่องนี้ร้ายแรงมาก จะ จัดการอย่างไร ต้องให้หัวหน้าเป็นคนจัดการเอง”
หลังจากที่เดินมาถึงห้องประชุมหัวหน้าช่างกวน เงินก็เห็น หวางหลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้โต๊ะทำงาน ดูแล้วเธอไม่เหมือนที่ตัวเอง จินตนาการความโกรธเอาไว้ ดูเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

เขาสับสนเล็กน้อย ด้วยนิสัยของหวางหลิงรู้เรื่องนี้ควรจะต้อง ระเบิดเป็นสายฟ้าแลบถึงจะถูก คิดไม่ถึงว่าจะสงบนิ่งขนาดนี้

“เรื่องนี้เป็นเรื่องเจรจาส่วนตัวระหว่างคุณ ผู้ชายของคุณ กับ ฝ่ายสถาปัตยกรรม คุณยังใช้คนอื่น ฉันจึงร่วมเจรจาด้วยไม่ได้