บทที่ 2 สถานการณ์ที่ร้ายแรง

หญิงสาวโมโห ดึงผ้าห่มปิดแสงในฤดูใบไม้ผลิที่ส่องสว่าง จ้อง มองดวงตาแล้วพูดว่า “ทำไมถึงปืนขึ้นมาบนเตียงฉัน? เมื่อคืน คุณทําอะไรกันแน่?”

“คนที่ให้ท่าฉันไม่ใช่คุณหรือไง” ซ่างกวนรุ่ยซินรีบใส่เสื้อผ้า

พร้อมอธิบาย

“แต่คนที่คุณทำให้เสียหายก็คือฉันนะ”

ผู้หญิงคนนั้นร้องตะโกนด้วยความโกรธ ทั้งทุบทั้งตี แต่เพราะ นี่ถือเป็นครั้งแรก ใบหน้าจึงเป็นสีแดง ท่าทางที่ทั้งอายทั้ง กังวลดูมีเสน่ห์ยิ่งนัก

ช่างกวนรุ่ยซินที่เมื่อสักครู่นั่งก้มหน้าจู่ๆ ก็เงยหน้าขึ้นโดยไม่ ตั้งใจ เขาเหลือบไปเห็นขาขาวของหญิงสาวที่ไม่ได้ปิดให้มิดชิด เขากลืนน้ำลาย เกิดความรู้สึกผิดในใจ

ความรู้สึกผิดเกิดขึ้น เมื่อคืนตอนแรกแค่ดื่มเหล้าต้อนรับอย่าง อบอุ่นของผู้จัดการแผนกบุคคล เขาดื่มจนเมามาย จำได้แต่เพียง ว่าตัวเองควรล้างกายและรอโสเภณีแผนกบุคคลมาหลายกฎ แล้วมาอยู่บนเตียงของผู้หญิงแปลกหน้าได้อย่างไรกัน?

เขาเป็นเพียงแค่พนักงานระดับล่างของบริษัทเท่านั้น ใช้ชีวิต เช้าชามเย็นชาม ใครจะคิดว่าบริษัทจะมีผู้จัดการแผนกบุคคลที่ บินมาจาก เกาะ ในฐานะนายหญิงคนใหม่ปฏิรูปยกใหญ่ ผู้จัดการแผนกบุคคลยังไม่มา ข่าวการปลดพนักงานจํานวนมาก แพร่กระจายไปทั่วบริษัท ทำให้ผู้คนในบริษัทตื่นตระหนก

บริษัทต้องการปลดพนักงาน สําหรับคนอย่างช่างกวนรุ่ยซิน ที่ ไม่ทำให้บริษัท แต่สำหรับคนที่หาเช้ากินค่ำถือเป็นข่าวร้ายอย่าง ที่สุด ไม่ต้องคิดเลยว่าเขาจะต้องเป็นหนึ่งในนั้นแน่นอน เพื่อ เป็นการปกป้องตัวเอง เขาตัดสินใจสละชีวิตที่มีสีสันที่ถูกซ่อน เร้นไว้

เขารู้สึกเสียใจที่เมื่อคืนดื่มมากเกินไป ยังไม่ได้ชื่นชมร่างกาย นี้ และตัวเองยังเมามากอีกด้วย เขาจำไม่ได้ว่าเขาทำอะไรไป มากกว่านี้หรือเปล่า

เขาสบถอยู่ในใจ อยากอธิบายแต่สถานการณ์นี้ไม่ชัดเจน แล้วพูดเสียงดังออกมา “เรื่องนี้เธอเสนอฉันสนอง ตบมือข้าง เดียวไม่ดังหรอก คุณอย่ามาโทษฉันอย่างเดียว”

หวางหลิงมองตาชายหนุ่มด้วยความขยะแขยง แล้วมองดู ผ้าปูที่นอนที่ไม่ทิ้งร่องรอยไว้ใจที่แขวนอยู่บนเส้นด้ายนั้นโล่งอก

สายตาเย็นชาของเธอที่มองช่างกวนรุ่ยซิน ปรากฏความ เกลียดชังออกมาให้เห็น ถ้าความโกรธสามารถเป็นไฟเผาไหม้ ได้ ป่านนี้ช่างกวนรุ่ยซินคงไหม้เป็นขี้เถาไปแล้ว

