บทที่ 14 ใส่เสื้อผ้าของเขา

“ไม่มี” เจนอารีสายหน้า ไม่จําเป็นแล้วจริงๆ แล้วก็ไม่ สำคัญแล้ว

ในขณะนั้นเอง บริกรก็เสิร์ฟอาหารกลางวันที่ทั้งสามคน สั่งมา มาทิลด้าสั่งสเต็ก Medium rare ให้เจนอารี

พอเจนอารี นสเต็กออก เห็นเลือดไหลออกมาจากข้าง ใน หนังศีรษะก็ชาไปทันที

“เธอมาเปลี่ยนกับฉันดีกว่า ของฉันเป็น Well done” ลินคอล์นพูด เขารู้ดีว่าเจนอารีไม่ชอบของดิบ

“ไม่ ไม่ต้อง” เจนอารีปฏิเสธ ลินคอล์นกับมาทิลด้าสั่ง อาหารคู่รัก ถ้าเปลี่ยนกับเธอ มาทิลด้าจะรู้ทันที แม้ว่านี่ จะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่เจนอารีก็ยังไม่อยากให้มาทิ ลด้าเข้าใจผิด

“อยู่ต่อหน้าฉัน เธอไม่ต้องอวดเก่งหรอก” ลินคอล์นยื่น มือไปหยิบสเต็ก Medium rare ตรงหน้าเจนอารี เตรียม จะแลกกับเจนอารี

“ไม่ต้องจริงๆ ” เจนอารีรีบดึงจานอาหารไว้ เธอก็รู้ เหมือนกันว่าลินคอล์นเองก็ไม่ชอบกินของดิบ ไม่อย่างนั้น สเต็กของเขาจะเป็น Well done ได้ยังไง
ไม่คิดเลย ว่าเมื่อทั้งสองหยิบยื้อดึงกันไปมา พวกเขาก็ รู้สึกตื่นเต้นมากเกินไป ผลสุดท้ายก็ทําให้สเต็กบนจาน ลอยออกไป มุมหนึ่งของจานมี มีซอสพริกไทยดำอยู่ พอ โดนสเต๊กชนคว่ำ ก็กระจายเลอะเต็มหน้าอกของเจนอารี

“อ้า!” เจนอารีร้องออกมาด้วยความตกใจ วันนี้เธอใส่สูท ทํางาน ด้านในสวมเสื้อเชิ้ตผ้าไหมสีขาวแขนยาว ถูกซอส พริกไทยดำนี้ชุ่มโชก ทั้งสกปรกทั้งน่าขยะแขยง

“มีโดนลวกตรงไหนมั้ย?” นํ้าเสียงของลินคอล์นร้อนรน แต่ก็ยังคงอ่อนโยนอยู่ดี

“ไม่” เจนอารีใช้นิ้วดึงเสื้อเชิ้ตที่ติดอยู่กับผิวของเธอขึ้น มา ที่จริงแล้วเธอถูกลวกไปแล้ว “ฉันจะไปห้องน้ำ พูดจบ เจนอารีก็ยกกระเป๋าขึ้นด้วยความอับอาย แล้ววิ่งเข้าไป ในห้องน้ำ

ถอดเสื้อสูทออก ถอดกระดุมเสื้อออกดู หน้าอกที่แต่เดิม ขาวผ่องกลับแดงก่ำ เจนอารีรีบใช้กระดาษทิชชู่ซับน้ำ เย็นเช็ด

แต่พอมาเป็นอย่างนี้ เสื้อตัวนี้ก็ใส่อีกไม่ได้แล้ว เจนอารี ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบเสื้อเชิ้ตสีดำของเบรย์เดน ออกมาจากกระเป๋า
ไม่มีทางเลือกแล้ว ได้แต่ใส่มันไปก่อน เดี๋ยวเธอค่อยไป ชื่ออีกตัวนึงทีหลัง

เบรย์เดนสูง 188 ซม. เสื้อผ้าของเขาพอสวมอยู่บนตัว ของเจนอารี ก็ดูหลวมใหญ่เป็นพิเศษ

