บทที่ 16 หน้าด้าน

“บอส ไปเถอะ!” ช่างกวนรุ่ยชินตะโกนใส่หวางหลัง

ใครจะไปรู้ว่าหวางหลังจะไม่สนใจเขา ทำเหมือนกับเขาเป็น อากาศ แม้แต่หน้าไม่ขี้เกียจจะมอง

ช่างกวนรุ่ย นอดไม่ได้ที่จะยิ้มเพื่อน “คุณผู้หญิงของผม ถ้ายัง ไม่ไป อีกสักครู่รอพวกเขาฟื้นขึ้นมาก็หนีไม่พ้นแล้ว!”

หวางหลิงหันกลับมามองเขาครั้งหนึ่ง “นายรู้ได้อย่างไรว่าฉัน อยู่ที่นี่”

ช่างกวนรุ่ยซินแย้มริมฝีปากยิ้ม “เดิมผมนั่งรถแท็กซี่กลับบ้าน

สุดท้ายระหว่างทางกลับบ้าน ก็ไม่ทันระวังเห็นคุณอยู่บนรถตู้คัน

นั้น ก็เลยตามมา”

จากนั้น ช่างกวนรุ่ยซินก็เสริมอีกประโยคว่า “คุณจะอยู่ที่นี่ไม่ ยอมไป ไม่ใช่ว่ารอหนานผู้ชายของคุณมาช่วยคุณหรอกใช่ ไหม!”

เดิมคิดว่าหวางหลังถอดรองเท้าส้นสูงออกมาเพื่อฟาดหน้าเขา คิดไม่ถึงว่าหวางหลังจะอดไม่ได้เผยรอยยิ้มออกมา “ฉันว่านะ ช่างกวนรุ่ยซิน นายคงไม่ได้ชื่นชมฉันใช่ไหม! ครั้งนี้หึงแล้ว

“จุ๊ๆ!” ช่างกวนรุ่ยซินสีหน้าดำทะมึน “ผู้หญิงที่ผมช่างกวนรุ่ย ชินชื่นชมนั้นจะต้องไม่ใช่ผู้หญิงประเภทนี้แบบคุณอย่างแน่นอน ไม่มีท่าทางของผู้หญิงเลย ยังทำหน้าเหม็นเบื่อทั้งวันอีก ก็แค่เปิดห้องครั้งเดียวเองไม่ใช่หรือ จะต้องตั้งแง่กับผมไปเสียทุกเรื่อง เลยหรือไง”

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องเปิดห้อง หวางหลังก็กระโดดลงมาจากเก้าอี้ ในทันที มองมาทางอย่างดุร้าย “ถ้านายยังกล้าพูดถึงเรื่องนี้อีก ฉันจะฆ่านายแน่นอน”

ตอนที่ ช่างกวนรุ่ยซินกำลังจะเอ่ยต่อนั้นก็เหลือบไปเห็นผู้ ติดตามคนหนึ่งขยับตัวเล็กน้อย คาดว่าน่าจะฟื้นตื่นขึ้นมาแล้ว

“ช่างเป็นพ่อค้าที่ไร้ยางอายเสียจริง ไม่ใช่บอกว่ายาสลบหนึ่ง ห่อสามารถทำให้สลบได้สิบกว่าคนหรอกหรือ เพิ่งจะกี่นาทีเองก็ หมดฤทธิ์เสียแล้ว” หลังจากช่างกวนรุ่ยซินเอ่ยด่าไปประโยค หนึ่ง ก็หันมาพูดกับหวางหลิงด้วยท่าทางเคร่งเครียดว่า “บอส ถ้าหากว่าคุณยังไม่ยอมไป ผมจะไปแล้ว เจ้าพวกนี้ดูแล้วเหมือน ว่าจะไม่ได้พบกับหญิงสาวมาครึ่งชีวิตได้ ถ้าหากว่าคุณยังอยู่ที่นี่ อีก รอพวกเขาตื่นขึ้นมา…….

