ตอนที่16 คุณเคยเห็นคู่ข้าวใหม่ปลามันที่ไหนนอนแยก ห้องกันบ้างไหมล่ะ

ตอนที่16 คุณเคยเห็นคู่ข้าวใหม่ปลามันที่ไหนนอนแยกห้องกัน บ้างไหมล่ะ?

“เพ็ญจิต คุณช่วยหยิบชุดนอนให้ผมหน่อยได้ไหม?”สวิทย์แง้ม

ประตูห้องน้ำออกมา แล้วพูดกับเพ็ญจิตที่อยู่ด้านนอก

“อ้อ ได้…” เพ็ญจิตซึ่งยืนเหม่อลอยอยู่กลางห้องเมื่อได้ยิน เสียงเรียกจึงรู้สึกตัวขึ้นมาจากห้วงความฝัน

สุวิทย์รออยู่นานก็ยังไม่เห็นมีชุดนอนส่งเข้ามาสักที เขาจึงคว้า ผ้าเช็ดตัวมาคาดไว้กับเอวแล้วเดินออกไปหาเอง

“เอ่อ- – ขอโทษนะ ฉัน…ฉันไม่รู้ว่าชุดนอนคุณอยู่ไหนจริงๆ เมื่อ เห็นสุวิทย์ที่เดินเปลือยกายครึ่งบนมาอย่างไม่คาดคิด เพ็ญจิตก็ ตกใจมาก แข้งขาอ่อนปวกเปียกจนถึงขั้นล้มลงไปบนเตียง

แต่ทว่าสุวิทย์ก็ไม่ได้แลมองแต่อย่างใด เขาเปิดตู้คุ้ยหาชุดนอน ที่อยู่ด้านในแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

“คุณสามี คืนนี้พวก…พวกเราต้องนอนด้วยกันงั้นหรือ? เพ็ญจิต เมื่อเห็นสุวิทย์เอาแต่นอนถ่างอยู่บนเตียง ใจของเธอก็เต้นตุ้มๆต่อมๆ มือเล็กๆทั้งสองข้างก็กำแน่นเข้าหากัน

แต่เดิมทีสุวิทยไม่ได้ใส่ใจอะไร เขาคิดกระทั่งว่าเพ็ญจิตอาจจะ ไปเปิดห้องใหม่อีกห้องหนึ่งด้วยซ้ำ แต่เมื่อเขาได้ยินเพ็ญจิตถาม ขึ้นอย่างนี้ก็นึกสนุกอยากจะแกล้งเธอขึ้นมา

“เมียจ๋า พวกเราเป็นสามีภรรยากัน อีกทั้งยังเป็นคู่ข้าวใหม่ปลา มันเสียด้วย คุณเคยเห็นคู่ข้าวใหม่ปลามันที่ไหนนอนแยกห้องกัน บ้างไหมล่ะ?”

“ก็ใช่ งั้น…ฉัน ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ” เมื่อเห็นสวิทย์ทําท่าจะลุก ขึ้น เพ็ญจิตก็ดีลีตาเหลือกเดินหนีไป ขณะที่เธอหลบอยู่ในห้องน้ำ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะสุวิทย์จากข้างนอกส่งเข้ามา

เนื้อตัวเพ็ญจิตร้อนวูบวาบขึ้นมา จู่ๆเธอก็กลายมาเป็นเมียของคน อื่น จู่ๆก็ต้องมาทําหน้าที่ศรีภรรยา ต้องมานอนร่วมเตียงกับผู้ชาย เรื่องนี้ช่างยากเกินกว่าจะปรับตัวให้ทันได้เสียจริง แต่ทว่า สวิทย์ พูดก็จริงอยู่ว่าจะมีคู่ข้าวใหม่ปลามันที่ไหนนอนแยกห้องกัน ตอนแรกที่เธอคว้าเอาสวิทย์มาแต่งงานด้วยก็ไม่ได้คิดถึงเรื่อง เกินเลยขนาดนี้

