บทที่ 19 ซื้อบ้าน

บทที่ 19 ซื้อบ้าน

“สมบัติอะไรกัน มีค่ามากกว่า 100000 รึเปล่า?” หลินชิงชิง เสียดายเงินหนึ่งแสนหยวนของหลี่ฝาง

หลี่ฝางหยิบปากกาบันทึกเสียงออกมา “ยังไงผมก็ถือว่าคุ้มค่า”

“เล่นอะไรน่ะ ให้ฉันดูหน่อย” หลินชิงชิงยังมองไม่ออกและคว้า มันมาดู

“นี่คือเครื่องอัดเสียงปากกาใช่ไหม เจ้าเด็กน้อย ดูเหมือนนาย จะเตรียมตัวป้องกันพวกเขาเอาไว้ก่อนแล้ว” เจ้าหัวแบนเอ่ยเสียง เรียบ แค่เหลือบมองก็เข้าใจทั้งหมดทันที

“แน่นอนสิ ถ้าไม่ทันระวัง มีหรือจะโทรหาพวกคุณเอาไว้ล่วง หน้า” หลีฝาง มเจ้าเล่ห์

ก่อนที่เขาจะไปหาเซียล่ หลีฝางสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิด ปกติดังนั้นเขาจึงไม่เพียงแต่เตรียมปากกาบันทึกเสียงเอาไว้ล่วง หน้า แต่ยังบอกกล่าวหลินชิงชิงเอาไว้ให้พวกเขา มอยู่นอก โรงแรม
หลังเปิดไปฟังวรรคหนึ่ง หลินชิงชิงก็มีสีหน้าตื่นเต้น “น้องชาย นายฉลาดเกินไปแล้ว ถึงคิดได้ขนาดนี้

หลี่ฝางหัวเราะเบา ๆ “พี่สาว คุณคิดว่าสิ่งนี้มีค่าถึง 100000 หยวนหรือไม่? ”

“แน่นอนว่าคุ้มค่า ถ้าของนี้ส่งไปถึงตำรวจ พวกนั้นจะต้องรับ โทษทั้งหมด น้องชาย นายต้องการให้ฉันแนะนำเจ้าหน้าที่ตำรวจ ให้ไหม?” หลินชิงชิงส่งปากกาบันทึกเสียงคืนให้หลี่ฝาง

หลี่ฝางครุ่นคิดสักครู่ “ทำแบบนั้นออกจะเหี้ยมไปหน่อยมั้ง”

“นายใจอ่อนเกินไป ฉันจะบอกนายให้ บนสังคมนี้ปลาใหญ่กิน ปลาเล็ก หากนายยังใจอ่อนแบบนี้ต่อไป จะต้องทุกข์ทรมานยิ่ง กว่านี้มากแน่ๆ ” หลินชิงชิงเอ่ยแนะนำหลี่ฝาง

หลี่ฝางลังเลอยู่ครู่หนึ่งและเอ่ย “ผมจะคิดเรื่องนี้อีกครั้ง”

“ถ้าพวกเขายังไม่ปล่อยผมไป และหาเรื่องผมอยู่ ผมจะเอา บันทึกเสียงนี้ส่งให้แก่ตำรวจ” หลี่ฝาง กล่าว

“ได้ อย่างนั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว พวกเราไปก่อน ได้ข่าวว่าอีกไม่กี่ วันนี้ เศรษฐีลึกลับกำลังจะกลับมาตงไห่แล้ว พ่อให้พวกฉันไปรอที่สนามบิน” สีหน้าของหลินชิงชิงดูหดหู่เล็กน้อย เห็น ได้ชัดว่าไม่ต้องการทํางาน

“ว่าไปแล้ว พี่ พี่รู้ไหมว่าเศรษฐีลึกลับคนนี้หน้าตาเป็นอย่างไร” หลี่ฝางเมื่อได้ยินก็รู้สึกตื่นเต้น เขาแน่ใจเกือบ 100% “แล้วว่า เศรษฐีลึกลับก็คือพ่อของเขา

