ผัวเถื่อน 7 กู ไม่ ได้ หวง !

ผัวเถื่อน 7

ไลน์ ไลน์

เสียงไลน์ทำให้ฉันละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ตรง

กอล์ฟ : วันนี้กูจัดวันเกิดนะคะชะนี

ตายแล้ว สองอาทิตย์ที่ผ่านมา ฉันมัวแต่หมกตัวทำ รายงานจนลืมไปเลยว่าวันนี้วันเกิดกอล์ฟ

ดาร์ลิง : ที่ไหนคะกะเทย

กอล์ฟ : ร้าน Blue สามทุ่ม ห้ามเลท ใครเลทเจอตบ

สายฝน : มีใครไปบ้าง?

กอล์ฟ : กูชวนไม่เยอะ มีพวกมึงแล้วก็เพื่อนในสาขา

ดาร์ลิง : น้องออมไปไหม

น้องออมคือน้องรหัสแสนน่ารักของอิกอล์ฟ เด็กอะไรไม่รู้

น่ารัก น่าหยิกจริงเชียว

กอล์ฟ : มาริยะ
ดาร์ลิง : โอเค นั้นฉันปิด

สายฝน : ปฏิเสธ

ดาร์ลิง : ปัดมาสคาร่าแบบ 555+

กอล์ฟ : ฉันละเพลียใจกับพวกชะนีหิวเด็ก

ถือว่าพระเจ้ายังเข้าข้างฉัน หลังจากกลั่นแกล้งฉันมาสอง อาทิตย์เต็มให้ฉันต้องนั่งปั่นรายงานของอาจารย์แม่จนหัวฟู มาสองอาทิตย์เต็ม

อย่างน้อยวันนี้ รายงานฉันก็เสร็จสมบูรณ์พอดี นั่น หมายความว่า คืนนี้แม่สามารถสนุกสุดเหวี่ยงได้เลยจ้ะพี่จำ

>_<

“อยู่หน้าร้านละเนี่ย กำลังเข้าไป

กะเทยโทรตามฉันยิก ๆ ตั้งแต่สองทุ่ม ไม่รู้จะรีบอะไรกัน นักกันหนา คนงามเพราะขน ไก่งามเพราะแต่งไม่เคยได้ยิน หรือยังไง

เอ๊ะ ฉันว่าสำนวนมันฟังดูแปลก ๆ นะแต่ช่างเถอะรีบเข้า

ร้านดีกว่าก่อนจะโดนกะเทยกินหัว

“สวัสดีครับ จองโต๊ะไว้หรือยังครับ

“อ๋อ มีโต๊ะเพื่อนแล้วค่ะ

ปกติฉันจะเดินเข้าร้านเหล้าพร้อมเพื่อนตลอด พอวันนี้เดิน เข้ามาคนเดียวแอบประหม่ากับสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมาทางฉันอยู่เหมือนกันนะ

“นั่นน้องดาร์ลิงดาวมหาลัยปะวะ

“ใช่แน่ สวยขนาดนี้มีคนเดียวแหละ

ฉันพยายามชะเง้อหาโต๊ะอีกอล์ฟ อยากจะเดินไปถึงโต๊ะ ให้เร็วที่สุดแต่แล้วสายตาดันไปสบเข้ากับดวงตาคม สีดำสนิท ซึ่งเจ้าของดวงตาคู่นั้นเป็นคนเดียวกับคนที่ทำให้ใจฉันรู้สึกปั่น ป่วนมาตลอดสองอาทิตย์

“สวัสดีครับ ถ้าไม่รังเกียจเชิญโต๊ะผมก่อนไหม

“เอ่อ ขอโทษนะคะ พอดีรีบไปหาเพื่อน

พูดจบฉันเลยรีบเดินออกห่างผู้ชายคนนั้นและความซวย ซ้ำซวยซ้อนคือฉันดันเดินมาทางโต๊ะของฮันเตอร์

หมับ!! มือหนาคว้าเข้าที่แขนฉันไว้แน่น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า

เป็นใคร

“แต่งตัวอะไรของเธอ

ฉันกลอกตามองบนอย่างเซ็ง ๆ พยายามบิดข้อมือออก จากการจับกุมของฮันเตอร์แต่ก็ไม่สำเร็จ

“ฮันเตอร์ปล่อย ไม่หาเรื่องกันจะตายไหม

ใครจะไปคิดว่าวันนี้ ฉันจะดวงซวยมาเจออิตาฮันเตอร์ที่ ร้านเหล้า ไม่เจอกันมาเกือบสองอาทิตย์แล้วแท้ ๆ
“น่าเกลียด”

“นายว่าใคร?”

