บทที่ 6 มานี่

ขณะกำลังเดินเข้าไปในลิฟต์ เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ฉันรัก คุณ รักคุณ เหมือนหนูรักข้าวสาร…

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เป็นแม่ที่โทรศัพท์มาหา

“ลูก ตอนนี้แม่อยู่ที่สถานีขนส่งแล้วนะ แกมารับแม่หน่อย ต้นสายเป็นเสียงแม่ของช่างกวนรุ่ยซิน

ช่างกวนรุ่ยซินตกตะลึง แม่จะอยู่บ้านตลอด จะไม่ค่อยออก จากบ้าน แล้วทําไมถึงเข้าเมืองมาหาตัวเขาได้?” “ไอ้เด็กโง่ ถ้าฉันอยู่แต่ในบ้าน เมื่อไรแกถึงจะมีเงินพอที่จะ

แต่งงานได้”

“ไม่ต้องพูดมาก เปลืองค่าโทรศัพท์ รีบมารับแม่ที่สถานีก็แล้ว กับ”

เพิ่งพูด โทรศัพท์เสร็จเดินออกจากลิฟต์ ด้วยความที่รีบวิ่งออก ไปข้างนอก ทําให้ชนคนข้างหน้าอย่างเต็มแรง เมื่อเงยหน้ามอง ก็คือ หลี่เสี่ยนเห้อ

เขาจับไหล่หลี่เสี่ยนเห้อ “เกิดเรื่องใหญ่แล้ว แม่ฉันเข้าเมืองมา แล้ว ฉันขอกลับบ้านก่อนนะ แล้วก็จะไปรับแม่ คุณช่วยลางานกับ ผู้อำนวยการหลิวให้ด้วยนะ
หลี่เสี่ยนเห้อมองเขาที่จากไป พร้อมกับตะโกนออกมา “เดือน นี้คุณลาไปแล้วห้าครั้ง คุณให้ฉันอธิบายกับผู้อำนวยการหลว อย่างไร…”

ตอนนี้ช่างกวนรุ่ยขึ้นอยู่ข้างนอกสำนักงานแล้ว หลี่เสี่ยนให้อ ลำบากใจจึงได้แต่ยิ้มน้อยๆ

หลังจากที่ถึงบ้าน เขาถึงกับตะลึง ห้องโถงรกรุงรัง ทั้งโซฟา เก้าอี้ ล้วนแล้วแต่มีเสื้อผ้าสกปรก ถุงเท้าสกปรกของเงินหว่านเอ อ แต่เป็นหว่านเมื่อกำลังนั่งอยู่บนโซฟา มือหนึ่งถือของกิน มือ หนึ่งถือกาแฟ กำลังดูซีรี่ย์เกาหลี (Home Temptation)

เขาหน้าเครียด “คุณ รีบไปเดี๋ยวนี้เลยนะ”

เงินหว่านเอ๋อส่ายหัว “ไม่…ไม่

เขามองดูเวลา ผ่านมาแล้วสิบนาที ตอนนี้ต้องทำความสะอาด พร้อมกับไล่เงินหว่านเอ๋อให้ออกไป จากนั้นค่อยไปรับแม่”

ถ้าหากให้แม่ของช่างกวนรุ่ยซิน มาเห็นบ้านอยู่ในสภาพนี้ คาดว่าคงจะโมโหถึงขีดสุด

ช่างกวนรุ่ยซินไม่มาต่อล้อต่อเถียงเรื่องไร้สาระกับเธอ เก็บ ของกินและกาแฟในมือเธอ วางไว้บนโต๊ะ “เก็บของ แล้วรีบไป ไม่อย่างนั้น ฉันจะโยนคุณออกไป

เงินหว่านเอ๋อคว้าโทรศัพท์มือถือที่อยู่บนโต๊ะ “คุณกล้า ถ้าคุณ กล้าลงมือกับฉัน ฉันจะร้องเรียนว่าคุณหลอกให้ฉันมาที่บ้านคุณ ลวนลามฉัน เสื้อผ้าในห้องนี้เป็นหลักฐานได้
จากหน้า กลายเป็นหน้าเขียว เกือบจะคุกเข่าบนพื้น “คุณผู้ หญิงฉันขอร้องคุณล่ะ คุณรีบไปเถอะ ถ้าแม่ของฉันเห็นสภาพ บ้านแบบนี้ เธอต้องฆ่าฉันตายแน่