“ไม่รู้สิ

“ไม่รู้แล้วพวกที่ไปทำไมกัน

“เรื่องนี้มันไม่ง่ายขนาดนั้น พวกคนรวยก็เป็นแบบนั้นไม่ใช่หรือ? มีรถหรูรับส่ง ด้านหลังตามด้วยกลุ่มบอดี้การ์ด เมื่อเขาออกจาก สนามบิน คิดจะไม่รู้ยังยากเลย” หลินชิงชิงกลอกตา

“ฮ่าฮ่า อย่างนั้นพวกพี่ไปเถอะ ขอให้พวกพี่โชคดี จับเขาได้ล่วง หน้า” หลี่ฝางพูดจบ ก็คิดว่าตนจะต้องโทรหาพ่อแม่ของเขาสัก หน่อยหรือไม่ เพื่อบอกพวกเขาล่วงหน้าว่าอย่าได้ไปแสดงอะไร ใหญ่โตที่สนามบิน

กว่าจะต่อสายถึงหลี่คางผู้รับโทรศัพท์หรือก็คือพ่อของหลี่ ฝางนั้นไม่ง่ายเลย

“ลูก ทําไมจู่ๆ ถึงโทรหาพ่อล่ะ เงินหมดเหรอ” หลี่ คางถามขึ้น

“พ่อ ยังกล้าพูดอีก ผมโทรหาพ่อทุกวัน จนกระทั่งตอนนี้เพิ่งจะ ต่อสายติด”

“ก็สัญญาณจากต่างประเทศไม่ค่อยดีนี่ ตอนนี้ฉันเพิ่งกลับถึง ประเทศ”

หลี่ฝางรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย “พ่อกลับมาแล้ว”?”

“อย่างนั้นผมจะบอกอะไรให้ ตอนมาถึงพ่ออย่าได้ทำโอ้อวดเกิน ไป อีกทั้งอย่าได้ใช้พวกบอดี้การ์ดหรือรถหรู มีผู้คนมากมายใน สนามบินกำลังจับตามองพ่ออยู่”

“ฮ่าฮ่า พ่อนำเงินลงทุนหลายหมื่นล้านกลับมา พวกเขาจะไม่ จับตาดูได้หรือ! ” หลี่คางหัวเราะ และไม่สนคำห้ามของหลี่ฝาง

“แต่ว่าลูกไม่ต้องกังวล พ่อเพิ่งมาถึงกวางตุ้ง ต้องใช้เวลาอย่าง น้อยสองวันเพื่อไปยังตงไห่” หลี่ตำคางเอ่ย

“ทำไมถึงได้ช้าขนาดนั้น?
“ก็พ่อนั่งรถไฟกลับไปน ตั๋วรถไฟถูกจะตาย ลูกว่าไหม? เด็กป้อ” หลี่ เคางพูดจบ หลี่ฝางก็พูดไม่ออก เขาเอาเงินหลายหมื่นล้าน กลับบ้านเกิด แต่กลับไม่มีเงินจะซื้อตั๋วเครื่องบินหรือไง?

“อ้อใช่ บ้านที่ตงไห่ราคาเท่าไหร่ พ่อกับแม่ของลูกกลับไปคราว นี้ ยังไม่มีที่พัก ลูกไปช่วยพวกเราซื้อบ้านมาหน่อย

หลี่คางครุ่นคิดอยู่ครู่และเอ่ย “สิบล้านพอรึเปล่า?” ”

“พอแล้ว พอแล้ว” หลี่ฝางเหงื่อตก จนแทบจะไหลเป็นน้ำตก เขา ไม่รู้แล้วว่าสรุปพ่อของตนรวยหรือจนกันแน่ ด้านหนึ่งแม้เครื่อง บินยังไม่นั่ง แต่อีกด้านกลับซื้อบ้านราคาสิบล้านหยวน

“ราคาบ้านในตงไหนี่ถูกจริงๆ เลยนะ” เมื่อวางสายหลี่ คางก็ ถอนหายใจอย่างสบาย ๆ

หลังวางสายโทรศัพท์ หลี่ฝางก็ไปร้านซ่อมโทรศัพท์มือถือ

“พี่ชาย ถามหน่อย พี่ปลดล็อกมือถือได้ไหม?” หลี่ฝางหยิบ โทรศัพท์มือถือ เครื่องออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

