บทที่ 14 ลักพาตัว

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถก็จอดลงที่ท่าเรือที่ถูกทิ้งร้างไว้

หลังคนขับส่งเขาถึงบริเวณหัวเลี้ยวที่ห่างจากท่าเรือที่ถูกทิ้ง ร้างประมาณ 30 กว่าเมตร ก็ไล่เขาลงมาจากรถ ไม่มีทางเลือก เขาทำได้เพียงหาสถานที่อำพรางตัวอื่น หลังแอบอยู่ในป่า ละเมาะก็มองตรวจสภาพการณ์รอบด้าน

เขาอาศัยแสงไฟริมถนนจากท่าเรือเก่าจึงมองเห็นได้ชัดเจน มาก บุคคลที่ถูกชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นลากลงมาจากรถก็คือหวาง หลิง ที่สภาพ ในตอนนี้ดูไม่ได้เอาเสียเลย เธอก็ยังไม่หยุดดิ้นรน แต่ก็หลบหนีไม่รอดอยู่ดี

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือ ตัดสินใจที่จะแจ้งความ

“ผมมีเพื่อนคนหนึ่งถูกลักพาตัวไปที่ชานเมืองทางเหนือของ เมือง รบกวนพวกคุณช่วยมาดูสักหน่อย

เสียงโมโหดังมาจากอีกฝั่งของทางโทรศัพท์ “คุณผู้ชาย ขอโทษด้วยนะครับ เชิญคุณโทรหาสาขาตำรวจทางเหนือของ เมืองนะครับ”

เขาทำได้เพียงแค่วางโทรศัพท์อย่างไร้ทางเลือก ก่อนจะ โทรศัพท์หาสำนักงานตำรวจของเมือง

“คุณผู้ชาย ขอโทษด้วยนะครับ คดีลักพาตัวมีสาขาตำรวจทาง เหนือของเมืองเป็นผู้รับผิดชอบ เชิญคุณโทรศัพท์หาสาขาตำรวจทางเหนือของเมืองนะครับ

ครั้ง ซ่างกวนรุ่ยนทนไม่ไหวแล้ว ตอนนี้กำลังจะเอ่ยปากต่า

ว่านั้น โทรศัพท์ก็ถูกตัดสายไปแล้ว ชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นพาหวางหลิงเข้าไปในท่าเรือที่ถูกทิ้งร้าง นั่นแล้ว ประตูด้านนอกเงียบสงัดเป็นอย่างมาก ได้ยินเพียงแค่

เสียงแปลกประหลาดของนกร้อง

ขณะที่เขากำลังเตรียมตัวเดินไปทางประตูใหญ่ ก็มีจักรยาน คันหนึ่งปั่นมาทางนี้ เด็กหนุ่มวัยรุ่นอายุ 20 กว่าปีคนหนึ่งนั่งอยู่ บนรถ ด้านหลังจักรยานมีกล่องอาหารจานด่วนวางอยู่หลาย กล่อง

คนคนนี้น่าจะมาส่งอาหารให้กับกลุ่มชายฉกรรจ์ที่ลักพาตัว หวางหลิงมากลุ่มนั้น

เขารีบเดินออกมาจากป่าละเมาะ ขวางอยู่หน้าพนักงานส่ง อาหาร แสร้งทําท่าทางโมโห “มารดามันเถอะ นายอยากจะให้ ฉันหิวตายสินะ! ฉันรออยู่ตรงนี้มาตั้งนานแล้ว เพิ่งจะมาถึงเอา ป่านนี้”

พนักงานส่งอาหารตกใจสั่นไปทั้งตัว ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะ สงบลงได้ “พี่ชาย ขอโทษด้วยครับ ขอโทษด้วยจริงๆ ระหว่าง ทางรถติดเลยมาถึงช้าน่ะครับ”

ช่างกวนรุ่ยซินมองชุดเครื่องแบบส่งอาหารบนร่างของ พนักงานส่งอาหาร แล้วก็มองไปที่จักรยาน จากนั้นก็หยิบเงิน ออกมาร้อยหยวน โยนให้กับพนักงานส่งอาหาร “ทิ้งชุดเครื่องแบบส่งอาหารกับจักรยานเอาไว้ จากนั้นนายก็ไสหัวไปได้แล้ว”

พนักงานส่งอาหารตัวสั่นระริก เขารู้ว่าพื้นที่ในเขตนี้วุ่นวาย โกลาหลมากเพียงใด ถ้าไม่ระวังก็อาจจะถูกคนเอามีดแทงตาย ได้ พนักงานส่งอาหารโยนจักรยานกับเสื้อผ้าทิ้งไว้ ก็รีบจากไป อย่างรวดเร็ว

ช่างกวนรุ่ยซินโยนเสื้อตัวนอกไปอีกทาง จากนั้นก็หยิบเสื้อผ้า ที่พนักงานส่งอาหารทิ้งเอาไว้มาสวม ปั่นจักรยานไปทางประตู ใหญ่ของท่าเรือเก่าที่ถูกทิ้งร้าง เมื่อเห็นว่ารอบด้านไม่มีคนจึง เดินเข้าไปในท่าเรือเท่านั้น

