บทที่ 09 กระโดดตึก

เธอไม่ใช่นิวลิน เพราะงั้นเธอไม่มีทางไปแย่งผู้ชายของ เพื่อนอย่างแน่นอน

ลินคอล์น ขมวดคิ้ว “ฉันบอกกับคุณแล้วไงว่าฉันกับทิ ลด้าเป็นแค่เพื่อนกัน คืนนั้นไม่ได้แตะต้องเธอเลยแม้แต่ นิ้วเดียว ถ้าคุณไม่เชื่อเดียวฉันไปเรียกเธอมาคุยต่อหน้า เลย”

ใจของเจนอารีสั่นเทา ก่อนจะพูดอะไรไม่ออกสักคำ

ลินคอล์นถอดหายใจเบาๆ แล้วนั่งลงข้างเตียงของเจน อารี สายตาที่แสดงถึงความอาลัยรัก “ก็เลยอารี ถ้า พวกเราคบกัน คุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดกับหล่อนเลย”

เจนอารีและลินคอล์นสบตากันไปสักพัก เกือบจะโดน ความรู้สึกรักละมุนกลืนเข้าไปแล้ว “แล้วทำไมตอนอยู่ ในรถก่อนหน้านี้ คุณต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้จักกัน?”

ลินคอล์น “ก็คุณพูดมาตลอดว่ามาทิลด้าเป็นเพื่อนของ คุณ ถ้าเป็นแบบนี้งั้นก็ทำเป็นพวกเราพึ่งรู้จักกัน แล้ว ฉันก็ตามจีบคุณใหม่ แบบนี้คุณจะได้ไม่อึดอัดไง”

เจนอารีหายใจแทบไม่ออก เงียบไปสักพักใหญ่สุดท้าย เธอก็ส่ายหัว “ระหว่างพวกเราสองคนมันกลับไปไม่ได้แล้วจริงๆ คุณปล่อยมือเถอะ!

ตอนนั้นทั้งสองคนเพื่อคบกันทุ่มเทความเจ็บปวดไปมาก พอแล้ว โดยเฉพาะทำให้แม่ของลินคอล์นเสียชีวิตด้วย

ปัจจุบันถึงเรื่องมันจะกลายเป็นอดีตแล้ว แต่แผลที่เคย เจ็บปวดมาก่อนมันยังมีอยู่ ถ้าบังคับให้กลับมาคืนดีกัน มันก็เหมือนมีอะไรมาขัดใจอยู่ทุกวัน

และอีกอย่าง เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะกับเขาแล้ว จริงๆ

เธอไม่ใช่สาวน้อยสะอาดใสซื่อในใจของเขาอีกต่อไป แล้ว ให้ความงดงามพวกนี้มันหยุดอยู่ที่อดีตเถอะ!

“อารี คุณบอกฉันก่อน คุณเปลี่ยนใจไปชอบคนอื่น แล้วใช่ไหม?” ลินคอล์นมองเจนอารีด้วยความเสียใจ “ใช่ผู้ชายที่มารับคุณตอนกลางวันคนนั้นใช่ไหม?

เจนอารีอยากปฏิเสธแต่สุดท้ายก็พยักหน้า “ใช่”

การที่เธอพูดแบบนี้ไป เขาก็คงตัดใจแล้วใช่ไหม?

ลินคอล์นขมวดคิ้ว “แต่วันนี้คุณเจอกับเรื่องอันตรายเพราะเขาทิ้งคุณไว้ตรงนั้นหรือเปล่า? คนที่ไม่สนใจความ ปลอดภัยของคุณ ตกลงคุณชอบอะไรของเขากันแน่?”

ผู้ชายที่ละมุนละไมคนนี้ ขนาดมาซักถามยังอ่อนโยน ขนาดนี้

เจนอารีใจแข็งแล้วพูด “คุณไม่เห็นหรือไง เขาขับรถ โรลส์รอยซ์ เขารวย!”

