บทที่ 15 ผู้ชายคนนี้มันพังเน่าทะลุทะลวงหมด แล้ว

ทุกคนที่คุ้นเคยกับ เบรย์เดนจะรู้ว่า เขาสายตาสั้นนิด หน่อย เวลาทำงาน เขาจะสวมแว่นตา แต่เวลาอื่น ก็มักจะ ไม่สวมมัน แต่วันนี้ไม่รู้เพราะอะไร เขากลับลืมถอด

เจนอารีหายใจไม่ออก น้ำเสียงและแววตาของเบรย์เดน ทำให้เธอตระหนักได้อีกครั้งว่าชายตรงหน้าน่ารังเกียจ ขนาดไหน คนคนนี้พังเน่าทะลุทะลวงหมดแล้ว

“นายยังสวมแว่นตาอีกหรอ อย่างนั้น ยิ่งทำให้นายดู เหมือนเดรัจฉานในคราบมนุษย์มากกว่า” เจนอารีกัดฟัน

“เดรัจฉานในคราบมนุษย์?” เบรย์เดนไม่โกรธแต่กลับ หัวเราะ “เธอเข้าใจความหมายของสี่คำนี้จริงๆ หรือ?”

เจนอารี: “แค่เห็นนาย ก็เข้าใจได้เองแล้ว”

เบรย์เดนพยักหน้า “ดีมาก ฉันจะไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอน ตีความสี่คำนี้ให้ดี ให้เธอได้เข้าใจความหมายที่แท้จริง ของพวกมันยิ่งขึ้น”พูดไปพลาง ก็เริ่มปลดหัวเข็มขัดบน กางเกง

เจนอารีถอยหลังไปหนึ่งก้าว “นาย…นายทำอะไร? ”

“มาห้องน้ำ ก็ต้องมาเพื่อแก้ปัญหาสิ ” เบรย์เดนยิ้มพลางเหลือบมองเจนอารี “เธอคงไม่คิดว่าฉันอยากทำ เรื่องอย่างเดรัจฉานในคราบมนุษย์กับเธอที่นี่หรอกมั้ง? ”

“นาย… นายมันไร้ยางอาย “เจนอารีโกรธสุดๆ จริงๆ เธอ จะพูดก็ไม่ได้….ก็ในเมื่อกลายเป็นแบบนี้แล้ว

“ยังไม่ไปอีกเหรอ?” เบรย์เดน: “อยากดู?”

“…” เจนอารีเกือบสําลักตาย ใครจะอยากเห็น ใครอยาก เห็นกัน ไร้ยางอาย ชั้นต่ำ สารเลว อันธพาล เบรย์มนุษย์

เจนอารีไม่กล้าอยู่ต่ออีกต่อไป เธอรีบพุ่งหนีออก จากห้องนํ้าชาย เมื่อกลับมาถึงที่นั่ง มาทิลด้าก็กลับมา แล้ว เธอกำลังจิ้มสเต็กชิ้นเล็ก ๆ มาป้อนลินคอล์น แต่ ลินคอล์นกลับผลักมือเธอออก แล้วเอียงหัวไปด้านข้าง ไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอมกิน

พอเห็นเจนอารีกลับมามาทิลด้าที่แพ้ก็ดึงมือกลับอย่าง ไม่มีความสุข

“อารีที่รัก ทำไมหน้าเธอแดงขนาดนี้ล่ะ?” มาทิลด้ามอง ไปที่เจนอารีด้วยความแปลกใจ

เจนอารียกมือขึ้นลูบหน้า ร้อนมาก “เมื่อกี้อยู่ในห้องน้ำ… ร้อนนิดหน่อยน่ะ ”

มาทิลด้าร้องอ๋อ และไม่ได้เจาะลึก “รีบกินเถอะ คอล์น สั่งมาให้เธอใหม่ชิ้นนึง” ”

เจนอารีมองสเต็กชิ้นใหม่ตรงหน้า Well done ในที่สุดไม่ ทําให้คนกลัวขนาดนั้นแล้ว

มาทิลด้าถอนหายใจและพูดต่อว่า “ฉันขอพูดนะ อารี ที่รัก ทําไมเธอเหมือนคอล์นเลย สเต็กกิน Well done ไม่ ได้นะ? สเต็กแบบนี้สุกเกินไป เนื้อจะแข็ง ไม่อร่อยเลย จริงๆ ในความเป็นจริงที่อร่อยที่สุดคือ Medium rare นุ่ม ละเมียดละไม เคี้ยวหนึบมาก มา เธอลองดู ”