เจ้าของร้านเป็นผู้ชายตัวอ้วนใหญ่ เขามองไปที่หลี่ฝางและเลิก คิ้ว “เจ้าหนุ่ม มือถือพวกนี้นายขโมยมาหรือ?”
“ไม่ เก็บมาจากถนน

“เห็นพี่เป็นเด็กสามขวบหรือไง ถ้านายสามารถหยิบโทรศัพท์มือ ถือบนถนนได้สักเครื่องนี้ก็โชคดีเป็นบ้าแล้ว นี่นายเก็บได้สี่เครื่อง ทีเดียว?”

“พี่ชาย อย่าถามผมอีกเลย ผมแค่ถามพี่ว่า พี่สามารถปลดล็อก ให้ได้หรือเปล่า จากนั้นแค่บอกราคามา” หลี่ฝางไม่ต้องการยุ่ง เกี่ยวกับชายอ้วนคนนี้

“ไม่มีปัญหา ฉันเป็นมืออาชีพ แต่ว่าในนี้มีโทรศัพท์ iPhoneอยู่ ในนั้น ปลดล็อกอย่างน้อยๆ ก็ต้องมี 1,000 หยวน นอกเหนือจาก นี้ก็ไม่เท่าไหร่” ชายอ้วนมองดูจากนั้นจึงเอ่ย

โทรศัพท์มือถือของ iPhone คือของตู้เฟย หลี่ฝางนิ่งไปก่อนจะ เอ่ย “เอาแบบนี้ สองเครื่องนี้ผมให้พี่ แล้วพี่ช่วยปลดสองเครื่องนี้ ให้ผมฟรี เป็นไง?

เจ้าหนุ่ม พวกเราอย่ามาล้อเล่น สองเครื่องนี้ถึงจะไม่ใช่ แอปเปิล แต่มันก็เป็นของใหม่ทั้งคู่อีกทั้งยังไม่ใช่สินค้าราคาถูก นายแน่ใจหรือว่าต้องการส่งให้ฉัน? ” “ชายอ้วนตะลึงไปและมี สีหน้าไม่อยากจะเชื่อ

โทรศัพท์มือถือของเกาเส็งและจางเสี่ยวเฟิงทั้งหมดล้วนมีราคา สามสี่พันหยวนขึ้นไป จุดนี้หลี่ฝางรู้ดี อีกทั้งยังเป็นรุ่นใหม่ หากขายมือสองๆ แต่ละเครื่องล้วนสามารถขายได้ในราคา ถึง 2,000 หยวน

หลี่ฝางหัวเราะ “ผมไม่ขาดแคลนเงิน

“เจ้าหนุ่ม พี่ชายมองนายไม่ออกแล้ว หากบอกว่านายเป็นขโมย แต่นายกลับไม่เข้าใจตลาดสักนิด อย่างนี้นายก็คงไม่ใช่ แต่ว่ามือ ถือมากขนาดนี้ นายไปเอามาจากไหน?” ชายอ้วนส่ายหัว เขาไม่ เข้าใจ

หลังใช้เวลาไปประมาณครึ่งชั่วโมง มือถือของตู้เฟยและเซี่ยลู่ก็ ถูกปลดล็อก

“โทรศัพท์มือถือสองเครื่องนี้ให้นาย อีกสองเครื่องนี้เป็นของ ฉัน” ชายอ้วนหยิบโทรศัพท์มือถือของเกาเส็งและจางเสี่ยวเฟิง

ไป

หลี่ฝางพยักหน้าแสดงว่าตกลง

“พี่ ผมทําเงินให้พี่ พี่สัญญากับผมได้ไหม?”

