บทที่10 ช่างเป็นผู้หญิงที่โง่เสียจริง

ทันทีที่ที่ได้ยินเรื่องวางยาเข้า เผยเป็นดวงตาแคบลงพร้อม เปลวไฟที่เริ่มปะทุราวกับนกฟินิกซ์ สีหน้ากลับเต็มไปด้วยความ โมโหแทบจะในทันที ส่งเสียง “อืม” ในลำคอตอบกลับก่อนจะว่า ต่อ “ไปเตรียมรถ และก็ให้คนของโรงแรมไปเช็คดูว่าห้องของ เผยอี้อยู่ไหน”

รับทราบครับท่าน!

คนขับรถรีบวิ่งออกไป

เผยลี่เซียกมือขึ้นมาปลดเนคไทออกแล้วมองไปยังประตูบาน

นั้นที่ปิดสนิท

ภายในห้อง

เสื้อผ้าของไปเสบู่เอ๋อร์ถูกดึงเสียจนยับยู่ยี่ เผยผิวขาวที่แสน เนียนปรากฏต่อสายตา แต่กลับยังคงเหลือร่องรอยรักครั้งก่อนที่ ถูกทิ้งไว้เฉกเช่นกัน

จ้าวหยางหลินมองเห็นดังนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปราวกับหน้ามือ เป็นหลังมือทันที “ชัย โสเภณีสกปรก! ฉันก็นึกว่าเป็นเด็กบริสุทธิ์ ไร้เดียงสา แต่กลายเป็นถูกคนอื่นเล่นมาแล้วไม่รู้กี่คนต่อที่คน แล้วยังจะมาตอแหลฉันอีกงั้นเหรอ? ไอ้เราก็นึกว่าเป็นคุณหนูที่ได้ ยากแสนยาก แต่กลับกลายเป็นพวกขายบริการดีๆนี่เอง
ไปเสาเอ๋อร์ยังคงรู้สึกพร่ามัว ร่างกายไร้เรี่ยวแรงใดๆ ตอนนี้ เธอทําได้แค่กัดปากตัวเอง

หญิงสาวรับรู้ถึงมืออวบอ้วนนั่นสัมผัสที่ตัว เธอเลยพยายามที่ จะยืนยันตัวลุกขึ้น “นาย…นายไสหัวออกไป….

“ไสหัวไปงั้นเหรอ? เดี๋ยวไม่นานจะเปลี่ยนเป็นขอให้ฉันช่วย ต่างหาก!” จ้าวหยางหลินตะโกนลั่นอย่างเดือดๆ ก่อนจะผลัก หญิงสาวแล้วจัดการฉีกกระโปรงนั้นอย่างรุนแรง

จ้าวหยางหลินมองด้วยสายตานั่งเรียบ มือเขาสั่นด้วยความ โมโหไปเสียหมด “ไง แม่โสเภณี ยังจะมาทำเป็นเก่ง อยากตาย

หรือไง?

!

เกิดเสียงดังขึ้นทางด้านหลัง ก่อนที่ประตูห้องจะถูกเท้าของคน ปริศนาทําให้เปิดออก!

จ้าวหยางหลินถูกขัดจังหวะแทบจะทันที ปากหนาสบถคำ หยาบรัว สายตาจ้องมองคนมาใหม่ๆ ใบหน้าที่เคยคิดจะหา เรื่องกลับซีดลงเสียแทบจะทันที มือไม้จัดเสื้อตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะยิ้มอย่างประหม่า “ท่านประธาน ผ…เผย ท่าน ท่านมาที่นี่ ได้อย่างไรครับเนี่ย?”

