บทที่ 16 หัวใจเต้นเร็วขึ้น

เจนอารีสำลัก

เหตุผล?

แค่เพราะเราเคยมีความสัมพันธ์กันเหรอ?

ไม่ ไม่ เหตุผลนี้ เธอพูดไม่ลง

แต่นอกเหนือจากนั้น ระหว่างเธอกับเบรย์เดนไม่มีอะไร ที่จะพูดได้จริงๆ

“ฉัน…” เจนอารีคิดสุดกำลัง “ฉันจะตั้งใจทำงานให้ดี ฉัน จะช่วยนายเอาพ่อค้าชาวสเปนอยู่แน่นอน ”

เบรย์เดนนิ่งไม่ไหวติง “เดิมทีนั่นก็เป็นหน้าที่ของเธออยู่ แล้วหนิ”

เจนอารีรู้สึกล้มเหลวทันที “งั้น… นายคิดยังไง? ”

ดวงตาทั้งสองของเบรย์เดนที่มองเจนอารีอยู่พลันลึกล้ำ และอันตราย “เธอว่า บนตัวของเธอ ยังมีอะไรอีกที่ฉัน ต้องการอีกหรอ? ” พูดไปก็มองพิจารณาเจนอารีตั้งแต่หัว จรดเท้า
เจนอารีชะงักไป ก่อนจะโกรธเกรี้ยว

คำพูดของผู้ชายคนนี้เต็มไปด้วยคำใบ้ ดวงตาของผู้ชาย คนนี้เต็มไปด้วยความก้าวร้าว สิ่งที่ผู้ชายคนนี้หมายถึงคือ อะไร ไม่ต้องพูดก็รู้

“คิดว่าฉันไม่ได้มาแล้วกัน!” เจนอารีถลึงตาใส่ชายหนุ่ม อย่างดุดัน ลุกขึ้นแล้วเดินจากไป

แต่เบรย์เดนคว้าข้อมือของเจนอารีไว้แน่น “อย่าอวดดี นัก ผู้หญิงถ้าหยิ่งเกินไป จะเสียเปรียบ ” พูดไปก็ลุกขึ้นมา ยื่นแขนโอบเอวของเจนอารีไว้ แล้วใช้แรงดึงเข้าอ้อมแขน ” เดินไป ” 11

เจนอารีนิ่งอึ้งไปทันที เธอมองชายที่จู่ๆ ก็ตอบตกลง แล้วเดินตามเขาไปโดยไม่รู้ตัว

เดินไปหาลินคอล์นกับมาทิลด้า

เพราะอย่างนั้น ความอึดอัดใจรอบใหม่ ก็เกิดขึ้นอีกครั้ง

หลังจากเจนอารีแนะนำชื่อให้กันทั้งสองฝ่ายลินคอล์น ก็ยื่นมือออกไปหาเบรย์เดน “นับดูแล้วพวกเราพบกันเป็น ครั้งที่สองแล้ว ดีใจที่ได้เจอ! ”
เบรย์เดนมองลินคอล์นอย่างเฉยเมย พักนึงถึงจะยื่นมือ ออกไป “ดีใจที่ได้เจอ!”

เมื่อมือทั้งสองจับกัน เจนอารีก็เห็นได้ชัดว่าพวกเขา ทั้งสองต่างใช้แรง ข้อนิ้วของทั้งสองคนซีดเล็กน้อย เส้นเลือดบนหลังมือยิ่งพองขึ้นทันที

แต่เห็นได้ชัดว่า สุดท้ายเบรย์เดนจะได้เปรียบ เพราะ เมื่อมือทั้งสองข้างแยกจากกัน มือของลินคอล์นก็สั่นระริก อย่างควบคุมไม่ได้

เจนอารีหรี่ตาลง ทำเป็นไม่เห็น หยิบมีดและส้อม และ เริ่มหั่นสเต็กในจาน

แต่ทำไมมือของเธอถึงสั่นนิดหน่อยนะ?

“เดี๋ยวฉันหั่นให้!” เบรย์เดนนั่งลงข้างๆ เจนอารี ยื่นมือไป หยิบมีดและส้อมจากมือของเจนอารี น้ำเสียงที่พูดอ่อน โยนอย่างถึงที่สุด

เจนอารีกะพริบตาปริบๆ ไม่ใช่ว่าหลังจากแนะนำเสร็จก็

ไปได้แล้วหรอ?

