บทที่7 คืนนี้รู้สึกพิลึกพิล

เธอเขยิบไปข้างหลังอย่างตื่นเต้น “คุณ ให้ความสัมพันธ์ของเรา

เป็นแค่ข้อตกลงกันเฉยๆนะคะ” “วางใจเถอะ ผมไม่พิศวาสคุณหรอก ถ้าขึ้นเรื่องมากอีก ผมจะ

เป็นคนโยนคุณเข้าห้องน้ำเอง

ให้หลีเฉินหมดความอดทน ก้าวเท้าเดินมาที่ เข้นหวาน

ไม่พิศวาส? แล้วเมื่อครู่จับไปจับมาอยู่บนตัวเธอ ตอนนี้ยัง บังคับให้เธอไปอาบน้ำ…………

แต่เห็นรูปร่างสูงใหญ่ที่ใกล้เข้ามา เข้นหว่านตื่นตกใจจนโดด ลงมาจากเตียง “ฉัน ฉันไปเองค่ะ”

ระหว่างพูด เธอก็วิ่งเข้าไปห้องน้ำอย่างเร่งรีบและล็อคประตูไว้

เธอแนบอยู่บนประตูถึงได้รู้สึกโล่งอกไปที่

แต่หัวใจยิ่งอยู่ยิ่งเต้นแรงอีกเช่นเคย คืนนี้ให้หลีเฉินดูพิลึก พิกลมาก เธอเองก็ไม่กล้าออกไปเผชิญหน้ากับเขา

แต่ว่าเขาก็รอที่ข้างนอกอยู่อย่างนั้นแหละ เย้นหว่านกุม ศีรษะไว้อย่างหงุดหงิดและร้อนรนใจ

คืนนี้เธอจะทํายังไง?

“ก๊อกๆๆ” ผ่านไปครู่นึง นอกห้องมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ให้ หลีเฉินนั่งอยู่บนโซฟา
ไม่แม้แต่จะเงยหน้า “เข้ามา” เว่ยเปิดประตูก็ได้ยินเสียงใน ห้องน้ำ เขาอึ้งค้างไว้

รู้สึกเหลือเชื่อจริงๆ ที่ผ่านมาคุณท่านเป็นคนรักษาตัวให้พ้น จากปัญหายุ่งยากกับไม่สนใจผู้อื่น

และไม่ชอบผู้หญิง ให้ใกล้ชิดเขามาก แล้วทำไมถึงยอมให้เข้ นหว่านอาบน้ำที่นี่ได้ล่ะ?

แต่เขาเก็บสีหน้าตนเองเร็วมาก เดินไปตรงหน้าให้หลีเฉินอ ย่างมีมารยาท

“คุณท่านครับ มีเรื่องนิดหน่อยที่จะต้องให้คุณท่านไปจัดการ ครับ”

ถ้าไม่ใช่เรื่องเร่งรีบ เว่ยก็ไม่หามาถึงนี่หรอก ให้หลีเฉินเงียบ ไปครู่นึงถึงลุกขึ้น

แต่กลับไม่ได้เดินออกไปในทันที กลับมองไปที่ทิศทางของ

ห้องน้ำ เขาเปิดปากด้วยเสียงทุ้ม

น้ำเสียงแฝงด้วยการออกคำสั่ง ” เส้นหวาน รอผมอยู่ที่ห้อง นะ”

ให้หลีเฉินจะออกไป?

ข้นหว่านรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาและรีบตอบ “โอเคค่ะ”

จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงเท้าเดินออกไปด้านนอก จนกว่าได้ ด้วยเสียงปิดประตู
เธอถึงเดินออกมาจากห้องน้ำและเดินมาที่ประตู

เปิดประตูออกจากเล็กน้อยและส่องไปด้านนอกอย่าง

ระมัดระวัง ริมทางเดินว่างเปล่าไม่มีแม้แต่เงาคน

สติที่ตึงเครียดของเธอถือว่าได้ผ่อนคลายลงหน่อย เธอรีบร้อน วิ่งออกไปอย่างเร็ว

เย้นหว่านเพิ่งลงมาใต้ตึกก็เห็นรถของจื่อเฟย เหมือนกับว่า

เธอกำลังจะจากไป “จื่อเฟย รอฉันด้วย

เย้นหว่านวิ่งไปถึงประตูแล้วขึ้นรถ กู้ชื่อเฟยมองเธอด้วยความ แปลกใจ

“ทำไมเธอถึงลงมาได้? เธอถูกคุณให้อุ้มตัวไป นึกไม่ถึงว่าจะ ไม่เกิดเรื่องอะไรหน่อยเลยหรอ?”