ช่างกวนรุ่ยซินวิตกกังวลเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ไม่พูดทำให้เขา สาบากใจมาก ถ้าเธอร้องเรียน เรื่องนี้ฝ่ายชายต้องเสียเปรียบ อย่างแน่นอน เมื่อพูดถึงเรื่องความไร้หัวใจไร้ยางอาย กลัวว่าผู้ หญิงคนนี้จะให้เกิดเรื่องยุ่งยาก
“อืม คุณน่าจะเป็นสาวบาร์ในโรงแรม

ขณะคิด ช่างกวนรุ่ยซินหยิบเงินห้าร้อยออกจากกระเป๋า เหลือบมองหญิงสาว พบว่าใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความ โกรธจ้องมองเขาอยู่ เขารู้สึกได้ในทันที

“แม่คุณซิ สาวบาร์สวยขนาดนี้ควรจะนุ่มนวลกว่านี้ เงินห้าร้อย จะไปพอที่ไหน ช่างเถอะ เป็นคนใช้เงินแก้ปัญหา

ช่างกวนรุ่ยซิน หยิบเงินห้าร้อยออกจากกระเป๋า จากนั้นวางลง บนโต๊ะด้วยความระมัดระวัง หญิงสาวจ้องหน้า แล้วพูดว่า คุณ หมายความว่าอย่างไร?

ช่างกวนรุ่ยซินรู้สึกผิด “ฉันรู้ว่าค่าตัวคุณต้องแพงอย่าง แน่นอน แต่ฉันมีเงินมากแค่นี้ ถ้าคุณจะร้องเรียนเรื่องนี้คงไม่มี ประโยชน์ คนอาชีพเดียวกับพวกคุณไม่มีทางพบแสงสว่าง

“คุณ…”

หญิงสาวโกรธมาก คิ้วขมวดทั้งสองข้าง “คุณกล้าคิดว่าฉัน เป็นคนอย่างนั้น?”

“เฮ้ไม่ต้องอธิบายก็ได้ ทุกคนต้องเจอจุดจบเดียวกัน ฉันไป แล้ว เงินวางอยู่บนโต๊ะ ฉันมีแค่นี้ อย่าบอกว่าไม่พอ

“ออกไป”

หญิงสาวตะโกนด้วยความโกรธ หยิบที่เขี่ยบุหรี่ตรงโต๊ะข้าง เตียงเพื่อจะ”อืม คุณน่าจะเป็นสาวบาร์ในโรงแรม

ขณะคิด ช่างกวนรุ่ยซินหยิบเงินห้าร้อยออกจากกระเป๋า เหลือบมองหญิงสาว พบว่าใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความ โกรธจ้องมองเขาอยู่ เขารู้สึกได้ในทันที

“แม่คุณชิ สาวบา สวยขนาดนี้ควรจะนุ่มนวลกว่านี้ เงินห้าร้อย จะไปพอที่ไหน ช่างเถอะ เป็นคนใช้เงินแก้ปัญหา”

ช่างกวนรุ่ยซิน หยิบเงินห้าร้อยออกจากกระเป๋า จากนั้นวางลง บนโต๊ะด้วยความระมัดระวัง หญิงสาวจ้องหน้า แล้วพูดว่า คุณ หมายความว่าอย่างไร?”

ช่างกวนรุ่ยซินรู้สึกผิด “ฉันรู้ว่าค่าตัวคุณต้องแพงอย่าง แน่นอน แต่ฉันมีเงินมากแค่นี้ ถ้าคุณจะร้องเรียนเรื่องนี้คงไม่มี ประโยชน์ คนอาชีพเดียวกับพวกคุณไม่มีทางพบแสงสว่าง

“คุณ…”

หญิงสาวโกรธมาก คิ้วขมวดทั้งสองข้าง “คุณกล้าคิดว่าฉัน เป็นคนอย่างนั้น?”

“เฮ้ไม่ต้องอธิบายก็ได้ ทุกคนต้องเจอจุดจบเดียวกัน ฉันไป แล้ว เงินวางอยู่บนโต๊ะ ฉันมีแค่นี้ อย่าบอกว่าไม่พอ

“ออกไป”

หญิงสาวตะโกนด้วยความโกรธ หยิบที่เขี่ยบุหรี่ตรงโต๊ะข้าง เตียงเพื่อจะตี
ช่วงกวน ยนตกใจกระโดดหลบ หยิบโทรศัพท์มือถือวิ่ง อย่างเร็วไปที่ประตู แล้วหันกลับมาทันที ถามอย่างไม่เข้าใจ “คุณบอกว่าคุณเป็นโจรสวาท เป็นคนที่ไม่เหมาะสม แล้วทำไม คุณถึงต้องเป็นไก่?”

