ตอนที่ 13

นิ้วเรียวยาวยังคงขยับต่อ จนร่างบางสะท้านไปทั้งกาย ริม ฝีปากบางกัดแน่นดวงตาฉ่ำหวาน มันดูหยาดเยิ้ม ชายหนุ่ม ไม่รั้งรอ ดึงมือออกมาเห็นน้ำหวานไหลเยิ้มเพื่อเป็นการ เบิกทางให้เขาน่าตัวตนสํารวจ ว่ามันจะรัดแน่นแค่ไหนกัน

“อืม… คุณไปไหนคะ ฉะ…ฉันต้องการคุณ” หญิงสาวร้อง บอกเสียงแหบพร่า

ร่างสูงใหญ่กอบกุมตัวตนมันกำลังแข็งขัน โน้มกายเข้าหา ร่างงามแล้วจับมันถูไถไปตามกลีบดอกไม้ น้ำหวานกำลัง ไหลริน ทําให้ง่ายต่อการสํารวจ ธีภพกดมันลงไป ร่างเย้า ยวนสะดุ้งโหย่งกอดรัดเขาไว้แน่น กัดริมฝีปากหลับตาเพื่อ ผ่อนคลายความอัดแน่นภายใน ยิ่งเขาดึงดันเข้ามามากเท่า ไหร่ ยิ่งรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะปริแตก

“อ๊ะ! ฉะ…ฉันเจ็บ” คนตัวเล็กร้องบอกเสียงแผ่ว

ใบหน้าคมเข้มเครียดขรึม เมื่อต้องบังคับตัวเองไม่ให้ วู่วาม เธอยังใหม่นักกับเรื่องแบบนี้ ไม่คิดว่าเด็กนั่งดริงก์จะ ยังเหลือสาวบริสุทธิ์อยู่ด้วย ให้ตายเถอะ
เธอส่ายหน้าจนเรือนผมสยาย ยิ่งเข้ารุกราน กลีบดอกไม้ ยิ่งบอบช้ามันเจ็บแสบเสียจนหลงลืมความซาบซ่านเมื่อครู่

“จะ…เจ็บ”

“ไม่เป็นไรสาวน้อย เดี๋ยวเธอจะไม่เจ็บแล้ว อดทนสัก เดี๋ยว” เสียงชายหนุ่มแหบพร่า

พูดจบเขาก้มลงจุมพิตพร้อมดันตัวตนเข้าหาจนสุดทาง ร่างบางดิ้นรนพยายามส่งเสียงร้องแต่กลับถูกปิดเสียงด้วย ลิ้นร้อน มือบางเคยผลักดันเลยกระหวัดรัดรอบเอวสอบซึ่ง กำลังเคลื่อนไหวเป็นจังหวะช้าๆ

บ! ดับ! ดับ!

ทรวงอกกระเพื่อมไหวตามแรงขับเคลื่อนของร่างกาย เธอไม่คิดมาก่อนว่าการมีเซ็กส์จะให้ความรู้สึกเสียวซ่าน ป่านขาดใจเช่นนี้ เจ็บแต่สุขสม เสียงเนื้อกระทบดังหนัก หน่วงขึ้น คนตัวเล็กร้องครางไม่หยุด ฟูกหนาขยับไหวตาม อารมณ์ของคนสองคน

“ไม่ไหวแล้ว! อื้อ!” ญรินดาร้อง กระตุกเกร็ง
“อา….” เสียงทุ้มร้องเมื่อปล่อยหยาดหยดลงในช่องรัก แล้วโน้มกายลงซุกซบใบหน้ากับทรวงอกขบเม้มยอดงาม จนคนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อย แล้วดึงตัวตนออกพลิกกายมา อยู่ข้างๆ มองใบหน้าสวยหวานของสาวน้อยที่เพิ่งซื้อตัวมา

ญรินดานิ่งเงียบ ความร้อนเริ่มเบาบางลง แต่กลับไม่มีแรง ทําอะไร รู้สึกเพลียจนอยากหลับไปตอนนี้เลย เปลือกตา เริ่มปิดลง ลมหายใจเธอสม่ำเสมอ

