บทที่ 11 อ่อนโยนและดุร้าย

เจนอารีสะดุ้งเฮือก มือที่คิดจะเปิดประตูพลันแข็งที่อ กลางอากาศ หันหน้าไปมองโดยไม่รู้ตัว แต่พอเห็นเบรย์ เดนรับวิดีโอการเจรจาทางธุรกิจแล้ว บนผนังฝั่งตรงข้ามก็ ปรากฏภาพฉายขนาดใหญ่ – – ใบหน้าของคนตะวันตก ที่ดูลึกล้ำ รูปร่างท่าทางของคนอายุประมาณสี่สิบ ใส่ชุด สูทรองเท้าหนัง ดูแล้วเป็นสุภาพบุรุษมาก

เมื่อวิดีโอเปิดขึ้น ชายคนนี้ก็ระเบิดคำพูดมากมายออก มาไม่หยุด

เขาพูดภาษาโปรตุเกส

“แปล” เบรย์เดนเงยหน้ามองเจนอารีอย่างเฉยเมย แวว ตาของเขาไม่แสดงอาการใดๆ เลย

เจนอารีนิ่งอึ้ง เพราะสายตาที่ชายคนนี้มองเธอราวกับ ไม่รู้จักเธอ

ไม่ได้เจอกันแค่ครึ่งเดือน คนคนนี้… ลืมเธอไปแล้วเห

รอ?

“แปลไม่ได้หรอ?” เบรย์เดนขมวดคิ้วถาม

“กรุณาอย่ามาสงสัยในอาชีพของฉัน” เจนอารีเก็บคำถามไว้ในใจ กระแอมเบาๆ แล้วเริ่มแปลพร้อมเนื้อหาที่ ชาวสเปนพูดในวิดีโอ

การสนทนาทางวิดีโอกินเวลาไปแปดนาที เพราะการ แปลที่แม่นยำของเจนอารี การสนทนาจบลงอย่างมีความ

สุข

หลังจากสิ้นสุดลง เอกสารที่ส่งมาจากฝั่งตรงข้าม ก็เป็น ภาษาสเปนเหมือนกัน

“แปลให้ฉันเบรย์เดนเงยหน้ามองอีกครั้ง และพูดด้วย เสียงที่เป็นการเป็นงาน

“กรุณาพิมพ์มันมาให้ฉันก่อนค่ะ” เจนอารีสบตากับเขา แล้วตอบกลับไปอย่างเป็นการเป็นงานเหมือนกัน เธอเอง ก็มีความเป็นมืออาชีพมาก ในเมื่อชายคนนี้แสร้งทำเป็น ไม่รู้จัก ก็… ไม่รู้จัก

สายตาของทั้งสองประสานกัน เบรย์เดนเลิกคิ้วขึ้น หาง ตาเรียวยาวยกขึ้นเล็กน้อย “อยากให้ฉันพิมพ์ให้เธอ แล้ว ส่งให้ถึงในมือเธอหรอ? ”

ต้องบอกเลยว่า เวลาทำงาน ผู้ชายคนนี้มีบรรยากาศ เหมือนเขา ทั้งๆ ที่ถามกลับอย่างธรรมดา แต่กลับทำให้ เจนอารีรู้สึกกดดันในทันที เหมือนกับการเผชิญหน้ากับ บอสใหญ่ของตัวเอง เธอยอมจำนวนโดยไม่รู้ตัว
“เดี๋ยวฉันทําเอง” เจนอารีไม่อยากยอมรับว่าเธอกลัวไป เล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าห่างจากคอมพิวเตอร์ของชายคนนี้ เพียงไม่กี่ก้าว แต่กลับใช้ความพยายามอย่างมากในการ เดินเข้าไป

อย่างไรก็ตาม ชายที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ไม่ได้มี ท่าทีจะหลีกทางให้เลยสักนิด แต่เธอต้องการที่จะใช้ คอมพิวเตอร์เพื่อพิมพ์เอกสาร จึงจําเป็นต้องใกล้ชิดกับ เขา

เจนอารีหยุดอยู่หน้าคอมพิวเตอร์อยู่หลายวินาที ชาย หนุ่มมองเธอ ใช้สายตาส่งข้อความ ราวกับกำลังพูดว่า ยัง ไม่รีบทำอีก?

