บทที่ 8 ช่วยเด็กเอาไว้ไม่ได้
ธามฝัน
ในฝัน เขาได้เจอกับไลลาและตกหลุมรักเธอใน งานความร่วมมือทางธุรกิจงานหนึ่ง
แต่ว่าไลลาเป็นคนที่ค่อนข้างหยิ่ง เธอปากจัด พูดเก่ง คนที่พยายามเข้าใกล้เธอล้วนแต่จะต้องผิด หวังกลับมากันหมด ธามพยายามอย่างหนัก ในที่สุด เขาก็ได้ใจเธอมา
วันนั้นเขาดีใจมากก็เลยไปดื่มฉลอง จากนั้น ในตอนที่เขากำลังขับรถกลับบ้าน เขาก็ประสบ อุบัติเหตุ…
แล้วหลังจากนั้น….หลังจากนั้น “ไลลา…ไลลา
ไลลา!”
“อ่า!” ธามลุกขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็ว เขา มองสำรวจรอบ ๆ ถึงได้รู้ว่าตัวเองอยู่ในห้องผู้ป่วย ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาลุกขึ้นจาก เตียง แล้วอาการปวดหัวก็กลับมาอีกครั้ง
เขาสลบไปนานเท่าไรแล้ว? เขาดูเวลาใน โทรศัพท์ถึงได้รู้ว่าตัวเองสลบไปหลายชั่วโมงแล้ว
เขาอดทนกับความเจ็บปวด แล้วหาทางเดินไป ยังห้องฉุกเฉิน
“ยังไม่เสร็จอีกเหรอ?” เขาถามพยาบาลคน หนึ่งด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า
พยาบาลเห็นใบหน้าเขาที่ซีดเซียวและเต็มไป ความกังวล เธอพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลง “ใกล้แล้วค่ะ คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ว่าช่วย เด็กเอาไว้ไม่ได้ค่ะ”
“เด็ก?” ธามพยายามนึกเหตุการณ์ก่อนที่เขา จะสลบไป ไลลาท้องตั้งแต่เมื่อไร?
“เธอท้องตั้งแต่เมื่อไรครับ ทำไมผมไม่รู้เลย?” น้ำเสียงของธามทั้งแหบพร่าและอ่อนแรง เขาเคย นอนกับไลลาสองครั้ง เมื่อสองอาทิตย์ก่อน และเมื่อ วาน…
“ประมาณหนึ่งสัปดาห์เกือบจะสองสัปดาห์ ค่ะ” พยาบาลถอนหายใจเบา ๆ แล้วพูดว่า “คนไข้ เองก็ไม่รู้เช่นกันค่ะ เพราะว่าเวลายังน้อยเกินไป น่า เสียดาย”
ร่างกายของธามสั่นไปหมด
“อีกนานไหมครับกว่าเธอจะออกมาได้?”
ธามถาม
“น่าจะประมาณครึ่งชั่วโมงค่ะ” พยาบาลตอบ “คุณรีบไปซื้อของบำรุงมาเตรียมไว้เถอะค่ะ”
ธามก้าวเดินออกไปอย่างล่องลอย เขาหยุดยืน อยู่บนทางเดินพักหนึ่ง แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้ว ต่อสายไปหาลูกน้องของเขา “ช่วยตรวจสอบหมอ จิตเวชที่ช่วงนี้ผมไปรักษาให้หน่อย”
หลังจากที่วางสาย ธามกำลังคิดว่าควรจะซื้อ ของบำรุงอะไรดี แต่ว่าเขากลับบังเอิญเจอน้ำรินเดิน มาพอดี
น้ำรินสวมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์ ดู ท่าทางเหมือนกับเด็กมหาวิทยาลัย เธอมองหน้า ธามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ “พี่ธาม ไลลาดีขึ้นหรือยัง คะ?”
ธามมองหน้าเธอ เขาดึงเนคไทให้คลายออก ด้วยความหงุดหงิด
ในความทรงจำของเขา ไม่มีเงาของไลลาเลยเพราะฉะนั้นก่อนหน้านี้ที่ไลลามาตามตื้อเขา เขา ก็คิดว่าเธอพูดโกหก คนที่เขาชอบน่าจะเป็นน้ำริน แล้วน้ำรินยังมีสร้อยที่เขามอบให้เป็นของขวัญอีก สร้อยเส้นนี้เป็นสร้อยคู่รัก อีกเส้นหนึ่งยังถูกเก็บอยู่ ในบ้านของเขาเป็นอย่างดี
แต่ว่าในวันนี้ ความจริงได้ปรากฎขึ้นมาแล้ว ความทรงจำที่เพิ่งเข้ามาในหัวของเขาทำให้เขา หงุดหงิดและรู้สึกไม่สบายใจมาก ใจของเขาอยู่ที่ ไลลาคนเดียวเท่านั้น เมื่อน้ำรินมาปรากฎตัวต่อหน้า เขา เขาก็เลยได้แต่เลิกคิ้วแล้วถามไปอย่างเย็นชา ว่า “คุณมาทำไม?”
