บทที่ 16 ซบลงบนอกของชายคนนั้น

เมื่อคุณหมอหลินเริ่มเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปทันที จึงมองตามเธอไป แต่กลับมองอะไรไม่เห็น มีแต่ผู้คนเดินผ่านไปมาชุลมุน

ไกลออกไปเหมือนว่าจะมีชายคนหนึ่งกำลังประคองร่างผู้หญิง คนหนึ่งอยู่ และดูเหมือนผู้หญิงจะเป็นฝ่ายเริ่มเข้าไปโอบแขน ศีรษะ และซบลงบนอกของชายคนนั้นอย่างสนิทสนม

ผู้หญิงคนนั้นสวมชุดผู้ป่วยธรรมดา ฉันเธอยาวสะบัดพลิ้ว ราวกับดอกหญ้า ยามลมพัดโชยมาก็พร้อมจะปลิวไหวไปตาม สายลม

และแล้ว ชายคนนั้นก็ถอดเสื้อคลุมของเขาไปคลุมร่างของ หญิงสาวคนนั้นไว้อย่างแนบแน่น แล้วพูดกับเธอสองสามคำ ทำให้หญิงคนนั้นสวมกอดเขาแน่นมากขึ้น ซึ่งไม่รู้ว่าเขาพูดอะไร กับเธอ เธอฟังแล้วก็ยิ้มกรุ้มกริ่มออกมา

ในที่สุดชายคนนั้นวางมือข้างนึงบนไหล่ของเธอ แล้วทั้งสอง คนก็ค่อยๆเดินเลียบระเบียงไกลออกไปท่ามกลางฝูงชนที่เดินเข้า ออกกันอย่างขวักไขว่

ให้หานเม้มริมฝีปาก สายตาที่สับสนและงุนงง เธอกำลังรู้สึก ว่าเมื่อสักครู่นี้เธอไม่ได้เห็นความจริงและเธอควรจะเดินตามไปดู เพื่อให้เห็นชัดๆ

ให้ทาน นี่คุณกำลังมองใครอยู่กันแน่? คำพูดของคุณหมอหลินดึงสติของโห้หานกลับมา แล้วหมอก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “อ้อ เพื่อนของฉันคนนึง เขาบอกว่าเขาป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลเหมือ นกันน่ะ ไม่แน่ใจว่าใช่เขาหรือเปล่า”

“อ๋อ งั้นเหรอ? ” คุณหมอหลินกึ่งวงกึ่งเข้าใจ “โอเค งั้นฉันไม่ อยู่ดูเธอแล้วนะ ฉันมีเคสผ่าตัดอีกสองสามเดส เธอไปดูพ่อเธอดี กว่าว่าเป็นอย่างไรบ้าง

“ค่ะ งั้นคุณหมอไปทำงานเถอะค่ะ”

เธอยิ้มแล้วส่งสายตามองตามคุณหมอหลินเดินออกไป ให้ หานเหลียวหันไปมองตรงนั้นอีกครั้ง

ที่ตรงนั้น ไม่มีคนแล้ว

หลังจากกลับไปที่ห้องผู้ป่วย เธอกดน้ำร้อนมากะละมังนึ่ง นำ มาเช็ดหน้า ให้คนที่กำลังนอนอยู่บนเตียงคนไข้

โดยปกติจะมีเจ้าหน้าที่มาคอยดูแล ไม่ต้องให้เธอมาดูแลด้วย ตัวเอง แต่เพียงวันนี้ เธอรู้สึกอยากเช็ดหน้าเช็ดตาให้เขา

บนเตียงคนไข้ เขานอนหลับแน่นิ่งราวกับวิญญาณได้ปลิดปลิว ออกจากกายไปแล้ว ต่างเพียงอย่างเดียวคือหัวใจเขายังเต้นอยู่

เธอมองไปที่เขาอย่างละเอียด คนๆนี้นะ นอนมาเป็นปีแล้ว นอนจนผมขาวขึ้นแล้ว

เธอหยิบผ้าขนหนูมาค่อยๆเบาๆตามแนวคิ้วในหัวใจกลับรู้สัก ๆ
“พ่อคะ หนูแต่งงานแล้วค่ะ”

น้ำเสียงค่อยๆหายไปในลำคอ ที่ซ่อนเร้นความหดหูไว้ภายใน ห้วงหัวใจที่สิ้นหนทางจะเยียวยา

“ตระกูลโม่ พ่อรู้จักไหมคะ เมื่อก่อนพ่อชอบบอกให้หนู แต่งงานกับคนรวย แล้วต่อไปชีวิตก็จะดีขึ้น ตอนนั้นครอบครัว เราก็มีเงินมากพอ หนูคิดว่าคงไม่จำเป็นต้องแต่งงานกับคนรวย หรอก แค่หาคนที่หนูรัก เหอะๆ ดีจะตาย ที่พ่อพูดคงจะถูก ใน ช่วงเวลาที่สำคัญคนรวยกลายเป็นคนที่มาช่วยชีวิตพ่อ แล้วชุบ ชีวิตหนู พ่อคะ หนูแต่งงานแล้วนะคะ พอได้ยินหนูไหมคะ”

นั่งพูดพึมพำให้คนที่กำลังหลับตาฟังอยู่เป็นครึ่งชั่วโมง แล้ว ให้หานก็เทน้ำในกะละมังออก ดวงตาแดงเรื่อ

แล้วก็เดินออกไป

สายลมเย็นๆพัดเข้ามาในหัวในขณะที่ยืนอยู่ที่ประตู เริ่มได้สติ ขึ้นมา เธอนึกออกว่า เมื่อเช้ารับปากกับคุณไว้ว่าจะไปลาออกที่ บริษัท

เธอเรียกรถคันหนึ่งแล้วให้หานก็ออกไปจากโรงพยาบาล

ดูเหมือนว่าจะรู้กันมาก่อนล่วงหน้า ตอนอยู่ที่โรงแรม ขั้นตอน

การลาออกเป็นไปอย่างราบรื่น คล้ายกับรู้ว่าเธอกำลังจะออก ข้าวของก็จัดเก็บให้เรียบร้อยแล้ว

พอถึงที่ที่ผับ
แค่ย่างก้าวเข้าไป “ผับเมย์” สายตาของหนุ่มๆพวกนั้นต้อง เขม็งราวหมาป่าผนวกกับเสือมาที่เรือนร่างของเธอ