บทที่ 8 ชกต่อย?

ช่างกวนรุ่ยในอดไม่ได้ที่จะเตะกันของหลี่เสี่ยนเห้อ หลี่เงี่ยนเหอ หลบทัน และพูดอย่างจริงจัง “ฉันรู้ว่าคุณมาหาฉันด้วยเรื่องอะไร เรื่องนี้แม้แต่เทวดานางฟ้าก็ช่วยคุณไม่ได้

ช่างกวนรุ่ยซินดื่มกาแฟบนโต๊ะจนหมดแก้ว

ตอนที่รอหลี่เสี่ยนเหอตอบสนอง เขาก็ไปที่ห้องประชุมแล้ว

ออกจากสํานักงาน ขึ้นรถ ขณะกำลังใส่เหรียญเงิน โทรศัพท์ มือถือดังขึ้น เมื่อเปิดดูเป็นข้อความแปลกๆ เนื้อหาสั้นกระชับ หลังจากนี้อีกหนึ่งชั่วโมงเจอกันที่ริมแม่น้ำ

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ช่างกวนรุ่ยซิน มาถึงลานริมแม่น้ำกวาดตา

มองไปรอบๆ ข้างๆ พุ่มไม้ที่ลานริมแม่น้ำ ชายคนหนึ่งจ้องมอง

ตัวเขาอยู่ จากนั้นก็เดินเข้ามา ใบหน้ามีรอยยิ้มแปลกๆ ช่างกวนรุ่ยซินมองชายที่มีฟันอยู่น้อย ก็รู้ทันทีว่าเขาคือใคร

หลี่ซิ่นอันตรพาลที่เมื่อวานถูกเขาต่อยจนฟันหัก ส่งข้อความนัดเขามาที่สวนสาธารณะ ก็คงคิดจะแก้แค้นเอา

คืนเขาแน่

หลี่ซิ่น โบกมือ ชายที่มีรอยสักสี่ห้าคนออกจากพุ่มไม้ในทันที ในมือถือท่อนเหล็กมาด้วย มองเขาด้วยสายตาเกลียดชัง

“เขานั่นแหละ ลงมือได้” หลี่ซิ่นร้องเรียก จากนั้นดึงแท่งเหล็กออกมาจากหนังสือพิมพ์ เดินตรงเขาไปหาช่างกวนรุ่ยซินทันที มี รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้า

ชายฉกรรจ์สี่ห้าคนเดินเข้ามาหา

ตอนนี้ช่างกวนรุ่ยซินไฟลุกโชนอยู่ภายใน คิดไม่ถึงว่าหน จะมารนหาที่

หลี่ซิ่นยังไม่ทันมาประชิดถึงตัว ก็ถูกช่างกวนรุ่ยซินใช้เท้าเตะ จนตัวลอง กลิ้งไปหยุดอยู่ที่พุ่มไม้ ทั้งเสื้อผ้า กางเกง ใบหน้า เปรอะเปื้อนไปได้ดินโคลน

หลี่ชิ้นลุกขึ้นจากพื้น เขาคำรามด้วยความโกรธไปทางชาย ฉกรรจ์ที่มีรอยสักที่พยุงเขาขึ้นมา “มัวตะลึงอะไรอยู่ ลงมือเลย จัดการไอ้คนถ่อยให้ตายไปเลย

กลุ่มชายฉกรรจ์มองหน้ากัน กัดฟัน วิ่งถือแท่งเหล็กในมือไป

ทางเขา

ช่างกวนรุ่ยซินทําเสียงเหอะ หยิบหมากฝรั่งในกระเป๋าเสื้อใส่ ปากเคี้ยวอย่างช้าๆ พับแขนเสื้อขึ้น ยกกำปั้นแล้วการต่อสู้ก็เริ่ม ต้นขึ้น

ภายในสามนาที กลุ่มชายฉกรรจ์ดังกล่าวทั้งหมดนอนกองอยู่ ที่พื้นด้วยความเจ็บปวด

เขาเดินตรงไปหน้าหลี่ซิ่นคว้าคอเสื้อของหลี่ซิ่น พร้อมพูดว่า “พี่ชาย เมื่อวานยังโดนไม่พอใช่ไหม วันนี้ถึงมาหาฉัน เอาล่ะ ฉัน เป็นคนดีต้องทำให้ถึงที่สุด ให้คุณได้สมหวัง”
พูดจบ กําปั้นเหมือนสายฝน กระหน่ำลงที่ใบหน้าของหน

