บทที่ 4 ตัวแปร

ช่างกวนรุ่ยซินได้แต่โกรธอยู่ในใจ เขานั่งยองๆ กอดไหล่ตัวเอง อยู่มุมด้านนอก ความรู้สึกเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

“ทำดีแต่ไม่ได้ดี พรุ่งนี้ฉันต้องให้คุณออกไปให้ได้ ไม่ว่าจะพูด อย่างไรก็ไม่เมตตาทั้งสิ้น” น้ำเสียงของเขาแสดงถึงความโกรธ อย่างมาก

เขาอยากโทรศัพท์หา หลี่เสี่ยนเห้อ เพื่อไปอาศัยนอนสักคืน แต่หลี่เสี่ยนเห้ออาศัยอยู่กับลูกสะใภ้ของเขามาได้ปีกว่าแล้ว หา ไปก็คงไม่เหมาะสม เขาจึงได้เก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋า กางเกงเหมือนเดิม

เขาเริ่มเกลียดตัวเองแล้วว่าทำไมถึงได้ใจอ่อนขนาดนี้ ไม่ อย่างนั้นก็ไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมานกับลมอันหนาวเย็นที่ทารุณ โหดร้ายขนาดนี้

กลางดึก ช่างกวนรุ่ยซินยังคงขดตัวนอนหลับอยู่ที่มุมตึก ประ ค่อยๆ เปิดออกอย่างเงียบๆ เป็นหว่านเอ๋อโผล่ออกมาอย่าง ระมัดระวัง นำผ้าห่มสองผืนมาห่มที่ตัวช่างกวนรุ่ยซิน แล้วมอง ช่างกวนรุ่ยซินที่กำลังนอนหลับ เธอยิ้มที่มุมปาก จากนั้นเดิน เข้าไปห้องอย่างเงียบๆ

วันที่สอง ซ่างกวนรุ่ยซินถูกเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือ ปลุกเขาให้ตื่นขึ้น เอามือขยี้ตาแล้วสัมผัสถูกผ้าห่มที่อยู่ที่ตัว ใน ใจคิดว่าหญิงคนนี้ก็มีน้ำใจอยู่บ้าง
แต่เมื่อคิดถึงตัวเองที่ต้องมานอนอยู่ข้างนอกก็เพราะเป็นหว่าน เอ๋อ สีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดทันที หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พร้อมกับตะโกนด้วยอารมณ์บูดบึง “ใกล้จะตายแล้ว จะโทรศัพท์ เช้าอะไรขนาดนี้”

เสียงปลายสายของหลี่เสี่ยนเห้อดังกลับเข้ามา “คุณดูเวลาซินี่ มันกี่โมงแล้วยังไม่มาทำงาน พี่ห้าว พวกเราใส่ความน่าเชื่อถือไว้ ในนาฬิกาปลุก หัวหน้าคนใหม่ใกล้จะมาถึงแล้วคุณยังมัวถ่วง เวลาอยู่อีก”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่เงี่ยนเห้อ ช่างกวนรุ่ยซินลุกขึ้นจากพื้น ด้วยความกระตือรือร้น มองดูเวลาพบว่ามันแปดโมงสิบห้าแล้ว เหลือเวลาอีกสิบหน้านาทีจะถึงเวลาทำงาน ความง่วงหงาวหาวน อนหายไปกลับสายน้ำ ตะโกนใส่ในโทรศัพท์ “เสี่ยนเพื่อช่วยฉัน ที่ฉันจะไปถึงในอีกห้านาที

หลังจากวางโทรศัพท์แล้วเขาก็เตะประตูพร้อมกับตะโกนเรียก “เฉินหว่านเอ๋อ รีบเปิดประตูเร็ว ฉันต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าไปทำงาน แล้ว”

ในห้องเงียบราวกับไม่มีใครอยู่

“เปิดประตูเร็วเข้า ไม่อย่างช้าฉันจะไปสาย ภายในห้องยังคงเงียบกริบ

ช่างกวนรุ่ยซินมองดูเวลา สบถออกมามันสายแล้ว คิดว่าที่ สำนักงานใหญ่หลี่เสี่ยนเหอคงมีชุดอยู่ทิ้งไว้อยู่ที่นั่นบ้าง ดังนั้น จึงใส่รองเท้าแตะพร้อมกับกางเกง ตรงไปยังสำนักงานใหญ่ด้วยความโกรธที่อยู่ในใจ

