บทที่ 10 เสแสร้ง
ช่างกวน ย นพูดจบ หันตัวกลับจะเดินออกจากห้องประชุมออก
ไป
“หยุดก่อน”
เสียงหวางหลิงดังมาจากด้านหลัง
ตอนที่เขาหันกลับมา เห็นหวางหลงมองเขาด้วยสายตาอยาก รู้อยากเห็น
เขาตื่นเต้นที่ถูกมองด้วยสายตาแบบนี้ เธอคงไม่ใช่คิดท้อแท้ คิดจะทําอะไรชั่วร้ายทรมานตัวเอง
หวางหลังนั่งอยู่ในรถเรียกเขาอย่างสบายใจ
เขาสับสนเล็กน้อย ทำไมหวางหลังถึงมาทำดีกับตัวเขาอย่างนี้ ในเมื่อเตรียมตัวขับรถไปส่งตัวเขากลับบ้าน หรือพระอาทิตย์จะ ขึ้นทางทิศตะวันตก
“มันตะลึงอะไรอยู่?”
การแสดงของหวางหลังค่อยๆ แข็งทื่อขึ้นมา ดูท่าทางโกรธ มาก “เดี่ยวให้ขึ้นรถ เดี๋ยวให้ออกไป
ช่างกวนรุ่ยซิน ไม่เกรงใจสักนิด ดึงประตูสองครั้งยังดึงไม่ออก สีหน้าเปลี่ยนไป จากนั้นพลิกตัวกระโดดขึ้นรถ
“คนบ้านนอก”
“หวางหลิงตะโกนด้วยความเย็นชา มองดูเขาด้วยความดูถูก
ช่างกวนรุ่ยซินไม่สนใจเธอ คำพูดนี้เขาเองยังไม่รู้ว่าฟังมาแล้ว กี่ครั้ง ส้นประสาทด้านซานานแล้ว
“ที่จริงฉันมีความคิดดีๆ
เขาพูดอย่างเคร่งขรึม “ถ้าใช้วิธีของฉัน เรื่องนี้ต้องเรียบร้อย อย่างแน่นอน”
หวางหลิงเห็นท่าทางการแสดงออกของเขา ก็เริ่มมีความเชื่อ
“มีอะไรก็พูดมา”
เขาเปลี่ยนรูปลักษณ์ที่สง่างาม ยิ้มออกมาเล็กน้อย “วัตถุประสงค์ที่หนานทำแบบนี้คือต้องการแต่งงานกับคุณใช่ ไหม? ฉู่หนาน ไม่เพียงแต่รูปหล่อ ยังเป็นคุณชายของบริษัท โทรคมนาคม ไม่ว่าจะเป็นพื้นเพหรือรูปลักษณ์ล้วนแล้วแต่คู่ควร กับคุณ คุณเพียงแค่แต่งงานกับเขาก็สมบูรณ์แล้ว
“ฉันจะแต่งงานกับใครก็เป็นเรื่องของฉัน เกี่ยวอะไรกับคุณ?
หวางหลิงหยิบขวดน้ำแร่ทุบเข้าที่ศีรษะของช่างกวนรุ่ยซิน โชคดีที่เขารู้ทัน จึงหลบทัน ทำให้ขวดน้ำแรงตกลงที่พื้นนอกรถ แต่กลับไปโดนหัวของตำรวจจราจรที่ขับรถมอเตอร์ไซต์ผ่านมา
รถมอเตอร์ไซต์คดเคี้ยวไป ชนเข้ากับคูน้ำเหม็น
ตำรวจจราจรปีนขึ้นมาจากคูน้ำเหม็น ตะโกนใส่รถยนต์ “หยุดรถ….