เผยเป็นค่อยๆเดินเข้าไป ดวงตาคมเฉียบกวาดมองทั่วตัวไป เสาเอ๋อร์ก่อนจะถอดสูทไปคลุมร่างของหญิงตรงหน้า ไม่มีรอย ยิ้มในดวงตาของเขา “พอดีฉันได้ยินว่าประธานจ้าวก็อยู่ที่นี่ด้วย เหมือนกัน ก็เลยมาดู และมันก็จริงๆเสียด้วย”
จ้าวหยางหลิน โค้งตัวเลขน้อยก่อนจะถามขึ้น “ประธานเผย ท่านอย่าพูดแบบนั้นเลยครับ ถ้าหากผมรู้ว่าคืนนี้ท่านจะมาที่นี่ เหมือนกัน แน่นอนว่าผมจะรีบไปหาท่านโดยเร็ว อะไรทำให้ท่าน มาที่นี่ได้? แค่เพียงถ้าหาก… ถ้าหากท่านตามหาผม มีอะไรจะสั่ง การงั้นเหรอครับ?”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกประธานจ้าว จริงๆแล้ว อะไรหรอก” ก็ไม่ได้มาสั่งงาน

“ความหมายของท่านคือ?”

เผยลี่เชินเหล่มองหญิงสาวที่อยู่บนโซฟา “ฉันก็แค่อยากรู้ว่า จ้าวหยางหลินเอาความกล้าที่ไหนมาแตะต้องผู้หญิงของฉัน

จ้าวหยังหลินหูผึ่งแทบจะทันที รีบละล่ำละลักตอบ “ไม่…ไม่ใช่ ประธานเผย ท่าน… ที่ท่านพูดหมายถึง…

เผยเงินแค่พูดออกมาอีกครั้ง “คนของฉัน”

“แหะๆ ประธานเผยครับ ผมว่าท่านน่าจะเข้าใจอะไรผิด ผม กับคุณหนูไป …ผม ผมแค่มาคุยธุรกิจกับคุณหนูไปก็แค่นั้น…

ยังไม่ทันที่อีกคนจะพูดจบ เผยเช่นก็เตะเขาออกไปเพียงแค่

ครั้งเดียว

จ้าวหยางหลินถูกเตะเข้าอัดกำแพง มือจับท้องแน่นรวมถึง เสียงครวญครางของความเจ็บปวด

เผยเงินเหล่ตาลงมอง ก่อนจะคว้าเอวของไปเสาเอ๋อร์เขา

มากอด
“ประธานจ้าวน่าจะยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับเมืองไม่เฉิง และก็คง ยังไม่รู้ว่ามาแตะต้องของๆ ฉันจะจ่ายราคาเท่าไหร่

“ไม่ๆๆ! ประธานเผย ท่านประธานครับ เพราะผมตาบอดเอง ผม ผมไม่ได้ดูตาม้าตาเรือเอง ขอร้องท่านเถอะ ขอร้องอย่าเอา เรื่องผมเลย!”

ไม่ได้รอให้อีกคนกล่าวจบ เจ้าของชื่อก็ออกมาอย่างไม่คิดจะ มองย้อนกลับไป

ในตอนนั้นคนขับรถทำได้แค่มองเรื่องที่เกิดภายในห้อง ก่อน จะปล่อยลมหายใจอย่างคนที่ช่วยอะไรไม่ได้

เผยลี่เซินเกิดมาพร้อมกับความมีชื่อเสียง เขาไม่ชอบจะทำ อะไรด้วยตัวเอง แต่ว่าตอนนี้

สถานการณ์ในตอนนี้

“ประธานเผยครับ! ท่านประธาน! มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆ

นะครับ!”

ไปเสบู่เอ๋อร์รู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกกอดอยู่ และก็รู้สึกเหมือน ได้ยินเสียงร้องอ้อนวอนของใครสักคนด้วยเหมือนกัน แต่ดวงตา กลับลืมไม่ขึ้น

เธอกัดริมฝีปากตัวเอง พยายามกระตุ้นความเจ็บปวดให้ตัว เอง สุดท้ายก็ลิ้มรสฝาดของเลือด ทั้งยังสัมผัสได้ถึงของเหลวที่ ไหลตามมุมปากของเธอ
ในความเจ็บปวด ก็มีคนมาจับคางของเธอ และบังคับให้มัน

คลายออก

มือนั้นใหญ่และแข็งแรง แต่ที่มากไปกว่านั้นคือมันเต็มไปด้วย ความปลอดภัย

* ช่วย… ช่วยฉันด้วย