บทที่11 ช่วยครั้งที่สอง

“ช่วยเธองั้นเหรอ?” เผยเซ็นมองคนที่อยู่ในอ้อมแขนของตน ก่อนจะสบถเสียงเย็น “ไปเสบู่เอ๋อร์ หน้าเธอนี่มันหนาดีจริงๆ

นิ้วเรียวยาวพยายามง้างริมฝีปากที่กัดแน่นของหญิงสาวอย่าง รุนแรง ก่อนใบหน้าแสนเย็นชานั้นจะประคองคนในอ้อมกอด ออกไปจากที่นี่

เป็นเวลาเช้าตรู่ของอีกวันกว่าไปเสาเอ๋อร์จะฟื้นคืนสติ

แค่เพียงหันไปมองรอบตัวก็ทันเห็นเผยเซ็นที่นุ่งผ้าเช็ดตัวปิด ส่วนล่างเดินออกมาจากห้องน้ำ กล้ามเนื้อแปดแพคที่แข็งแรงยัง คงเต็มไปด้วยหยดน้ำ ซึ่งความเป็นจริงนั่นเป็นสิ่งที่น่าล่อใจมาก

เธอพึมพำกับตัวเมื่อรู้สึกใจเต้นแรงราวกับถูกเติมเต็ม

ชายหนุ่มอีกฝั่งที่เห็นเธอตื่นแล้วก็ไม่ได้มีสีหน้าตกใจอะไร ดู เหมือนความชื้นของน้ำจะฝังลึกเข้าไปถึงดวงตาอีกคน ทำให้มัน ลึกลงไปอีกอย่างยากที่จะคาดเดาสายตานั่น

เขาทำเพียงแค่มองไปที่เตียงแค่แป๊ปเดียว ก้าวไปข้างหน้าเท น้ำหนึ่งแก้ว แล้วเดินกลับมายื่นให้คนบนเตียงพร้อมสายตาที่ เย็นชาเหมือนเดิม “ไปเสวีเอ๋อร์ นี่เป็นรอบที่สองที่ฉันช่วยเธอ

การที่ตื่นขึ้นมาแล้วเจอเผยเซ็นเป็นคนแรก เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน แต่มันทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย

มองเห็นมือหนากำลังถือแก้วน้ำ ในมือ ไปเสบู่เอ๋อร์ที่ไม่รู้ตัว เรื่องปากตัวเอง ก็ไม่ได้ระวังเสียจนบังเอิญไปโดนแผลจนได้ เธอ สูดหายใจเข้าออกแรงๆอีกครั้งก่อนจะเรียกสติกลับมา “เออใช่ แล้วจ้าวหยางหลินเป็นยังไงบ้าง?

จริงๆเขาก็ไม่ได้คิดไปถึงว่า คำถามแรกของคนพึ่งตื่นขึ้นมานี้ จะเอ่ยถึงผู้ชายคนอื่น เผยเป็นว่างแก้วลงแทบจะทันที สายตา มองเธออย่างเย็นชา “ตายไปละ

“ว่าไงนะ?!”

ไปเสบู่เอ๋อร์ตกใจ ว่าจะลุกขึ้นยืนตามอีกคนไปแต่เรี่ยวแรงที่ ไม่มีทำเอาล้มกลับไปที่เตียงเหมือนเดิม “ตอนนี้ตระกูลไปจะมี ข่าวลบๆอีกไม่ได้แล้ว บอกฉันมาตรงๆว่าเกิดอะไรขึ้นกับจ้าว หยางหลินกันแน่?

เรื่องไม่ดีจะต้องเกิดขึ้นเรื่อยๆ ต่อแน่ๆ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับจ้าว หยางหลินเข้าจริงๆ เป็นข่าวขึ้นมาก็ไม่พ้นว่าเธอจะต้องโดน กล่าวหาอีกแน่

มองเห็นท่าทีแบบนั้นของหญิงสาว เผยเงินก็เผลอขมวดคิ้ว มุ่น ประชดประชันออกไป แต่ก่อนไปเจิ้งตงเคยบอกฉันไว้ว่า ลูกสาวของเขาไม่มีความสามารถในการทำธุรกิจ แต่ถ้าตอนนี้ เขามาล่ะก็ ฉันคงต้องรีบไปให้เขาเปลี่ยนคำพูด