เขาเอ่ยคำสุดท้ายจบแล้วใบหน้าก็เผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา

ใครจะไปรู้ว่าหวางหลิงไม่เอาทั้งไม้อ่อนไม้แข็ง “ฉันค่อนข้าง ชอบที่นี่นะ ตัดสินใจไม่ไปแล้ว”

อะไรนะ ซ่างกวนรุ่ยซินมองตะลึงไปที่หวางหลิง สมองของผู้ หญิงคนนี้ช็อตไปแล้วสินะ

ผู้ติดตามคนหนึ่งลุกขึ้นมา ชี้ไปที่ช่างกวนรุ่ยซินพลางเอ่ยด่า ขึ้นมา “ไอ้น้องชายรนหาที่ตายสินะ ถึงได้วางแผนตลบหลังพวก เรา”
ช่างกวน ยูซีนพบว่าสถานการณ์ไม่ปกติก็ไม่สนใจว่าหวาง หลิงจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย ลากเธอวิ่งออกไปนอกประตู อย่างบ้างคลั่งอยู่ชั่วครู่ หวางหลังดิ้นรนอยู่ชั่วครู่ก็ดิ้นไม่หลุด จึง ทําได้เพียงแค่ปล่อยให้ช่างกวนรุ่ยซินลากลงบันไดไป

เพิ่งจะถึงชั้นสามก็ได้ยินเสียงด่าว่าดังมาจากชั้นบน

จากนั้นด้านหลังก็ถูกหวางหลิงกระตุกเข้าให้ เกือบจะทำให้ เขาถูกผลักลงไปจากชั้นสาม เขาตกใจตัวชาวาบ นี่มันชั้นสาม เลยนะ ถ้าตกลงไปจากชั้นนี้ ไม่ตายก็พิการ

“คุณทำอะไรน่ะ” ช่างกวนรุ่ยซินหันกลับมาถลึงตาใส่หวาง หลัง

หวางหลิงไม่พูดอะไร

ช่างกวนรุ่ยซินพิจารณามองอย่างละเอียดถึงพบว่าเท้าของ หวางหลิงสวมรองเท้าส้นสูงสีม่วงอยู่ สวมรองเท้าส้นสูงหนีเอา ชีวิตรอดในสถานที่แบบนี้ เท้าไม่พลิกก็แปลกแล้ว

เขาย่อตัวลงแบกหวางหลังขึ้นหลังอย่างไม่มีทางเลือก จากนั้น ก็วิ่งแบกเธอลงไปชั้นล่างอย่างบ้าคลั่ง

หวางหลิงถูกการกระทำของเขาทำให้ตกใจ “นายมันสารเลว หน้าไม่อาย นายปล่อยฉันลงนะ”

ช่างกวนรุ่ยชินตะลึงค้างไป เพิ่งจะพบว่า ตอนที่ตัวเองแบกเธอ ไว้บนหลังนั้น สองมือก็กดลงบนก้นของเธอ ที่จริงแล้วเขาไม่มี ทางเลือกนินา ถ้าหากว่าไม่ทำอย่างนี้ เธอจะต้องตกลงไปจากหลังของตัวเองแน่นอน

หวางหลิงดิ้นไปมาไม่หยุด สุดท้ายยิ่งขึ้น ร่างกายของเธอก็ยิ่ง แนบชิดกับร่างกายของชางกวนซุยชิน สุดท้ายหวางหลังก็เลือก ยอมแพ้ ปล่อยให้เขาจับก้นของตัวเองวิ่งลงไปชั้นล่างอย่างบ้า คลั่ง

ช่างกวนรุ่ยซินไม่เห็นว่าในตอนนั้นหน้าของหวางหลังแดง ราวกับมะเขือเทศ มองแล้วยั่วยวนใจเป็นพิเศษ

“คุณก็เงียบหน่อยเถอะ! ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยแตะต้องคุยสัก หน่อย คุณว่าคืนวันนั้นที่พวกเราเปิดห้อง แม้กระทั่งเรื่องแบบนั้น ก็ทำไปแล้ว ตอนนี้ยังกลัวถูกผมจับกันอีกหรือ

