ตอนที่ 18 คุณ…คุณไม่รู้สึกว่ามันเร็วเกินไปหรือ?

ตอนที่ 18 คุณ…คุณไม่รู้สึกว่ามันเร็วเกินไปหรือ?

สัมผัสอันเร่าร้อนของเขาตกสะท้านไปทั่วร่างของเพ็ญจิต ความ ชุ่มชื้นร้อนๆหนาวๆจากปากของเขาก็ฝังลึกไปทุกอณูรมขุมขน หนวดเคลายาวๆของเขาก็ขูดสีไปมากับผิวหนังทุกตารางนิ้วของ เธอ ยามนี้ร่างกายของเธอก็จงใจโน้มเข้าหาเขา และล้มลงบน เตียงอย่างไม่รู้ตัว

“คุณ…คุณไม่รู้สึกว่ามันเร็วไปหรือ?”ใจของเพ็ญจิตเต้นเร็วระรัว จนจะบ้า ความลังเลที่มาสายให้เธอได้เก็บสติที่ยังเหลือนิดเดียว กลับมา

“เรื่องนี้คุณภรรยาวางใจได้ ผมไม่มีทางจะทำให้คุณพูดว่าไวไป หรอก”มุมปากของสุวิทย์กระตุกยิ้มอย่างมีเลศนัย ปากเขาโฉบ อยู่หน้าอกของเธอ ท่าทีที่ตั้งใช้ทำช้าๆกลับทำให้เธอตัวร้อนขึ้น

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น อืม…เมื่อได้ยินเสียงที่ซ่อน เร้นนัยยะของเขาแล้ว เพ็ญจิตก็รู้สึกเหนียมอายจนเก็บอาการไม่ อยู่

ไว้ใจเถอะ ผมจะหามันอย่างช้าๆ
“ก็อกๆๆ… “เสียงคนเคาะประตูดังขึ้น

“มีคนเคาะประตูเพ็ญจิตพูดพลางกระหืดกระหอบอยู่ในอ้อม แขนของสุวิทย์

“ไร้มารยาทเสียจริง ผมอุตส่าห์แขวนป้ายห้ามรบกวนไว้แล้ว แท้ๆ”สุวิทย์ก็คลายกอดร่างที่อยู่ในอ้อมแขนอย่างนุ่มนวลพลาง อุทานออกมาอย่างหัวเสีย

ชายหญิงมีความต่างๆใหญ่เกินขนาดนี้ ความอ่อนหวานนุ่ม นวลของเธอทำให้เขาไม่อยากจะออกห่างเลยแม้เพียงคืบเดียว แม้ว่านี่จะเป็นคืนแรกหลังแต่งงาน แต่เขากลับตกหลุมรักความ รู้สึกแบบนี้เสียแล้ว เขาตัดสินใจว่าจากนี้ต่อไปเขาอยากจะมีเธอ ในอ้อมกอดแล้วนอนหลับไปพร้อมกันทุกคืน

ถึงแม้ว่าทั้งสองอยากจะแทร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ทว่าคนแปลก หน้าผู้นั้นก็ไม่ยอมรามือ เขาไม่เพียงแต่ไม่หยุดเคาะประตู มี หนำซ้ำยิ่งเคาะก็มีแต่จะยิ่งดังขึ้นๆ จนประตูเหมือนจะพังแล้ว ครานี้ชายหญิงบนเตียงซึ่งรักกันอย่างลึกซึ้งราวกับว่ายากที่จะ แยกออกจากกันได้ เพียงแต่ว่าประตูนั้นได้ถูกเปิดออกมาเสีย แล้ว

เมื่อสุวิทย์และเพ็ญจิตมองเห็นคนที่ใส่ชุดตำรวจอยู่หน้าเตียง ยังรู้สึกฝึกงุนงงอยู่ และเพ็ญจิตก็รีบมุดเข้าไปในผ้าห่ม ขดเข้าอ้อมแขนของสุวิทย์

“พวกเราได้รับแจ้งความว่ามีคนค้าประเวณีที่นี่ หยิบบัตรประจำตัว ประชาชนแล้วไปกับผม”ชายในเครื่องแบบตำรวจพูดด้วยสีหน้า เรียบเฉย

“ด ตารวจ คุณช่วยตรวจสอบให้ดีก่อนจะมาจับกันหน่อยเถอะ พวกเราเป็นสามีภรรยากันโดยถูกต้องตามกฎหมาย”สีหน้าของ สุวิทย์ดูสุขุมเยือกเย็น โดยเฉพาะเมื่อกวาดตาไปเห็นพนักงาน โรงแรมที่ยืนอยู่ข้างๆ