ชายหนุ่มโน้มตัวลงก่อนจะใช้นิ้วของตนเชยคางหญิงสาว บังคับให้มองตน “ดูเหมือนว่าฉันจะดูถูกเธอมากเกินไปจริงๆเรื่องเมื่อคืนฉันไม่น่าจะโผล่ไป ทำเอาธุรกิจใหญ่โตของคุณหนู ไปล่มไม่เป็นท่า เมื่อคืนเป็นประธานจ้าว คืนพรุ่งนี้เป็นใครดีล่ะ ประธานซุนงั้นเหรอ ไป๋เจิ้งลงบอกว่าเธอไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องธุรกิจ แต่ฉันกลับรู้สึกว่าการขายเนื้อหนังมังสาของตัวเอง ก็ดูของดี

“ปล่อยฉันนะ!” เธอขยับร่างกายพยายามให้พ้นมือของอีกคน พยายามดันเข่าให้ชนเข้าต้นขาอีกคน แต่กลายเป็นไปโดนส่วน อื่นเข้าแทนเสียให้

เผยเซ็นสบถอย่างไม่พอใจ สีหน้าดูเริ่มที่จะโกรธขึ้นมา “นี่ เธอคิดจะทําอะไร? จะหนีงั้นเหรอ?”

การสัมผัสเข้าตรงนั้นที่เปลี่ยนไปของอีกคนทำเอาเธออดจะ หน้าแดงไม่ได้ เธอรู้สึกว่ายิ่งเธอขยับมากขึ้นในเวลานี้เรื่องที่แย่ จะต้องแย่ลงเรื่อยแน่ๆ

แต่ไม่ใช่เพราะร่างกายของอีกคนที่เปลี่ยนไป แต่เป็นเธอต่าง

หาก…

กลัวว่าอีกคนจะจับได้เข้า เธอเหยียดร่างกายมองไปที่เผ ยลี่เซินเล็กน้อยก่อนจะกระซิบเสียงแผ่ว “เผยเซ็น ฉันรู้ว่าคุณ ดูถูกสิ่งที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้ แต่ตอนนี้แรงกดดันของตระกูลไปมัน มากเสียเกินไป ถ้ายังจะเกิดเรื่องขึ้นอีก ฉันก็ไม่สามารถไปยื่นข้อ เสนอใครได้อีก ถือว่าฉันขอร้องคุณ เรื่องที่เกิดขึ้นอย่าให้เป็น เรื่องเลยเถอะ”

“งั้นเหรอ?”
ไปเสบู่เอ๋อร์ไม่มีอะไรมาต่อรอง เธอทำได้แค่มือแน่นผ่านผ้า นวมผืนหนา ก้มหัวลงอย่างหมดหนทาง “ประธานเผย ฉันขอให้ คุณช่วยสนับสนุน ขอแค่เรื่องพวกนั้นไม่หลุดออกไป

จริงๆแล้วเธอเป็นคนที่อ่อนโยนทั้งนิสัยและการแสดงออก เสียงของเธอก็ดึงดูดให้เขารับฟังเช่นกัน

เขายกริมฝีปากก่อนจะโน้มศีรษะลงไปเพื่อที่จะจูบริมฝีปากที่ บอบช้ำนั่น ก่อนจะกัดเข้าริมฝีปากนั้นแผ่วเบา “ขอให้ฉันช่วย สนับสนุนเธองั้นเหรอ?”

ไปเสาเอ๋อร์เริ่มรู้สึกเจ็บที่ปาก ร่างกายสั่นเต็มไปชั่วครู่ ไม่ทัน จะได้ต่อต้านริมฝีปากหนาก็ผละออกไปค่อยๆจูบไล่ไปที่แก้มและ ไหปลาร้าไล่ความอุ่นร้อนของลมหายใจค่อยๆไล่ตามผิวกายเธอ ลงไปเรื่อยๆ

ไปเสบู่เอ๋อร์รู้สึกสะท้านไปทั้งตัว ราวกับมีไฟฟ้าช็อตหน้าอก เธอแล้วความซาไล่ไปทั่วร่างกาย เผยเซ็น คุณทำอย่างนี้ หมายความว่ายังไง…

“ไปเสบู่เอ๋อร์นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่ฉันจะให้ จะเอาไม่เอา? เผยเป็นเงยหน้าขึ้น สีหน้าแสดงความต้องการเล็กน้อย แต่

ดวงตากลับมีความชั่วร้ายแฝงอยู่ในนั้น

เจ้าของชื่อที่ถูกเอ่ยถามส่ายหัวเรียกสติตัวเอง ก่อนที่วินาทีต่อ มาจะเอื้อมมือยืดไหล่หนาและยื่นตัวไปจูบตอบกลับอีกคน

“เอา”