บทที่ 7 เลือดที่แห้งขอด

“หลบไป! ”

มีคน ๆ หนึ่งปรากฎตัวขึ้นด้านหลังพร้อมกับชุด กาวน์สีขาวสะดุดตา คน ๆ นั้นแย่งไลลาไปจากมือ ของธาม เขาวางไลลาบนเปลเคลื่อนที่ แล้วพยาบาล สองคนด้านหลังก็รีบเข็นเธอวิ่งไปด้านหน้า

“กวี คุณทำอะไร?” ธามกระชากคอเสื้อของ กวีมาอย่างแรง “คุณจะทำอะไรกับไลลา?”

ธามและกวีไม่ถูกกันอยู่แล้ว พวกเขาเป็นศัตรู ของกันและกัน แต่มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่รู้ว่า เพราะอะไร

“ทำอะไร? ผมก็จะช่วยเธอน่ะสิ” กวีจ้องธา มอย่างเยือกเย็น “เธอเป็นน้องสาวของผม ส่วนคุณ น่ะ เป็นคนร้ายที่ทำให้เธอต้องตกอยู่ในสภาพนี้ยังไง ล่ะ!”

พูดจบ กวีก็หันไปพูดกับพยาบาลว่า “ไปเบิก ถุงเลือด ทดสอบเสร็จแล้วรีบนำส่งเข้าไปในห้อง ฉุกเฉินด่วน เร็วเข้า

ธามนิ่งงันอยู่กับที่ เขามองดูไลลาที่นอนอยู่บน รถเข็น บนมือของเขามีรอยเลือดที่แห้งขอด สีหน้าของไลลาขาวซีด ธามกลัวเหลือเกิน เขาคว้าแขน ของกวีแล้วเอ่ยถามว่า “ไลลาจะไม่เป็นอะไรใช่ ไหม?”

“ไปให้พ้น!” กวีพยายามเก็บกดอารมณ์โกรธ เอาไว้ เขาสะบัดมือของธามออกแล้ววิ่งไปทางห้อง ฉุกเฉินต่อ

ถ้าเป็นในตอนปกติ ธามก็คงไม่ยอมกวีหรอก แต่ว่าตอนนี้มือเท้าของเขาชาไปหมด เขาไม่กล้า ก้าวเท้าไปเลย เขากลัว

เขากลัวว่าไลลาจะจากเขาไปทั้งอย่างนี้

เขาได้แต่รออยู่หน้าประตูมองดูพยาบาลที่ กำลังวุ่นวายอยู่โดยที่เขากลับทำอะไรไม่ได้เลย เขา เข้าไปจะถามพยาบาล แต่พยาบาลกลับหันมาบอก เขาว่า “คนไข้กำลังตกอยู่ในอันตรายค่ะ คุณอย่า เพิ่งมารบกวนนะคะ!”

ธามโมโหมากที่ถูกคนอื่นดุ แต่เขาไม่กล้าทำ อะไรทั้งนั้น ในใจของเขาเต็มไปด้วยความร้อนรน เขาอยากจะไปล้างหน้าในห้องน้ำเพื่อให้จิตใจสงบ ลงหน่อย แต่ว่าตอนนี้ไลลายังไม่พ้นขีดอันตราย เขาไม่อยากเดินออกไปจากตรงนี้เลยแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว

เขาได้แต่นั่งรออยู่บนเก้าอี้ยาวหน้าห้องฉุกเฉิน เท่านั้น

ผ่านไปไม่นาน พยาบาลยังไม่ทันออกมาเลย แม่ของน้ำรินก็ปรากฏตัวขึ้น ใบหน้าของแม่น้ำริน เต็มไปด้วยน้ำตา เธอร้องห่มร้องไห้พูดกับธามว่า “คุณธาม น้ำรินจะกระโดดตึกตายแล้ว เธอจะฆ่าตัว ตาย คุณรีบไปดูเธอเร็วเข้า!”

ตอนนี้ธามปวดหัวมาก มีภาพต่าง ๆ ปรากฎ ขึ้นมาในหัวมากมาย ในใจของเขาก็ไม่เป็นสุขเลย เขาบังคับอารมณ์ตัวเองไม่ได้ แต่ก็กลัวว่าจะไป รบกวนหมอที่กำลังรักษาไลลาอยู่ด้านใน เขาก็เลย พยายามกัดกลั้นอารมณ์เอาไว้อย่างเต็มที่แล้วพูด ออกไปว่า “คุณกลับไปเถอะ อย่ามารบกวนผม

“แต่ว่าน้ำรินจะกระโดดตึกตายแล้วนะ!” แม่ ของน้ำรินแสร้งทำเป็นร้อนรน “เพราะว่าคุณอุ้ม ไลลาออกไปแบบนั้น คุณจะไปสนใจเธอทำไม? เธอ เป็นผู้หญิงเลว ๆ ที่วางแผนเข้าหาคุณ ให้ตาย ๆ ไป ได้ก็ดี คุณ…

“ก็บอกว่าให้ไสหัวไปไง!” ธามลกขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาก๋าคอของเธอแล้วดันไปติดกําแพงอย่าง รวดเร็ว “ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง!

แม่ของน้ำรินตกใจมาก เธอรีบวิ่งหนีกลับออก ไปอย่างหัวซุกหัวซุน

ธามมองดูแผ่นหลังของเธอที่วิ่งหายไป เขา ก็พิงตัวลงไปบนกำแพงอย่างหมดแรง เขาก้มหน้า มองดูรอยเลือดที่อยู่บนแขนของเขา รอยเลือดพวก นี้ ล้วนแต่เป็นรอยเลือดของไลลา

“ไลลาเธอเป็นไงบ้างแล้ว?” ความทรมานใน ใจทำให้ธามอดทนรอต่อไปไม่ไหว เขาผลักประตูจะ เข้าไปในห้องฉุกเฉิน

“คุณจะทำอะไรน่ะ!” พยาบาลกั้นประตูเอาไว้ “คุณไม่อยากให้คนไข้มีชีวิตรอดแล้วหรือไง!

“เธอเป็นผู้หญิงของผม!” เส้นเอ็นบนบริเวณ หน้าผากของธามเต้นดัง “ตึก ๆ’ “ทำไมผมถึง เข้าไปดูเธอไม่ได้!”

“ร่างกายของเธอแย่มากอยู่แล้ว พอตั้งครรภ์ก็ ถูกคนทำร้ายอย่างรุนแรงอีก ตอนนี้เธอเสียเลือดไป มาก ข้างในเป็นห้องปลอดเชื้อ ร่างกายของคุณเต็มไปด้วยเชื้อโรค ถ้าคุณอยากให้เธอตายคุณก็เข้าไป สิ เข้าไปเลย!”

เสียงของพยาบาลแหลมแสบแก้วหูมาก ยิ่งที่ ให้คนที่ได้ยินยิ่งร้อนใจมากไปใหญ่ กวีที่น่าจะรอ ผ่าตัดอยู่ด้านในวิ่งออกมา เมื่อเขามองเห็นธามก็ เดือดจัด ชกเข้าไปที่บริเวณท้ายทอยของธามเข้า เต็ม ๆ ทำให้เขาสลบลงไปกองอยู่กับพื้นในทันใด

“หาห้องว่าง ๆ ให้เขาหน่อย!” กวีสั่งพยาบาล จากนั้นเขาก็บอกว่า “รีบไปเบิกเลือดในคลังให้ ผม!”