ท่าเรือแห่งนี้มีอายุมาหลายปีหลายสมัยแล้ว ห้องและตึกถึงได้ ผุพัง แต่ว่าสถานที่กำลังหลบฝนนั้นมีไม่น้อยเลย

เขาโยนจักรยานทิ้งไว้ที่หน้าประตู กอดกล่องโฟมใส่อาหาร จานด่วนเอาไว้ แล้วเดินไปทางสถานที่ที่มีแสงไฟ สถานที่นี้อยู่ชั้น สี่ของตึก โรงงาน

เมื่อเดินถึงบันไดชั้นแรก เขาก็เหลือบไปเห็นกระดาษหลายใบ

ที่แปะอยู่บนกำแพง โดยไม่ได้ตั้งใจ

ใบหน้าของชางกวนรุ่ยซินเผยรอยยิ้มขบขัน หยิบโทรศัพท์ขึ้น มาโทรไปตามเบอร์ที่ติดไว้ในโฆษณาด้านบนเบอร์หนึ่ง

หลังจากนั้นสิบนาที ก็มีชายหนุ่มชะโงกหัวร้อมๆมองๆคนหนึ่ง ปรากฏตัวขึ้นด้านนอกท่าเรือเก่าที่ถูกทิ้งร้าง

ช่างกวนรุ่ยซินเดินเข้าไป “เอาสิ่งที่ฉันต้องการมาหรือไม่”
ให้ตายเถอะ! สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปจนไม่น่าดู ดูท่าว่าตัวเอง จะพบกับบอสที่หลอกเอาเงินได้เสียแล้ว ผู้ติดตามหน้าบากเห็น ตัวเองมาคนเดียว ทั้งยังอยู่ในพื้นที่รกร้างไร้ผู้คน จึงตัดสินใจจะ หลอกเอาเงินตัวเองสักหน่อย

ชายหนุ่มคนนี้ส่งเสียงดี มองร่างกายที่ไม่นับว่ากำยำแข็งแรง ของช่างกวนรุ่ยซิน “หนุ่มน้อย คงไม่ใช่ว่าไม่อยากจะให้เงินสินะ ฉันขอเตือนนายว่า ถ้าไม่ให้วันนี้นายก็อย่าคิดที่จะออกไปจากที่ นี่เลย เพียงแค่โทรศัพท์กริ่งเดียวของฉัน พี่น้องพวกนั้นของฉันก็ จะรีบมา ฉันน่ะคุยง่าย แต่พี่น้องของฉันน่ะคุยไม่ง่ายหรอกนะ”

ข่มขู่บวกกับทำให้หวาดกลัวหรือ ช่างกวนรุ่ยซินเผยรอยยิ้ม กว้าง ลูกไม้นี้ตัวเองก็เคยใช้มาก่อน ตกยุคสมัยไปแล้ว

“ได้ ผมให้” ช่างกวนรุ่ยซินเอ่ยแล้วก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋า

กางเกง

ชายหนุ่มคนนี้มองเงินที่ได้รับไปในมือ สีหน้าก็เผยแววเหี้ยม เกรียม “มารดามันเถอะ นายกล้าเอาบุหรี่ซองหนึ่งมาล้อฉันเล่น รนหาที่ตายใช่หรือไม่

“ใช่ ผมน่ะรนหาที่ตาย” ช่างกวนรุ่ยซินชูกำปั้นขึ้นมาแล้ว ปล่อยหมัดเข้าไปที่ใบหน้าของผู้ติดตามหน้าบากหมัดหนึ่ง

ชายหนุ่มคนนั้นถูกชกต่อยอย่างรุนแรงไปรอบหนึ่งก็ร้องไห้หา บิดาตะโกนเรียกหามารดา

ช่างกวนรุ่ยซินที่รู้สึกว่ากำลังพอดีแล้วก็ดึงผู้ติดตามให้ลุกขึ้น มาจากพื้น “เป็นอย่างไรบ้าง ยังต้องการอีกไหม”
ชายหนุ่มคนนี้เอามือกุมใบหน้าบวม ลนลานเอ่ยตอบ “พี่ ขาย ผมไม่ต้องการเงินแล้ว ช่างกวนรุ่ยซินเตะไปที่ก้นของชาย หนุ่มคนนั้นที่หนึ่ง “ไสหัวไป

ชายหนุ่มคนนั้นล้มไม่เป็นท่า แต่ว่าก็รีบลุกขึ้นมาจากพื้น วิ่งไป ทางประตูใหญ่ของท่าเรือเก่าที่ถูกทิ้งให้ร้างอย่างเร็วราวกับหนี เอาชีวิตรอด

รอจนกระทั่งชายหนุ่มเดินจากไปไกลแล้ว เขาก็เหลือบตามอง รอบด้าน เห็นว่าไม่มีคนจึงเปิดฝากล่องอาหารจานด่วนออก