“เพิง”

ที่ตอบกลับเขาไปคือที่เขี่ยบุหรี่ที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียง ช่างกวน รุ่ย นรีบออกไปจากประตู

“อย่าให้ฉันได้เจอคุณอีก ไม่อย่างนั้น…

ภายในห้องมีเสียงคำรามด้วยความโกรธ ช่างกวนรุ่ยซินวิ่งไป ไกลแล้ว ถึงประตูโรงแรมแล้วถึงได้เช็ดเหงื่อบนศีรษะด้วยความ กลัว

“อารมณ์ของสาวบาร์โกรธง่ายขนาดนี้ใช่ไหม?

“เห็นได้ชัดว่าไปคบค้ากับผู้หญิงตอแหลนั้นฝ่ายบุคคล แต่ เพราะผิดที่ผิดทางถึงได้มาผิดเตียง ไม่เพียงแต่ต้องเสียเงิน พรุ่ง นี้ผู้จัดการแผนกบุคคลทำงานต้องติดร่างแหไปด้วยแน่ ตอนนี้ไป หาผู้หญิงตอแหลนั้นคงไม่ทันแล้ว ทำอย่างไรดี? ช่างเถอะ ไปหา หลี่เสี่ยนเห้อ ให้เขาช่วยคิดหาวิธีให้ดีกว่า”

ขณะคิด ช่างกวนรุ่ยซินหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋า เตรียมจะโทรศัพท์ แต่กลับตกตะลึง เพราะโทรศัพท์มือถือที่หยิบ ออกมาจากกระเป๋าไม่ใช่ของตัวเอง

“แย่จัง หรือว่าตอนที่รีบเดินออกมาจะหยิบผิด? มันเป็นรุ่นเดียวกับเธอ? ไม่สนแล้ว ไปหาหลีเลี่ยนเพ้อสำคัญกว่า

หลี่เสี่ยนเห้อเป็นผู้จัดการฝ่ายวางแผน และยังเป็นเพื่อนร่วม ชั้นสมัยเรียนมหาวิทยาลัยเพียงคนเดียว ช่างกวนรุ่ยซิน ได้เข้า มาทำงานที่บริษัทนี้ด้วยความช่วยเหลือของหลี่เสี่ยนเห้ออยู่ไม่ น้อย หลี่เสี่ยนเพ้อไม่สามารถยุ่งเกี่ยวเรื่องปลดพนักงานได้ แต่ วันนี้อยู่ในสถานการณ์ที่ไม่มีทางเลือกช่างกวนรุ่ยซินไม่มีวิธีอื่น

ร้านกาแฟที่อยู่หน้าบริษัท ชายอ้วนวิ่งมาชนหน้าช่างกวนรุ่ยซิ นอย่างรีบร้อน เพียงแค่หยิบบุหรี่ขึ้นมาบนโต๊ะแล้วจุดไฟอย่าง กระวนกระวายใจ “รีบร้อนมาหาฉันด้วยเรื่องอะไร? พรุ่งนี้ หัวหน้าคนใหม่จะมารับตำแหน่ง ข้อมูลในมือฉันยังทำไม่เสร็จ เลย มีอะไรก็รีบพูดๆ ออกมา

“เสี่ยนเห้อ คราวนี้แย่แล้ว ฉันต้องมีชื่ออยู่ในใบรายชื่อปลด พนักงานแน่ คุณช่วยฉันคิดหาวิธีติดต่อกับพนักงานระดับสูง หน่อย ”

“คุณบอกว่าตกลงกับผู้จัดการฝ่ายบุคคลแล้วไม่ใช่หรือ?”

“อย่าพูดถึงเลย พูดถึงทีไรมันน่าโมโห เมื่อคืนไปเลี้ยงต้อนรับ กะว่าจะให้ผู้หญิงตอแหลนั้นช่วยจัดการ ใครจะรู้ว่าเขาดื่มมาก เดินเข้าผิดห้อง ไปนอนกับผู้หญิงอีกคน บัดสบจริงๆ โชคดีที่เป็น สาวบาร์โรงแรม ไม่อย่างนั้นแก้ตัวอย่างไร ก็ฟังไม่ขึ้น

“ในเมื่อคุณพยายามทำ เรื่องหายนะต้องเกิดขึ้นกับคุณ ส่วน เรื่องปลดพนักงานฉันจะพยายามหาทางช่วยไปก่อนนะ ไม่ว่าง
“วันนี้ไม่ได้ถูกสาวบาร์หลอก” ช่างกวน ยนตอบด้วยความ อับอาย

