ตอนที่6พี่น้อง

ไม่นานนักตัวแทนของฝ่ายตรงข้ามก็มาแล้ว

ตัวแทนเป็นคนฝรั่งเศสแต่ผู้ช่วยกับเจ้านายอีกสองคน ไม่ใช่ลู่หยาวรู้สึกคุ้นผู้ชายหนึ่งในนั้นที่ตัวสูงใหญ่แต่ก็ นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหร

ชัดเจนเลยว่าผู้ชายคนนั้นจำเธอได้ยิ้มแล้วทักทาย เธอ:”น้องลู่หยาว

เห็นรอยยิ้มและแววตานั้นของเขาในที่สุดเธอก็นึกขึ้น ได้

เสี้ยงตงหนานเมื่อก่อนเป็นนักเรียนของพ่อเธอก็เคย ทำงานที่ศาลมาก่อนทั้งสองเสมือนพี่น้องแต่หลังจาก นั้นเพราะธุรกิจที่บ้านเขาจึงต้องเคลื่อนย้ายไปอยู่ที่ ประเทศสวิสเซอร์แลนด์และไม่ได้กลับมาอีก

“พี่”ลู่หยาวก็ยิ้มและหัวเราะกลับ

เพราะเป็นการประสานงานทางธุรกิจถึงแม้ทั้งสองจะ รู้จักกันแต่ก็ไม่สามารถมาเม้าส์มอยกันได้ตอนนี้ได้แต่ คุยกันนอกรอบแบบส่วนตัว

ลู่หยาวนั่งข้างๆของประธานเฉิงตั้งใจฟังตัวแทนของ ฝ่ายตรงข้ามพูดอย่างละเอียดแล้วแปลให้กับประธาน พอประธานฟังแล้วตอบกลับเธอก็ค่อยใช้ภาษาฝรั่งเศส พูดให้ตัวแทนฝ่ายตรงข้ามฟังต่อ
นี้ถือเป็นการทดสอบการฟังมากอีกอย่างภาษาที่ใช้ ในแต่ละประเทศก็ไม่เหมือนกันแปลจากภาษาหนึ่ง ไปอีกภาษาหนึ่งก็จะมีความแตกต่างนิดหน่อยลู่หยาว พยายามแปลให้เข้าใจง่ายที่สุดให้ทั้งสองฝ่ายฟังแล้ว เข้าใจ

ประสานงานกันไปสักพักทุกคนก็รู้สึกเยี่ยมและดีใจ จึงชนแก้วกันสักหน่อยลู่หยาวดื่มแทนท่านประธาน ทั้งหมดประจําเดือนเธอยังไม่หมดเลยดื่มของเย็น เรื่อยๆทำให้สีหน้าเธอดูซีด

ฝั่งเสี้ยงตงหนานมองลู่หยาวไปแวบหนึ่งไปกระซิบ ข้างหูตัวแทนหลังจากนั้นก็ชนแก้วกันน้อยลงส่วนมากก็ จะทานอาหารเธอรู้สึกโอเครขึ้นเยอะเลย

ไม่ถึงสองชั่วโมงการประสานงานร่วมมือกันครั้งนี้ก็จบ ลงด้วยดีทั้งสองฝ่ายก็เซ็นสัญญากันเรียบร้อย

เห็นว่าหมดหน้าที่ตรงนี้แล้วลู่หยาวก็บอกประธานแล้ว ลุกไปห้องน้ำทีแรกว่าจะมาดูดบุหรี่สักม้วนพอจับๆดูแล้ว ไม่ได้เอากระเป๋ามาล้างมือเสร็จก็จากไป

พอเดินไปถึงครึ่งทางก็บังเอิญเจอเลี้ยงตงหนาน

ลู่หยาวทักทายก่อน: “พี่เรื่องเมื่อกี้ขอบใจนะ”ถ้าไม่ ได้เลี้ยงตงหนานช่วยเธอคงดื่มจนต้องมานั่งกอดโถส้วม อ้วกแล้วแหละ

“ไม่เป็นไร”เสี้ยงตงหนานยิ้มอ่อนๆเห็นมือของเธอเปียกหยิบผ้าเช็ดออกจากกระเป๋ายื่นให้เธอ”อย่าให้เปีย กสี่เดี่ยวเป็นหวัดนะ”

