ตอนที่ 1 ภาระชิ้นสวย
ทำไมเต้ทำกับเราแบบนี้
ฉันยืนมองผู้ชายที่ได้ชื่อว่าแฟนผู้แสนดีมาตลอดสองปี
ด้วยความผิดหวัง
เราทิ้งน้องเขาไม่ได้จริง ๆ
แล้วเธอทิ้งเราได้อย่างนั้นเหรอ
เขาจับไหล่ฉันไว้ด้วยสัมผัสอ่อนโยนดั่งเช่นทุกครั้ง
เต้รู้ว่าดาร์ลิงเข้มแข็ง ดาร์ลิงอยู่ได้แน่แต่น้องเขาเปราะ บาง เต้ต้องดูแลน้องเขา
นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่เขาพูดกับฉันก่อนจะเดินจากไป พร้อมกับชะนีน้อยคนนั้น
“เฮงซวย!!”
แก้วในมือฉันถูกเขวี่ยงออกไปสุดแรง ผู้คนในร้านพากัน แตกตื่นแต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้น ฉันอยากดื่ม ดื่มให้ลืมผู้ชายเฮงซวย
“พี่เอาเหล้ามาอีก
“เอ่อ ผมว่า”
“เอามา!!”
“ครับ ๆ ได้ครับ”
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าดื่มไปแล้ว แต่ที่รู้ ๆ คือตอนนี้ฉันยังไม่ลืมผู้ชายเฮงซวยคนนั้นเลย
“ฮือ ฮือ”
“เฮ้ ยัยหน้าสวยมาแหกปากอะไรแถวนี้
น้ำเสียงแข็งกระด้างฟังดูไม่ลื่นหูส่งผลให้ฉันต้องตวัด สายตามองเขาด้วยความหงุดหงิด
“แล้วนายยุ่งอะไรด้วย
“ถ้าลูกค้าไม่ร้องเรียน ฉันก็ไม่อยากยุ่งกับขี้เมาแบบเธอ
หรอก”
ปากคอเราะร้ายเป็นที่สุด! ฉันพยายามถ่างตาเพื่อจะดู หน้าเขาชัด ๆ และสิ่งที่เห็นไม่มีอะไรเลยนอกจากความหล่อ
“ทำไม นายเป็นเจ้าของร้านหรือไง”
“เออ แล้วถ้าอีกสิบนาทีเธอไม่ย้ายก้นเด้ง ๆ ของเธอออก ไปจากร้านฉัน ฉันจะให้ลูกน้องจับเธอโยนออกไป
“ไอ้ ไอ้มังคุด ไอ้เงาะ ไอ้ทุเรียน
“ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับเธอ ออกไปได้แล้ว
พูดเพียงเท่านั้น เขาก็เดินออกไปด้วยท่าทางหงุดหงิด
(ฮันเตอร์)
วันนี้เป็นวันอัปมงคลอะไรของผมกันวะ แทนที่จะได้นั่ง บอลสบาย ๆ กลับต้องลงไปจัดการขี้เมาที่ลูกน้องผมไม่กล้า
จัดการ
ทุกคน ให้เหตุผลเดียวกันว่า เธอสวยเกินไป พวกมันเลย ไม่กล้าเข้าไปจัดการ ให้ตายเถอะ ผมจ้างพวกมันมาทำแมว อะไรวะ
“คนไหน”
“อยู่หน้าบาร์ครับเฮีย
ทันทีที่ผมเดินมาถึงหน้าบาร์และเจอกับผู้หญิงในชุดเดรส สายเดี่ยวสีดำ ต้องยอมรับว่าทรวดทรงองเอวเธอดูน่าหลงใหล
จริง ๆ
“เธอสวยมากใช่ไหมครับเฮีย
“งั้น ๆ”
ก็ไม่ได้สวยอะไรมาก แค่ผิวขาวเนียนละเอียด คิ้วสวยได้ รูป ดวงตากลมโต จมูกโด่งมน ริมฝีปากเป็นกระจับ คางเรียว สวย แค่นี้เองไม่ได้สวยอะไรขนาดนั้นสักหน่อย