เธอสูดหายใจลึก เจนอารีกลั้นใจ ก้าวไปอีกก้าวหนึ่ง ผ่านร่างกายของชายหนุ่มไปควบคุมคอมพิวเตอร์

เพียงแต่ว่าเมื่อเป็นเช่นนี้ ท่าทางของทั้งสองคนก็ดู คลุมเครือมาก หากชายหนุ่มคิดไม่ซื่อ ก็สามารถยื่นมือไป โอบเธอไว้ในอ้อมแขนได้

เพราะอย่างนั้นเจนอารีเกร็งประสาทจะกิน ดวงตามอง ไปยังคอมพิวเตอร์ แต่หางตากลับระวังชายหนุ่ม พอเธอ ดึงเอกสารออกมา แล้วกดปุ่มพิมพ์ หางตาก็เหลือบไปเห็น ชายหนุ่มยื่นแขนออกมาหาเธอ
เจนอารีเกือบจะตอบสนองกลับไป เหมือนกระต่ายตื่น ตูม เธอหันหลังไป ยกมือขึ้นเพื่อตบหน้าเขา

มันเป็นเพราะผู้ชายคนนี้มีประวัติที่ไม่ดีแบบนี้มาแล้ว

ยกตัวอย่างเช่น วันนั้น… การแข่งรถ

แต่ไม่คิดว่า ครั้งนี้เบรย์เดนยื่นมือออกไปหากาแฟบน โต๊ะ ปฏิกิริยาใหญ่โตของเจนอารีนี้ กลับชนเข้ากับกาแฟ ในมือเขา จนหกใส่บนร่างของเขา

เจนอารีรู้ได้ทันทีว่าตัวเองเข้าใจผิด เธอรีบเก็บฝ่ามือที่ กำลังจะตบหน้าชายหนุ่มในนาทีสุดท้าย

“จะตบฉันเหรอ?” เบรย์เดนคลายเน็คไทที่คอและหรี่ ตาลงอย่างอันตราย กาแฟที่ถูกเจนอารีพลิกคว่ำหกลงบน หน้าอกของเขา เน็คไทของเขาเปียกโชกไปหมด

“ไม่… เดี๋ยวฉันช่วยเช็ดให้ ” ทั้งหน้าของเจนอารีแดงด้วย ความกระอักกระอ่วน รีบดึงกระดาษทิชชู่มาเช็ดเสื้อเชิ้ต ของชายหนุ่ม

เสื้อเชิ้ตเป็นสีดำ หลังจากถูกกาแฟชุบจนเปียกชุ่ม ก็ มองไม่เห็นคราบสกปรก แต่กลับเปียกซุ่มแนบกับหน้าอก ของชายหนุ่ม เจนอารียิ่งเช็ดก็ยิ่งรู้สึกว่าเสื้อตัวนี้ดูคุ้นตา เหมือนกับ… คืนวันนั้นในรถ บนร่างของชายหนุ่มก็สวมเสื้อสีดำตัวนี้

เมื่อคิดได้ดังนั้น มือของเจนอารีก็สั่นสะท้าน เรี่ยวแรง หดหาย พอเช็ดกระดุมเสื้อออกไปสองเม็ด ทันใดนั้นคอ เสื้อของเบรย์เดนก็เปิดออกเผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าที่ เช็ก และกล้ามอกที่เรียบเนียนสดใส

ฉากที่เห็นนี้ทําให้เจนอารีหายใจลําบาก ต้องบอกเลยว่า มีเสน่ห์มากๆ

คิดอะไรอยู่เนี่ย?

เจนอารีรีบหลับตาลง แล้วขอโทษ าแล้ว าอีก “ขอขอ ขอโทษด้วย… ฉันฉันฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เดี๋ยวฉันติด กระดุมให้ ติดให้..” พูดไปก็รีบยื่นมือไปช่วยชายหนุ่มติด กระดุม แต่มือทั้งสองข้างก็สั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้ ติดอยู่นาน ก็ไม่อาจติดเข้าไปได้แม้แต่เม็ดเดียว

“ไม่ต้องติดแล้ว” เบรย์เดนคว้ามือที่สั่นเทาของเจนอารี ไว้ มุมปากกลับตวัดมุมโค้งที่แทบจะมองไม่เห็นอย่างมี เลศนัย

เจนอารีตัวแข็งทื่อ ความอุ่นจากมือของชายหนุ่ม เหมือน เช่นเคย ความรู้สึกจากฝ่ามือที่แนบติดกับหลังมือของเธอ ทำให้หัวใจเธอสั่นอย่างง่ายดาย เธอลืมดึงมือตัวเองกลับ มาพักนึง ก็มองชายหนุ่มอย่างงุนงง รอดูก้าวต่อไปของเขา

