ตอนที่ 5

แอล…

ริบตานิ่งงันเมื่อเห็นภาพเบื้องหน้า ริมฝีปากบางสั่นระริก ร่างขาวโพลงของคนสองคนท่ามกลางแสงสีในผับ และ ชายคนนั้นคือแฟนเธอ และผู้หญิงอีกคน คือเพื่อน น้ำตา เริ่มไหลริน แค่เพราะเธอไม่ยินยอมให้เขา พี่วินถึงกับต้อง มีอะไรกับสาบนโต๊ะทำงานเธออย่างนั้นหรือ

กวินทรเหลือบมองหน้าประตู ดวงตาเบิกกว้างแต่ไม่อาจ หยุดสิ่งที่ตนกระทำ ฤทธิ์ยากำลังทำให้เขาไม่อาจหักใจละ จากอารมณ์หฤหรรษ์ได้ และคนบนโต๊ะเองก็หันมองเพื่อน สาว พร้อมส่งเสียงครวญครางหนักกว่าเดิม ญรินดารู้ดีเมื่อ สบตาเพื่อน นาริสาไม่ได้รู้สึกผิดอะไร สองคนจงใจทรยศ เธอ

“สารเลว! คนเจ็บบริภาษแล้ววิ่งหนีไปทันที

“ริน” กวินทรตะโกนแต่ไม่ยอมวิ่งตาม ก่อนร่างกายจะ ขยับแรงขึ้น กระแทกลงไปบนร่างอวบบนโต๊ะอย่างไม่ ปราณี
“อ้า อ้า!” นาริสากรีดร้องอย่างสุขสม

ชายหนุ่มซุกซบใบหน้าลงบนอกอวบอิ่ม ก่อนระบายลม หายใจออกมา ไม่นานนักร่างกายกลับร้อนผ่าว ตัวตนเริ่ม ตั้งตระหง่านพร้อมจะสู้ศึกอีกครั้ง นาริสานกายลุกนั่งแล้ว ยิ้มยั่ว

“พี่วินขา… รอบต่อไปสาทำให้เองนะคะ สาจะควบจนกว่า พี่วินจะเยิ้มเชียวล่ะค่ะ”

กวินทรนิ่งเงียบไม่ตอบ หรืออาจเป็นสุข เพราะเขาไม่ได้ ขัดขืนยามนาริสาผลักร่างให้นอนลงบนพื้นอันเย็นเฉียบ แต่ ร่างกายเขาและเธอนั้นกำลังร้อนระอุ

ถึงห้องเช่าร่างบางโถมกายลงบนเตียง สะอื้นไห้กับภาพ อัปยศที่ตนเองพบเจอ ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าแฟนที่แสน ดีกับเพื่อนสนิท จะทำเรื่องบัดสี ที่สำคัญนาริสาเป็นคนส่ง ข้อความขอร้องให้เธอมารับ แต่กลับเจอเรื่องสารเลวแบบ นี้นะเหรอ กัดริมฝีปากข่มความเจ็บปวด แน่ใจว่าเพื่อนต้อง จงใจให้เธอได้รับรู้ความสัมพันธ์กับพี่วินแน่นอน ไม่เป็นไร อยากได้ก็เอาไปเลยเธอไม่แคร์

ในเมื่อทุกอย่างเป็นเช่นนี้ คงไม่จำเป็นต้องรักษาน้ำใจใคร หนี้พี่ชายอีกสองแสน หาทางใช้ให้จบสิ้นแล้วลาออก จากงานหาที่อยู่ใหม่ ได้ไม่ต้องเจอกับเพื่อนทรยศและ แฟนสารเลวอีก ขอร้องให้วันนี้ ระบายทุกอย่างให้หมด แล้วเริ่มต้นใหม่ ดีเหมือนกันที่นางิสาหาให้รู้ธาตุแท้ผู้ชาย อย่างกวินทร

หกโมงเช้า ลุกจากเตียงนอนยากเย็น เมื่อคืนผ่านช่วง เวลาอันหนักหน่วงมา รินดาคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ ราว ยี่สิบนาทีออกมา มองดูตัวเองในกระจก สภาพของใบหน้า ยังคงความงดงามเหมือนเช่นเคย จัดการแต่งกายเพื่อเดิน ทางไปทำงาน ที่ผับมีเพียงแม่บ้านทำความสะอาด และ พนักงานบางคนซึ่งเข้ามาจัดการโต๊ะ

ก๊อก ก๊อก

ประตูห้องเจ้าของผับเปิดออก เจ๊ราตรีมองผู้มาเยือนแล้ว ยิ้มกว้าง

“อ้าวริน มีอะไรหรือจ๊ะ”

ญรินดาปิดประตูแล้วเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ด้านหน้าโต๊ะ ทํางานของเจ๊ราตรี เธอเห็นสีหน้าลูกจ้างแล้วรู้สึกกังวล
“เป็นอะไรริน มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

ริมฝีปากบางสั่น สูดลมหายใจเข้าปอด เธอควรเลือกทาง นี้ ให้ไปทํางานโต๊ะเดิมแม้รู้แก่ใจว่าเมื่อคืนมันทําหน้าที่ อะไรคงทำใจได้ยาก รังเกียจ สะอิดสะเอียดยิ่งกว่าอะไร

“เจ๊คะ รินขอทำงานกับเจ๊ได้ไหม” เสียงแผ่วบอกกับ เจ้าของผับ

“หม…” เจ๊ราตรีจ้องมองสีหน้าสาวหน้าตาสะสวยด้วย ความสับสน

“รินอยากทํางานเป็นเด็กนั่งดริงก์ค่ะ”

ราตรีเอนกายพิงพนักเก้าอี้แล้วครุ่นคิด

“แน่ใจเหรอริน เจ๊ขอให้รินทำกับเจ๊หลายครั้งรินยังไม่ รับปากเลย ทําไมตอนนี้ถึงอยากทำล่ะ มีปัญหาอะไรหรือ เปล่า” ราตรีอดสงสารไม่ได้ เพราะพี่ชาย ชีวิตรินถึงได้ ย่ำแย่

คนถูกถามสายหน้า บอกความจริงก็ไม่ได้ ไม่รู้ควรทำเช่นไร อับอายที่แฟนตัวเองได้กับเพื่อน รู้ถึงไหนอายถึงนั้น คงกลายเป็นขี้ปากสนุกแน่ๆ