ช่างกวนรุ่ยซินเผยรอยยิ้มชั่วร้าย อีกอย่าง คุณก็ไม่ได้ขาดทุน เลยแม้แต่น้อย เอาเปรียบผมไปเยอะขนาดนั้น

“ชางกวน ยซิน! นายมันสารเลว”

เมื่อได้ยินช่างกวนรุ่ยซินเอ่ยถึงเรื่องราวเปิดห้องในคืนนั้นอีก หวางหลิงก็มีความคิดชั่ววูบที่อยากฆ่าเขาด้วยมือของตัวเอง

เมื่อวิ่งไปจนถึงด้านนอกประตูใหญ่ของท่าเรือ เขาก็หา

จักรยานเจอ วางหวางหลิงลงบนที่นั่งด้านลง “นั่งให้ดี ถ้าตกลง ไป ผมไม่รับผิดชอบนะ” เขาเอ่ยจบก็มองไปทางด้านหลัง ผู้ติดตามเหล่านั้นตามออก

มาแล้ว ระยะห่างจากพวกเขาไม่เกิน 30 กว่าเมตร

“สมควรตาย!” เขาปาดเหงื่อบนหน้าผาก ปั่นจักรยานออกไปทางถนนรอบเมือง

ถนนรอบเมืองเป็นทางลาดลงต่ำ เขาไม่ได้สิ้นเปลืองแรงต่อ การสลัดผู้ติดตามทิ้งไปมากนัก รอจนถึงใจกลางเมืองแล้ว เขาก็หยุดลง หันหน้ากลับไปมอง ทางด้านหลัง เห็นหวางหลังที่นั่งอยู่เงียบๆทางด้านหลัง ใบหน้ามี

รอยยิ้มแปลกๆ มองอารมณ์แล้วมีความซับซ้อนอยู่บ้าง

“ไม่ถูกสิ! ผมไปช่วยคุณทำไมกัน

ช่างกวนรุ่ยซินวางจักรยานลง “บอส ตอนนี้คุณปลอดภัยแล้ว ตอนนี้คุณก็ไปตามทางเส้นทางสะดวกสบายของคุณ ผมจะเดิน ไปตามเส้นทางยากลำบากของผมต่อไป เรื่องคืนวันนี้ผมจะปิด เป็นความลับให้คุณ”

ช่างกวนรุ่ยซินเอ่ยจบก็เผยรอยยิ้มบาง “ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ผม อยากปรึกษากับคุณสักหน่อย คุณดูนะ เพื่อช่วยชีวิตคุณ ผมแทบ จะมอบชีวิตให้แล้ว เบิกค่านั่งรถแท็กซี่ออกไปชานเมืองนอก เมืองเมื่อสักครู่ให้ผมหน่อย

หวางหลิงเพิ่งจะรู้สึกตัวขึ้นมา “เมื่อตะกี้นายพูดว่าอะไรนะ”

ช่างกวนรุ่ยซินรู้สึกจนปัญญาเป็นอย่างมาก ปั่นจักรยานมุ่งไป ยังทิศทางของบ้าน

เพิ่งเดินออกมาได้สิบกว่าเมตรก็ได้ยินเสียงตะโกนของหวาง หลิงดังขึ้นมา “ช่างกวนรุ่ยซิน ไม่เห็นหรือว่าฉันได้รับบาดเจ็บ นายทิ้งฉันไว้ที่นี่ หมายความอย่างไรกัน
คาดว่าเสียงของหวางหลังดังเกินไปเป็นเหตุดึงดูดในผู้คน ล้อมรอบเข้ามาดูไม่น้อย คนเหล่านี้ล้วนว่างไม่มีอะไรทำ เลยมาดู เรื่องสนุก เห็นว่าตอนนี้มีเรื่องสนุกเกิดขึ้นก็รีบล้อมรอบเข้ามาใน ทันที