นี่มันเรื่องบ้าอะไรอีกเนี่ย?
แต่ในเวลาเดียวกันเจนอารีก็ต้องยอมรับว่า วิธีการถือ มีดและส้อมแบบเดียวกัน แต่ตกไปอยู่ในมือของเบรย์ เดนนั้นมีความสง่างามที่แตกต่างออกไป นั่นเป็นการฝึก มารยาทจากสังคมไฮโซที่ลูกหลานของตระกูลที่มั่งคั่งได้ รับอบรมตั้งแต่เล็กจนโต และได้ปลูกฝังความเยือกเย็น และความสงบที่ฝังลึกอยู่ในไขกระดูก

“ว้าว อารีที่รัก แฟนใหม่เธอคนนี้ เขามีเอาใจใส่มากเลย นะ!” มาทิลด้าดึงเจนอารีด้วยความอิจฉา แล้วกระซิบ

“อืม เอาใจใส่มาก” เจนอารีพยักหน้าอย่าง กระอักกระอ่วน เธอรู้สึกว่าใบหน้าของเธอร้อนผ่าว เธอ รีบหยิบของหวานที่อยู่ข้างๆ ก้มหน้าก้มตากิน

มาทิลด้าเหลือบมองลินคอล์นด้วยสายตาไม่พอใจ “คอล์นนายช่วยฉันหั่นสเต็กด้วย โอเคไหม? ”

ลินคอล์นเริ่มเงียบ “ก็ได้! ”

มาทิลด้ายิ้มออกมาทันที รีบย้ายจานสเต็กของตัวเองไป ตรงหน้าลินคอล์น

ลินคอล์นหั่นเสร็จอย่างรวดเร็ว

จากนั้นมาทิลด้าก็รู้สึกมีความสุข และจูบลงบนหน้าของลินคอล์นทันที “ขอบคุณนะที่รัก” ”

ลินคอล์นแข็งทื่อ เงยหน้า มองไปทางเจนอารี

เจนอารีนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม พอเห็นฉากนี้ เธอก็รีบเบือน หน้ามองไปด้านข้าง

และด้านนี้คือเบรย์เดน

“ซึ้งใจมั้ย?” เบรย์เดนหั่นสเต็กให้เสร็จพอดี และย้ายไป ตรงหน้าเจนอารี เขามองหน้าเจนอารีอยู่ๆ ก็กวักนิ้วไปที่ เจนอารีจากนั้นก็แตะไปที่แก้มขวาของตัวเอง

เจนอารีที่เดิมทีรู้สึกซาบซึ้งใจนิดๆ พลันไม่กล้าขยับตัว

เขาหมายความว่ายังไง?

พอเห็นมาทิลด้าจูบลินคอล์นที่หั่นสเต็กให้เธอ ก็เลยมา ขอรางวัลจากเธอด้วยเหรอ?

แต่พวกเขาเป็นคู่รักกันจริงๆ เธอกับเขาแค่แสดงละคร เท่านั้น หรือว่าเจ้าหมอนี่จะเข้าถึงบทบาทลึกเกินไป หรือ อาจจะรังแกเธออีก และตอนนี้เธอก็ไม่สามารถขัดขืนเขา ได้
“ตรงนี้!” เบรย์เดนยังคงจ้องเขม็งไปที่เจนอารี นิ้วชี้ไปที่ ล่างมุมปากด้านขวาขวาของเขา

มือของเจนอารีที่อยู่ใต้โต๊ะ เริ่มกำหมัดแล้ว

เอาล่ะ เล่นแล้วก็ต้องเล่นให้สุด จูบก็จูบวะ!

เจนอารีหลับตา แล้วขยับเข้าไปใกล้ ขนตาที่ขดตัว สั่น ไหวเบาๆ แล้วจูบแก้มขวาของเบรย์เดนอย่างรวดเร็ว เหมือนแมลงปอจิ้มน้ำ จากนั้น ก็ถอยกลับไปยังที่ของตัว เองด้วยใบหน้าแดงก่ำ

เมื่อเห็นฉากนี้ ลินคอล์นและมาทิลด้าที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็ ตะลึง

เพราะว่า คนที่รู้จักเจนอารีดีต่างก็รู้ว่า เจนอารีเป็นผู้ หญิงที่มีความคิดอนุรักษนิยมมาก ไม่เคยเป็นฝ่ายเริ่ม เรื่องชายหญิง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการที่เธอไปจูบผู้ชายต่อ หน้าผู้คนมากมาย