นึกถึงภาพที่กุ๊กกิ๊กอยู่ในห้องกับโห้หลีเฉินแล้ว หูของเย็น

หว่านแดงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

เธอพูดอย่างไม่มีความมั่นใจ “จะเกิดอะไรขึ้นมาได้ ความ สัมพันธ์ของฉันกับเขาเป็นแค่ข้อตกลงเฉยๆ”

“ไม่มีอะไรจริงๆหรอ? งั้นเธอหน้าแดงทำไม?” จื่อเฟยจ้อง เธอด้วยความสงสัย

สายตามองขึ้นมองลงสำรวจเธอ เข้นหว่านถูกมองจนร้อนตัว จึงรีบยกมือกดกระจกรถลง

“อากาศร้อนจังเลย เธอรีบขับรถและส่งฉันกลับบ้านเถอะ”
“ซึม นี่เธอเปลี่ยนประเด็นพูดชัดเจนมากเลยนะ” จื่อเฟย เปิดโปงอย่างยิ่งๆหน้าเลย

แต่ก็ได้สตาร์ทและขับรถมุ่งหน้าไปด้วย เธอไม่ได้ซักใช้ถาม

เรื่องนั้นต่อ แต่เปิดปากถาม “งานออกแบบของเธอทำไปถึงไหนแล้ว? พรุ่งนี้ก็ต้องส่งงาน

แล้ว จะให้ฉันช่วยเธอมั้ย?”

หลายวันมานี้ เข้นหว่านเกิดเรื่องพวกนี้ กู้ชื่อเฟยกังวลว่าเธอ จะยังทำไม่เสร็จ

“ทำเสร็จตั้งนานแล้ว ครั้งนี้ถ้าถูกคัดเลือก ฉันก็มีสิทธิ์ ออกแบบชุดของท่านประธานแล้ว

ประวัติการทํางานของฉันก็จะไม่ใช่เด็กใหม่กิ๊กก๊อกอีกต่อไป

สายตาเย็นหว่านเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น การเข้ารับการ คัดเลือกดีไซน์เนอร์

ของท่านประธานครั้งนี้สำคัญมากสำหรับเธอ

“พรสวรรค์ในการออกแบบของเธอเก่งที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็น

มา

ต้องถูกคัดเลือกอย่างแน่นอน สู้ๆนะเพื่อน” กู้ชื่อเฟยยิ้มให้ กำลังใจเข้นหวาน

เย้นหวานก็ยิ้มและตอบกลับ “อืมๆ ถ้าฉันถูกคัดเลือก จะเลี้ยง อาหารมื้อใหญ่เธอเลย
ดีไซน์เนอร์ที่เข้ารับการคัดเลือกต่างรวมตัวกันที่ห้องประชุม มี ผู้จัดการที่คอยเป็นคนเก็บผลงานดีไซน์

แล้วให้ผู้ตัดสินระดับสูงพิจารณา ท้ายสุดก็ท่านประทานเป็น คนตัดสิน ตอนที่ เข้นหวานมาถึง ในห้องประชุมก็มีคนมากันเยอะมากแล้ว เธอทักทายกับเพื่อน

ร่วมงานที่อยู่ข้างๆ เพิ่งหาที่นั่งลง

ก็ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของเงินโป๊เมีย “เย็นหวาน เธอยัง กล้ามาอีกหรอ?

วันนี้คนที่เข้ารับการคัดเลือกต่างก็เป็นคนที่มีชื่อเสียงในบริษัท มีประวัติของการเป็นดีไซน์เนอร์

มือใหม่ที่แม้แต่ผลงานยังไม่มีสักชิ้นอย่างเธอ มาโชว์ท่าที่ขาย หน้าให้พวกเราดูหรอ?”

เงินโป๊เมียถือกาแฟที่ร้อนระอุอยู่แก้วนึง ยืนอยู่ท่ามกลางผู้คน

คอยเชิดหน้าชูตาจ้องเย็นหว่านไว้

เธอเป็นดีไซน์เนอร์ชื่อดัง ตำแหน่งที่อยู่ในบริษัทก็ถือว่าสูง

ก็เป็นคนที่มีความสามารถคนนึงในการเข้ารับการคัดเลือก ครั้ง

ในขณะเดียวกันเธอก็เป็นเพื่อนสนิทของโอวน่อหย่า ตั้งแต่ เย้ นหว่านเข้ามาที่บริษัท เธอก็หาโอกาสรังแกเธอ