ได้รับแจ้งความงั้นหรือ ไร้สาระ ใครมันแจ้งความกัน ดูทรงแล้ว ก็คงจะเป็นพนักงานโรงแรมแน่ๆมิเช่นนั้นพวกเขาจะมีคีย์การ์ด ประตูได้อย่างไรกัน

“อย่ามาพล่ามอะไรไร้สาระ ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ เร็วๆ! ไม่เช่นนั้นอย่า มาหาว่าไม่เกรงใจ”คนผู้อยู่ในเครื่องแบบถึงกับควักอาวุธออกมา

สุวิทย์เพื่อเห็นไอ่บ้านั่นทำท่าจะดึงผ้าห่มก็จึงรีบรั้งผ้าห่มไว้ เพียงแต่ตัวเขาก็คงไม่เป็นไร แต่ทว่าเพ็ญจิตเป็นภรรยาเขา นอกจากเขาแล้วใครก็อย่าบังอาจจะได้เห็น เขาโมโหยิ่งกว่า เดิม”พวกคุณนั่นแหละที่รุกล้สิทธิส่วนบุคคลของพวกเรา ถ้าหาก ไม่ไสหัวออกไป ผมก็คงจะต้องฟ้องพวกคุณ”เขาพูดด้วยอารมณ์ เดือดดาลเต็มทน
“พวกแกกล้ามากนะ! มีความสัมพันธ์ฉันหนุ่มสาวหลบๆซ่อนๆ แบบนี้แล้วยังจะมาหาข้อแก้ตัวอีก เอาตัวออกไป!”ตำรวจปากพูด ไปมือก็พยายามดึงผ้าห่มออก เพ็ญจิตตกใจจนร้องตะโกนออกมา

“ผมจะพูดอีกครั้งนะ ไสหัวออกไป! อย่ามาคิดว่ามีตรากฎหมาย คุ้มกะลาหัวอยู่แล้วจะทำอะไรโดยไม่สนกฎเกณฑ์ใดๆได้”สุวิทย์ ก็พอจะเคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาบ้างแต่คาดไม่ถึงว่าต้องมาเจอกับ ตัวเองจริงๆ อีกทั้งเครื่องแบบนั่นเป็นของจริงหรือปลอมก็ไม่รู้

“ถ้างั้น คุณผู้ชายครับ ถ้าพวกคุณเป็นสามีภรรยากันจริงก็แค่เอา ทะเบียนสมรสมาให้ดูก็พอค่ะ ทุกคนอย่าได้โมโหกันไปเลยค่ะ” พนักงานพูดจาหว่านล้อม

“อยากจะดูทะเบียนสมรสงั้นหรือ พวกคุณพูดออกมาเองนะ เพ็ญ จิตคุณเอาทะเบียนสมรสไว้ไหน?”สุวิทย์พูดด้วยสีหน้าตรึงเครียด หากไม่ใช่ว่าคืนนี้เป็นคืนเข้าหอวันแรกของพวกเขา และหากว่า เขาไม่ได้กำลังเปลือยอยู่ล่ะก็ เขาไม่มีทางปล่อยคนพวกนี้ไปแน่

เมื่อยื่นมือไปรับทะเบียนสมรสของทั้งสองแล้วก้มลงมองวันที่ ใบหน้าของตำรวจคนนั้นก็ถอดสีทันที

“ขอโทษครับ ผมมารบกวนคืนวันเข้าหอของพวกคุณทั้งสองเสียแล้ว”ชายที่อยู่ในเครื่องแบบตำรวจจึงรีบขอโทษสุวิทย์ ทันทีและสีหน้าของพนักงานโรงแรมก็ดูตรึงเครียดขึ้นไปอีก

“เชิญพวกคุณออกไปให้เร็ว” สุวิทย์พูดตะคอกเสียงดัง ความ อดทนของเขาได้มาถึงขั้นสุดแล้ว

“ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆค่ะ พวกเราจะชดเชยความผิดนี้ให้ กับคุณทั้งสองอย่างแน่นอนค่ะ ขอโทษจริงๆค่ะ … พนักงานคน นั้นพูดขอโทษขึ้นมาอีกครั้ง แต่นี่กลับทำให้อารมณ์ของสุวิทย์ฉุน ขึ้นมากกว่าเดิมเท่าตัว หากทว่าเขาไม่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้ล่ะก็ เขาคงจะรีบเปลี่ยนโรงแรมทันทีโดยแน่

“คุณสามี พวกเขาไปกันแล้วใช่ไหม?”เมื่อได้ยินเสียงปิดประตู ดังขึ้น เพ็ญจิตจึงโผล่หัวออกมาจากผ้าห่มแล้วเอ่ยถามสวิทย์ด้วย เสียงเบาๆ