ช่างกวนรุ่ยซินคิดว่าหวางหลังจะหยุดรถ คิดไม่ถึงว่าหวางหลัง ไม่เพียงแต่ไม่หยุดรถ ยังเพิ่มความเร็วรถขึ้นไปอีก เกือบจะชนรถ ที่อยู่ข้างหน้าหลายครั้ง
ตำรวจจราจรกระโดดขึ้นรถมอเตอร์ไซต์ และไล่ตาม เขาปีนไปตาแหน่งคนขับรถ ให้หวางหลิงเขยิบเข้าไปนั่งอีก ตำแหน่งหนึ่ง ยิ้มเล็กน้อย “ดูฉัน”
ทันทีที่เขาถือพวงมาลัยขับรถ หวางหลิง ใช้ปากกัดที่ไหล่ของ เขา เขาเจ็บปวดจนเหงื่อเต็มหน้าผาก “ผู้หญิงเหม็น เป็นหมาหรือ ไง? ถ้าคุณกล้ากัดฉันอีก เชื่อถือฉันจะโยนคุณลงไป
การแสดงออกของหวางหลิงเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น ถอดรองเท้าส้นสูง หันไปทางร่างของเขา “กล้าดีมาว่าฉันเป็นผู้ หญิงเหม็น….
เดิมทีสลัดตำรวจจราจรได้แล้ว แต่ถูกหวางหลังกวนประสาท อย่างนี้ จึงถึงตำรวจจราจรตามมาทัน ตะโกนเรียกรถของ ช่าง กวนรุ่ยซินและหวางหลิง “หยุดรถ รีบหยุดรถเดี๋ยวนี้”
หวางหลงกวนประสาทเป็นเรื่องอันตราย
เขากังวลเล็กน้อย มือหนึ่งจับพวงมาลัย ยื่นอีกมือผลักให้หวา งหลิงถอยห่างออกไป ขณะกำลังยื่นมือออกไป ก็คว้าเอาสิ่งของ อย่างหนึ่งลักษณะเนื้ออ่อนนุ่ม เบามือ ตอนนี้สายตามองไปที่ รถยนต์ที่อยู่ข้างหน้า ยังกลัวหวางหลังจะกวนประสาทต่อไป จึง ไม่หันกลับมา ใช้มือคล่ำไม่หยุด อยากรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองสัมผัสมัน คืออะไร
มือขยับไปอีกด้านหนึ่ง ยังคงสัมผัสสิ่งของที่อ่อนนุ่ม เบามือ
เขาสงสัย หันมามอง มือของตัวเองกำลังเขยิบขึ้นไปบนยอด
สูงสุดของหวางหลิง
“ฉันจะฆ่าคุณ…”
สายตาของหวางหลงพ่นไฟโกรธออกมา แทบอยากจะกัดช่าง กวนรุ่ยชิน ให้ตาย
ช่างกวนรุ่ยซินยังคงตะลึงอยู่นาน ไม่มีเวลามาสนใจสีหน้าของ หวางหลิง หันกลับไปมอง ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นตอนไหนที่รถไปชนที่ราว กั้นถนน ชนร้านอาหารที่อยู่ข้างราวกั้นถนน
คิดจะเลี้ยวกลับ ก็ไม่ทันแล้ว
รถชนเข้าไปในร้านอาหาร หลังจากได้ยินเสียงกระจกและโต๊ะ แตกกระจายเพราะรถชน และประตูรถถูกชน หัวรถบิดเบี้ยว
ในร้านอาหาร มีเสียงก่นด่าอยู่ทุกที่
ช่างกวนรุ่ยซิน หวางหลิงมองหน้ากัน ตะลึงกับเหตุการณ์ วุ่นวายในร้านอาหาร
“ช่างกวนรุ่ยซิน ฉันอยากฆ่าคุณ
หวางหลังพุ่งเข้าไปหา บีบคอซ่างกวนรุ่ยซิน “คุณมันคน สารเลว ไร้ยางอาย
ช่างกวนรุ่ยซินสีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด แม่เอ๋ย ครั้งนี้ หายนะแน่
“ในเมื่อคุณกล้ามาแต่ต้องตัวฉัน…..