พูดไปมาทิลด้าก็ส่งสเต็กชิ้นเล็ก ๆ ที่เธอจะป้อนให้ ลินคอล์นไปที่ปากของเจนอารี

เจนอารีเพิ่งรู้ว่าทำไมลินคอล์นถึงไม่ยอมกิน เพราะ สเต็กของมาทิลด้าเป็นแบบ Medium rare นี่เอง

เพราะเคยไปเรียนต่อต่างประเทศ ขนบธรรมเนียมการ ใช้ชีวิตบางอย่างของมาทิลด้าจึงค่อนข้างไปทางตะวัน ตก ก็เหมือนสเต็กMedium rare นี้ คนจีนโดยทั่วไปแล้วมี น้อยมากที่รับได้

“ไม่เอา ฉันไม่อยากกิน” เจนอารีปฏิเสธ แค่มองเธอก็ขนลุกไปทั้งตัวแล้ว

มาทิลด้าไม่ได้ยอมแพ้ในทันที อธิบายอย่างจริงจังว่า “เธออย่าคิดว่าด้านบนนี้คือเลือด จริงๆ แล้วพวกมันคือไม โยโกลบิน…”

แต่เธออธิบายยังไม่ทันจบ ลินคอล์นก็พูดขัดขึ้นว่า “คน ไม่อยากกิน เธออย่าฝืนหน่า โอเค? ”

มาทิลด้าอึ้ง เพราะเธอฟังความไม่พอใจในน้ำเสียงของ ลินคอล์นออก ถึงกระทั่งมีคำตำหนิอยู่หลายส่วน

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันลองชิมดูก็ได้” เจนอารีเห็นทั้งสองคน จะไม่มีความสุขกันเพราะเธอ จึงอดกลั้นความขยะแขยง ในใจไว้ อ้าปากเล็กน้อยไปกัดสเต็กสีแดงเข้มชิ้นเล็กนั้น

“ก็บอกว่าอย่าไปฝืน” ลินคอล์นเอื้อมมือไปแย่งสเต็กชิ้น นั้นทั้งส้อมไปจากมือของมาทิลด้า คำพูดนี้บอกทั้งเจน อารีและมาทิลด้า

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะฝืนนะ” มาทิลด้ามองไปที่ลินคอล์น ในแววตาประกายความสำนึกผิด

ในตอนนั้นเจนอารีก็ยิ่งอึดอัดใจขึ้น เธอหันหน้าไปทาง อื่น แต่กลับเห็นเบรย์เดนเดินออกมาจากห้องน้ำ และเดินตรงมาทางเธอ

เจนอารีหลังแข็งทื่อในทันที

อย่างไรก็ตาม เบรย์เดนกลับเหมือนไม่เห็นเธอ เดินผ่าน ข้ามตัวเธอไปตรงๆ จากนั้นจึงนั่งลงที่นั่งริมหน้าต่างที่อยู่ ห่างไปสิบเมตร ราวกับกำลังรอคนมากินฉันวกลางวันด้วย กัน

เจนอารีถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“นั่นไม่ใช่แฟนเธอเหรอ? ไม่แนะนำหน่อยเหรอ? ” แต่ ลินคอล์นกลับพูดขึ้นมาตอนนี้

เจนอารีตัวแข็งทื่ออีกครั้ง

ตอนแรกเพื่อให้ลินคอล์น ยอมแพ้ไป เธอจึงใช้เบรย์เดน เป็นโล่กำบัง ใครจะไปคิดว่าจะมีช่วงเวลาแบบวันนี้?

เมื่อมาทิลด้าได้ยินดังนั้น ก็ตื่นเต้น “พระเจ้า อารีที่รัก นั่นคือแฟนเธอหรอ หล่อจะตาย แข็งแรงกว่าอาร์เธอร์ตั้ง เยอะ! บอกตามตรงนะ เธอไปคบแฟนใหม่ที่สมบูรณ์แบบ ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ฮี เธอไม่ได้บอกฉันเลย รีบเลย เรียกเขามาแนะนำซักหน่อย ”
เจนอารีได้แต่รู้สึกหัวชา “เขา… เขานัดเพื่อนมาแล้ว ไป เรียกเขามาคงไม่ค่อยสะดวก ครั้งหน้าละกัน ครั้งหน้าฉัน จะแนะนำให้พวกเธอรู้จัก ”