“ชุดเธอ เฮอะ น่าเกลียดจริง

เขาว่าพลางถอดแจ๊คเก็ตยืนของตัวเองออกมาโยนใส่ฉัน ฉันดึงเสื้อคลุมเขาออกก่อนจะโยนกลับไปให้เจ้าของ

“นายอย่ามาโยนเสื้อใส่ฉันแบบนี้นะ

“ใส่เข้าไป!

ฮันเตอร์ขบกรามตัวเองแน่น เพิ่มแรงบีบที่ข้อมือฉัน

มากกว่าเดิม

“โอ๊ย ฮันเตอร์เจ็บนะ

“เฮ้ย ๆ หยุดเลยไอ้ฮันเตอร์ จึงไปหาเรื่องเขาทำไมวะ

ผู้ชายหน้าหวานซึ่งนั่งอยู่ข้างฮันเตอร์รีบหันมาช่วยดึงมือ

เขาออก

“แดงหมดเลย เธอนั่งก่อนเดี่ยวให้เด็กไปเอายามาให้

ฉันกำลังจะปฏิเสธแต่ผู้ชายคนนั้นกลับหันไปสั่งพนักงาน ให้ไปเอายามาให้เสียก่อน ด้วยความที่ไม่อยากเสียมารยาท ฉันเลยนั่งลงข้างฮันเตอร์พร้อมด้วยการส่งสายตาอาฆาตแค้น ไปให้เขา
“สวัสดีเราชื่อภีมนะเป็นเพื่อนฮันเตอร์ เธอคงเป็นดาร์ลิง สาวสวยที่ไอ้เตอร์มันพาเข้าบ้านเมื่อสองอาทิตย์ก่อนใช่ไหม

ว่าแล้ว ทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้นหน้าเขานัก ที่แท้เขาก็คือคนที่ อยู่ในกรอบรูป บ้านฮันเตอร์นี่เอง ตัวจริงดูหน้าหวานกว่า ใน รูปเยอะเลยนะเนี่ย

“น่าจะใช่นะ ถ้าเขาพาผู้หญิงเข้าบ้านแค่คนเดียว

“ฮ่า ๆ ไอ้เตอร์มันไม่เคยพาใครเข้าบ้านหรอก เธอเป็น คนแรกเลย

ไม่รู้ทำไมฉันถึงรู้สึกร้อน ๆ ตรงใบหน้าหลังจากได้ยิน ประโยคที่ภีมพูด สงสัยเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์แน่เลย (เธอยัง ไม่ได้กินอะไรนะดาร์ลิง)

“ยามาแล้วครับพี่ทีม

“เออ ขอบใจ”

ภีมรับยาจากพนักงานก่อนจะยื่นมันให้ฮันเตอร์ ฮันเตอร์ มองยาในมือเพื่อนพลางขมวดคิ้ว

“มองอะไร ซึ่งทำดาร์ลิงเจ็บก็ทายาให้เขาเลย ดูสิยิ่งขาว ๆ อยู่ด้วย เห็นรอยแดงชัดเลย

ฮันเตอร์หันมองข้อมือฉันด้วยใบหน้าเซ็ง ๆ

ฉันเลยรีบตัดบท เฮอะ ยังไงฉันไม่ได้หวังให้คนป่าเถื่อน อย่างเขามารับผิดชอบอะไรอยู่แล้ว
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ภีม เดี๋ยวดาร์ลิงเอาไปทาเองก็ได้

ฉันว่าพลางเอื้อมไปหยิบยาจากพี่ภีมแต่ฮันเตอร์กลับแย่ง มันไปหน้าตาเฉย

“ยื่นมือมา

“ฮะ?”