หลี่เสี่ยนเห้อเสียงดังด้วยความโกรธ “ปีหนึ่งฉันช่วยคุณหา งาน ให้คุณสิบกว่างาน แต่คุณทำได้ไม่นาน จบมหาวิทยาลัยมา ตั้งนาน คุณค่าไม่อดทนเหมือนคุณบอกฉันสักเท่าไรเลย? ช่าง เถอะฉันขี้เกียจพอกับคุณ คุณติดหนี้ฉันไปตลอดชีวิต”

พูดจบ หลี่เสี่ยนเหอหยิบเงินจากกระเป๋าสองพันวางไว้บนโต๊ะ ช่างกวนรุ่ยซินหยิบเงินไปอย่างหน้าไม่อาย พร้อมพูดว่า “จู้จี้จัง พอแล้ว ฝากเรื่องปลดพนักงานไว้ด้วย

เขาพูดประโยคสุดท้ายจบ ทันใดนั้นเจอผู้หญิงคนหนึ่งแต่งตัว ตามแฟชั่นสะพายกระเป๋า อยู่หน้ากระจกร้านกาแฟเดินเข้ามา เป็นสาวบาร์ที่ ช่างกวนรุ่ยซินเจอในโรงแรมวันนี้

ช่างกวนรุ่ยซินตาเบิกโพรงแล้วหดตัวลง หมอบลงใต้โต๊ะทันที ในใจพูด “ฉันขอหลบหน่อย ตามมาถึงนี่ ต้องตามมาขอเงินกับ ฉันแน่”

“เฮ้คุณกำลังทำอะไร? เงินคุณตกแล้ว?” หลี่เสี่ยนให้อลุก เตรียมจะเดินไป เมื่อเห็นช่างกวนรุ่ยซินหมอบลงใต้โต๊ะจึงถาม

“อย่าช้า รีบจ่ายเงินแล้วไป

“บัดสบ ประสาทจะกิน

หลี่เสี่ยนเห้อต่าไปหนึ่งประโยค ลุกขึ้นจ่ายเงินเสร็จแล้วก็หัน กลับไปมองที่โต๊ะ แต่กลับไม่เห็นช่างกวนรุ่ยซิน เขาเฉื่อยชาเล็กน้อย ขี้เกียจเกินไปที่จะหันหลังกลับและออกไป เขาร้องตะโกน ออกมา “เฮ ประธานหวาง วันนี้มาทำอะไรที่นี่

หวางหลิงหน้าตาเรียบเฉย ใบหน้าปราศจากเครื่องสําอาง สวยงามมีเสน่ห์ ยิ้มอย่างสบายใจ “คุณเป็นผู้จัดการหลี ผู้จัดการ ฝ่ายวางแผน วันนี้ฉันรู้สึกคุ้นเคยกับสิ่งแวดล้อม รอทำงานวัน พรุ่งนี้…

ในขณะที่พูด หวางหลิงมองไปที่ร้านกาแฟ รู้สึกกังวลใจ เธอ ตามคนสารเลวคนนั้นเข้ามาในร้านกาแฟ แล้วทำไมถึงไม่เจอ? ในโทรศัพท์มือถือมีข้อมูลส่วนตัวมากมาย ถ้าเขาเห็นเข้าก็เสร็จ กัน

ช่างกวนรุ่ยซินไม่ได้ยินบทสนทนาระหว่างหลี่เสี่ยนเพ้อกับหวา งหลัง ตอนที่เขาให้หลี่เสี่ยนเพ้อจ่ายเงิน แล้วก็หายเข้ากลีบเมฆ ไป

ด้านนอกผับชิงสุ่ย ผู้คนเดินไปมา รถราขวักไขว่

ช่างกวนรุ่ยซินหดหู่เล็กน้อย เขาคิดไม่ถึงว่าสาวบาร์จะตามมา ถึงที่นี่ ความซวยยังคงมีอยู่ไม่จางหาย

“ไม่ได้ ฉันยังไม่ได้หยิบเงินหนึ่งพันเลย คุณและฉันไม่สามารถ ผ่านมันไปได้”

ช่างกวนรุ่ยซินสบถอยู่ในใจ สัมผัสโทรศัพท์มือถือทันทีใน กระเป๋ากางเกง เขากลอกตา ไอเดียต่างๆ นานาต่างพรั่งพรูกลางใจ