บทที่ 04 ขอร้องคุณ

“กำลังรอฉันอยู่เหรอ?” เจนอารีที่ดื่มจนปวดหัว อยู่ๆบน หัวเธอก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมา เสียงต่ำที่มีเสน่ห์ น่า ฟังจนทำให้คนหลงใหลอย่างโงหัวไม่ขึ้น

“รอคุณงั้นเหรอ?” เจนอารีหันไปมองผู้ชายที่มีใบหน้า สง่างามเกินความจำเป็นด้วยความเมา “คุณเป็นใคร?”

สีหน้าราวกับภูเขาหิมะของเบรย์เดน ก็ทำให้ บรรยากาศล้อมรอบไปด้วยความเยือกเย็นขึ้นมาทันที เขาก้มตัวลงไปเข้าใกล้หูของเจนอารีแล้วพูด “หญิงสาว นี่คุณแสร้งเพื่อจับผู้ชายได้เก่งดีนะ แต่สำหรับฉัน ผู้ หญิงแบบนี้ยิ่งทำให้ฉันรังเกียจเข้าไปใหญ่”

เจนอารียิ้มด้วยความเมาและมืออีกข้างก็ไปคล้องคอ ผู้ชาย ก่อนจะเปิดปากขยับเล็กน้อยบวกกับสัมผัสที่ ร้อนรนและกลิ่นหอมของไวน์แดงพ่นไปที่หูผู้ชาย พลาง ขยิบตาพลางพูดขึ้น “ชายหนุ่ม อ่านคำนี้ตามฉันนะ : ไป-ไกล-ไกล”

เบรย์เดนยิ้มมุมปาก นัยน์ตาแฝงไปด้วยความเยือกเย็น คนที่กล้าพูดอย่างนี้กับเขา ถือว่าเจนอารีเป็นคนแรกเลย

แต่หลังจากที่เจนอารีพูดคำว่าไปไกลๆเสร็จ ก็หลับตาลง ก่อนจะตัวอ่อนล้มลงไปในอ้อมกอดของผู้ชาย เธอเมามากแล้ว

วันต่อมาตอนเช้า แสงแดดสอดส่องเข้ามาบนเตียง ต่อให้ดื่มเหล้าจนเมาจนปวดหัวแต่เจนอารีก็ตื่นตาม เคยชินตามอัตโนมัติ

ลืมตาขึ้น มีใบหน้าอันหล่อเหลาอยู่ใกล้เธอ เจนอารี ตกใจแล้วรีบถอยหลังแต่ลืมไปว่าเธอนอนอยู่ขอบเตียง อยู่แล้ว พอถอยก้าวเดียวก็ตกเตียงพอดี

“อ่า!” ทั้งตัวกระแทกลงบนพื้น ทำให้เจนอารีกรีดร้อง

ออกมา

ผู้ชายบนเตียงโดนปลุกตื่นทันที ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น

มา นัยน์ตาสีดำที่เย็นชา

“เมื่อคืนคุณ……… เจนอารีรีบมามองเสื้อผ้าบนตัว ค่อย ยังดีที่เสื้อผ้าอยู่ครบและร่างกายก็ไม่มีจุดไหนที่เจ็บ

“วางใจได้เลย ฉันไม่ชอบเอาคนที่สภาพเหมือนศพ” เบรย์เดนลุกขึ้นมาแล้วเดินข้ามเจนอารีไป เตรียมไปเข้า ห้องน้ำ
เจนอารีเกือบสำลักเองจนตาย นี่ผู้ชายคนนี้กำลังด่า เธออ้อมๆว่าเมื่อคืนเธอเมาจนเหมือนคนตายงั้นหรือ?

เมื่อมองดูผู้ชายที่เดินข้ามตัวเธอไป เจนอารีก็โมโห พลางรีบคว้าข้อเท้าของผู้ชายเอาไว้ แล้วใช้แรงดี ก่อน จะตะโกนไปด้วยความโมโห “คุณเคยโดนสั่งสอนบ้าง

ยังไม่ทันพูดจบก็ตะโกนร้องเอามาด้วยความเจ็บปวด เพราะเบรย์เดนโดนเธอดึงและไม่ทันตั้งตัวเลยล้มลงไป ทับบนตัวเธอเลยทีเดียว ร่างใหญ่ที่แข็งแกร่งทับเธอลง บนพื้นเต็มๆ จนเกือบจะเอาชีวิตเธอไปด้วยแล้ว