เหยียดหยามเธอและกดขี่เธอ จนถึงตอนนี้เย้นหว่านยังไม่มีผลงานดีไซน์ที่สมบูรณ์แบบ

สาเหตุหลักก็หนีไม่พ้นเงินโป๊เมีย

“การเข้ารับการคัดเลือกครั้งนี้ให้เด็กใหม่เข้าร่วมด้วย ก็แสดง ให้เห็นถึงความยุติธรรม

และความสามารถแทนคำพูด” เข้นหวานไม่ยอมแสดงความ อ่อนแอออกมาเลยสักนิด

“รุ่นพี่เงินคะ คุณต้องระวังตัวดีๆนะคะ ถ้าถูกเด็กใหม่อย่างฉัน เบียดลงไป

นั่นคงจะต้องขายหน้ามากเลยนะคะ”

“พูดจาโอ้อวดไม่กลัวกัด โดนลิ้นตัวเองรึไง?

ฉันไม่เชื่อว่าฝีมือกระจอกอย่างเธอจะออกแบบผลงานอะไร ออกมาได้หรอก ”

เงินโป๊เมียพูดอย่างประชดและเย่อหยิ่ง เดินไปตรงหน้าเป็น หว่านแล้วหยิบงานออกแบบของเธอขึ้นมาจากโต๊ะ

พอเห็นงานออกแบบเธอกลับอึ้งค้างไว้ งานออกแบบนี้เรียบ ง่ายแต่สวยงาม เต็มไปด้วยจิตวิญญาณ

สวยกว่างานออกแบบครั้งนี้ที่เธอทุ่มเทแรงกายทั้งหมดเสียอีก

“คืนให้ฉัน!” เข้นหว่านแย่งงานออกแบบมาอย่างอารมณ์เสีย ถึงจะส่งงานออกแบบในเร็วๆนี้แล้ว

แต่นาทีนี้ถูกคู่แข่งเห็นก็ไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน เธอไม่อยากพัวพันกับเงินโป๊เมียต่อ

เตรียมจะเปลี่ยนที่นั่งใหม่ เงินโป๊เมียรู้สึกได้ถึงความอันตราย เธอแทบจะสามารถแน่ใจได้ว่า

ถ้างานออกแบบครั้งนี้ของเย็นหวานเผยแพร่ออกมา มีโอกาส สูงที่จะได้ที่หนึ่งในการแข่งขันครั้งนี้

แต่เธอจะไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด “คำพูดของรุ่น

พี่ยังพูดไม่จบ ใครใช้ให้เธอไป? หยุดเดี๋ยวนี้นะ”

เงินโป๊เมยดึงตัว เย้นหว่านไว้ด้วยความโมโห ระหว่างที่ดึง เธอไว้ได้แกล้งเอากาแฟในมือสาดไปด้านหน้า

“ซีด!” กาแฟที่ร้อนอะรุสาดใส่บนมือ หลังมือของ เป็นหวาน รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา

แต่เธอกลับไม่มีเวลาคำนึงถึงมือตนเอง รีบร้อนไปดูงาน

ออกแบบของตนเอง

เห็นแต่งานออกแบบลูกกาแฟสาดจนเปียกไปครึ่งนึง ลายเส้น และสืบนกระดาษก็เลือนรางไปแล้ว

เย้นหว่านหน้าซีดขึ้นมาทันที อุ้งมือรู้สึกเย็นเฉียบ “บอกให้เธอ อย่าไป เธอไปทำไมล่ะ?

ดูซิกาแฟก็ถูกเธอชนจนหกหมดแล้ว” เสิ่นโปเม่ยอาละวาด อย่างดัดจริต

มองดูงานออกแบบที่เลอะไปครึ่งนึงแล้วยิ้มอย่างพอใจ เธอเข้าใกล้ เย้นหวานและพูดอย่างอวดเก่งที่สุด

“เย็นหวาน งานออกแบบก็ไม่มีแล้ว คอยดูซิทีนี้เธอจะแย่งกับ ฉันยังไง?”

“เสินโป๊เมีย!”

เย้นหว่านโมโหจนตัวสั่น แทบอยากจะบีบเงินโป๊เมย ให้ตายๆ

ไปเลย

เงินโป๊เมียถอยหลังไปสองก้าว ตักเตือนด้วยความไม่หวังดี “ผู้จัดการมาแล้ว ต้องไปส่งงานแล้ว

เข้นหวานหันหน้ามองไปที่หน้าประตู เห็นผู้จัดการใส่ชุด ทำงานและรองเท้าส้นสูง เดินมาอย่างสง่างาม

ดีไซน์เนอร์ทุกคนต่างยืนเป็นระเบียบเรียบร้อย ต่อแถว เอางานส่งให้ผู้จัดการ ผู้

จัดการเก็บงานเสร็จก็มองไปที่ เส้นหว่าน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