เจ็บมือมาก แต่ไฟในใจจางหายไปมากแล้ว สบายอย่างบอก

ไม่ถูก

ทุกวันที่ลานริมแม่น้ำมีฉากการต่อสู้เกิดขึ้นครั้ง จนผู้คนไม่ได้ ใส่ใจ ยิ่งไปกว่านั้นไม่มีใครมานั่งร้องเรียน

ตอนนี้หลีชิ้นดูน่าอนาถยิ่งนัก ใบหน้าบวมเหมือนคนโง่ คาด ว่าแม่เขาต้องจําเขาไม่ได้

ส่วนกลุ่มชายที่มีรอยสักวิ่งหนีไม่เห็นเงาไปตั้งนานแล้ว

หลี่ซิ่นอับอายอย่างมาก สายตามองไปที่กำปั้นของช่างกวนรุ่ย ซินที่กำลังจะทักทายใบหน้าเขา ทันใดนั้นร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหล “พี่ชาย คุณอย่ามาคิดบัญชีกับคนตัวเล็กๆ อย่างฉันเลย ให้อภัย ฉันสักครั้ง”

ช่างกวนรุ่ยซินทำอะไรไม่ถูก ชายคนนี้เป็นผู้ชายใช่ไหม? ชาย ร่างใหญ่คนหนึ่งถูกชกต่อย กลายเป็นคนหมดสภาพไป

ตอนที่ปัดฝุ่นที่อยู่ตัว เตรียมตัวจะจากไป เขานึกถึงเรื่องหนึ่ง ขึ้นมาได้

หลังจากหลี่ซิ่นเห็นเขาเดินจากไป ก็หันตัวกลับ ตกใจกลัวจน ตัวสั่น เขาลุกขึ้นจากพื้น หันหัวต้องการวิ่งหนี แต่วิ่งไปได้ไม่กี่ ก้าว ก็ถูกซ่างกวนรุ่ยซินจับตัวไว้ “คุณนามสกุลผ่าน คุณมีความ สัมพันธ์อะไรกับหัวหน้าฝ่ายสถาปัตยกรรมบริษัท โครงสร้างผ่าน ซื้อ?”
สีหน้าของหลี่ซิ่นเปลี่ยนไป ใบหน้ากระตุก “เขา… เขาเป็นพ่อ ของฉัน”

ได้ฟังแบบนี้ ช่างกวนรุ่ยซินเริ่มมีรอยยิ้มปรากฏขึ้น เป็นความ พยายามแทบตายแต่หาไม่เจอ พอเลิกสนใจ กลับมาได้ง่ายๆ คิดไม่ถึงว่าคนที่ตัวเองต่อยเป็นคุณชายของหัวหน้ากลุ่ม สถาปัตยกรรมบริษัท โครงสร้างฝ้านซื้อ

แต่สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดอย่างรวดเร็ว ตัวเอง เตรียมตัวจะไปเจรจากับคนที่รับผิดชอบบริษัทบริษัทโครงสร้าง ฝ้านซื้อ? ถ้าหากให้หัวหน้าบริษัทสถาปัตยกรรมบริษัท โครง สร้างฝ้านซื้อรู้ว่าตัวเองเป็นคนทำร้ายลูกชาย ไม่ว่าเทวดาหน้า ไหนก็ช่วยเขาไม่ได้

คนก็ถูกต่อยไปแล้ว ตอนนี้จะทำอย่างไรดี?

ถ้าจะทำต้องทำให้ถึงที่สุด ช่างกวนรุ่ยชิ้นคว้าคอเสื้อของหลี่ ซิ่น ดึงเขาขึ้นมาจากพื้น “คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?

หลี่ซิ่นกลัวจนตัวสั่น พูดติดอ่าง “รู้… คุณ…คุณ…คือกลุ่มเมฆ ส่องแสง คนที่ต่อยตีพนักงานของสำนักงานพวกคุณเป็นความ คิดของพ่อฉัน เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉัน

“ตอนแรกก็ไม่เกี่ยวกับคุณ แต่ตอนนี้มันเกี่ยวกับคุณแล้ว

ซางกวนรุ่ยซินมองหลี่ซิ่นด้วยรอยยิ้มตาหรี่ “พ่อของคุณ ด หลุมอันตรายขนาดใหญ่ให้พวกเราต้องจ่ายเงินสามสิบล้าน ต้อง มีเหตุผลแน่นอน”
หลี่ซิ่นตะลึง เตรียมจะพูด แต่ก็ต้องกลืนคำพูดนี้ลงไป

เมื่อชางกวนรุ่ยซิน เห็นสีหน้าของหลี่ซิ่น เขายิ้มอย่างเย็นชา ดูเหมือนว่าตัวเองจะเดาถูก ต้องมีบางอย่างที่มองไม่เห็น

