ตอนที่ 7

นาริสากัดฟันแน่น เก็บความคับแค้นไว้ภายใน หลังจาก สงบศึกรักคืนนั้นไปแล้ว กวินทรก็ไม่เคยติดต่อมา เขาเงียบ หายและที่สําคัญแววตาในวันจากลาช่างเย็นชาราวกับเธอ ไม่มีค่าอะไรให้หวนนึกถึงแม้แต่น้อย

“แต่อย่างน้อย ฉันก็ได้ผัวเป็นวิศวกรล่ะนะ เนี่ย… เมื่อเช้า เขายังนอนไม่ลุกอยู่เลย” พูดจบหัวเราะคิดออกมา

ญริดานิ่งเงียบกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ เยาะเย้ยถากถาง เธอก็ช่าง อยากทำอะไรก็เชิญ สมสู่กันให้พอ สารเลวทั้งคู่

“ก็ดีแล้วนิสา ที่เธอได้อย่างที่ต้องการ แต่เธอเชื่อไหม สา…” เธอยิ้มเย็น “อีกไม่นานเขาก็ทิ้งเธอ เพราะคนอย่าง เขาคงหาผู้หญิงมีอนาคตมาไว้เป็นคู่ชีวิต ถ้าอย่างเธอคง ได้แค่คู่นอนแก้เงี่ย… ญรินดาไม่พูดต่อ แค่เลิกคิ้วแล้วหัน มองตัวเองหน้ากระจกต่อ

เจ๊นกยูงฟังบทสนทนาสองคนแล้วสับสน เคยเป็นเพื่อน สนิทกันทำไมถึงแสดงท่าทีราวกับศัตรูแบบนี้

“อีริน!” นาริสาตะโกนลั่น แล้วง้างมือหมายจะตบ
ญรินดาลุกขึ้นจ้องมองแววตาวาวโรจน์ เจ๊นกยูกรีบ โบกมือไม้

“อย่าเชียวนะนังสา ถ้าแกตบรินแกโดนเจ๊ราตรีตบ เลือด กลบปากแน่ ไม่รู้หรือไงว่าเนเป็นเด็กใคร!

คนถูกเข้าข้างเชิดหน้าท้าทาย นาริสาได้แต่เก็บความ เดือดดาลไว้ลดมือลงกระแทกกันลงนั่งตามเดิม

สองทุ่มตรง…

ญรินดานั่งมองนาฬิกาด้วยความแปลกใจ เมื่อเจ๊ราตรีบอก ให้เด็กทุกคนออกไปทำงานยกเว้นเธอ นี่กำลังรออะไรกัน แน่ไม่เข้าใจเลย

รินออกไปได้แล้วจ้ะ”

เธอทําตามความต้องการของเจ๊นกยูง ในผับเสียงยัง คงดังเหมือนทุกวัน หากเธอไม่ได้อยู่ในชุดนี้ และไม่ได้ เปลี่ยนสถานะใหม่ในร้าน ก็คงชินชาไปกับมัน ทว่าวัน นี้เลือดในกายมันดันสูบฉีด ผิวแก้มร้อนกว่าทุกวัน เมื่อ สายตานับร้อยคู่กำลังจ้องมองมา ญรินดารู้สึกประหม่า แต่ ไม่อาจทำอะไรได้ ในเมื่อเธอเลือกทางนี้แล้ว
“เดี๋ยวนั่งรอตรงนี้ก่อนนะริน” เจ๊นกยูงบอก เธอนั่งลงบน โซฟาตัวยาว เพื่อรอ โดยมีเพื่อนร่วมงานต่างมองมาเป็นตา เดียว

ปกติแล้วพวกเด็กนั่งดริงก์มักพูดคุยเป็นมิตรกับเธอเสมอ แต่พอเปลี่ยนสถานะแล้ว เรื่องนั้นเลยหมดไปด้วย อาจ เพราะพวกเธอคงคิดว่า จะถูกแย่งลูกค้าไปล่ะมั้ง

ไม่นานนัก เจ๊นกยูงออกมาอีกครั้ง โดยมีเจ้าของร้านตาม มาด้วย

“อ้าวเด็กๆ ไปนั่งประจำที่กันได้เลยจ้ะ”

ญรินดาก้าวตาม โดยมีเจ๊ราตรีคอยดูแลหน้างาน ในร้านจะ มีโซฟาเฉพาะสำหรับเด็กนั่งดริงก์ พวกเราร่วมกลุ่มกันตรง นนั้นเพื่อรอให้แขกมาเรียก หรือไม่เจ๊นกยูง หรือเจ๊ราตรีก็ พาเราไปแนะนำตัวให้กับลูกค้า หากใครสนใจก็เลือกให้เรา นั่งร่วมโต๊ะ

ร่างบางนั่งลงอีกครั้ง กวาดตามองรอบๆ บรรยากาศคุ้น เคยแต่ทําไมมันถึงอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก พักใหญ่ได้ยิน เสียงฮือฮาพูดคุยกัน แขกบางคนเดินมาตรงที่พวกเธอนั่ง และสอบถามเจ๊ราตรี ส่งสายตามาที่เธอ แต่บางคนส่ายหน้าแล้วเลือกคนอื่นแทน เจ๊ราตรีไม่ได้รู้สึก อะไร กับยิ้มแย้มเหมือนรอคอยอะไรบางอย่าง

พักใหญ่เด็กนั่งดริงก์รอบเธอก็หายกันแทบหมด นาริสา เองก็ยิ้มเย้ยก่อนออกไปกับแขก ปล่อยให้เธอต้องกัดฟัน ข่มความแค้นไว้ภายใน อยู่ๆ มีเสียงฮือฮาแขกในร้านดังขึ้น ประตูผับเปิดออก ญรินดาชะเง้อมองเห็นร่างสูงใหญ่เดิน เข้ามาพร้อมกับบอดี้การ์ดขนาบข้างกายมีสาวรูปร่างดีสวม เดรสรัดรูปสีชมพูเข้ม

เจ๊ราตรีผละจากพวกเด็กไป แล้วต้อนรับแขกคนใหม่ ท่าทางเธอเกรงใจเขามาก จัดแจงหาเครื่องดื่มและ กับแกล้มให้พร้อม เมื่อเรียบร้อยจึงเดินมาหาญรินดา

รินไปกับเจ๊หน่อยจ้ะ

ญรินดาเม้มริมฝีปากสีหน้าสับสน แต่ยอมทำตามความ ต้องการของเจ๊ราตรี เดินตามไปจนกระทั่งถึงโต๊ะแขกวีไอ พี ดวงตาสบกัน ชายคนนั้นใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาคม เข้ม คิ้วไม่หนาเรียวยาว ริมฝีปากไม่หนาไม่บางมันหยักลึก ไม่แปลกใจทําไมทุกคนในร้านถึงให้ความสนใจ การแต่ งกายเนี้ยบ กลิ่นน้ำหอมก็รู้ว่าแบรนด์ดัง ยิ่งเห็นนาฬิกาแล้ว ญรินดาลมแทบจับ เพราะมันเรือนไม่ต่ำกว่าล้านเป็นแน่