“ฉันจะไปเปลี่ยนชุด” แต่เบรย์เดนกลับปล่อยเธอ แล้ว ลุกขึ้นเดินเข้าไปข้างใน

ห้องทำงานของประธานระดับบริษัท HE กรุ๊ป ด้านในมี ทั้งห้องนอน ห้องน้ำ ห้องอาบน้ำและห้องเสื้อผ้า มีหมดทุก อย่าง

เจนอารียืนเขินอายอยู่ที่เดิม จริงๆ แล้วที่เขาจับมือเธอก็ เพื่อเอามือเธอออกไป…

หลายนาทีต่อมา เบรย์เดนก็เดินออกมาจากด้านใน และ เปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวหนึ่ง การผลิตระดับสูง พอดี ตัวเป็นพิเศษ ทําให้ตะเข็บที่ไหล่ของเขาเป็นเส้นตรง เขา เดินไปพลางติดกระดุมที่แขนเสื้อ ท่าทางสง่างามและไร้ การควบคุม

เจนอารีหยิบเอกสารขึ้นมา นั่งแปลบนโซฟาที่ไกลๆ พอ เงยหน้า ก็นิ่งอึ้งไป

ชายคนนี้สามารถคุมสีดำขาวสองสีนี้ได้อย่างสบายๆ เลยจริงๆ สีดำาสันโดษ เหมาะกับร่างของประธานผู้มี อำนาจ และสีขาวในตอนนี้… ทั้งอ่อนโยนและสง่างาม แต่ ก็ยังเป็นแค่เดรัจฉานในคราบมนุษย์
“มองอะไร?” ทันใดนั้นสายตาของเบรย์เดนก็หันมาสบ กัน

“ไม่… ไม่ได้มองอะไรเลย เจนอารีตกใจรีบถอนสายตา กลับมา แสร้งทำเป็นมองเอกสารในมือ

“ไปซักเสื้อผ้าให้ฉัน” เบรย์เดนกลับไปนั่งที่เก้าอี้ใหญ่ ของเขา

“อะไร? ซัก… ซักเสื้อผ้า?” เจนอารีมองชายหนุ่มด้วย ความประหลาดใจ

เบรย์เดนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “หรือว่า เธอจะเลือกชดใช้ มาชุดนึงก็ได้”

เจนอารีสําลัก “.…..”

ชดใช้?

ล้อเล่นน่า

คนอย่างเบรย์เดนตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่ละอย่างล้วนเป็น งานผลิตด้วยมือระดับสูง อย่าว่าแต่เสื้อเชิ้ตตัวเดียว แต่ ราคากลับเริ่มเป็นเลขหกหลัก เธอเอาอะไรไปชดใช้?
ตอนนี้เธอเกือบจะเป็นยาจก

“ได้ ฉันจะซัก” เจนอารีวางเอกสารลง แล้วไปซักเสื้อผ้า อย่างว่าง่าย

ซักเสร็จ บิดหมาด แต่หาที่ตากไม่ได้

“แล้วจะตากเสื้อผ้าที่ไหนหรอ?” เจนอารีถือเสื้อผ้าที่ซัก แล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ พอถามออกไป วินาทีต่อมา เธอก็นึกเสียใจแล้ว

เพราะตอนนี้ ในห้องทํางานของประธานนอกจากเบรย์ เดนแล้ว ยังมีโดมินิค นิวลินและสาวสวยอีกสองคน ทั้งสี่ คนกําลังฟังงานใหม่ที่เบรย์เดนส่งมา

และคำพูดของเจนอารีที่จู่ๆ ก็แทรกเข้ามาในเวลานี้ ไม่ ต้องสงสัยเลยว่าไม่ถูกกาลเทศะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคำ พูดเหมือนอยู่บ้านเช่นนี้ ทำให้ผู้คนเกิดความเข้าใจผิด

ไม่ต้องสงสัยเลย ว่าสายตาของทุกคนจับจ้องไปที่เจน อารีและเสื้อเชิ้ตสีดำในมือเธอ

เจนอารียืนนิ่งอยู่ที่เดิม รู้สึกเพียงว่าเสื้อเชิ้ตที่ถืออยู่ใน มือ แม้จะเปียกชุ่ม แต่กลับร้อนผ่าวมาก