ตอนที่7 ผู้หญิง เธอโรคจิตหรือเปล่า

ตอนที่7 ผู้หญิง เธอโรคจิตหรือเปล่า

ผู้ชายหน้าหนวดคนนั้น ดูไม่ออกเลยว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่ว่าแวว ตานั้นกลับเหมือนมองคนบ้าอยู่

“นี่คุณ คุณแน่ใจหรอจะแต่งงานกับผม”ผู้ชายหน้าหนวดมอง เพ็ญจิต ที่แขวนอยู่บนแขนเขา แล้วก้มหัวลงมองดูตัวเอง ม้ว่า เสื้อผ้าจะไม่ขาดและเก่ามาก แต่ว่าแค่มองดูก็รู้ว่าเป็นคนเร่ร่อน ผู้ หญิงคนนี้ถ้าไม่เป็นบ้า ก็คือ…ก็ยังเป็นบ้าอยู่ดี ผู้หญิงสมัยนี้คอย ประจบสอพลอคนที่มีฐานะและมีอิทธิพล เขารู้ดีกว่าใคร ดูสภาพ เขาตอนนี้นะสิ มีผู้หญิงมาบอกจะแต่งงานกับเขาด้วย

เขาลูบคลาใบหน้าของตัวเอง ใบหน้านอกจากมองเห็นตาแล้ว อย่างอื่นล้วนแต่มองไม่เห็น เขาในตอนนี้ เกินความคาดคิดว่าจะ ยังมีผู้หญิงพูดว่าจะแต่งงานกับเขา

เขามองดูใบหน้าเล็กๆของเพ็ญจิต หน้าตาของเธอสวยสด งดงาม น่าเสียดายเป็นโรคประสาท ถ้าไม่ได้ประสาท งั้นก็เท่ากับ ว่าเขาได้โชคใหญ่แล้ว

ก็ “ถูกแล้ว แต่งกับใครก็คือแต่ง ในเมื่อเทพเจ้าเลือกคุณแล้ว ก็ ต้องเป็นคุณแล้วล่ะ”เพ็ญจิต ผงกหัวอย่างแรง เธอไม่มีอะไรที่ต้อง กังวลมากแล้ว แต่งงานกับคนสารเลวอย่าง อัครพล สู้แต่งงานกับคนเร่รอนที่อยู่หน้าของเธอไม่ได้ แม้ว่ารูปร่าง ภายนอกของเขาดูสกปรก แต่ว่าภายในจิตใจของเขาคงจะสะอาด กว่าอัครพลแน่นอน

“คุณรู้คุณ ออะไรไหม เสียงของผู้ชายหน้าหนวดเปลี่ยนไปนิด หนึ่ง คล้ายกับว่าหัวเราะอยู่

“แน่นอนสิ ฉันชื่อเพ็ญจิต ครอบครัวของฉันมีพ่อ แม่ และพี่ชาย หนึ่งคน ปีนี้อายุ22ปี รอบอก34 รอบเอว21 รอบสะโพก35 ครึ่งปี ก่อนจบการศึกษาจากมหาลัย ตอนนี้รองานอยู่ คุณไม่จําเป็นต้อง ใช้สายตาแบบนั้นมองฉัน ฉันปกติดีมาก ไอคิว110 ถึงแม้ว่าจะ ไม่ใช่อัจฉริยะ แต่ก็ไม่ได้เป็นคนโง่อย่างแน่นอน เพ็ญจิตปล่อย แขนเขา พูดอย่างไม่พอใจ

“ไอคิว110หรอ คุณเติม บันมาอีกตัวหนึ่งหรือเปล่า”เสียงของ ผู้ชายหน้าหนวดมาพร้อมกับเสียงหัวเราะ คำพูอันเย็นชาก่อน หน้านั้น มีความแตกต่างจากตอนนี้เป็นอย่างมาก

“คุณดูถูกฉัน เพียงแค่คุณบอกฉันมาว่าแต่งงานหรือยัง”เพ็ญจิต โกรธเคืองมากกับเสียงหัวเราะของผู้ชายหน้าหนวด

“ถ้าผมแต่งงานแล้วล่ะ”ผู้ชายคนนั้นพินิจพิเคราะห์เพ็ญจิตอยู่ พักหนึ่ง ยังคงมีเสียงหัวเราะปนออกมา

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไม่สอดคล้องกับเงื่อนไขของฉัน ขอโทษค่ะ ไม่รบกวนคุณแล้ว”พุดจบ เพ็ญจิตก็ปิดตาไปแล้วเดินไปข้าง หน้า เพื่อไม่ให้ผู้ชายหน้าหนวดหัวเราะต่อ

“แต่งงานไม่ใช่เพียงแค่คําพูดก็พอแล้ว ถ้าคุณอยากแต่งงาน มากนัก ผมก็จะช่วยให้คุณสมหวังเอง”ผู้ชายหน้าหนวดดึงแขน เพ็ญจิตไว้ หน้าเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

“คุณแต่งงานแล้วไม่ใช่หรอ”เพ็ญจิตงงงันอยู่สักพัก เธอตอบ สนองไม่ทัน

“คุณ แน่ใจหรอว่าไอคิวของคุณ110 เมื่อตะกี้นี้ผมก็พูดอยู่ว่า ถ้าหาก ไปกันเถอะ เราไปที่ว่าการอำเภอ”ผู้ชายหน้าหนวดยิ้มยั่วๆ มองไปที่เพ็ญจิต

ไม่คอยกล้าเซ๊อสักเท่าไหร่ เลือดภายในร่างกายไหล พุ่งไปที่หน้าผาก เหมือนกับว่าเธออยู่ในความฝัน เวลายังเช้าอยู่ พวกเขาไม่ได้เรียกรถ ผู้ชายหน้าหนวดจูงมือเพ็ญจิตมาตลอด ทาง ทั้งสองคนเดินไปเรื่อยๆไม่พูดจา แต่ว่าเพ็ญกลับรู้สึกอุ่น ใจ โดยเฉพาะที่ฝ่ามือ ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนจับมือเธออย่างนี้มา ก่อน

ราวกับว่าอยู่ในความฝัน ตอนถึงที่ว่าการอำเภอ พนักงานเริ่ม ทํางานพอดี พวกเขานับได้ว่าเป็นคู่แรก แต่ทว่าไม่มีรูป ยังดีที่มี ร้านถ่ายรูปด่วนใกล้ๆแถวนี้ สิบนาทีก็รับได้แล้ว จนไปถึงตอนที่ได้ รับสมุดสีแดง เพ็ญจิตยังรู้สึกว่าตนเองอยู่ในความฝัน เธอมองดูสมุดสีแดง สมุดทะเบียนสมรส) พบว่าผู้ชายหน้า หนวดคนนั้นชื่อสุวิทย์ คำวงษา และมีอีกเรื่องหนึ่งที่ไม่น่าเชื่อ ก็ คืออายุของสุวิทย์เพ่งจะ23ปี เกินความคาดคิดว่าแก่กว่าเธอเพียง แค่1ปี

“คุณ คุณ….คุณอายุแค่23ปีหรือคะ” เพ็ญจิตรู้สึกไม่ค่อยเชื่อ มองไปที่รูปของทั้งสอง ดูไม่ออกว่าเขาอายุเท่าไหร่ ใบหน้าใบ นั้น นอกจากดวงตาคู่นั้น เกือบมองไม่เห็นอย่างอื่น