ทว่าตอนนี้ในหัวของเพ็ญจิตเอาแต่คิดว่า หากบนเตียงนอนมี คนมานอนเพิ่มขึ้นอีกคน เนื้อตัวก็คงรู้สึกกระวนกระวายไม่เป็น ตัวของตัวเอง ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอย่างว่าเลย มันคงไม่มีทางเกิด ขึ้นแน่นอน
สุวิทย์ที่นอนอยู่บนเตียงก็กำลังต่อสายหาโรงแรมเพื่อถามว่ายัง มีห้องว่างเหลืออยู่บ้างหรือไม่ เมื่อกี้นั้นก็แค่พูดเล่น เพราะตัว เขาเองนั้นก็รู้สึกไม่ชินเหมือนกันหากจะต้องนอนเตียงเดียวกับ เพ็ญจิตจริงๆ

แต่ทว่าก็รู้สึกเสียดายอยู่มากเหมือนกัน เพราะห้องในโรงแรม ทุกห้องถูกจองเต็มหมดแล้ว ไม่มีห้องว่างเหลืออยู่เลยสักห้อง เดียว เมื่อวางสายเขาก็ได้แต่คิดว่าคนสองคนนอนเตียงเดียวกัน ห่มผ้าผืนเดียวกัน คืนนี้พวกเขาจะนอนอย่างไร

เพ็ญจิตที่อยู่ในห้องนํา ครั้นอาบน้ำเสร็จก็พบว่าตัวเองนั่นช่าง เลินเล่อเหมือนอย่างสุวิทย์เข้าเสียแล้ว เพราะเมื่อครู่นี้เธอก็ลืม หยิบชุดนอนเข้ามาเช่นกัน ครั้งนี้เธอรู้สึกเหนียมอายเกินกว่าจะ เรียกสุวิทย์ให้ช่วยหยิบมาให้เธอ เมื่อมองไปยังผ้าขนหนูที่ถือ อยู่ในมือ ก็คิดว่า เมื่อกี้สวิทย์ยังเดินออกไปได้ ถ้าอย่างนี้เธอก็ ทำได้เช่นกัน

เมื่อหันไปมองตัวเองในกระจก ภาพที่สวิทย์เปลือยครึ่งบนเมื่อ ครู่ก็ขึ้นในสมองของเธอ ถึงแม้ว่าจะแค่พริบตาเดียวแต่เธอก็ มั่นใจได้ว่ารูปร่างสวิทย์นั้นดีมากโขทีเดียว เธอสังเกตเห็นกระทั่ง กล้ามเนื้อแน่นๆ และจุดที่ขัดตาเธอมากที่สุดก็คงจะเป็นใบหน้าที่ มีหนวด กรุงรังของเขานั่นแหละ ถ้าเกิดเป็นไปได้ล่ะก็เธอก็อยาก จะเอามีดไปโกนออกเสียที
หากว่ามีโอกาสได้เห็นใบหน้าเกลี้ยงเกลานั้นแล้ว บางทีเธออาจ จะกังวลน้อยลงก็เป็นได้ แต่ทว่าตอนนี้จะทำอย่างไรดีนะ?

“เพ็ญจิต คุณหลับอยู่ในนั้นหรือไง ขณะที่กำลังลังเลสองจิต สองใจอยู่ เสียงของสุวิทย์ก็ดังเข้ามา

“ยังอยู่ๆ ฉัน…ฉันลืมหยิบชุดนอนเข้ามา เพ็ญจิตเกลงว่าสุวิทย์ จะเข้ามา จึงพลวดพลาดเดินออกไปอธิบายให้เขาฟังอย่างเก้ๆ ทั้งๆ

“คุณเมียจ๋า สภาพคุณตอนนี้มันช่างดูยั่วยวนเหลือเกิน คุณคิด จะยืนอยู่อย่างนั้นทั้งคืนเลยหรือไง”สุวิทย์ที่นอนอยู่บนเตียงมิได้ ขยับเนื้อขยับตัวอะไร ฝั่งเพ็ญจิตก็ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นเอามือจับผ้า ขนหนูไว้แน่นไม่ให้หลุด

“พวกเราจะต้องนอนเตียงเดียวกันจริงๆนะหรอ?” เมื่อได้ยิน เสียงของสุวิทย์เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน ก็อดมิได้ที่จะกังวล ใจ ของเธอเต้นเร็วระรัวๆขึ้นอย่างไม่หยุด อย่างไรก็ดีเธอก็ยังไม่เคย คิดถึงเรื่องเหล่านี้มาก่อนจริงๆ