บทที่ 15 ลักพาตัว

เมื่อเดินขึ้นไปถึงปากทางบันไดชั้น ก็เห็นผู้ติดตามสองคนกำลัง เคี้ยวหมากกันอยู่ แล้วเหลือบมองเข้าไปด้านในห้องของชั้นสี่ บ่อยๆ จากนั้นบนใบหน้าก็เผยรอยยิ้มอัปลักษณ์ออกมา

หนึ่งในชายหนุ่มยื่นบุหรี่มวนหนึ่งให้กับชายอีกคนหนึ่ง “น้อง ชาย ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาสะสวยมาก

“เธอเป็นผู้บริหารของบริษัทหยุนตวน หน้าตาจะไม่ดีได้หรือ “จู่ๆ ถ้าหากว่าผมสามารถนอนกับผู้หญิงแบบนี้สักคืนหนึ่ง ชีวิตสั้นลงสิบปีผมก็ยอม

“ ใครบ้างที่ไม่คิดแบบนั้น!”

“พอๆ พวกเราอย่าคิดมากไปเลย บอสกำชับอย่างเด็ดขาดว่า ถ้าหากเธอมีเส้นผมหายไปสักเส้น พวกเราทั้งหมดจบสิ้น แน่นอน”

ช่างกวนรุ่ยซินแสยะปากยิ้ม ดูท่าจะไม่ผิดแล้ว ผู้หญิงที่ถูกไอ้ พวกนี้ลักพาตัวมาจะต้องเป็นหวางหลังแน่นอน คิดไม่ถึงเลยว่า ระดับผู้บริหารจะตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ได้ ไม่รู้ว่าอีกสักครู่ ถ้าเธอเห็นตัวเองแล้วจะมีสีหน้าท่าทางอย่างไร

ใช่แล้ว เมื่อสักครู่ได้ยินผู้ชายสองคนนั้นพูดถึงบอส หรือว่า บอสของพวกเขาจะเป็นฉ่หนาน หรือว่าเป็นคนอื่นกัน
ในเวลานี้เอง ผู้ติดตามที่เฝ้ารักษาประตูคนหนึ่งก็เดินเข้ามา พลางเอ่ยถามว่า “ไอ้น้องชาย นายเป็นใครกัน มาทำอะไรที่นี่

มือหนึ่ง โบกลงบนศีรษะของผู้ติดตามคนนั้น “ฉันว่านะนายจะ มีไหวพริบสักหน่อยได้ไหมนะ การแต่งกายของไอ้หมอนี่ คน ปัญญาอ่อนก็ยังดูออกว่าเขามาส่งพัสดุ

ผู้ติดตามถลึงตามองครั้งหนึ่ง ไม่เอ่ยอะไร ก็รับกล่องอาหาร จานด่วนที่อยู่ในมือของช่างกวนรุ่ยซินไป จากนั้นก็โบกมือให้ “ไปเสีย!”

ช่างกวนรุ่ยซินแสดงท่าทางได้รับความไม่เป็นธรรม “พี่ชาย คุณยังไม่ได้จ่ายค่าอาหารจานด่วนเลยนะ ถ้าหากว่าผมกลับไป ทั้งแบบนี้ บอสด่าผมตายแน่ ไม่แน่ว่าบอสอาจจะไล่ผมออกเลย เบื้องบนผมยังมีคุณแม่วัย 80 ปี เบื้องล่างยังมีเด็กน้อยที่ยังไม่ หย่านม พี่ชายทั้งสองท่าน ได้โปรดเข้าใจและให้การสนับสนุน ด้วย ให้เงินผมเถอะครับ!”

ผู้ติดตามตะลึงค้างไปแล้ว ลูบไปที่กระเป๋ากางเกงชั่วครู่ สีหน้า ก็ไม่ค่อยดีเท่าไร “เงินในตัวฉันมีไม่พอ ต้องไปรวบรวมเงินจาก พวกเขาสักหน่อย ไอ้น้องชาย นายรอก่อน เดี๋ยวฉันมา”