ช่างกวนรุ่ยซินนั่งรถแท็กซี่มาถึงสำนักงานใหญ่ตรงเวลา แล้วไปตอกบัตร ไม่มีเวลาทักทายสาวๆ ที่อยู่หน้าแผนกต้อนรับ รีบเข้าไปหาหลี่เสี่ยนเหอในห้องประชุม แต่ไม่มีใครอยู่ที่นั่นเลย จากนั้นหันกลับเดินไปที่ฝ่ายวางแผนด้วยความร้อนรน แต่เมื่อ เดินไปถึงทางเดิน เขาชนกระแทกเข้าเต็มอก เอกสารที่อยู่ในมือ คนที่ถูกชนตกกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น

ช่างกวนรุ่ยซินเหงื่อตก ขณะกำลังจะพูดขอโทษ แต่ก็ต้องตก ตะลึงเสียก่อน จ้องมองคนที่อยู่ตรงหน้า “คุณ คุณตามมาถึงที่นี่ เลยหรือ?”

เธอคือคนที่เมื่อคืนช่างกวนรุ่ยซินเข้าห้องผิดแล้วขึ้นไปผิด เตียง และยังขังเธอไว้บนดาดฟ้าของอาคาร

วันนี้เป็นวันแรกของการทำงานที่สำนักใหญ่ของหวางหลัง เมื่อคืนกว่าเธอจะระงับความโกรธเพื่อเตรียมข้อมูลในการ ประชุมวางแผนเช้านี้ก็ไม่ใช่ง่าย แต่คิดไม่ถึงขณะที่เดินเข้ามาใน สำนักงานถูกชนกระแทกจนเอกสารกระจัดกระจาย แถมยังเป็น คนที่เมื่อคืนร่วมเรียงเคียงหมอนกับเธอ อีกทั้งยังเป็นคนที่ขังเธอ ไว้บนดาดฟ้าอีกด้วย

ถ้าไม่ใช่คนที่อยู่ในงานเลี้ยงแต่งงานมาเปิดประตูให้ เธอเอง ก็ไม่แน่ใจว่าจะต้องทรมานนานแค่ไหน

พบเจอศัตรูด้วยดวงตาแดงก่ำ ถ้าไฟโกรธสามารถเผาผลาญ โลกนี้ได้ ความโกรธ ในดวงตาของหวางหลงคงจะเผาไหม้สำนักงานแห่งนี้วอดวายไม่เหลือซาก

แต่ตอนนี้ช่างกวนรุ่ยซินไม่มีเวลามานั่งสังเกตความโกรธใน ดวงตาของหวางหลิงพูดกับหวางหลิงด้วยความหงุดหงิด “ทำไม ต้องเจอคุณไม่จบไม่สิ้น โทรศัพท์มือถือยังไม่ได้คืนคุณใช่ไหม? ถึงได้ตามฉันมาถึงสำนักงาน พอได้แล้วฉันจะบอกคุณว่า คุณคิด จะมาขอเงินใช่ไหม ตอนเที่ยงรอฉันที่ล็อบบี้ ฉันจะให้คุณแล้ว นับจากนี้เราทั้งสองต่างคนต่างไป คุณอย่ามายุ่งกับฉันอีก

พูดจบเขาก็รีบเดินไปที่ฝ่ายวางแผนด้วยความรีบร้อน ไม่ แม้แต่จะหันไปมองผู้หญิงที่อยู่ด้านหลัง

“คนเลว”

หวางหลิงตะโกนหัวเราะอย่างเย้ยหยัน “ที่แท้คุณทำงานอยู่ที่

นี่ คุณเสร็จแน่”

เขามุ่งหน้าตรงไปยังฝ่ายวางแผน หัวหน้าหลิวแต่งตัวอย่าง เป็นทางการอยู่ในห้องประชุม ส่วนเพื่อนร่วมงานคนอื่นทั้งหมด ยืนอยู่ถัดไป