“ขอโทษ ผมทำให้คุณตกใจเสียแล้ว”สุวิทย์ดึงผ้าห่มออกจากหัว ของเพ็ญจิตเพื่อให้เธอสูดดมอากาศข้างนอกพลางกล่าวขอโทษ ต่อเธอ

“เฮ้อ … ฉันตกใจแทบตาย ดีนะที่ฉันไม่ใช่คนไม่ดีอะไรแล้วก็ โชคดีที่เราจดทะเบียนจัดแล้ว”เพ็ญจิตลุกขึ้นนั่งแต่ทว่าผ้าห่มไถล ร่วงลงมาเผยให้เห็นเนินอกขาวๆ สุวิทย์เห็นดังนั้นก็รีบกวาดมือไปทันทีจนเธอร้องเสียงหลง คนลามก

ก็เหมือนๆกับคู่ข้าวใหม่ปลามันทั่วๆไป ทั้งสองเมื่อสำรวจร่าง เสพสุขสำราญที่โรงแรมกันอย่างเต็มที่จนกระทั่งถึงวันที่สาม ส วิทย์ก็ตัดสินใจจัดการกับรูปลักษณ์ของเขาเสียใหม่และถือโอกาส ไปซื้อแหวนคู่แต่งงานด้วย

“คุณภรรยาครับ คุณพักสักหน่อยเถอะ ผมจะไปโกนไอ้เจ้าพวกนี้ ออกเสียหน่อย”สุวิทย์ที่กอดเพ็ญจิตอยู่ก็ใช้นิ้วชี้ไปยังหนวดเครา ของตน

“ต๊ะ คุณจะโกนหนวดหรือ”เพ็ญจิตประหลาดใจมาก สามวันมานี้ เธอก็รู้สึกคุ้นชิ้นกับใบหน้าที่มีหนวดรุงรังนี้เสียแล้ว เพียงแต่เมื่อ ครั้งแรกที่เห็นก็รู้สึกแปลกๆบ้างแต่ตอนนี้ก็ชินไปเสียแล้ว

“ก็เพื่อสายตาของคุณภรรยาไง ผมถึงคิดว่าไปโกนออกสัก หน่อยจะดีกว่า คุณรอผมอยู่ที่นี่นะ ตอนนี้เพิ่ง9โมง เอาไว้ตอน เที่ยงเราค่อยทานข้าวด้วยกันนะครับ สุวิทย์ปัดแก้มเพ็ญจิตไป มา เขารู้สึกว่าแก้มของเธอช่างแห้งตอบเหลือเกิน ดูท่าแล้วแม่ ของเธอคงไม่ได้ดูแลเธอเป็นอย่างดีเสียจริงๆด้วย ไว้รอกลับไป เห็นที่เขาจำต้องให้น้านภาช่วยขุนเธอหน่อยเสียแล้ว เอาให้มีเนื้อ มีหนังขึ้นมาหน่อย

“ก็ได้ ถ้าอย่างงั้นฉันรอคุณที่นี่ก็ได้ ถ้าคุณกลับมาถึงก็ปลูกฉันด้วยแล้วกัน”เพ็ญจิตตอบกลับด้วยเสียงหวานๆ นี่เป็นครั้งแรก ที่มีคนมาเอาอกเอาใจเธออย่างนี้ เธอจึงรู้สึกมีความสุขเป็นพิเศษ

สุวิทย์ไปห้างเพื่อซื้อแหวนแต่งงานก่อน อารมณ์ของเขาในวัน นี้ช่างแตกต่างกับเมื่อวานเพราะเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข จากนั้น จึงเข้าไปร้านเสริมสวยเพื่อจัดการกับหนวดและผมเผ้าที่ยาวรุงรัง ของเขา

เมื่อหนวดเคลาถูกโกนออกไปจนหมด ช่างตัดผมถึงกับตกใจ ออกมา อวัยวะทั้งห้า หู ตา จมูก ปาก คิ้วอันหล่อเหลาผนวกกับ ดวงตาอันเปล่งประกาย ที่แท้แล้วเขาจัดว่าเป็นหนุ่มหล่อเหลาเอา การสุดๆคนหนึ่งเลย เมื่อเทียบกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคลา ราวกับจิตรกรเมื่อครู่แล้วก็ต่างกันลิบลับเลยทีเดียว

เพ็ญจิตนอนหลับลึกไม่รู้เรื่องรู้ราวจู่ๆเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูก็ ทึกทักว่าสุวิทย์กลับมาแล้วจึงลุกขึ้นไปเปิดประตูทั้งชุดนอน

“เพ็ญจิต เธอรีบกลับบ้านมากับพี่เดี๋ยวนี้ !!!”