ลินคอล์นลูกตาดำหด ถึงแม้ภายนอกเขาดูดีเลิศยอด เยี่ยม แต่กลับกันเขาไม่ใช่คนที่มีฐานะทางบ้าน ไม่มีตัง ไม่มีอำนาจเป็นจุดด้อยที่เจ็บปวดที่สุดของเขา

คำพูดของเจนอารีราวกับมีดคมปักเข้าไปในแผลของ ลินคอล์น

“ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง!” อยู่ๆลินคอล์นก็ส่งยิ้มให้ เจนอารี แล้วพูด “งั้นรบกวนแล้วนะ”

เมื่อพูดจบ ก็เดินออกไปโดยไม่หันหลังมามองเลย

มองไปที่แผ่นหลังของลินคอล์น เจนอารีเปิดปากพูด เบาๆ ขอโทษ คนที่ฉันไม่อยากทำร้ายมากที่สุดคือคุณ แต่สุดท้ายฉันก็ทำร้ายคุณ เมื่อก่อนฉันสามารถรักคุณ ได้โดยไม่สนใจอะไร แต่ตอนนี้มันกลับไปไม่ได้แล้วจริงๆ

เจนอารียกข้อมือข้างซ้ายขึ้นมา ตรงนั้นมีรอยแผล จางๆ เป็นรอยแผลที่เธอคิดจะฆ่าตัวตายแล้วกรีดลงไป ตอนนั้น

ตอนนั้นทุกคนคิดว่ามีแต่ลินคอล์นทุ่มเทความเจ็บปวด เพื่อเธออย่างเดียว แต่หารู้ไหมว่าเธอก็ทุ่มเทไม่ต่างกัน?

ตอนนั้นชื่อเสียงเธอเสียหายหมด โดนบังคับให้พักการ เรียนจากนั้นก็โดนแม่บังคับให้ย้ายโรงเรียนไปที่อื่น แต่ แล้วเธอก็หนีออกมาหลายครั้งเพราะจะตามหาลินคอล์น ยอมเอาการฆ่าตัวตายมาขู่แต่สุดท้ายเธอก็ไม่ตาย แต่ แม่ของเธอกลับขึ้นไปชั้นบนสุดของโรงพยาบาลหลังจาก ที่เธอฟื้น

เธอยังจำคำพูดที่แม่เธอกระวนกระวายแล้วพูดกับเธอ ตอนนั้น:

“อารี แม่เลี้ยงหนูมา20ปี ลำบากมาตลอดแต่สุดท้าย หนูกลับทิ้งอนาคตทิ้งแม่เพื่อผู้ชายคนหนึ่ง หนูมันเลว เกินไปแล้ว แม่รู้นิสัยหนูดีถ้านี้หนูฆ่าตัวตายไม่สำเร็จก็ จะมีครั้งต่อไปอีก แม่เลี้ยงหนูมาและเป็นแม่ของหนูนะ หนูจะมาร้ายกว่าแม่ได้ยังไง? แม่จะตายให้หนูดูก่อนเลย คราวหลังแม่จะได้ไม่ต้องมาระแวงอีกว่าหนูจะฆ่าตัวตายเมื่อไหร่ หนูจำไว้เลยนะ เองตายเอง”

พูดจบ ก็กระโดดจากชั้น18ลงไป

“แม่ อย่า…….. เธอรีบพุ่งเข้าไปหาด้วยเจ็บปวดใจ แต่ กลับจับได้เพียงอากาศ เธอเห็นแม่ตัวเองตกลงไปกับตา มันทำให้เธอช็อกจนดวงตาแทบจะระเบิด

สุดท้ายแม่เธอก็ไม่ตาย เพราะตกลงไปบนเบาะลมแทน เลยรอดชีวิตอย่างฉิวเฉียด

และจากนั้นมาเจนอารีก็ไม่กล้าพูดถึงลินคอล์นอีกเลย ขนาดแค่คิดก็ยังไม่กล้า

แม่ของเธอ แม่ที่ใจ ของเธอใช้ชีวิตของตัวเองเพื่อ ให้บทเรียนกับเธอ ทำให้เธอตัดขาดความคิดถึงจาก ลินคอล์นโดยเด็ดขาดไปเลย

ก็เลยตอนอาร์เธอร่มาขอแต่งงานกับเธอ เธอตอบ ตกลงทันทีด้วยความแค้นใจ

เธอรู้ว่าเธอแต่งงานกับอาร์เธอร์แล้วเธอจะไม่มีความสุข เพราะเธอไม่ได้รัก อาร์เธอร์ และอีกอย่างถึงปากอาร์ เธอร์จะบอกว่ารักเธอ แต่ในใจเขาคิดว่าโดยตลอดว่า เธอเคยนอนกับ ลินคอล์นแล้ว เลยรังเกียจที่