ยังดีที่ยังมีเสื้อสูทที่ใส่ปิดได้ ดูจากภายนอกก็ไม่ได้ แปลกอะไร เพราะเสื้อเชิ้ตมีสไตล์ไม่แบ่งชายหญิง แต่ พอคิดว่าชุดนี้ถูกผู้ชายนั่นใส่มาแล้วเจนอารีก็รู้สึกไม่สบ อารมณ์

ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองหรือเปล่า ทั้งๆ ที่ซักไปแล้วแน่ๆ แต่ เหมือนจะได้กลิ่นอายของผู้ชายนั่นอยู่บนเสื้อเชิ้ต เป็นก ลิ่นมิ้นต์จางๆ แต่กลับเหมือนจะเต็มไปด้วยกลิ่นของ ฮอร์โมนที่เข้มข้น

เกี่ยวกับกลิ่นกายที่น่ารำคาญของชายคนนี้ เจนอารีไม่รู้ สึกแปลกแน่นอน เพราะเบรย์เดนเป็นผู้ชายคนเดียวที่ เคยมีสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเธอ แม้แต่ลินคอล์นและอาร์เธอร์ ก็ไม่ได้เข้าใกล้เธอเท่ากับเขา

เขาว่ากันว่า ผู้หญิงจะมีความรู้สึกพิเศษเกี่ยวกับผู้ชาย คนแรกของเธอ เจนอารีไม่เคยคิดอย่างนั้นเลย

แต่ ในตอนนี้ เมื่อรู้สึกถึงอุณหภูมิที่เสื้อเชิ้ตสีดำตัวนี้นำ มาให้เธอ ในหัวของเจนอารีก็ปรากฏภาพของเบรย์เดนที่ช่วงเช้าวันนี้สวมเสื้อเชิ้ตสีดำตัวนี้ ทำงานอย่างจริงจัง ท่าทางที่มั่นใจในตัวเอง ออร่าที่เปล่งประกายของเขา ทำให้ผู้คนไม่กล้ามองตรงๆ ช่างเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์จริงๆ

หยุด!

คิดอย่างนี้ทําไมเนี่ย?

เจนอารีกดหน้าอกไว้ รีบกดความรู้สึกแปลกๆ ออกจาก ใจ แล้วเดินออกจากห้องน้ำไปด้วยท่าทางแข็งแกร่งและ ใจเย็น แต่คิดไม่ถึง ว่าพอเดินออกจากประตูห้องน้ำ ตรง หัวมุม ก็ชนเข้ากับหน้าอกที่แข็งแกร่งไปเต็มๆ

เจนอารีถอยหลังไปสองก้าวด้วยความตกใจ เงยหน้า มอง หัวใจเต้นผิดจังหวะ ทันใดนั้นหัวใจก็เร่งเร็วขึ้น จาก นั้นจึงรีบหมุนตัวกลับอย่างกระวนกระวาย และมุดกลับ เข้าไปในห้องน้ำ

ว่ากันว่าพูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา แต่เธอเพียงแค่คิดไปนิด หน่อย คนคนนี้กลับปรากฏตัวต่อหน้าเธอ

เจนอารีจับคอเสื้อแน่น หายใจแรง

“เธอมาทำอะไรที่นี่?” ทันใดนั้นเสียงที่คุ้นเคยของชาย คนนั้นก็ดังขึ้นข้างหู
เจนอารีหันหน้าไป มองเบรย์เดนที่เดินตามเข้ามาใน ห้องน้ำอย่างไม่อยากจะเชื่อ ใช้เสียงดังปิดบังความ ประหม่าในตอนนี้ของเธอ “นายโรคจิตหรือไง? นี่ห้องน้ำ หญิงนะ! ”

“เธอแน่ใจนะว่านี่คือห้องน้ำหญิง?” เบรย์เดนเลิกคิ้วขึ้น เล็กน้อย มุมปากของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม

เจนอารีใจเต้นแรง รีบเงยหน้ามองป้ายห้องน้ำ วินาทีต่อ มา ก็ถูกป้ายห้องน้ำชายบนผนังฟาดใส่ซะไหม้เกรียม

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ เมื่อกี้เธอวิ่งเข้าห้องน้ำผิดตั้งแต่เริ่ม ดังนั้นเธอก็พึ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำชาย

เปลี่ยนแล้วก็แล้วไป แต่ยังโดนเจ้าของเสื้อตัวนี้เบรย์ เดนชนเข้าใส่อีก…

โอ้มายก็อด!!!