คาดว่าผู้ติดตามสองคนคงหิวแล้ว เดินไปพลาง กินอาหาร จานด่วนไปพลาง

ในอาหารจานด่วน ใส่ยาสลบ ไม่ถึงห้านาที พวกเขาก็สลบไป

แล้ว

เขาแอบตามไปอยู่ข้างหลังเงียบๆ ก็เดินเข้าไป
ข้างในห้องของโรงไม่ได้กว้างมากนัก ส่วนใหญ่ล้วนมี กำแพงกั้นเป็นห้องเล็กๆ คาดว่าก่อนหน้าที่ท่าเรือแห่งจะถูกชั้นคงเป็นห้องทำงานของหัวหน้างาน

บนทางเดินกระพริบไม่หยุด คาดว่าเพิ่งจะใส่เข้าไป ค่อนข้างสลัวอยู่บ้าง เขาตามอยู่เบื้องหน้าไม่สังเกตเห็น

ผู้ติดตามสองคนเดินไปประตูใหญ่บ้านหนึ่ง ผลักประตูออก แล้วเดิน

ช่างกวน ย น แอบมองผ่านรอยแยกตรงประตู ห้องนี้มีขนาด ค่อนข้างใหญ่ ติดตามแปดนั่งสูบบุหรี่ เล่นโป๊กเกอร์อยู่ ในห้องนี้ เห็นข้าวมาแล้ว หลายคนก็นั่งกัน กินกันอย่าง ตะกละตะกลาม

ส่วนหวางหลิง ในตอนก็อยู่บนที่อยู่ไม่มากสายตามองไปทางไม่หลบหนี

ช่างกวนรุ่ยซินอดได้ที่จะตกตะลึง มันเป็นการพาตัว แบบไหนกัน นอกจากถูกจำกัดขอบเขตในการเคลื่อนไหว ของหวางหลิงมีเชือกเลยแต่น้อย ปากได้ยัด อะไรไว้ด้วย

ท่าแล้วคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้นั้นปฏิบัติต่อหวางหลังไม่ น้อย

เฮ้ ใครให้นายเข้ามากัน
ผู้ติดตามคนหนึ่งเห็นช่างกวนรุ่ยซิน แววตาก็ปรากฏความ โหดเหี้ยมขึ้นมา

คำพูดนี้หวางหลังก็ได้ยิน เห็นช่างกวนรุ่ยซินยืนอยู่นอกประตู ก็อดตะลึงไม่ได้ แต่ว่าก็กลับสู่สภาพเดิมอย่างรวดเร็ว เบนศีรษะ หันไปอีกด้านหนึ่ง ดูแล้วมีท่าทางไม่รับน้ำใจ

ผู้ติดตามเจ็ดแปดคนก็ลุกขึ้นยืนไปตามๆกัน จากนั้นก็คว้า ท่อนเหล็กเดินมาทางนี้

ช่างกวนรุ่ยซินไม่มีอาการลนลาน ริมฝีปากแสยะยิ้มออกมา “ล้ม ล้ม……

ผู้ติดตามเจ็ดแปดคนมองหน้ากันไปมา มองช่างกวนรุ่ยซินรา วกับมองคนประสาท

“ไม่ดี ในอาหารมียาสลบ

แต่ว่ารอจนพวกเขารู้สึกตัวขึ้นมาก็ไม่ทันเสียแล้ว ช่างกวนรุ่ยซินใส่ยาสลบในอาหารไม่เยอะ แต่ว่าก็เพียงพอที่

จะทำให้คนเหล่านี้สลบไป

เสียงร่างกายล้มลงบนพื้นดังก้อง ผู้ติดตามเจ็ดแปดคนล้มลง

ไปบนพื้นตามๆกัน

ซ่างกวนรุ่ยซินเดินยิ้มไปถึงข้างหวางหลิง “โอ้! นี่ไม่ใช่ผู้ บริหารของพวกเราหรอกหรือ คิดไม่ถึงเลยว่าผู้บริหารจะอารมณ์ ขนาดที่ออกมาผ่อนคลายถึงสถานที่แบบนี้ในยามค่ำคืน
หว่างหญิงส่งเสียงที่ครั้งหนึ่งแล้วก็ไม่ได้สนใจเขา

ยาสลบพวกนี้ล้วนเป็นของหมดอายุไปแล้ว ผ่านไปไม่กี่นาทีก็ ไม่แน่ว่าผู้ติดตามจะฟื้นคืนสติขึ้นมา ถ้าหากว่าไม่ไปตอนนี้ อีก สักครู่ก็คงหนีไม่รอดแล้ว