“ดูเหมือนว่าเมื่อคืนฉันไม่ได้แตะต้องตัวคุณ ทำให้คุณ ไม่พอใจ” เบรย์เดนไม่ได้ลุกขึ้นมาทัน แต่กลับดันมืออีก ข้างไว้ข้างหูเจนอารีและมืออีกข้างจับคางเจนอารี ริม ฝีปากที่เซ็กซี่นั้นเกือบจะแตะโดนไปเล็กน้อย มันห่างกัน เพียงเล็กน้อย ทันใดนั้นมันก็ทำให้บรรยากาศในห้องดู คลุมเครือขึ้นมา

เจนอารีไม่กล้าขยับ ก่อนได้ไหม?” ..พวกเราลุกขึ้นมาคุยกันดีๆ

“เมื่อกี้ยังอวดดีอยู่ไม่ใช่เหรอ? เมื่อกี้ด่าฉันว่าอะไรนะ? ไม่เคยโดนสั่งสอนมาก่อนใช่ไหม?” เบรย์เดนเลิกคิ้วขึ้น แต่ก็ไม่มีท่าทีที่จะลุกขึ้น
เจนอารีโดนเขาทับจนเกือบหายใจไม่ออก ..…………..คุณฟัง ผิดไปแล้ว”

เบรย์เดน:“นี่คุณกำลังดูถูกไอคิวของฉันงั้นหรือ?” เบรย์เดน:”ขอร้องฉันสิ” เจนอารี:”ขอร้องคุณแล้วนะ”

เจนอา……..แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง?”

เบรย์เดน:”ไม่มีความจริงใจเลยแม้แต่น้อย ดูเหมือนว่า ในใจคุณลึกๆก็อยากให้ฉันทับคุณแบบนี้ต่อสินะ”

เจนอารี:”ฉันมีหนึ่งประโยค…..………

เบรย์เดน:“ไม่ต้องพูด”

เจนอารีหลับตาลงแล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง อยู่ๆเธอก็ยื่น มือไปคว้าคอของผู้ชายคนนั้นกดลงมา ก่อนจะจูบปาก ผู้ชายคนนั้นแรงๆ

ทันใดที่ริมฝีปากทั้งสองแตะโดนกัน ความรู้สึกของการ หลั่งอะดรีนาลีนก็เร่งขึ้นอย่างกะทันหัน ทำเอาเบรย์เดน ชะงัก นี่เขากำลังโดนขโมยจูบงั้นเหรอ? มีผู้หญิงคนไหนในโลกนี้ที่กล้าขโมยจูบเบรย์เดนอย่างเขา ด้วยเหรอ?

เจนอารีรอจังหวะที่เขาเหม่อลอยก่อนจะกัดลงไปเต็ม แรง ทันใดนั้นก็มีกลิ่นเลือดเต็มปากของทั้งสองคน รวม ไปถึงริมฝีปากและฟัน

เบรย์เดนเจ็บจนม่านตาหดลง จากนั้นก็รีบผลักเจนอารี ออกอัตโนมัติ ก่อนที่ตัวเองจะลุกขึ้นมานั่ง

เจนอารีไม่กล้าลีลา เลยลุกขึ้นมาก็วิ่งหนีทันที เพียงแค่ พริบตาก็หายออกไปจากสายตาของเบรย์เดน

“คุณคิดว่าคุณจะหนีออกไปได้งั้นเหรอ?” เบรย์เดน ค่อยๆเลียมุมปากตัวเองช้าๆ นัยน์ตาคมกริบหม่นมัว ราวกับหมาป่าเดียวดายที่กำลังจ้องมองเหยื่ออยู่

หลังจากหนีออกมาจากเบรย์เดนเสร็จ เจนอารีก็รีบ กลับไปที่หอของโรงเรียน และรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ทันที

เธอลาไปแค่สองวันเพื่อไปจัดการเรื่องหย่า ตอนนี้ผ่าน ไปสองวันแล้วเพราะฉะนั้นเธอต้องรีบไปเข้าเรียน อย่า เข้าใจผิดนะ เป็นเธอต่างหากที่ต้องเข้าเรียนเพื่อสอนเด็ก เพราะเจนอารีเป็นครูภาษาอังกฤษ