ช่างกวนรุ่ยซินยืนเบียดอยู่ในกลุ่มคนพวกนั้น เช็ดเหงื่อที่อยู่ บนศีรษะ โชคดี หน้าคนใหม่ยังไม่มา

สีหน้าของหัวหน้าหลิวฝ่ายวางแผนเปลี่ยนไป สายตาภายนอก มองช่างกวนรุ่ยซินอย่างแปลกๆ เพื่อนร่วมงานคนอื่นก็เหมือนกัน ใช้สายตาเหมือนมองลิงในสวนสัตว์จ้องมองเขา ซ่างกวนรุ่ยซินรู้สีกอีดอัด มองไปรอบๆ จึงรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เหงื่อที่พึ่งเช็ด ให้แห้งเมื่อสักครู่ก็ออกมาอีกครั้ง

เมื่อเห็นเพื่อนร่วมงานฝ่ายวางแผนยืนอยู่สิบกว่าคน ทุกคน สวมชุดสูทผูกไท รองเท้าหนังขัดเงาวับ เป็นผู้เป็นคน ทุกคน เหมือนคนชนชั้นสูง

มีเพียงแต่เขาที่สวมเสื้อกล้ามกับกางเกง พร้อมรองเท้าแตะ ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนเหมือนกาในฝูงหงส์ราวกับดวงอาทิตย์ที่ กำลังขึ้นส่องแสงระยิบระยับ ทําให้เพื่อนร่วมงานทั้งหมดมอง ด้วยความประหลาดใจ

ตอนนี้ ช่างกวนรุ่ยชินอยากจะขุดหลุมฝังตัวเองเพื่อจำศีล ซึ่ง เป็นเรื่องน่าอายเกินไป

หัวหน้าหลิวรีบจ้องมองไปที่ช่างกวนรุ่ยซิน พร้อมกับส่ง สัญญาณให้ช่างกวนรุ่ยซินหลบไปก่อน ช่างกวนรุ่ยซินก็เข้าใจ เป็นอย่างดี ขณะที่กำลังจะหันตัวกลับเดินจากไป เสียงรองเท้าส้น สูงกระทบพื้นดังตอกต๊อกเข้ามาในห้องประชุมฝ่ายวางแผน

ใบหน้าของช่างกวนรุ่ยซินขาวซีด รีบย่อตัวหลบซ่อนตัวอยู่ใน กลุ่มคน สองขาแยกออกจากกันยืนอยู่หลังเพื่อนร่วมงานปรากฏ ช่องว่างขึ้น หวังว่าหัวหน้าคนใหม่จะแค่มองผ่านๆ จากนั้นตัวเอง ก็จะหันตัวเดินไป แบบนี้เขาจึงหลบซ่อนต่อไปได้

หญิงสาวในชุดทำงานมืออาชีพเดินเข้ามาในห้องประชุมด้วย รองเท้าส้นสูง บนกายของเธอมีผ้าคลุมไหล่ยาว ใบหน้างดงาม โดยเฉพาะรองเท้าส้นสูงที่ทำให้โดดเด่น ขายาวทั้งสองข้างทําให้หญิงสาวคนนี้ดูสูงมาก ทุกคนที่เห็นหญิงสาวต่างรู้สึกถึง อารมณ์อันสูงส่ง ประทับใจอย่างมาก

หัวหน้าหลิวยืนอยู่บนเวทีปรบมือพร้อมกับพูดว่า “พวกเราทุก คนยินดีต้อนรับหัวหน้าคนใหม่คุณหวางหลิง”

เสียงปรบมือดังขึ้น ช่างกวนรุ่ยชินเงยหน้าขึ้นมองด้วยความ อยากรู้อยากเห็น แม้ว่าตัวจะสั่น หลังเย็นวาบ เย็นตั้งแต่เท้าขึ้น ไปจนถึงศีรษะ เบิกตากว้าง เกือบจะกระโดดตัวลอย