“นายว่ามา” ”

“ถ้ามีคนมาหา พี่อยากบอกว่าผมเป็นคนขายให้
ชายร่างอ้วนพยักหน้า “ทุกอย่างมีกฎ ฉันเข้าใจ เจ้าหนุ่ม นาย วางใจได้

หลี่ฝางเมื่อโล่งใจแล้วจึงจากไป

ขณะนี้โทรศัพท์มือถือส่งเสียงดังขึ้นมา เป็นข้อความจาก ธนาคาร

“โอนมาเร็วขนาดนี้เชียว” หลี่ฝางมองเลขในบัญชี จากนั้นก็อด ไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

แม้ว่าเขาจะเตรียมใจมานานแล้ว แต่เมื่อเห็นยอดเงินมากกว่า 10 ล้านหยวนเขาก็ยังอดตื่นเต้นไม่ได้

แน่นอนว่า เมื่อเทียบกับครั้งที่แล้ว หลี่ฝางถือว่าสงบยิ่งกว่า อย่างน้อยก็ไม่ตื่นเต้นจนมือเท้าสั่นแบบครั้งที่แล้ว

เงินเข้าแล้ว หลี่ฝางจึงเตรียมที่จะไปซื้อบ้าน ระหว่างทาง เขาก็ คิดว่าตนเองนั้นออกจะโดดเดี่ยวเกินไป เรียกใครสักคนมาน่าจะดี กว่า

หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ หลี่ฝางก็โทรหา หลี่เสี่ยวเสี่ยวเพื่อถามว่า เธอว่างไหม
แต่ผลคือหลีฝางยังไม่ทันได้พูดอะไร หลี่เสียวเสียวก็มาหาห ฝางแล้ว เมื่อมาถึงตรงหน้าหลี่ฝาง หลี่เสี่ยวเสียวก็เอ่ยถาม “หลี่ ฝาง นายโทรหาฉันมีเรื่องอะไร เดทหรือ?”

หลี่ฝางสาย สีหน้าของหลี่เสี่ยวเสี่ยวเปลี่ยนเป็นไม่พอใจเล็ก น้อย “แล้วนายหาฉันทำไม?”

“ฉันอยากให้เธอไปซื้อบ้านเป็นเพื่อนฉันหน่อย ฉันจำได้ว่าเธอ เคยบอกว่า พี่สาวเธอทำงานที่สำนักงานขายใช่ไหม? ” “หลี่ฝาง ถาม

“อืมจริง แต่ว่าห้องที่พี่สาวฉันขายราคาสูงมาก เริ่มต้นที่ 10000ขึ้นไป นายมีเงินแค่นั้น ฉันว่าไม่น่าจะพอจ่ายดาวน์” หลี่ เสียวเสี่ยวเอ่ยอย่างอึกอัก

เธอไม่ได้ดูถูกหลี่ฝาง เธอแค่พูดตามตรงเท่านั้น

“เรื่องเงินเธอไม่ต้องกังวล เธอแค่พาฉันไปก็พอ” หลี่ฝางตบ หน้าอกของเขา สีหน้าไม่หวั่นเกรง

หลี่เสี่ยวเสี่ยวทำอะไรไม่ได้ ดังนั้นจึงได้แต่เรียกแท็กซี่พาห ฝางไปที่สํานักงานขายหน

เมื่อมาถึงหยุนหู หลี่เสี่ยวเสี่ยวโทรหาพี่สาวของเธอ “หลี่ฝาง พี่สาวของฉันกำลังพาลูกค้าดูบ้าน อีกสักแป๊บนึงถึงจะมา นายนั่งอยู่ที่นี่ก่อน ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ

“ได้” หลี่ฝางหาที่นั่งลง ระหว่างนั้นไม่มีใครเข้ามาทักทายเข้า สักคน

หลี่ฝางแต่งตัวไปทั่วๆ ไป อีกทั้งยังเป็นเสื้อผ้าเก่า สีไม่สด ใหม่อีกต่อไป อีกทั้งกางเกงยังมีรอยขาดอยู่สองสามรอย แค่ สำนักงานขายไม่ได้ขับไล่เขาออกไป ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว

เขาลืมซื้อเสื้อผ้าดีๆ มาใส่เสียแล้ว หลี่ฝางส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม

ในตอนนั้นเอง ตู้เฟยกำลังจูงมือเซี่ยลู่แล้วเดินเข้าไปในหยุนหู