“หลับง่ายเหลือเกินนะ” เขาหยอก แล้วก้มลงจุมพิตหน้า ผากมน เมื่อรู้สึกตัวเลยชะงัก ไม่เข้าใจตัวเองเหตุใดจึงรู้สึก หวั่นไหวกับเด็กนั่งดริงก์คนหนึ่งด้วย

หรือเขา กําลังเป็นบ้าไปแล้ว

ลูบไล้ใบหน้าสวยหวานแผ่วเบา ดูเหมือนเขาจะห่วงผู้ หญิงคนนี้แล้วสิ คงให้ใครไม่ได้อีกแล้ว ต้องหาทางทำให้ เป็นของเขาคนเดียวไปตลอด

แสงสว่างสาดส่องเข้ามา เปลือกตาเริ่มเปิดมือบางยก ป้องหน้าตน เมื่อดวงตาปรับเข้ากับแสงดีแล้วญรินดานิ่งงัน ราวกับตนถูกสาป กวาดตามองรอบห้อง ชันกายลุกนั่งอย่างรวดเร็ว แววตาไหวระริก มองร่างสูงใหญ่กำลัง สวมเสื้อ เขาหันมาแววตาเรียบนิ่ง สายตายังคงจดจ้องไม่ ไปไหน

คนบนเตียงชะงักมองตากัมมองตนเอง จึงเห็นว่าผ้าห่มน มาอยู่ตรงช่วงเอว ทรวงงามเผยต่อสายดารีบดึงผ้าห่มปิด กาย มือบางสั่นเทากระถดชิดหัวเตียง กัดริมฝีปากซึ่งกำลัง สั่นนํ้าตาเอ่อ

“ตื่นแล้วเหรอ” เขาถามเสียงทุ้ม

คนถูกถามสับสน อาการทางกายแสดงให้รู้ว่าตนเองได้ สูญเสียบางอย่างไปแล้ว ในตอนนั้น เธอสลึมสลือ กึ่งมีสติ ทำไมถึงยินยอมเขา ยิ่งนึกแก้มนวลเริ่มแดงก่ำ ทำไมถึงได้ ปล่อยตัวง่ายดาย น่ารังเกียจเหลือเกิน

ธีภพจ้องมองคนบนเตียงเห็นเงียบเลยเดินเข้ามาหา หย่อนกายลงบนฟูก แล้วเอื้อมมือหาหญิงสาว ทว่าคนตัว เล็กกลับมีสีหน้าตระหนกยกมือปัดมือออก

“อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะคะ!” คนตัวเล็กร้องบอก นํ้าตาเริ่ม ไหลริน
ชายหนุ่มระบายลมหายใจ

“เป็นอะไรไป เมื่อคืนเธอยังขอร้องฉันอยู่เลย

มือบางยกปิดหูสองข้าง ไม่อยากได้ยินสิ่งที่เขาพูดออก มา มันน่าอับอายเสียจนอยากหนีไปเสียให้พ้นจากตรงนี้

“อย่าพูดนะ อย่าพูด!”

คนถูกห้ามกระตุกยิ้มมุมปาก

“เมื่อคืนเธอบอกฉันเองว่า ไม่ไหวแล้วช่วยฉันด้วย ในเมื่อ บอกให้ช่วยฉันคงไม่ปฏิเสธ ผู้หญิงสวยๆ อย่างเธอ ใคร ปล่อยไปก็คงโง่จริงไหม

มือบางยกปิดปากสะอื้นแผ่ว เขาไม่ผิด ผิดที่เธอ ปล่อยตัว ปล่อยใจ แถมยังไม่ระวังตัวเองอีก ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบ นี้กับเธอด้วย

“หยุดพูดแบบนี้สักทีเถอะค่ะ” คนตัวเล็กเริ่มอ้อนวอน
“ก็ได้ ฉันจะไม่พูด” ดวงตาคมพิศมองใบหน้าของอีกฝ่าย หัวใจเต้นโครมคราม ความต้องการดันตีตื้นขึ้นมาอีก “ฉันมี เรื่องอยากถามสักหน่อย