“เฮ้ ยัยหน้าสวยมาแหกปากอะไรแถวนี้
ผมเข้าไปสะกิดไหล่เธอ จังหวะที่เธอหันมาต้องยอมรับว่าแอบตะลึงนิด ๆ
“แล้วนายยุ่งอะไรด้วย
แต่ปากแบบนี้น่าจับกัดให้แตก
“ถ้าลูกค้าไม่ร้องเรียน ฉันก็ไม่อยากยุ่งกับขี้เมาแบบเธอ
หรอก”
ท่าพยายามถ่างตาตัวเองของเธอทำให้ผมแอบขำออกมา ก่อนจะกลับมาตีหน้านิ่ง
“ทำไม นายเป็นเจ้าของร้านหรือไง
“เออ แล้วถ้าอีกสิบนาทีเธอไม่ย้ายก้นเด้ง ๆ ของเธอออก ไปจากร้านฉัน ฉันจะให้ลูกน้องจับเธอโยนออกไป
“ไอ้ ไอ้มังคุด ไอ้เงาะ ไอ้ทุเรียน
“ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับเธอ ออกไปได้แล้ว
ให้ตายเถอะ ผู้หญิงอะไรเพี้ยนชะมัด เมื่อจัดการเสร็จจึง รีบเดินออกมาไม่อยากเสวนากับเธอมากนัก
ตึก ตึก ตึก
ขณะผมกำลังเดินกลับไปห้องทำงาน ผมรู้สึกได้ว่ามีคน กำลังเดินตามมา พอผมหยุด มันก็หยุดด้วย
“มึงเป็นใคร”
ผมหันหลังกลับไปถามเสียงเข้มแต่สิ่งที่เห็นทำเอาผมแทบเอาหัวเขกขอบโต๊ะ
“เธอมาทำบ้าอะไรตรงนี้
ยัยคนสวยนั่นแหละครับ ตอนนี้คุณเธอกำลังคลานเข้ามา หาผมเหมือนผีจูออน ในหนังญี่ปุ่น
“ห้องน้ำ ห้องน้ำ”
บอกตามตรงว่าสภาพเธอตอนนี้อนาถสุด ๆ ครั้นจะทิ้งไว้ แบบนี้ก็ดูจะใจดำเกินไป ดังนั้นผู้ชายดี ๆ อย่างผมจึง อนุเคราะห์เธอโดยการลากเธอเข้ามาในห้องทำงาน
“เธอนี่มันภาระจริง ๆ
เมื่อลากเธอมาถึงห้องน้ำในห้องทำงานเรียบร้อยเลย อนุเคราะห์ด้วยการอุ้มเธอนั่งบนชักโครกอีกนิด เดี๋ยว เลอะเทอะ ลำบากผมอีก
“อื้อ สุดหล่อถอดกกน.ให้เค้าหน่อย
ผมกลืนน้ำลายลงคออีกใหญ่ พยายามไม่หันมองร่างและ สีหน้าแสนยั่วยวนของอีกคน
“ทําเองละกัน”
นั่นปะไร แม้ผมจะพยายามเลี่ยงแต่คุณเธอยังดึงมือผมไป สัมผัสเรียวขาเนียนละมุนนั่นจนได้
“นะ นะ ช่วยดาร์ลิงหน่อย”
มีอนุ่มค่อย ๆ ลูบไล้ตามสันกรามอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะดึง หน้าผมเข้าไปประกบจูบโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว
รสเชอร์รี่แสนหวานจากปากอวบอิ่มทำให้สติผมขาดลง ในที่สุด จูบที่เริ่มจากเธอตอนนี้มันถูกแทนที่ด้วยความร้อนแรง จากผม
“อื้อ ช่วย ช่วยให้ดาร์ลิงลืมหน่อย