ลู่หยาวก็ไม่เกรงใจรับผ้าเช็ดมาเช็ดมือไปมาพูดด้วย น้ำเสียงคึกคัก: “เมื่อก่อนฉันเห็นพี่พกผ้าเช็ดไว้ตลอด คิดไม่ถึงว่าตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิมนะ”

“ชินแล้วอะอีกอย่างผ้าเช็ดมันสะอาด”เสี้ยงตงหนาน กับเธอเดินไปที่ห้องด้วยกันทั้งสองแกล้งกันไปมา“ตอน ที่ฉันกลับมาได้ข่าวของครูแล้วนะแต่ไม่มีเบอร์เธอฉัน เลยติดต่อไม่ได้”

“เขาสมควรโดน”ลู่หยาวพูดสีหน้าเฉยๆไม่ได้มีอาการ อะไร’พี่พี่ก็ไม่ต้องไปเอ็นดูหรือสงสารอะไรเขาหรอก เขาเองที่ไม่รู้จักรักษาตำแหน่งดีๆนี้ของตัวเองไว้โลภ เกินไป”

เลี้ยงตงหนานถอนหายใจเบาๆหยิบนามบัตรออกมา หนึ่งใบให้เธอ: “ได้ข่าวว่าศาลยังไม่ได้ตัดสินคดีของ ครูถ้าจะให้พี่ช่วยอะไรก็บอกนะอย่างน้อยเมื่อก่อนพี่ก็ ทำงานกับครูมาหลายปีเหมือนกัน”

ลู่หยาวรังเรแต่สุดท้ายก็รับนามบัตรไว้

ขณะที่ได้พบกับเลี้ยงตงหนานเธอยังเคยคิดเลยว่า จะขอยืมเงินเขาแต่เงินสิบล้านมันก็ไม่ใช่เงินน้อยๆเธอก็ ยากที่จะพูดออกจากปากพ่อของตนยังเป็นครูของเขา อีกน่าอายชะมันเลย
“โอเครถ้ามีอะไรเดี๋ยวฉันจะบอกพี่เอง”ลู่หยาวลบ ความคิดที่จะยืมเงินออกจากหัวเปลี่ยนเรื่อง”ได้ข่าวว่าพี่ ไปประเทศสวิสเซอร์แลนด์ไม่นานก็แต่งงานแล้วเป็นยัง ไงบ้างหรอ?

“ไม่ค่อยโอเครเท่าไหร่”ใบหน้าที่หล่อเหลาของเสื้ ยงตงหนานก็มีอาการที่ยิ้มแบบทุกข์ๆพูดด้วยความ เฉย: “ภรรยาของพี่ชอบเที่ยวไปหน่อยห้ามก็ห้ามไม่ อยู่มากสุดวันหนึ่งมีผู้ชายมาหาเธอถึงบ้านสามคนเลยพี่ รับไม่ได้ก็เลยอหย่า”

ลู่หยาวคิดไม่ถึงเลยว่าชีวิตของเขาจะเป็นแบบนี้ ไม่ทันได้ตั้งสติ”พวกพี่มีลูกด้วยกันแล้วไม่ใช่หรอถ้า หย่ากันแล้วลูกจะทำไง?”

“นิสัยสันดานของเธอพี่กลัวว่าเธอจะทำให้ลูกสาว เสียคนก็เลยแบ่งมรดกให้ไปครึ่งหนึ่งแล้วได้สิทธิ์เลี้ยง บุตรฝ่ายเดียวครั้งนี้ที่กลับมาพี่ก็พาลูกสาวกลับมาด้วย กะว่าจะอยู่ที่นี้ต่ออีกสักพักอะ”

เลี้ยงตงหนานเห็นลู่หยาวสีหน้าตึงเครียดรู้สึกเกรงใจ นิดหน่อยหัวเราะแล้วพูดว่า: “แกอย่ารู้สึกว่าถามแล้ว เกรงใจสิ่นี้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรสามีภรรยาถ้าอยู่ ด้วยกันไม่ได้ก็ต้องหย่ากันเป็นเรื่องธรรมดา

ลู่หยาว มอ่อนที่มุมปากไม่ได้พูดอะไรต่อ