ในประเด็นนี้ ลินคอล์นเข้าใจดีที่สุด

ปีนั้นเขากับเจนอารีรักกันจนจะเป็นจะตาย แต่ไม่เคย ทะลายผ่านก้าวสุดท้าย ข้อที่หนึ่ง ตอนนั้นเขาช่างเป็น สุภาพบุรุษเกินไปจริงๆ ข้อที่สอง เจนอารีบอกว่าเธอ อยากให้ครั้งแรกอยู่ในห้องหอคืนวันงานแต่งงาน
ในตอนนั้นทั้งสองคนไร้เดียงสา คิดว่าจะมีกันและกัน ในห้องหอคืนวันงานแต่งงาน แต่น่าเสียดาย สวรรค์กลั่น แกล้ง พวกเขายิ่งเดินยิ่งไกลออกไป ไม่สามารถกลับไป เป็นเหมือนก่อนได้อีก

ในทํานองเดียวกัน เบรย์เดนก็ถูกเจนอารีจูบเบาๆ อย่าง ไม่ทันตั้งตัว

นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง เบรย์เดนจู่ๆ ก็ยิ้มออกมา มือหนึ่งวาง พาดหลังเก้าอี้ อีกมือหนึ่งยันตัวของเจนอารี ไว้ โอบเจน อารีไว้ภายในอ้อมแขนของเขา พูดราวกับไม่มีใครอยู่ ข้างๆ ว่า “ทำไมจู่ๆ ถึงแอบจูบฉันล่ะ? ”

เจนอารีใช้มือยันหน้าอกของชายหนุ่มอย่างลนลาน “ไม่ใช่… ก็นายขอเองไม่ใช่เหรอ? ”

เบรย์เดนหัวเราะเสียงต่ำ “เธอคิดอะไรอยู่ ฉันแค่จะ เตือนเธอ ว่ามุมปากเธอเลอะของหวาน”

เจนอารีในตอนนี้รู้สึกอับอายมาก

“นาย… นายไม่รีบบอก…” ทำให้เธอเข้าใจผิด เจนอารีทั้ง อายทั้งโกรธ เธอกำลังจะยกมือขึ้นไปเช็ดมุมปากตัวเอง

แต่เบรย์เดนคว้ามือเธอไว้และพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยนสุดๆ ว่า “ฉันช่วยเธอเอง” ”

เจนอารีมองใบหน้าที่ใกล้เข้ามาของชายหนุ่ม และ ดวงตาหวานปานน้ำผึ้งคู่นั้นของเขาอย่างงุนงง ในสมอง กลับว่างเปล่า เธอลืมไปแล้วว่าลินคอล์นกับมาทิลด้านั่ง อยู่ฝั่งตรงข้าม

เบรย์เดนยื่นมือไปยกคางของเจนอารี ขึ้น ขณะที่เจน อารีคิดว่าเขาจะใช้นิ้วเช็ดของหวานที่มุมปากให้เธอ ทันใดนั้นชายหนุ่มกลับจูบเธออย่างขี้โกง

เขากลับ… ใช้ปากกินขนมที่เลอะมุมริมฝีปากของเธอ เข้าไป

เจนอารีแข็งทื่อไปทั้งตัว

แต่นี่ยังไม่จบ ริมฝีปากของชายหนุ่มค่อยๆ ขยับขึ้น ประทับลงบนริมฝีปากของเธออย่างบางเบา ลูบไล้อย่าง นุ่มนวล ดูดด้วยความอ่อนโยน ตวัดลิ้นไปทั่วอย่างเบาๆ เต็มไปด้วยความรักและความอ่อนโยน

เจนอารีกลายเป็นก้อนหินอย่างสมบูรณ์ ลืมที่จะตอบ สนองและลืมที่จะปฏิเสธ

หัวใจเต้นรัว แต่ทันใดนั้น ความเร็วก็เร่งขึ้นในทันที ปัง ปัง ปัง ราวกับกำลังจะทะลวงห่วงพันธนาการของหน้าอก

“เคร้ง!” ในตอนนั้นเอง เพราะลินคอล์นลุกขึ้นยืนอย่าง กะทันหัน เพราะใช้แรงมากเกินไป เก้าอี้ที่อยู่ที่ของเขาจึง ถูกพลิกคว่ำลงกับพื้น