ตอนที่3 ก่อนวันแต่งงาน (3)

ตอนที่3 ก่อนวันแต่งงาน

เพ็ญจิตอารมณ์เสียมาก ในขณะนี้เธอไม่อยากไปไหน แค่อยาก หาที่ไว้อาลัยงานแต่งงานครั้งที่สามของเธออย่างเงียบๆ

งานแต่งในวันพรุ่งนี้ต้องยกเลิกอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าไอสารเลวนั่น จะไม่หนีงานแต่ง เพ็ญจิตก็ไม่อยากไปต่อแล้ว เธอกำลังเบื่อ มือถื งดังขึ้นมา ไม่ดูก็รู้ว่าต้องเป็นคนขับรถโทรมาแน่ๆ

“คุณหนูครับ ผมเหมือนกับเห็นคุณอัครพลออกมาแล้ว ต้องการ ให้ผมกั้นพวกเขาไว้ไหม

“ไม่ต้องแล้ว ปล่อยพวกเขาไปเถอะ ลุงชู คุณกลับไปก่อน ฉัน อยากอยู่เงียบๆคนเดียว เพ็ญจิต นั่งอยู่ในห้องรับแขก ในใจว่าง เปล่า

“คุณหนูครับ เมื่อตะกี้นี้คุณผู้หญิงโทรศัพท์มา เป็นห่วงคุณหนู มาก พวกเรากลับกันเถอะ”คนขับรถลุง บอกกล่าวในโทรศัพท์

“กลับกัน ลุงชู คุณคิดว่างานแต่งงานวันพรุ่งนี้จำเป็นที่จะจัดขึ้น อีกไหม”เพ็ญจิต พูดขึ้นมาอย่างเย้ยหยัน
“คุณหนูครับ ไม่ว่าอย่างไร พวกเราก็กลับไปก่อน ถึงแม้ว่างาน แต่งงานจะไม่จัดขึ้น ก็ต้องบอกกับคุณผู้หญิงหน่อย อย่างน้อยก็ สามารถบอกแขกผู้มีเกียรติล่วงหน้า”ลุงชูโน้มน้าวเพ็ญจิตอย่าง อดทน

“ก็ได้ กลับกันเถอะ ถึงอย่างไรก็ตั้งสองครั้งแล้ว แค่เพิ่มอีกครั้ง เดียวก็ไม่เห็นจะเป็นไร ถ้าไม่มีครั้งที่สามก็คงจะไม่สมบูรณ์ แบบ” เพ็ญจิตลุกขั้น ตอนนี้เธอไม่มีความรู้สึกต่อเรื่องนี้แล้ว

ครั้งแล้วครั้งเล่า ความคาดหวังสูงมากเท่าไหร่ แรงกดดันก็มาก เท่านั้น เพราะฉะนั้น ในตอนนี้เธอไม่ไปคาดหวังกับอะไรมากๆ แล้ว และหลังเธอกลับไปจะไปตั้งกฎกับแม่ของเธอ เธอจะไม่ แต่งงานอีกแล้ว ครึ่งปีต่อมา หลายครั้งที่เธอทำตามคำสั่งของพ่อ แม่ แต่ว่าสุดท้าย ไม่เพียงแต่เธอเองถูกทำร้าย ครอบครัวก็ยังเสีย หน้าไปตามๆกันอีกด้วย

เธอนั่งอยู่บนรถ มองไปเจอหญิงชายกอดกันอยู่ข้างถนน เพ็ญ จิตขมวดคิ้วพูดว่า”ลุงชู ผู้ชายเป็นแบบหมดเลยใช่ไหม”

“ไม่ใช่หรอก คุณดูคูณท่านสิ อยู่กับคุณผู้หญิงหลายปีแล้ว ก็ยัง รักกันเหมือนเดิม เพียงแต่ว่าคุณหนูโชคไม่ดี ก็เลยเจอผู้ชายที่ ไม่มีศีลธรรมพวกนั้น คุณหนูครับ ไม่ต้องไปใส่ใจมากนัก อาจจะ เป็นเพราะว่าเนื้อคู่ของคุณหนูยังไม่มาถึง “ลุงชูพูดปลอบใจเพ็ญ จิต
เพ็ญจิต ไม่ได้พูดอะไรอีก ระหว่างทางเงียบขรึม ตอนกลับถึง บ้าน กลับพบว่าที่บ้านแสงไฟสว่างจ้า

“คุณพ่อคะ คุณแม่คะ ทำไมพวกคุณยังไม่นอนอีก”เจอพ่อกับแม่ นั่งอยู่ในห้องรับแขก รู้สึกว่าเกินความคาดหมาย เธอจำได้ว่าตอน ออกจากบ้าน คุณแม่เข้านอนไปแล้ว

“เพ็ญ งานแต่งงานในวันพรุ่งนี้จะยกเลิกไม่ได้ ครั้งที่สามแล้ว เราไม่มีหน้าให้เสียอีก คุณวาสนามองลูกสาวและ น้ำตาคลอเบ้า

ครั้งนี้เป็น

“คุณแม่คะ ลุงชูคงจะบอกกับพวกคุณแล้ว ผู้ชายประเภทนั้น คุณ คิดว่าหนูจะแต่งงานด้วยไหม” เพ็ญจิตตัดสินใจมองข้ามน้ำตา ของแม่ กี่ครั้งแล้วที่เธอยอมเพาะน้ำตาของแม่ ครั้งนี้ เธอต้อง หนักแน่นพูดว่า “ไม่”

“วาสนา คุณก็อย่าไปทำให้ลูกลำบากใจอีกเลย ให้เวลาลูก สักหน่อย อย่าไปบังคับเธอเลย “คุณพ่ออุดมศักดิ์ บอกกล่าว

ภรรยา

“เมื่อถึงเวลาอันสมควร ผู้ชายก็ควรแต่งภรรยา มีลูก ผู้หญิงก็ ควรจะหาครู่ครอง แต่งงาน ตอนที่ฉันแต่งงานกับคุณ ฉันมีอายุ เพียง20ปี ปีนี้เพ็ญอายุ22ปีแล้ว ถ้ายังไม่อีก……

เพ็ญจิต ฟังต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ทุกครั้งแม่ก็มีเหตุผลแบบนี้ จังหวะที่คุณแม่ง้องอนอยู่กับคุณพ่อ เธอก็ขึ้นไปบนห้อง เธอ ตัดสินใจแล้วว่า คร้าวนี้ไม่ว่าคุณแม่จะพูออย่างไรเธอก็ไม่ทำตาม อีกแล้ว เธอปิดประตู หยิบพาสปอร์ต เก็บสัมภาระเรียบร้อย เธอตัดสินใจหนีงานแต่ง

คำพูดของคุณแม่ทำให้เธอเข้าใจว่า คุณแม่ไม่ได้รักลูกสาวคน นี้ แต่กลับรักหน้าตา เกียรติและศักดิ์ศรีมากกว่า จะว่าไปแล้ว ต้องการให้เธอแต่งงาน ล้วนแต่เป็นเพราะหน้าตา เกียรติและ ศักดิ์ศรี ก็รู้กันชัดๆอยู่ว่า อัครพล สุทธิจิตเป็นคนสารเลว ก็ยังพูด ว่าไม่สามารถยกเลิกงานแต่งได้ เพ็ญจิตไม่เชื่อว่าในโลกใบนี้ แม่ ทุกคนจะเป็นอย่างแม่ของเธอเอง ไม่ได้สนใจความสุขของเธอ เลยซักนิด