“เป็นเธอไปได้ยังไงกัน? เธอเป็นสาวบาร์ของโรงแรมไม่ใช่ หรือ? เสร็จแน่ ครั้งนี้หล่เงี่ยนเห้อต่อให้มีความสามารถแค่ไหนก็ ปกป้องฉันไม่ได้แน่ ถึงคราวซวยจริงๆ แล้ว”

สิ่งที่ช่างกวนรุ่ยซนคาดคิดไม่ถึงคือ ผู้หญิงคนที่ตัวเองร่วม เรียงเคียงหมอนจะเป็นหัวหน้าคนใหม่ และตัวเองยังทำเรื่อง แบบนั้นกับเธอ ยังขังเธอไว้บนดาดฟ้า เมื่อสักครู่ก็ยังทำผิดต่อ เธอ ดูท่าครั้งนี้ไม่ตายก็ต้องถูกถลกหนังเป็นแน่

เขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองโชคร้าย ตอนแรกพบเจอผู้หญิงคนนี้โดย บังเอง ทั้งวันมากินนอนบ้านเขา มันไม่ง่ายที่จะตัดสินใจไป ทำงานแต่กลับต้องมา “หลบซ่อน” นายหญิงคนใหม่ ครั้งนี้จบ กัน

เขารู้สึกอายเล็กน้อย มีความคิดจะซ่อนตัวเองอยู่ด้านหลังสุด ของฝูงชน ตอนนี้เขาหวังว่านายหญิงคนใหม่จะไม่เห็นเขา สวรรค์ได้โปรดอวยพรให้เขาหนีออกไปได้

ใบหน้าหวางหลังมีรอยยิ้มเล็กน้อย กวาดตามองช่างกวนรุ่ยนด้วยสายตาเย็นชา แต่ในใจเธอกลับเกลียดชังเขาเข้า กระดูก า เธอเห็นกับตาตัวเองว่าคนเลวคนนั้นเข้ามาในฝ่าย วางแผน

หลังจากคําทักทายสั้นๆ ที่เรียบง่าย หัวหน้าหลิวเริ่มรายงาน ผลงานยอดขายในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมา หวางหลังไม่ได้ ตั้งใจฟังจนจบ เธอกวาดสายตามองพนักงานทั้งหมดรอบหนึ่ง แล้วก็มองเห็นช่างกวนรุ่ยซินที่หลบอยู่ด้านหลังสุด

หัวหน้าหลิวรู้ทันทีว่าจะเกิดเรื่องใหญ่ที่ไม่ดี

ในใจของเพื่อนร่วมงานทุกคนกลับหัวเราะ ดีอกดีใจที่คนอื่น เกิดความโชคร้าย

“คุณ…คุณคนที่อยู่หลบอยู่ด้านหลัง คุณทำอะไรน่ะ?”

หวางหลงระงับความโกรธแล้วชี้ไปที่ช่างกวนซุยชิน ในใจก็ พร่าด่าคนเลวเป็นร้อยๆ ครั้ง เขากล้าดียังไงที่มาทำงานตาม

อำเภอใจ

ช่างกวนรุ่ยซินที่รู้ว่าในที่สุดแล้วก็หลบไม่พ้น รู้สึกคับข้องใจ สวมรองเท้าแตะยืนขึ้น

“หัวหน้าหลิว”

ทันใดนั้นหวางหลิงตะโกนขึ้นด้วยความโกรธทันที “สำนักงาน ใหญ่เป็นสถานที่ที่ต้องให้ความเคารพ โดยเฉพาะอย่างยิ่งฝ่าย วางแผนของพวกคุณ รวมถึงภาพลักษณ์ ทำไมคนประเภทนี้ถึง เข้ามาในสำนักงานใหญ่ได้?”
สีหน้าหัวหน้าหลิวดูเก้เก้กังกัง พูดอธิบายว่า “ประธานหวาง รุ่ยซินเป็นพนักงานที่เพิ่งมาใหม่ ยังไม่เข้าใจในหลายๆ เรื่อง ต่อ ไปฉันจะอบรมเขาให้ดี” พูดจบ หวางหลังถอนหายใจ แล้วเดิน ออกไปจากฝ่ายวางแผนด้วยรองเท้าส้นสูงเสียงดังตอกดอก