“ฉันมาเยี่ยมไลลาค่ะ” น้ำรินพูดออกมาเบา ๆ “คุณแม่ของฉันเธอไม่ได้ตั้งใจนะคะ เพราะว่าไลลา มาทำให้ฉันตกใจ คุณแม่ของฉันก็เลยไปตีเธอน่ะค่ะ พี่ธาม พี่ธามให้อภัยคุณแม่ได้ไหมคะ?”
ให้อภัย? เขาจะให้อภัยคนที่ทำไลลาแท้งได้ อย่างไร?
ธามเลิกคิ้วขึ้น ยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไรออก มา ก็ได้ยินเสียงคนเอ่ยเรียกจากบริเวณที่อยู่ไม่ไกล จากตรงนั้นเท่าไรนัก “สามีของคนไข้ที่ตั้งครรภ์ รบกวนมาที่นี่หน่อยค่ะ”
“ตั้งครรภ์? ไลลาท้องเหรอคะ?” น้ำรินตกใจ ทันใดนั้นใบหน้าของเธอก็เศร้าหมอง “พี่ธาม พี่ รับปากกับฉันแล้วไม่ใช่เหรอคะว่าจะไม่แตะต้อง เธอ?”
“เธอเป็นภรรยาของผม ทำไมผมจะแตะต้อง เธอไม่ได้?” ธามอดโมโหไม่ได้ เขาพูดกับน้ำรินด้วย น้ำเสียงที่เยือกเย็น “เรื่องที่แม่ของเธอทําร้ายไลลา จนแท้ง รอไลลาดีขึ้นก่อนแล้วผมจะตามไปคิดบัญชี กับพวกคุณด้วยตัวเอง หลังจากนี้ คุณห้ามมาปราก ฎตัวต่อหน้าไลลาอีก!”
พูดจบ ธามก็เดินตามพยาบาลไป
พยาบาลเดินนำธามเข้าไปยังห้องหนึ่ง เธอผลัก ประตูเข้าไปแล้วพูดว่า “คุณหมอรอคุณอยู่ค่ะ
ธามเดินเข้าไปนั่งในห้อง เขาเก็บกดอารมณ์ โมโหเอาไว้แล้วถามไปว่า “ภรรยาของผมเป็นไง บ้างครับ?”
“สถานการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไร เธออาจจะไม่ สามารถตั้งครรภ์ได้อีกแล้ว”
คุณหมอบอกว่า “ต่อให้รักษาเฉพาะทาง ก็มีโอกาสน้อยมาก”
“อะไรนะครับ?”
ธามหัวใจหล่นวูบ สายตาของเขาดุดัน “มีผู้ หญิงตั้งมากมายที่เคยแท้ง แต่ก็ยังสามารถมีลูกได้ อีก ทำไมเธอถึงจะไม่ได้ล่ะครับ?”
ธามและตระกูลฉัตรเฉลิมจำเป็นจะต้องมี ทายาทเพื่อสืบทอด อีกไม่กี่วันก็จะเป็นงานแซยิด ครบรอบอายุหกสิบปีของคุณธรณ์ คุณท่านใหญ่ แห่งตระกูลฉัตรเฉลิม ถ้าไลลาไม่มีลูก สำหรับ ตระกูลฉัตรเฉลิมแล้ว…
คุณหมอพยายามทำอารมณ์ให้เป็นปกติ เขา พูดต่อว่า “ในตอนที่ทำการผ่าตัดคุณน่าจะทำการ เซ็นต์ยินยอมแล้ว คุณจะต้องยินยอมรับผลจากการ ผ่าตัด แล้วที่สำคัญคนไข้เพิ่งจะตั้งครรภ์ไม่นาน ใน ช่วงนี้เป็นช่วงอันตรายอยู่แล้วด้วยครับ”
คุณหมอนิ่งไปชั่วขณะหนึ่งแล้วพูดต่ออีกว่า “แต่ว่าพวกเราก็จะช่วยรักษาให้ถึงที่สุดอยู่แล้ว ครับ”
ธามเก็บกดความรู้สึกต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาก่นด่าออกมาอย่างเยือกเย็น “รักษาคนไข้ไม่ได้ พวก คุณมาเป็นหมอได้อย่างไรกัน” แล้วเขาก็ก้าวยาว ๆ เดินออกไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นว่าธามออกไปแล้ว หมอก็ถอนหายใจ ออกมาอย่างโล่งอก เขาหันไปพูดกับคนที่หลบอยู่ ด้านหลังม่านสีฟ้า “คุณหมอกวีครับ เอ่อ…
“วางใจได้เลยครับ” กวีเดินออกมาจากด้านใน เขาทำหน้าพอใจแล้วพูดออกมาว่า “ตำแหน่งรองผู้ อำนวยการโรงพยาบาลเป็นของคุณแล้ว”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