มาทิลด้าไม่สน คว้ามือของเจนอารีและส่ายไปมา “อย่า สิ เพื่อนของเขายังไม่มาตอนนี้หนิ เธอเรียกเขามาพูดสัก สองประโยค พวกเราจะได้รู้จักกันสักหน่อย ใช้เวลาไม่กี่ นาทีเอง ”

แต่ตอนนั้นเองลินคอล์นก็พูดขึ้นว่า “ทิลด้าอย่าฝืนเลย บางทีฉันอาจจะเข้าใจผิดไปเองก็ได้ แล้วเจนอารีกับ ผู้ชายคนนั้นอาจไม่ได้มีความสัมพันธ์หนุ่มสาวกันก็ได้ ”

“อา? ไม่ใช่หน่า? “มาทิลด้ารู้สึกผิดหวังทันที ” อารีที่รัก ตกลงเขาเป็นแฟนเธอหรือเปล่า? ”

เจนอารีจ้องลินคอล์น ลมหายใจของเธอเริ่มหนักขึ้น หลายส่วน ลินคอล์นเหมือนจะช่วยเธอพูด แต่ความจริง แล้วกำลังกระตุ้นเธอ เขาอยากจะดูว่าตกลงวันนั้นเธอได้ โกหกหรือเปล่า

วันนั้นยังไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่โกหก เมื่อกี้เธอก็ไม่ได้ไป ถามเขา ตอนนี้เขากลับมาทดสอบเธอแล้ว เจนอารีเริ่ม โกรธ เธอตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน “ได้ ฉันจะเรียกเขามา” ”

พอคำพูดออกจากปากไปเจนอารีก็รู้สึกเสียใจทันที
แต่ในการยิงธนู ลูกธนูไม่มีการหันหลังกลับ เมื่อคำพูด ออกจากปาก ก็ไม่มีทางให้ถอยแล้ว

เจนอารีได้แต่ยึดสู้ เดินไปหาเบรย์เดน

“ท่านประธานเบรย์เดน!” เจนอารีนั่งลงตรงข้ามเบรย์เดน ด้วยท่าทางสบายๆ แต่น้ำเสียงกลับตื่นตระหนก

“มีธุระหรอ? เบรย์เดนพลิกดูเมนูในมือโดยไม่เงยหน้า

เจนอารีกัดฟัน ท่าทีที่เฉยชาของชายหนุ่มที่เผชิญหน้า เธออยากจะหันหลังกลับและเดินจากไปทันที แต่พอหัน กลับไปมองลินคอล์นกับมาทิลด้าที่กำลังมองเธออยู่ เธอ ก็สูดหายใจเข้าลึกๆ และตัดสินใจไปตายดาบหน้า

“อยากให้นายช่วยหน่อย” เจนอารีฮึดสู้ แล้วเข้าประเด็น ตรงๆ “ปลอมตัวเป็นแฟนฉันต่อหน้าเพื่อนฉันได้ไหม? แค่ ครั้งเดียว ครั้งเดียวก็พอ ”

“หืม?” เบรย์เดนเงยหน้า มองเจนอารีแล้วหันไปมอง ลินคอล์นกับมาทิลด้าที่อยู่ไกลออกไป ทันใดนั้น ก็หัว เราะเบาๆ เอนตัวไปข้างหน้า ขยับเข้าไปใกล้เจนอารีแล้ว พูดว่า “แฟนเก่าพาแฟนใหม่มาด้วย เพราะงั้น เธอก็เลย ต้องการแฟนใหม่ด้วยเหรอ? ”

เจนอารีเถียงไม่ออก เพราะการสืบเสาะรากและธรรมชาติของปัญหาที่เป็นเช่นนั้นจริงๆ ต้องยอมรับว่า ชายคนนี้ไม่เพียงแต่ปากร้ายแต่สายตายิ่งร้ายกว่า

เมื่อเห็นเจนอารียอมรับเงียบๆ เบรย์เดนก็เอนตัวพิงไป ด้านหลัง มืออีกข้างพาดอยู่หลังเก้าอี้ แล้วพูดด้วยสายตา เกียจคร้านว่า “ทำไมฉันต้องช่วยเธอ ให้เหตุผลฉันมา หน่อย “