กําปั้นขนาดใหญ่ชนกับใบห้าของหลี่ซิ่นอย่างแม่นยำา หลี่ซิ่น เจ็บปวดเหมือนหมูถูกเชือดร้องโหยหวน

ช่างกวนรุ่ยซินเป่าลมที่กำปั้นของตัวเองแล้วยิ้ม “พี่หลีซั่น ฉัน ก็ไม่อยากทำให้คุณลำบาก แต่ฉันมีปัญหาเล็กน้อย ฉันลงมือชก ต่อยแล้วหยุดไม่อยู่ ดูหน้าคุณซิบวมซะขนาดนี้…

“ฉันพูด ฉันพูด…” หลี่ซิ่นร้องไห้ “แต่คุณต้องรับปากฉัน ว่าจะ ไม่พูดเรื่องนี้ ไม่อย่างนั้น พ่อฉันต้องฆ่าฉันแน่

“ได้ ฉันรับปากคุณ” ช่างกวนรุ่ยซินจ้องมองหลี่ซิ่น

หลี่ซิ่นลังเลอยู่นิดหน่อย มองดูกำปั้นช่างกวนรุ่ยซิน แล้วสัมผัส ใบหน้าอันเจ็บปวดอยากที่จะทน กัดฟันพูด “ก่อนหน้านี้หนึ่ง เดือน ฝ่ายสถาปัตยกรรมบริษัท โครงสร้างฝ้านซื้อ ของพ่อ ประสบปัญหาขาดแคลนเงินทุน ก่อนที่สำนักงานจะถูกปิดลง คุณ หนานมาหาพ่อฉัน บอกว่าจะลงทุนในหุ้นฝ่ายสถาปัตยกรรม ช่วยสํานักงานของฉันผ่านพ้นวิกฤตที่เผชิญไปได้ แต่พ่อฉัน รับปากเขาเรื่องหนึ่ง”

ช่างกวนรุ่ยซินยิ้มอยู่ในใจ คิดไม่ถึงว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับ ผู้ชายของหวางหลิง
หลี่ซิ่นเห็นช่างกวนรุ่ยซินไม่ได้ตั้งใจจะต่อย จึงพูดต่อ “คุณจู่ หนานให้พ่อฉันรับปากว่าจะจัดการบริษัทของพวกคุณ ครั้งที่แล้ว เรื่องความร่วมมือกับบริษัทพวกคุณ คุณ หนานเป็นคนจัดการ วางแผนให้

ตอนนี้ช่างกวนรุ่ยซินเห็นอย่างชัดเจน ถ้าแผนของหนาน

สำเร็จ บริษัทหยูนตวนก็ต้องตกอยู่ในอันตราย แต่ตอนนี้ หนาน

ออกมาปรากฏตัว ช่วยบริษัทหยูนตวนให้ผ่านความยากลำบาก

นี้ ก็จะได้ใจของหวางหลิง ขอให้ได้แต่งงานกับหวางหลังตระกูล

กับตระกูลหวางก็จะเป็นญาติเกี่ยวดองกัน ถึงตอนนั้นด้วยการ

สนับสนุนของตระกูลหวาง หนานก็จะมีตลาดการค้าที่ใหญ่ขึ้น

ทรัพยากรที่มากขึ้น

ช่างกวนรุ่ยซินยิ้มอยู่ในใจ คิดไม่ถึงว่าหนานดูจากภายนอก เป็นสุภาพบุรุษ คิดไม่ถึงว่าเบื้องหลังจะทำเรื่องลับๆ ล่อๆ แบบนี้

ถ้าเรื่องนี้ให้หวางหลิงรู้เข้า ยังไม่รู้แน่ชัดว่าหวางหลังจะแสดง ท่าทีอย่างไร

ช่างกวนรุ่ยซินยิ้มอยู่ในใจ ดูท่าเรื่องนี้ยิ่งคิดก็ยิ่งน่าสนใจ

ช่างกวนรุ่ยซินลุกขึ้นจุดบุหรี่ จากนั้นเดินไปตามทางผับชิงสุ่ย ของริมแม่น้ำ ตอนนี้กำลังแยกแยะความคิด ตัดสินว่าควรทำ อย่างไรดี

หลี่ซิ่น เห็นเขาเดินจากไป รีบลุกขึ้นจากพื้นทันที แล้วรีบวิ่งไม่

คิดชีวิต คนที่ผับชิงสุ่ยมีไม่มาก ล้วนแล้วแต่มาเดินเล่น คนตกงานวันๆ เอาแต่กินดื่มเที่ยวเล่น ลักเล็กขโมยน้อย