“แม่คุณมาแล้ว?” โทรศัพท์มือถือของเงินหว่านเจ๋อตกลง โซฟา

เขามองเงินหวานเอ่ออย่างเงียบๆ

เงินหวานเอ๋อหรี่ตาจ้องมองเขา ผงกศีรษะพร้อมรอยยิ้ม “จี้ถูก จุดอ่อนคุณ”

“พวกเรามาตกลงกัน ขอเพียงคุณรับปากฉันว่าให้ฉันอยู่ที่นี่ ตลอด ไม่ไล่ฉันไป ฉันรับประกันว่าแม่คุณจะไม่ทุบตีคุณแน่

นี่คืออะไร? ขู่กันใช่ไหม?

เขาเกลียดเข้ากระดูกดำ แต่ตอนนี้ไม่มีทางแก้ไข มีเพียงวิธีนี้ เขาจ้องมองเป็นหว่านเอ๋อที่ดูภูมิใจ “คุณต้องทำความสะอาด ห้องให้เรียบร้อย ก่อนฉันกลับมา อย่าให้แม่ฉันเห็นเป็นดีที่สุด….

หลังจากพูดจบ ตัวเขาเองรู้สึกไม่เต็มใจ รู้สึกว่าตัวเองเหมือ นเงินหว่านเอ๋อที่มีเรื่องลับลมคมใน

หลังออกจากบ้าน เขานั่งรถตรงไปสถานีขนส่ง

โชคดีที่รถไม่ติด สิบห้านาทีก็ถึงก็ถึงสถานีขนส่ง

บนรถแท็กซี่

แม่ของซางกวนรุ่ยซินดูเก้ๆ กังๆ นั่งในรถไม่กล้าขยับตัวท่าทางมืออ่อนหมด

เห็นผมสีขาวเล็กน้อยของแม่ เขารู้สึกเจ็บปวดใจ

ที่ยากล่าต่อมาเขาสอบมหาวิทยาลัยได้ แม่ส่งเล่า

แม่ของชางกวนรุ่ยซนค่อยผ่อนคลาย นอก ไปด้วยความทันสมัย ลูกชาย ดูบ้านช่องพวกซิ สดใส ตื่นตาตื่นใจ

ซ่างกวนรุ่ยสูดหายใจ ฝืนยิ้ม แม่ ไงอยู่เที่ยวสักสอง แล้วค่อยกลับ ฉันไม่หมั้น แต่งงานเป็นเรื่องเร็วไป อีก อย่างงานยุ่ง ไม่เวลาดูแล

ช่างกวนรุ่ยซินปัญญาจริงๆ แม่ วางใจเถอะ ภายในสามปี

จะหาสะใภ้กลับบ้านไปให้ได้ ให้แม่อุ้มหลานอ้วนพี

“ไม่เอาช่างกวนซินหันกลับมามอง เหมือนเรื่องนี้ไม่ทางปรึกษากันได้ จึงยิ้มมา

สิบนาทีผ่านไป ถึงอาคารบ้านพัก มีสามห้องหนึ่งห้องโถง ก็ว่ากว้างอยู่ เจ้าของเหลือแล้ว

เมื่อเดินมาจากข้างบน เกือบจะหัวซุกหัวซุน ท่าทางน่าอึดอัด
เห็นช่างกวนรุ่ยซินเดินขึ้นมาจากข้างล่าง ชายสวมแว่นจึงหยุด ยิ้มมุมปาก “ในห้องร้อนมาก เลยออกมาตากลม…

ขณะที่ชายสวมแว่นกำลังพูด ก็มีรองเท้าข้างหนึ่งลอยมาจาก ชั้นบน ชนจมูกชายสวมแว่นพอดี เขากระพริบตาทั้งสองข้าง จมูก มีเลือดไหลออกมา

