ตอนที่6 ชนกับกับผู้ชายเร่ร่อน

ตอนที่6 ชนกับกับผู้ชายเร่ร่อน

“ขอ…ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษจริงๆ ฉันเหยียบคุณหรือ เปล่า ทําให้คุณได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า ตอนที่เธอรู้สึกถึงด้าน ล่างเธอมีคนอยู่ เธอรีบใช้มือและเท้าลุกขึ้นมา และโค้งคำนับ ขอโทษไม่หยุด

คนที่อยู่บนพื้นไม่ขยับ เพ็ญจิตก็ยิ่งกลัวขึ้นมา หรือเธอทับเขา ตายไปแล้ว “ขอโทษค่ะ ขอถามหน่อยว่าคุณยังมีชีวิต อยู่ไหม เธอนั่งยองๆอย่างกลัวๆ ถามอย่างตรึงเครียด

ผู้ชายเร่ร่อน ที่อยู่บนพื้นกลับไม่ตอบอะไร เธอเท้าอ่อนขึ้นมา แล้วก็นั่งอยู่ข้างๆเขา

“อือๆๆๆๆ….ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะชนคุณ ขอโทษ คุณ ต้องไม่ตายนะ ฉันไม่อยากติดคุก..………..

เพ็ญจิตร้องไห้ฮือๆ คิดถึงว่าเธอทับคนตายตั้งแต่เช้า ก็เสียใจจะ ตายแล้ว ถ้ารู้ก่อนว่าต้องถึงชีวิตคน เธอก้จะไม่หนีออกมา ก็จะอยู่ ในบ้านรอดีๆอยู่แล้ว

“พอแล้ว ผมยังไม่ตาย เก็บนําตาของคุณไปให้หมด คำพูดอัน เย็นชาและขาดความอดทน ทำให้เพ็ญจิตหน้าซีดและกลัวมาก

“คุณ…คุณ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม เธอปาดน้ำตาอย่างดีใจ ดี มากเลย ไม่ได้ถึงกับชีวิต เธอไม่ต้องเข้าคุกแล้ว

“หุบปาก ตั้งแต่เช้าตรู่ คุณก็อยากจะสาปให้ผมซวยอย่างนี้เห รอ”พอผู้ชายคนนั้นพูดแล้วก็ยืนขึ้นมา เพ็ญจิตถึงจะพบว่าเขา สมาก เธอรีบยืนขึ้นมา แต่ทว่าเธอสูง165เซนติเมตร พอยืนข้าง หน้าเขา ก็ยังดูเตี้ยกว่าเขามาก ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนอย่างน้อย สูง185เซนติเมตร แต่ทว่าใบหน้าของเขาไม่น่าสรรเสริญเยินยอ เต็มไปด้วยหนวดเครา ถึงแม้ว่าจะไม่ดูสกปรกมอมแมมสักเท่าไหร่ ร่างกายมีแค่กลิ่นเหล้า ไม่มีกลิ่นเหม็นเปรี้ยว แต่ว่าหาใบหน้า ของเขาไม่เจอ เพียงแต่มองเห็นดวงตาที่เย็นชาคู่หนึ่ง แล้วก็อย่า ว่าอายุล่ะ

“ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันเพียงแต่…….

“ทีหลังถ้าจะปลอมเป็นคนตาบอด ขอให้คุณเดินไปกลางถนน อย่างนั้นจะทำให้ตายเร็วยิ่งกว่านี้

สายตาอันเย็นชาของผู้ชายคนนั้น ทำให้เพ็ญจิตแทงเข้าในใจ ของเธอ เธอโมโหขึ้นมาและพูดว่า : “ฉันไม่ได้จะฆ่าตัวตาย ฉัน เพียงแต่.……….

เพ็ญจิต พูดไปก็หยุดแข็งขึ้นมาทันที เธอคิดขึ้นว่าทำไมเธอต้อง ปิดตาเดินด้วย ผู้ชายคนนี้ ผู้ชายเร่ร่อน ร่างสูงใหญ่คนนี้
เป็นผู้ชายคนแรกที่ชนกับเธอ ถ้าหาก…ถ้าหากเขายังไม่ได้ แต่งงาน เธอจะ……

คิดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าของเธอแดงขึ้นมา แต่ผู้ชายคนนั้นกลับ หันตัวเดินไปข้างหน้า โดยที่ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของเธอเลยทั้ง สิ้น

“คุณคะ ขอให้คุณรอก่อน รอฉันก่อนค่ะ…..เพ็ญจิตตามไปข้าง หลังเขาและตะโกนเรียก

“คุณคะ ขอถามหน่อยว่าคุณแต่งงานหรือยัง”คนขายาวมักจะได้ เปรียบ เพ็ญจิตวิ่งตามขวางกั้นและถามผู้ชายคนนั้น

ผู้ชายคนนั้นทำตามองเพ็ญจิตราวกับว่าเธอประสาทหรือเปล่า เขาใช้มือหิ้วตัวเธอไปไว้อีกด้านหนึ่ง แล้วเดินไปต่อ

“คุณคะ กรุณาบอกฉันหน่อยว่าคุณแต่งงานหรือยัง ได้โปรดล่ะ ค่ะ”ครั้งนี้เพ็ญจิตจับกุมแข็งของผู้ชายคนนั้นทันที เหมือนว่าเธอ แขวนบนแขนของผู้ชายคนนั้น

“เกี่ยวอะไรกับคุณด้วย”สักพักหนึ่ง ปากของชายคนนั้นที่โดน หนวดเคราบดบังอยู่ก็พูดออกมาเพียงไม่กี่คำ

“เกี่ยวกับฉันอย่างแน่นอน ฉัน ฉันเมื่อตะกี้นี้ขอพรกับเทพเจ้าแล้ว หลังฉันปิดตา ผู้ชายที่ชนกับฉันคนแรก เพียงแต่ว่า ชายคนนั้นยังไม่ได้แต่งงาน ฉันก็จะแต่งงานกับเขา”เพ็ญจิตปิดตา เธอรู้ว่าถ้าใครได้ยินคำพูดนี้คงคิดว่าเธอต้องเป็นบ้าแน่ๆ

ถึงอย่างไรก็ตาม เธอถูกคนหัวเราะจนชินแล้ว จะเพิ่มเขาขึ้นอีก คนหนึ่งก็คงไม่เป็นไร

“หลบไป ผมไม่สนใจคนบ้า”ชายคนนั้นอยากจะเอามือออก แต่ว่า เพ็ญจิตกลับกอดอย่างแน่น

“ฉันได้เป็นคนบ้า ฉันเอาจริงนะ คุณดูสิ เอกสารรับรองก็มีอยู่ กับตัว เวลาไหนจะแต่งงานก็ได้”เพ็ญจิตถูกเขามองว่าเป็นคนบ้าก็ ไม่คำนึงถึงใดๆทั้งสิ้นและพูดออกไป ไม่ว่าแต่งกับใครก็ต้องแต่ง อยู่ดี ขอเพียงแต่นำทะเบียนสมรสกลับไป แม่ก็จะไม่บังคับเธอ ให้แต่งงานอีก