“ทำไม… ทำไมถึงเป็น…” ห้องน้ำชาย?

เจนอารีแทบอยากจะฉีกพื้นให้แยกทันที เพื่อให้เธอมุด เข้าไปได้
“เพราะงั้น….” เบรย์เดนพลันเปลี่ยนท่าทางเฉยเมยของ เขาในสํานักงานของประธานเมื่อเช้า เขายื่นแขนของเขา กดมือของเจนอารีเข้ากับกำแพง ตัวชิด ก้มหน้าลง ขยับ เข้าไปใกล้ ระยะห่างค่อยๆ น้อยลงๆ จนกระทั่งลมหายใจ อุ่นๆ ของเขากระทบกับใบหน้าของเจนอารี ริมฝีปากของ เขากับเธอห่างกันเพียงนิดเดียว “ใครโรคจิตกันนะ หึม?”

“ฉัน… ฉันเดินมาผิด…” ระยะห่างระหว่างทั้งสองสั้นลง ร่างกายใกล้ชิดกัน ทันทีที่ร้องเจนอารีหายใจถี่ เธอตัว แข็งทื่อ หลังแนบแน่นกับผนัง คิดว่าวิธีนี้จะทำให้อยู่ห่าง จากชายคนนี้ได้เล็กน้อย นิ้วจับที่คอเสื้อตัวเองไว้ตลอด ทั้งยังตึงเครียดจนข้อต่อนิ้วเริ่มขาวซีด

“เธอกังวลขนาดนี้ เธอทําอะไรรึเปล่า…” สายตาของ เบรย์เดน พลันจับจ้องไปยังเสื้อเชิ้ตสีดำที่ถูกเจนอารี สวมอยู่ในเสื้อสูท จากนั้นเขาก็ยิ้มมุมปาก “อย่างที่คิด เธอ คิดอะไรกับเสื้อตัวนี้จริงๆ ด้วย! ”

“ไม่ใช่… ไม่ใช่อย่างที่นายคิด…” เจนอารีพูดไม่ออก เธอ รู้สึกว่าทุกตารางนิ้วของผิวที่ถูกปกคลุมด้วยเสื้อเชิ้ตกำลัง ลุกไหม้อยู่

“ไหนเธอลองบอกมาสิ ว่าฉันคิดแบบไหน?” เบรย์เดนยื่น มือออกไป ช่วยเจนอารีจัดคอเสื้อที่โค้งงอเล็กน้อย ปลาย นิ้วของเขาดูเหมือนจะตัดผ่านข้างคอของเจนอารีโดย ได้ตั้งใจ
อุณหภูมิที่ปลายนิ้วของชายหนุ่มเหมือนกับเมื่อก่อน ร้อนผ่าวจนลวกคน เพียงลากผ่านมาอย่างเบามือก็ สามารถจุดไฟได้ ทำให้เจนอารีลุกไหม้ไปทั้งตัว

ความรู้สึกแปลกๆ และควบคุมไม่ได้แบบนี้ทำให้เจนอารี ใจสั่น ผลักชายหนุ่มออกไปอย่างแรง เจนอารีทั้งเขินอาย ทั้งโมโห “ท่านประธานเบรย์เดน ตอนเช้ายังแสร้งทำเป็น ไม่รู้จักไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงไม่เสแสร้งทำต่อล่ะ? ” ยังมา ยั่วยวนเธออีก ช่างน่าเกลียดน่าชังจริงๆ

“ฉันไม่จำเป็นต้องเสแสร้งหรอก ที่จริงเธอกับฉันก็ไม่รู้จัก กันอยู่แล้ว เธอคงไม่คิดว่าแค่เล่น carsex ไปครั้งนึง แล้ว ฉันจะคิดถึงเธอตลอดเวลาเลยใช่ไหม?” เบรย์เดนพูด พลางถอดแว่นสีเงินออกจากดั้งจมูก ดวงตาของเขาเต็ม ไปด้วยความเย้ยหยัน การล้อเลียนและความไม่แยแส