ให้เวลาแกอีกหนึ่งวัน หากยังไม่จ่ายค่าเช่า แม่จะเอาของ ทั้งหมด โยนทิ้งไว้ข้างนอก

ตรงทางขึ้นบันได เจ้าของบ้านเอามือเท้าสะเอวทั้งสองข้าง

เหมือนมนุษย์ป้าใจหยาบช้า ชี้หน้าด่าไปที่ชายสวมแว่นตา

เมื่อเห็นว่ารองเท้าอีกข้างจะลอยตามมา ชายสวมแว่นจ้อง เขม็ง จากนั้นวิ่งลงมาชั้นล่าง

ช่างกวนรุ่ยซินตะลึง ในใจคิดว่า เช่าเดือนนี้ยังไม่ได้จ่าย คาด

ว่าจุดจบของตัวเองก็คงเหมือนชายสวมแว่น

ใครจะไปรู้ได้หลังจากที่เจ้าของบ้านเห็นเขาแล้ว ความโกรธ บนใบหน้าจางหายไปทันที และเต็มไปด้วยรอยยิ้มพร้อมกับพูด ว่า “โย้ นี่คงไม่ใช่ช่างกวนรุ่ยซินใช่ไหม? เกิดอะไรขึ้น วันนี้เลิก งานเร็วจัง”

สายตาเจ้าของบ้านหยุดอยู่ที่แม่ของช่างกวนรุ่ยซิน เหลือกตา แล้วดึงแม่ของช่างกวนรุ่ยซินแล้วพูดว่า “คุณเป็นแม่ของช่างกวน รุ่ยซินใช่ไหม น่าอิจฉาคุณจริงๆ มีลูกชายที่พึ่งพาอาศัยได้…..

ช่างกวนรุ่ยซินสับสน หลังจากที่เขาย้ายมาอยู่ที่นี่ เจ้าของบ้านไม่เคยทําหน้าดีๆ ใส่เขาเลย ด้วยเหตุผลง่ายๆ ค่าเช่าห้องใน แต่ละเดือน เขาผัดผ่อนไปอีกหนึ่งสัปดาห์

และค่าเช่าเดือนนี้ก็ยังไม่ได้จ่าย

หรือว่าพระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตก? เขาสับสนจริงๆ ไม่ เพียงแต่ไม่เร่งรัดค่าเช่าห้อง แต่ยังมายกยอปอปั้นอีก

เห็นท่าทางแม่ชื่นชมยินดี เขาอดไม่ได้ที่จะต้องขัดจังหวะการ สนทนา

เมื่อเปิดประตูเข้าไป เขาถึงกับตะลึงเล็กน้อย ก่อนออกไป ใน ห้องโถงยังเต็มไปด้วยเสื้อผ้าสกปรกอยู่เลย แต่ตอนนี้ไม่ต้องพูด ถึงเรื่องความเป็นระเบียบ บนพื้นยังสามารถมองเห็นเงาตัวเอง ได้

ในห้องครัวได้ยินเสียงทำกับข้าว

หรือหลี่เสี่ยนเห้อมา

ซ่างกวนรุ่ยซินจะไปเอาน้ำให้แม่ ตอนที่จะเข้าไปดู เป็นหว่าน เอ๋อ ยกชามเดินออกมาจากห้องครัว วางกับข้าวไว้บนโต๊ะที่ห้อง โถงด้วยความระมัดระวัง “คุณน้า มาแล้ว”

ช่างกวนรุ่ยซินหน้าเคร่ง ในเมื่อยังไม่ไป แล้วจะให้อธิบายให้ แม่ฟังได้อย่างไร

แม่ของช่างกวนรุ่ยซินพยักหน้า หลังจากมองเป็นหว่านเอื้อ ตั้งแต่หัวจรดเท้า การแสดงออกค่อยๆ แข็งกร้าว หลังจากพูดอืม แล้วก็ไม่พูดอะไรอีก
เป็นหวานเอ๋อรีบอธิบายทันที “เธอเป็นพี่เลี้ยงที่ลูกชวนมา

คำพูดนี้ ทำให้การแสดงออกของเงินหว่านเอ๋อแสดงให้เห็น

สัญญาณฆาตกรรม ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ของชางกวนรุ่ยซิน เธอ ต้องหยิบมีดจากห้องครัวออกมา ฟันช่างกวน ย น ให้ตายไปซะ คาดว่าเงินหวานเอ๋อแต่งตัวอย่างระมัดระวัง แม่ของชางกวน