“ชักช้า”

เมื่อไม่ได้ดั่งใจเขาเลยดึงแขนฉันวางลงบนขาตัวเองก่อน จะบรรจงป้ายยาลงบนรอยแดงบนข้อมือแผ่วเบา

ความอ่อนโยนของเขาและความตั้งใจในการทายาของ เขาทำให้ฉันตกอยู่ในภวังค์ครู่หนึ่งก่อนจะหลุดออก

“แขนเธอมันสําออย บีบนิดหน่อยทำเป็นแดง

ลืมมันไปเถอะค่ะที่ฉันชมไปเมื่อกี้ เขาไม่ใช่ผู้ชายอ่อนโยน อะไร ฮันเตอร์ก็คือฮันเตอร์ ผู้ชายป่านเถื่อนคนเดิม คิดได้ยังไง มาว่าแขนฉันสําออย

“พอแล้ว ฉันจะรีบไปหาเพื่อน

ฉันดึงมือตัวเองกลับ หันไปบอกลาพี่ภีมแล้วรีบลุกออกมา

ไม่อยากอยู่ตรงนั้นนาน

หลังจากดาร์ลิงเดินออกไป เธอจึงไม่มีโอกาสได้รู้เลยว่า

ฮันเตอร์คอยเอาแต่จ้องเธอไม่วางตา
“หึ มองอะไรวะเพื่อน

“เปล่า”

ฮันเตอร์ตอบเพื่อนรักนิ่ง ๆ ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มทีเดียว หมดแก้ว ชุดเดรสสายเดี่ยวโชว์อกอวบอิ่มของดาร์ลิงนั่นทำให้ เขารู้สึกหงุดหงิดใจไม่น้อย

“มึงดูสนใจเธอมากจริง ๆ นะ

“ก็บอกว่าเปล่าไง”

ฮันเตอร์ยังคงยืนยันคำเดิม ทั้งที่สายตาเขายังคงจับจ้อง ร่างบางในชุดเดรสสีดำหัวเราะสนุกสนานอยู่กับเพื่อนไม่วางตา

“เฮลโหล เพื่อนฝูง โทษที่มาช้าติดเคส

พร้อมเดินมานั่งลงก่อนจะหันไปสั่งข้าวกับพนักงานเพราะ วันนี้เขายังไม่ได้กินอะไรเลย

“ไอ้ป้อง เอาข้าวผัดกุ้งพิเศษ ต้มยำทะเล เอ็นไก่ทอด

ด้วย”

“ไอ้พร้อมมึงแดกขนาดนี้ไปร้านอาหารมะ ไม่ต้องมา หรอกร้านเหล้า

“ร้านเพื่อนแตกไปเถอะ ใช่ไหมไอ้เตอร์เพื่อนรัก

“เออ”

พร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อยกับคำตอบที่ดูฟังไม่สบอารมณ์ของเพื่อน ก่อนจะกระตุกยิ้มเมื่อเห็นสิ่งที่เพื่อนมองอยู่

“นั่นมันน้องดาร์ลิงหนิ เหยด วันนี้สวยค่ะ อย่างขาว ว่า แต่น้องแต่งขนาดนี้จึงไม่หวงแย่เหรอวะไอ้เตอร์

ปัง!

ฮันเตอร์วางแก้วลงบนโต๊ะแรงน่ากลัวแก้วจะแตกคามือ

“กูจะไปหวงเขาทำไม

“เหรอ ไม่หวงสักนิดเลยเหรอ ดูสายตาพวกเสือ สิงห์ใน

ร้านมึงดิ”

พร้อมยังไม่วายแกล้งแหย่เพื่อนต่อ

“กูไม่ได้หวงและถ้าพวกมึงยังกวนตีน จะได้แดกตีนกูแทน

เหล้า”

จึงดูสนใจเธอมากจริง ๆ นะ –

ภีม

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