ตอนแรกที่จะหยุด ผมจูบซับน้ำตาเธอด้วยความเอ็นดู จากตอน เพียงเท่านี้กลับหยุดไม่ได้เมื่อขาเรียวเกี่ยวเข้ากับเอวผม
“นี่เธอรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำอะไร
ดวงตาคู่สวยสบกับตาผมครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะคลี่ยิ้มออก
“ปล้ำสุดหล่อไงคะ”
ให้ตายเถอะ มีผู้หญิงที่ไหน เมาแล้วรั่วขนาดนี้วะเนี่ย ผม พยายามและขาเธอออกอีกครั้งแต่ดูเหมือนมันยากกว่าที่คิด ที่ สำคัญคุณเธอยังเบียดตัวเข้ามาอีก
“อืม ฉันจะอดทนไม่ไหวแล้วนะ”
“ดาร์ลิงก็ไม่ไหวเหมือนกัน
ไม่พูดเปล่า มือเล็กยังเลื่อนมาปลดเข็มขัดผมออก ผม แทบดึงมือเธอออกไม่ทัน
“อะไรอ่า หวงเหรอ”
“โอ๊ย วันอะไรของกูวะเนี่ย
ผมพยายามควบคุมลมหายใจให้เป็นปกติ ประคองเธอ ออกจากห้องน้ำ โดยระวังไม่ให้เธอประทุษร้ายผมได้อีก
“อื้อ มาปล้ำ ปล้ำนะ
มือเล็กยังคงสะเปะสะปะไปมา และด้วยความที่เธอดิ้นไป มาทำให้ผมเสียหลักล้มลงบนโซฟา โดยมีร่างอีกคนติดมาด้วย
“หึหึ เสร็จดาร์ลิงแน่สุดหล่อ
รอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยนั่นก่อนที่เธอจะคว้า หมับเข้าที่ลูกชายผม
“อ๊า ทําอะไรของเธอ ยิ้ม
จับไม่พอเธอยังลูบไล้มันไปมาอีก ส่วนผมน่ะเหรอ อยาก จะผลักออกแทบตายแต่ร่างกายแม่งไม่ขยับแถมยังเอื้อมมือไป ถอดชุดเธอออกอีก
“อ่า กินละน้า”
สาบานเลยว่าถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคิดจะปล้ำผมแบบนี้ ผม ถีบกระเด็นไปแล้วแต่สำหรับคนนี้ ทำไม…ช่างเถอะ เอาเป็นว่า ผมกำลังหลงอะไรบ้างอย่างจากตัวเธอละกัน
“ซี๊ด อิ่ม กินให้หมดสิ
มือผมเผลอกดลงบนเส้นผมนุ่มสลวยนั่น หลงเพลิดเพลิน ไปกับสิ่งที่เธอปรนนิบัติให้
“ทามาย มานหยาย หย่าย
เต้างามตรงหน้าช่างล่อตาล่อใจผมยิ่งนักให้ผมยื่นมือไป สัมผัสและไว้ดั่งใจคิด ตอนนี้มือผมกำลังโอบอุ้มความนุ่มนิ่ม อยู่เต็มไม้เต็มมือ
“อื้อ อย่าบีบแรง อ๊า”
ใบหน้าเชิดขึ้น ดวงตาปรือยิ่งกระตุ้นอารมณ์ผมให้ กระแทกส่วนล่างเข้าปากเธอแรงกว่าเดิม
“อ๊ะ ไม่กินข้าว หยาย ดุด้วย
พูดจบเจ้าของเรือนร่างอรชรก็ลากสังขารตัวเองไปทิ้งลง บนโซฟาอีกตัว ส่วนผมน่ะเหรอ ทำได้เพียงมองตามเธอตาค้าง ผู้หญิงบ้าอะไรวะเนี่ย แล้วใครจะรับผิดชอบตรงนี้ – –
“ยัยบ้าเอ๊ย”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