หลังจากเดินเข้าไปในผับชิงสุ่ยเขารู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เงียบ เงียบมาก เงียบจนได้ยินเสียงนกที่อยู่ในพุ่มไม้ร้อง ด้านในมีคนนั่งอยู่สืบกว่าคน จ้องมองไปที่ห้องพิเศษที่ส่อง แสงสว่างอยู่กลางผับชิงสุ่ย ประตูปิดอยู่ ไม่เหตุการณ์ข้างในไม่ ชัดเจน

ริมแม่น้ำตรงนี้แตกต่างจากริมแม่น้ำส่วนที่เหลือ ด้านในมี สถานบันเทิงมากมาย ถือได้ว่ามีมากที่สุด กลายเป็นแหล่งมั่วสุม

ช่างกวนรุ่ยชินตะลึง หันกลับไปเตรียมจะหนี ขณะกำลังจะก้าว ชายที่มีรอยสักคนหนึ่งเดินจากด้านนอกเข้ามา มองเขาตั้งแต่หัว จรดเท้า เข้าใจผิดคิดว่าเขาคือสมาชิกคนหนึ่ง หยิบเชือกออกมา จากกระเป๋าเสื้อโยนให้ร่างกวนรุ่ยซิน “เข้าไปมัดตาแกให้แน่น หนากว่านี้ อย่าให้เขาหนีไปได้ ไม่งั้นพวกเราตายแน่

ช่างกวนรุ่ยซินถือเชือกเดินเข้าไปข้างในผับชิงสุ่ย จากนั้นปิด ประตู มองดูด้วยสายตางงๆ เห็นชายชรานั่งอยู่โซฟา ชายชรา คนนี้เป็นคนที่เมื่อวานอยู่ในห้องโถงบริษัท ตอนนั้นเขายังช่วย ชายชราต่อยหลี่ซิ่นจนฟันหัก

นอกจากชายชรา ยังมีชายชุดสูทถูกมัดอยู่ข้างโซฟา ชายชุด สูทพวกนี้คือคนที่เมื่อวานติดตามชายชรา ถูกมัดอย่างแน่นหนา มีอุดปากไว้ ท่าทางดูโกรธจัด

ชายชราดูสงบเงียบ ใบหน้ามีรอยยิ้ม “น้องชาย พวกเราเจอกันเมื่อวาน

ช่างกวน ยนชื่นชมชายชรา ถึงตอนนี้ยังคงยิ้มออกมาได้ ช่างกวน ย นพูด “คุณลุง ถูกลักพาตัวมา?” ชายชราพูดอย่างสบายใจ “ก็คงงั้น!”

ได้ฟังชายชราพูดด้วยท่าทางสบายใจ ใจเขายิ่งนับถือชาย ชรามากขึ้น สิ่งใดที่เรียกว่ากล้าเผชิญอันตรายอย่างไม่ หวาดหวั่น ก็คงเป็นอย่างนี้

ช่างกวนรุ่ยซินมองออกไปด้านนอก ไม่มีคนสังเกตด้านในห้อง พิเศษนี้ จึงรีบเดินไปที่ด้านข้างชายชราทันที แล้วแก้มัดชายชรา “ตอนที่หนีออกไป คุณหลบอยู่ข้างหลังฉันก็พอ คนในห้องโถง ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉัน

แต่ตอนนี้ ชายที่มีรอยสักด้านนอกเดินเข้ามาข้างใน เห็นชาย ชราถูกแก้มัด โดยช่างกวนรุ่ยซิน สีหน้าเปลี่ยนไป ยกเก้าอี้ขึ้นมา หมุนแขนไปทางหน้าอกของช่างกวนรุ่ยซินแล้วฟาดไปเต็มแรง

ช่างกวนรุ่ยซินใช้ขาเตะโต๊ะที่อยู่ข้างๆ หยิบขวดไวน์แดง แล้ว ก็ฟาดไปที่ร่างชายรอยสัก จากนั้นพยุงชายชราขึ้นมา “คุณปืน ออกไปทางหน้าต่างก่อน คนพวกนี้เปล่าให้เป็นหน้าที่ฉัน

พับแขนเสื้อขึ้น จากนั้นต่อยเข้าไปที่หน้าของชายรอยสัก

ชายรอยสักฟันหักร่วงออกมาจากปาก หล่นลงพื้นกลิ้งอยู่นาน สุดท้ายกลิ้งมาอยู่ที่เท้าของชายรอยสัก