เพิ่งจะถึงห้องทํางาน ก็มีเพื่อนร่วมงานมาบอกว่าที่ป้อม ยามมีคนโทรมา บอกว่าจะหาเธอ และมาส่งกระเป๋าและ โทรศัพท์คืนให้เธอ ให้เธอไปเอาเอง

เจนอารีคิดว่าคนนั้นต้องเป็นมาทิลด้าแน่ๆ เพราะเมื่อ วานรีบออกมา กระเป๋าเดินทางและของทั้งหมดวางไว้ที่ บ้านมาทิลด้าหมด แต่ตอนที่เจนอารีเดินไปถึงตรงป้อม ยามกลับเห็นแผ่นหลังร่างสูงที่เธอจำได้อย่างลึกซึ้ง—

นั่นก็คือลินคอล์น!

เจนอารีหยุดเดินทันที ก่อนจะหันหลังหลบไปที่เสาวงก ลม พลางรู้สึกหายใจแทบไม่ทันขึ้นมาทันที

และในขณะเดียวกันตอนนี้เป็นช่วงที่เด็กเข้าโรงเรียน กันอย่างคึกคัก ประตูโรงเรียนก็เปิดกว้าง มีผู้ปกครอง มากมายขับรถเข้ามาส่งเด็กในโรงเรียน

“ครูเจนอารี สวัสดีค่ะ!” ทันใดนั้นก็มีเสียงสดใสดึงสติ ของเจนอารีกลับมา

เจนอารีหันไปมองก็เจอเด็กในห้องของเธอเป็นเด็กผู้ หญิงที่น่ารักคนหนึ่งชื่อว่าโคลอี้และเธอยังมีอีกฐานะหนึ่งนั่นก็คือ : น้องสาวของนิวลิน

เมื่อก่อนมักจะเป็นนิวลินที่ส่งเธอมาเรียน แต่ตอนนี้นิว ลินท้องอยู่ ก็เลยยกหน้าที่นี้ให้อาร์เธอร์แทน และตอนนี้ อาร์เธอร์ก็กำลังยืนอยู่ข้างๆโคลอี้

อาร์เธอร์ไม่คิดว่าจะเจอเจนอารีที่หน้าโรงเรียน ทั้งสอง สบตากันแล้วชะงักไป

จากนั้นอาร์เธอร์ก็เดินเข้าไปใกล้ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดี นัก ก่อนจะพูด “ทำไมไม่รับสายฉัน?”

ทั้งๆที่หย่ากันแล้ว แต่ยังมาไถ่ถามด้วยน้ำเสียงมั่นอก มั่นใจอย่างนั้นอีก เจนอารีอดหัวเราะไม่ไหว เลยพูดอย่าง เฉยชาออกไป”ทำไมฉันต้องรับด้วย?” อย่าพูดถึงเมื่อวาน โทรศัพท์ไม่อยู่ติดตัวเลย ต่อให้อยู่กับตัวเธอก็ไม่รับสาย หรอก

อาร์เธอร์หายใจไม่คล่อง นึกถึงเมื่อสองวันก่อนตอนที่ พวกเธอสองคนไปทำใบหย่า เจนอารีก็ทำหน้าตาเฉยชา เหมือนตอนนี้ อยู่ๆก็มีความโมโหขึ้นมาเต็มอก เขาเข้า ใกล้เธอและมีท่าทีดุร้ายแล้วพูด “รู้ไหม นี่ไงเป็นเหตุผล ที่ฉันจะหย่ากับคุณ คุณมักจะทำท่าทีเฉยชาตลอด บาง ครั้งทำให้คนรู้สึกหมดอารมณ์จริงๆโดยเฉพาะตอนเช้า”
ถ้าเป็นไปได้เจนอารี่อยากยกมือขึ้นไปตบหน้าเขา แต่ นี่อยู่ที่โรงเรียน เจนอารีเลยตอบ “อาร์เธอร์ อย่าให้ฉัน เสียดายที่ต้องมาแต่งงานกับคุณในหนึ่งปีนี้เลย ที่ฉัน เคยบอกไว้เมื่อวานด้วยนะ คราวหลังหลีกฉันไปไกลๆ เพราะพวกเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว

พูดจบ เจนอารีก็เตรียมหันหลังเดินกลับไปในห้อง แต่ เกือบชนโดนอ้อมกอดของใครสักคน