ในใจของหวางหลิงเต็มไปด้วยความแค้นอยากฆ่าให้ตาย เหมือนหญิงขี้โมโหบนถนน ไม่มีลักษณะของหัวหน้าบริษัทเลย ยังมีความรู้สึกเหมือนความโกรธที่อยู่ในห้องส่วนตัวของผู้หญิง
ช่างกวนรุ่ยซินยิ้มออกมาเล็กน้อย “สัมผัสไม่ได้ใช่ไหม? คุณ
ไม่เสียหายเท่าไหร่หรอก”
“คุณสารเลว ไร้ยางอาย
หวางหลิงร้อนรน ลงจากรถ คว้าถาดที่อยู่ที่พื้นฟาดเข้าที่หัว และหน้าของช่างกวนรุ่ยซิน แบบนั้น เหมือนไม่ได้ฆ่าช่างกวนรุ่ย ซินไม่คิดจะยอมแพ้
เมื่อเห็นว่าเป็นการทำผิดพลาด ช่างกวนรุ่ยซินสีหน้าจึง เคร่งเครียด ตอนที่ไม่รู้ว่าจะอธิบายว่าอย่างไรดี จึงรีบกระพริบ ตาและยิ้มแปลกๆ ทันที
ผลักคนที่มุ่งดู ทิ้งหญิงสาววิ่งออกไปนอกร้านด้วยความเร็ว ถ้ามีการวิ่งแข่งขันมาราธอนในกีฬาโอลิมปิก ก็อาจจะได้รับ รางวัล
หวางหลิงเห็นเขาวิ่งหนีฝุ่นตลบ รีบกระโดดด้วยความกังวลใจ “คิดหนี ไม่มีทางง่ายหรอก”
หวางหลิงถอดรองเท้าส้นสูง วิ่งออกจากร้านอาหาร ไล่ตาม เขา วิ่งไปพลาง แล้วหยิบก้อนหินบนพื้น ปาไปที่ด้านหลังของช่าง กวนรุ่ยซิน
ตำรวจจราจรจอดรถอยู่บนถนน ช่างกวนรุ่ยซินยังไม่รู้ว่าเกิด เรื่องอะไรขึ้น ถูกตำรวจจราจรจับกดลงพื้น เหมือนลูกนกถูกจับ ทิ้งไว้อยู่ในรถตำรวจ
ช่างกวนรุ่ยซินได้บ่นพึมพำ “คุณตำรวจทั้งสอง ฉันว่าพวกคุณ เข้าใจผิดแล้วนะ”
ตำรวจในเครื่องแบบอยู่ด้านซ้ายพูดเสียงเย็นชา “เข้าใจผิด พวกคุณขับรถชนเข้าไปในร้านอาหาร ทำให้คนบาดเจ็บจํานวน มาก พวกเราไม่ควรจับคุณกลับไปอย่างนั้นใช่ไหม?”
ขณะกำลังพูด เห็นหวางหลิงมายืนอยู่ข้างๆ ตำรวจตั้งแต่ เมื่อไรไม่แน่ชัด พูดอย่างมีความสุข เป็นอย่างไร? นั่งรถตำรวจ ต้องสบายแน่”
เห็นหวางหลงไม่ถูกตำรวจจับ อยู่รอดปลอดภัย ช่างกวนรุ่ย ซินจึงสงสัย อธิบายให้กับตำรวจที่อยู่ข้างๆ “นี่ไม่ใช่ความรับผิด ชอบของฉันคนเดียว เป็นเธอ ที่สร้างความยุ่งยากบนถนน ถึงได้ เกิดเรื่องวุ่นวาย”
ตารวจบ่น ไม่พูดอะไร
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ที่สถานีตำรวจ
เขาและหวางหลังนั่งอยู่เคียงข้างกันในห้องสอบสวน นั่งตรง ข้างกับตำรวจในเครื่องแบบ ในมือถือปากกา ไม่รู้ว่าบนกระดาษ เขียนอะไร
“เมื่อสักครู่เจ้าของร้านอาหารโทรศัพท์มา ให้พวกคุณชดใช้ค่าเสียหายหนึ่งแสน ยังมีคนที่ได้รับบาดเจ็บจากการถูกรถของ พวกคุณชน รวมทั้งหมดสามหมื่นสองพันเก้าร้อยสิบสี่หยวน”
ตำรวจมองหน้าพวกเขา “เป็นค่าชดใช้ที่ต่ำสุด
สามหมื่นสองพันเก้าร้อยสิบสี่หยวน? ช่างกวนรุ่ยซินถึงกับค เครียด ไม่จําเป็นต้องระวังมาก
นี่ไม่ใช่จํานวนเล็กน้อยเลย เป็นเงินมากอยู่ ขายตัวเอง ยัง ชดใช้ไม่หมด
หวางหลงมองช่างกวนรุ่ยซินด้วยสีหน้าสบายใจ “ยังมีรถของ ฉันคันนั้น คุณตำรวจ พวกคุณสามารถดูได้จากกล้องวงจรปิด ตอนนั้นคนขับรถก็คือเขา แต่รถคันนี้เป็นของฉัน ตอนนี้รถถูกชน เสียหาย ฉันอยากให้เขาชดใช้ค่าเสียหาย
ช่างกวนรุ่ยซินยิ้มเล็กน้อย “รถเสียหายของคุณ ชดใช้ก็ชดใช้ ฉันคิดว่าคงไม่กี่ตังค์”
ตำรวจได้ยินคำพูดนี้ ตะลึง พูดว่า “หากพิจารณาตามราคา ตลาด รถคันนี้ราคาเก้าล้านกว่า ถ้าหากชดใช้ ฉันเสนอว่าพวก คุณควรจะตัดสินแก้ไขปัญหาส่วนตัวเองกันเอง ถ้าแก้ปัญหาไม่ ได้ พวกเราถึงค่อยดีเนินคดีตามกฎหมาย
เก้าล้านกว่า? เขาพ่นน้ำที่เพิ่งดื่มเข้าไปออกมา ฉันช่างกวนรุ่ย ซินหาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ?