รุ่ย นมองด้วยความไม่พอใจ

“แม่ฉันหิวแล้ว รีบไปยกอาหารมาเร็ว”

ท่าทางช่างกวนรุ่ยซินเหมือนเจ้าของบ้านเก่าที่ร่ำรวย “เฮ้ หมายถึงคุณน่ะ”

สายตาเป็นหว่านเอ๋อแทบลุกเป็นไฟออกมา จ้องมองช่างกวน รุ่ยซิน ด้วยความแค้น จากนั้นเดินไปที่ห้องครัว

ช่างกวนรุ่ยซินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เดินออกไป เด็กน้อย คิดจะมา ต่อกรกับฉัน คุณยังไร้ฝีมือ รับประกันได้ว่าไม่เกินสามวัน ไม่ต้อง ให้ฉันไล่ คุณก็ต้องเก็บข้าวของแล้วไปเอง

บนโต๊ะอาหาร เงินหว่านเอ๋อกำลังหยิบตะเกียบออกมา และ ยื่นมือคีบอาหาร ช่างกวนรุ่ยซินพูดด้วยเสียงเข้มงวด “แม่ฉันนั่ง รถเหนื่อยมาทั้งวัน ต้องการพักผ่อน คุณไปทำความสะอาดห้อง พักด้วย”

“คุณ..” ตอนนี้เป็นหว่านเอ๋อแทบอยากจะเอาตะเกียบแทงเขา

ให้ตาย

แม่ของซ่างกวนรุ่ยซินจ้องมองช่างกวนรุ่ยซิน แล้วยิ้มให้เป็นหวานเอ๋อพร้อมกับพูดว่า “อย่าไปสนใจเขา มา กินเยอะๆ นะ” พูดแล้วก็คืบเนื้อวางไว้ในชามของเงินหว่านเอ๋อ

“ขอบคุณค่ะคุณน้า” เป็นหว่านเอ๋อยิ้มอย่างมีชัยไปที่ช่างกวน

ตอนกลางคืน เขานอนไม่หลับอยู่บนเตียง ในใจกำลังครุ่นคิด ว่าจะไล่เงินหว่านเอ๋อไปอย่างไรดี ถ้าให้เธออยู่ต่อไป จะไม่ทำให้ บ้านวุ่นวาย

เขาลุกขึ้นจากเตียง มองออกไปผ่านประตู เห็นแม่นั่งอยู่ที่ โซฟาดูโทรทัศน์ เงินหว่านเมื่อกำลังนวดบีบไหล่ให้แม่ “คุณน้า สบายไหมค่ะ?”

“อืม” แม่พยักหน้า ใบหน้าหวานกว่ากินน้ำผึ้ง

เขาอดยิ้มไม่ได้ ดูแม่ตัวเองถูกเป็นหว่านเอ๋อซื้อใจ จากนี้ไป คาดว่าอยากไล่เธอไปคงเป็นเรื่องยาก

ไม่ได้ อาศัยตอนนี้ที่แม่ยังไม่ถูกเธอซื้อใจ คิดหาวิธีไล่เธอออก ไปถึงจะถูก ไม่อย่างนั้นวันหน้าคงไม่มีทาง

วันที่สองหลังจากตื่นนอน พบว่าแม่และเงินหว่านเอ๋อไม่อยู่ บ้าน

สีหน้าเขาเปลี่ยนไป เป็นหว่านเอ๋อคงไม่ลักพาตัวแม่เขาไปแล้ว

เดินไปที่หน้าต่าง เปิดผ้าม่านมองไปข้างนอก เห็นเงินหว่านเอ อกับแม่กำลังอยู่ที่จัตุรัสสาธารณะในย่านที่อยู่อาศัย ทั้งสองพูด คุยหัวเราะเฮฮา เขาสับสน
เขายังไม่ชัดเจนว่าเป็นหว่านเอ๋อจะใช้แผนชั่วร้ายอะไร ในเมื่อ เกลี้ยกล่อมแม่จนมีความสุขขนาดนี้

แปรงฟัน ล้างหน้า กินข้าวซ่างกวนรุ่ยซินทําเสร็จภายในห้า

นาที

ตอนที่มาถึงบันได เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผู้อำนวยการหลวโทรศัพท์มา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