บทที่ 11 สัญญาบ้าบอที่สุด

สีหน้าของชายชรายังคงนิ่ง เสียงร้องตะโกนของให้ท่านทำอะไร เขาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

หลังจากนั้นเขาก็จุดไฟเผาเช็คใบนั้น สุดท้ายก็เหลือเพียง

เถ้า

กลิ่นของการเผาไหม้ยังคงลอยอบอวลอยู่ภายในห้อง

ทะลุเข้าจมูก

“คุณโห้ หนึ่งล้านนี้จะว่าไปก็ไม่น้อย แต่ต่อไปคุณจะมีมากกว่า นี้อีกอย่างที่ไม่ต้องใส่ใจเลย

ชายชรา โน้มตัวลงหยิบของจากบนโต๊ะ แล้วเดินมาตรงหน้า

เธอ เธอถูกชายชุดด่าจับไว้อยู่ จึงไม่สามารถขยับไปไหนได้

“คุณโห้ ขอฉันแนะนำตัวเองก่อนฉันเป็นพ่อบ้านโม่ คือคุณ ท่าน ไม่ส่งฉันมาพบคุณ”

“คุณท่านโม่ของคุณคือใคร โม่…” โห้หานเหมือนจะรู้จักคน นามสกุลนี้อยู่บ้าง

ถ้าเธอจำไม่ผิด ชายหนุ่มคนนั้นก็นามสกุลโม่

พ่อบ้านโม่ยิ้มขึ้นมาในทันที แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรเธอ แต่กลับ เปลี่ยนเรื่องแทน “คุณโห้ รู้จักผู้จัดการใช่ไหมครับ สายตาของนิ่งไปเพราะคำถาม
เธอรู้จักอย่างแน่นอน แต่ว่าผู้จัดการเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้ เธอลาออกไปแล้วนี่

ทันใดนั้นเองเธอก็รู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า ความคิดบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ผุดขึ้นมาให้หัวของ เธอทำให้เธอตัวสั่นไปทั้งตัว

สายตาของเธอก้มมองและความเจ็บปวดก็กระจายไปอย่าง รวดเร็ว “หมายความว่าอย่างไร คุณรู้จักผู้จัดการได้อย่างไร หรือว่าเรื่องเมื่อคืนนั้นพวกคุณ…

และสิ่งที่เธอคิดก็ถูกต้อง

พ่อบ้านไม่ปรบมือให้เธอพร้อมกับกล่าวชมเธอ “คุณ ให้ฉลาด มาก ดูท่าคุณท่านสายตาเฉียบแหลม ถูกแล้วครับ ที่คุณคิด ทั้งหมด และสิ่งที่ผู้จัดการ ทำ เป็นคำสั่งของคุณท่านไม่ทั้งหมด

เขาเน้นที่ประโยคสุดท้าย

ให้หานพยายามที่จะผลักชายชุดดำออก หนาวเหน็บไปทั้ง ร่างกาย เธอทรุดตัวลงที่พื้นเลือดในกายไหลเวียน

คนที่อยู่ตรงหน้าเธอตรงนี้คือคนที่ทำลายเธอ

แม้ว่าครั้งแรกของเธอจะเสียไปเมื่อปีที่แล้ว แต่วิธีสกปรก ขนาดนี้ ช่างน่ารังเกียจเหลือเกิน

“พวกคุณยังเป็นคนอยู่ใช่ไหม วิธีที่ผิดกฎหมายแบบนี้ ฉันจะฟ้องพวกคุณ”
ให้หานหยิบโทรศัพท์ออกมา พ่อบ้านแห่งตระกูล ไม่ยิ้มเย็น

อย่างไม่ใส่ใจสักนิด “คุณไม่รู้ว่าสถานะของตระกูลโม่ในเมืองเอ ชเป็นอย่างไรหรือ คุณถึงจะฟ้อง” ให้หานรู้สึกได้ถึงคำดูถูกเหยียดหยามจากความนัยของ

ประโยคนั้น เหมือนกลับพูดว่า ก็ฟ้อง ถ้าคิดว่าจะชนะ

เธอโมโหแทบบ้า ตอนนี้เธอเหมือนจนตรอก

เงินไม่มีแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างพังทลายลงหมดแล้ว

โทรศัพท์หล่นลงที่พื้น เธอเหนื่อยจนแทบล้มลงไปบนพื้น

ตอนนั้นเองที่พ่อบ้านโม่หยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมา แล้วบีบสิ่ง ที่อยู่ในมือของเขา “คุณโม่ แค่คุณเซ็น ฉันสัญญาว่า คุณจะไม่มี ทางเสียใจในภายหลัง

เธอรับกระดาษแผ่นนั้นมา อักษรตัวใหญ่ทะลุเข้าตาเธอ ริม ฝีปากบางของเธอสั่นระริก

“สัญญา”

“ใช่แล้วครับ คุณท่านโม่บอกว่า ถ้าคุณเซ็นสัญญาฉบับนี้ ภายในสองปีถ้าหากคุณคลอดลูกออกมา สืบทอดเชื้อสายของ ตระกูลโม่ ถึงตอนนั้น คุณต้องการอะไร ไม่ว่าจะเป็นค่ารักษา พยาบาลของคุณพ่อของคุณ ค่าใช้จ่ายของคุณ ก็รวมอยู่ในนี้ โอ๊ะ คุณท่านไม่ยังบอกอีกว่า ถ้าเกิดว่าเป็นฝาแฝด ยิ่งเป็นแฝด ผู้ชาย เขาจะให้เงินตอบแทนคุณสิบเท่า แล้วแต่ดวงของคุณแล้ว

“เฮอะ แล้วถ้าเป็นแฝดสาม แฝดสี่ล่ะ คิดอย่างไร
ให้ทานยิ้มเย็น บอกได้คำเดียวเลยว่าเป็นสัญญาบ้าบอที่สุด

พ่อบ้าน ไม่มองเธออย่างใจดี แล้วก็ตบมือ “นั่นยิ่งดีเลยครับ

เงินร้อยเท่า พันเท่า ยังไงก็ตามสิ่งที่ตระกูลโม่มีเยอะก็คือเงิน “คุณโห้ยังมีเรื่องที่จะต้องบอกคุณอีกเรื่อง” พ่อบ้านโม่พูดด้วย น้ำเสียงจริงจัง

ไม่นานปลายนิ้วเล็กๆของเธอก็จรดปากกา