“แน่นอนแก้ปัญหาส่วนตัว ปัญหาส่วนตัว….. ช่างกวนรุ่ยซินมองตำรวจด้วยใบหน้ายิ้มๆ
แต่ในเวลานี้ ชายผู้กล้าเดินเข้ามาข้างใน สีหน้าเปลี่ยนไป “คุณตารวจ ค่าเสียหายร้านอาหารฉันชดใช้ให้แล้ว ตอนนี้ฉันพา ตัวเธอไปได้หรือยัง?”
ช่างกวนร่ยซินเงยหน้ามอง “หนาน?”
ตอนที่หวางหลังมองหนาน สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ไม่ นานก็กลับคืนสภาพเดิม ใบหน้ามีรอยยิ้มเล็กน้อย “ขอโทษด้วย นะ ทำให้คุณเสียเวลา
ใบหน้าของอู่หนานเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น “ไม่เป็นไร เป็นเรื่องที่ฉันควรทํา”
ขณะที่ช่างกวนรุ่ยชินกำลังจะพูด แขนของเขาถูกหวางหลังบีบ ไว้ทันที เจ็บจนเกือบจะร้องออกมา
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ทั้งสามก็ออกจากสถานีตำรวจ
รถแลมโบกินีจอดอยู่หน้าประตูสถานีตำรวจ หนานเดินไปที่ ด้านหน้ารถ เปิดประตู “ฉันส่งคุณกลับ”
หวางหลิงพยักหน้า หลังจากเดินไปที่หน้ารถ หันกลับไปมอง ช่างกวนร่ยซิน กระพริบตาให้เขา
“คุณต้องการส่งพวกเรากลับ ไม่ค่อยดีนัก ช่างกวนรุ่ยซินรู้ ความหมายของหวางหลิง มันไปมองหนานด้วยรอยยิ้มหน้าตา เก้ๆ กังๆ
เขาไม่คิดว่าหวางหลิงจะเสแสร้งอย่างนี้ ทำให้หนานพอใจ
เห็นช่างกวนรุ่ยซินขึ้นรถ และยังนั่งอยู่ข้างๆ หวางหลิงสีหน้า หนานดูไม่ค่อยดีนัก แต่เปลี่ยนกลับมาเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว ทําเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มอัน อบอุ่นเหมือนก่อนหน้านี้
หลังจากเงียบไปนาน ช่างกวนรุ่ยซินพูดกับ หวางหลังเบาๆ “คุณคิดจะคบกับเขาต่อไป? นายคนนี้ดูท่าเป็นคนไม่ดี ในฐานะที่ เป็นพนักงานที่ซ๊อสัตย์ของบริษัทคุณ ฉันจึงเตือนคุณไว้ก่อน
หวางหลิงหันหน้าไปทางช่างกวนรุ่ยซิน “ฉันจะคบกับใคร มัน
เกี่ยวกับคุณด้วยหรือ?”
ช่างกวนรุ่ยชินตะลึง หวางหลิงรู้ชัดเจนว่าจุดประสงค์ที่แท้จริง ของหนาน ในเมื่อเรื่องอะไรๆ ก็ยังไม่เกิดขึ้น
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