ตอนที5 ชนได้ผัวคนหนึ่ง

ตอนที5 ชนไผัวคนหนึ่ง

ตอนที่ เพ็ญจิตหนีออกจากบ้าน ฟ้าเริ่มสว่างนิดหน่อยแล้ว เธอ ต้องรีบเดินเร็วกว่านี้อีก เดินมาหลายร้อยเมตร ในทมสุดก็เจอ รถแท็กซี่ สิ่งแรกที่เธอต้อวทําคือถอนเงินในบัตรทั้งหมด เธอ มีแผนการไว้อยู่แล้ว ก็คือว่าพี่ของเธอกำลังอยู่ที่ต่างประเทศ บุกเบิกตลาดของอเมริกา เธออยากไปพึ่งอาศัยพี่ชาย

แต่เธอชัดเจนอยู่แล้วว่า ถ้าแม่รู้ว่าเธอหนีออกจากบ้าน คิดถึงเป็น อย่างแรกก็คือพี่ชายของเธออย่างแน่นอน และอีกประการหนึ่งก็ คือแม่จะต้องอายัดบัตรของเธอ ไม่มีเงิน ต่อให้มีความสามารถแค่ ไหน ยังไงก็ต้องเชื่อฟังและกลับมา เพราะฉะนั้นเธอฉลาดที่จะกด เงินออกมาให้หมดก่อน มีสิบกว่าหมื่น คงจะพอที่จะใช้ชีวิตระยะ หนึ่ง

นึกถึงความถือทิฐิของหม่ามี้ เพ็ญจิตคิดยังไงก็ไม่เข้าใจว่า ทําไมต้องให้เธอแต่งงานด้วย ทำให้เธอรู้สึกว่าแม่เห็นเธออึดอัด ใจเค้า เลยรีบให้เธอแต่งงานออกไป

นึกถึงตั้งแต่เด็กจนโต แม่เรียกร้องในตัวเธอ เพ็ญจิตก็อยากจะ อาเจียน ตั้งแต่การแต่งกายไปจนถึงการเลือกคณะ ล้วนแต่ให้แม่ เป็นคนจัดการให้หมด เสื้อผ้าจะโป๊ไม่ได้ เข้ามหาลัย เห็นๆกัน อยู่ว่าเธอเลือกมหาลัยดีๆ เรียนคณะดีๆได้ แต่ก็ให้เธอไปเรียน ศิลปะอย่างเดียว
ที่น่าเบื่อก็คือ พอเรียนจบ ก็ไม่อนุญาติให้เธอไม่ทำงานในวงการ บันเทิง แล้วยังไม่ให้เธอไปเป็นครูอีก ให้เธออยู่แต่ในบ้าน

เธออยากจะถามแม่จจริงๆว่าเพราะอะไรกันแน่ ที่จริงแล้วเธอก็ เคยถามอยู่ ตอนที่เธอยังเด็ก ถึงแม้ว่าตอนนั้นยังเล็กอยู่ แต่ความ จำราวกับว่ายังใหม่อยู่ แม่ไม่ได้ใช้คำพูดให้คำตอบเธอ แต่กลับใช้ ฝ่ามือตอบเธอ ดังนั้นตั้งแต่นั้นมา เธอก็ไม่ได้ถามอะไรอีกเลย ชิน กับการอะไรๆก็ฟังแม่มาโดยตลอด

คิดไปถึงว่าแม่ต้องการให้เธอแต่งงาน เพ็ญจิตคิดแล้วก็ใจหาย กลับไปในตอนนี้หรอ ฟังแม่และกลับไปแต่งงาน หลังจากนั้นก็ ทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรเลย การใช้ชีวิตก็คงไม่ลำบากอะไรมาก ถ้า ตอนนี้จากไปแล้ว หม่ามีโกรธ งั้นชีวิตภายหลังคงจะยากลำบาก มาก ยิ่งไปกว่านั้นอาจจะตัดขาดความเป็นแม่ลูก

ยิ่งคิด เพ็ญจิตก็รู้สึกสังเวชใจ แต่งงานหรือว่าไม่แต่ง สำหรับ เธอแล้วไม่มีอะไรแตกต่าง ถึงอย่างไรเจ้าบ่าวก็เป็นคนที่แม่เลือก เอง นึกถึงความหัวแข็งของแม่ หัวสมองของเพ็ญจิตมีความคิดที่ บ้าคลั่งออกมา ในเมื่อต้องแต่งงานอยู่แล้ว ทำไมเธอไม่หาผู้ชาย ด้วยตัวเองล่ะ

หม่ามีเพียงแต่บอกว่าต้องแต่งงาน ขอเพียงแต่แต่งงานแล้ว คุณ แม่ก็ไม่ต้องยุ่งกับเธออีกใช่ไหม
ความคิดอันบ้าคลั่ง ราวกับว่าจะเพิ่มสูงขึ้น แต่งงาน ไม่จำเป็น ต้องจัดงานแต่งงาน เพียงแต่ว่ากฏหมายยอมรับแล้ว ก็เท่ากับว่า ได้แต่งงานแล้ว ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้จะไปหาผู้ชายจากที่ไหนดีล่ะ

บองไปที่ท้องฟ้าใกล้จะสว่างแล้ว ความคิดของเพ็ญจิตเป็นที่ แน่นอนยิ่งขึ้น เธอหลับตาลง เพ็ญจิตตัดสินใจนำทุกอย่างส่งให้ เทวดาฟ้าดิน ในเมื่องานแต่งงานทั้งสามครั้งก็ถูกเทวดาฟ้าดินท พังแล้ว ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ก็ให้เทวดาฟ้าดินมาเป็นคนเลือกสามี ให้กับเธอเถอะ

เธอปิดตาลง พูดในใจว่า ฉันตั้งแต่ตอนนี้เดินออกไป ถ้าผู้ชายคน แรกที่เธอชนยังโสดอยู่ เธอจะแต่งงานกับเขา และยังไปจด ทะเบียนสมรสทันที

หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว ก้าว…….เพ็ญจิต เดินอย่างช้าๆ เธอ เดินตรงข้างถนน ถึงแม้ว่าจะไม่มีรถ แต่ว่าก็รู้สึกกระวนกระวายใจ โดยปกติเช่าขนาดนี้ ทางเดินส่วนมากก็จะมีแต่คนที่มาออกกำลัง กายตอนเช้า แล้วส่วนมากก็ยังเป็นคนแก่อีกด้วย ถ้าหากไปชนกับ คนแก่ที่ยังไม่ได้แต่งงานจะทําอย่างไรดีล่ะ

ในสมองก็คิดแบบนี้ เดินโซซัดโซเซ เพ็ญจิตก็พุ่งตรงเข้าไปข้าง หน้า
“หวูด ก็รู้ว่าคนตาบอดเดินถนนอันตราย เพ็ญจิตร้องโหยไห้ แต่ ว่าร่างกายกลับไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไร งงงันอยู่แป๊บนึง ดีขึ้นมาบ้าง

ถึงจะรู้สึกว่าร่างกายไม่ปกติ