ตอนที่ 7
“เคยมีคนบอกคุณหรือเปล่าว่าไม่ควรเอาปืนจ่อหน้าคู่ สนทนาแบบนี้ คุณก็เห็นว่าผมไม่มีอาวุธอะไร ไม่ว่าจะเป็น มีดหรือปืน”
ชายหนุ่มยังคงกล่าวเสียงเย็นขณะแบมือทั้งสองข้างล่า ตัว
“แต่คุณขับรถตามฉันมาแบบนี้ก็ส่อเจตนาไม่ดีเหมือน กัน”
“มันเป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่หรือถ้าคนคนหนึ่งจะตามคน ที่หยิบฉวยของของเขาไปโดยไม่บอกกล่าว หรือถ้าคิดว่า ตัวเองบริสุทธิ์คุณคงไม่หนีหัวซุกหัวซุนให้ผมตามหาคุณ แทบพลิกแผ่นดินแบบนี้หรอก ออโซลย่า!”
ดวงตาสีน้ำตาลแกมเขียวของคนฟังเบิกกว้าง น้ำเสียง ทุ้มลึกและคำพูดรู้ทันของเขาสั่นประสาทของเธอมิใช่ น้อย เขารู้ว่าเธอคือใคร หากทว่าสายลับสาวต้องข่ม ความกลัวไว้ข้างใน แดเนียล ไพรซ์ ก็แค่ผู้ชายมีเงินและ เก่งแต่เรื่องวิทยาศาสตร์เท่านั้น ทำไมเธอต้องหวาดหวั่น กับคนหน้าตาดีแต่ไร้พิษสง
“คุณไม่ควรรู้จักฉัน แดเนียล”
อลินทิราเหยียดมุมปากพร้อมหรี่นัยน์ตาลง “ฉันว่าคุณควรกลับไปเสียจะดีกว่าเพราะสิ่งที่คุณกำลังตามหามันก็ แค่ความสูญเปล่า”
“มันอยู่ในมือคุณ ออโซลย่า…มันเป็นความลับที่อาจฆ่า คนได้ทั้งโลก!”
แดเนียลยังคงเยือกเย็นแม้คำพูดนั้นจะทำให้อีกฝ่าย ร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ชายหนุ่มก้าวเข้ามาอีก นอก เหนือจากความลังเลในแววตาสีน้ำตาลแกมเขียวใสสว่าง คู่นั้น อีกอย่างหนึ่งที่เขายังมองเห็นได้ชัดเจนก็คือ ออโซล ย่า เป็นหญิงสาวที่มีเสน่ห์ดึงดูดยิ่งกว่าในรูปบนหน้าจอ แล็ปท็อป
“ไซออนเนตบอกอะไรคุณบ้างหรือเปล่าเกี่ยวกับสิ่งนั้นที่ เขาใช้ให้คุณไปจารกรรมมันมา”
“ฉันไม่จำเป็นต้องรู้!
หญิงสาวแผดเสียงโต้กลับโดยไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่า ร่างสูงใหญ่กำลังคืบเข้ามาใกล้ทุกขณะ เธอรู้เพียงว่า ประสาทสั่งการควบคุมกำลังเริ่มเสียศูนย์ เธอไม่เคยพบ เจอใครที่ไม่แสดงออกซึ่งความสะทกสะท้านใด ๆ ทั้งที่ถูก ปืนจ่ออยู่ตรงหน้าเช่นเขา
“ฉันเป็นคนขององค์กร เมื่อไหร่ที่ได้รับคำสั่งฉันก็ต้องทำ ภารกิจให้ลุล่วง ฉันปฏิบัติตามหน้าที่โดยไม่จำเป็นต้องมีคำถาม
“น่าชื่นชมสายลับแสนสวยที่ยอมให้องค์กรมืดใช้เป็น เครื่องมือ”
“คุณว่าอะไรนะ”
“ผมอยากแนะนำให้คุณปฏิเสธคําสั่งที่คุณไม่มีวันรู้ว่ามัน จะทำให้คนอื่นพบกับความหายนะมากแค่ไหน!”
“แดเนียล…อ๊ะ!”
หญิงสาวร้องได้แค่นั้นเพราะมัวแต่ฟังสิ่งที่เขาพูดโดย ไม่ทันได้ระวังปลายกระบอกปืนที่ถูกเจ้าของร่างสูงใหญ่ จับมันไว้ด้วยมือเปล่าก่อนรวบข้อมือบางและหักมันทั้ง สองข้างจนปืนกระเด็น
“โอ๊ย! ไม่!”
อลินทิราร้องเสียงหลงเมื่อถูกจู่โจมชนิดไม่ทันตั้งตัว ไม่ น่าเชื่อว่าเขาจะว่องไวและตอบโต้เธอได้อย่างชำนาญ แด เนียลใช้แขนหนารวบร่างระหงเข้าไปหาอกกว้าง อลินทิ ราไม่มีโอกาสได้สั่งสอนเขาอย่างใจคิดเพราะแขนทั้งสอง ข้างถูกมือหนาราวคีมเหล็กจับไพล่ไว้ข้างหลังและใบหน้า หวานอยู่ห่างจากเขาเพียงคืบ
“ปล่อยฉัน! แดเนียล ฉันน่าจะยิงคุณเสีย…โอ๊ย!”
อลินทิราร้องออกมาอีกเมื่ออีกฝ่ายออกแรงกดข้อมือบาง จนเจ็บร้าวไปถึงหัวไหล่ น่าเจ็บใจอย่างที่สุดเพราะเธอ ประเมินเขาต่ำเกินไป แดเนียล ไพรซ์ มีอะไรมากกว่าที่ เธอคิด
“บอกผมมาว่า ปอยู่ที่ไหน!”
ชายหนุ่มคํารามถามเสียงลั่น เขาเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่ นัยน์ตาสีน้ำเงินอมม่วงฉายความดุกร้าวออกมาอย่างน่า กลัว
“ไม่! คุณจะไม่ได้อะไรจากฉัน และจะไม่มีวันรู้ด้วยว่าไอ้ ชิปนั่นอยู่ที่ไหน”
“ผมขอถามคุณอีกครั้ง ถ้าไม่ยอมบอก ออโซลย่าต้อง
สิ้นชื่ออยู่ที่แคนยอนแลนด์นี้แน่!”
“ถ้าการตายของฉันจะมีเกียรติ…อื้อ!”
ร่างระหงครามใส่เขาบ้างก่อนตอบโต้กลับด้วยเข่าทว่า โชคร้ายที่แดเนียลตะปบขาเรียวข้างนั้นไว้ได้เสียก่อน และจับมันกดไว้กับบั้นเอวไม่ยอมปล่อย
“ชื่อของคุณไม่มีวันได้จารึกลงบนฮอล ออฟ เฟรม อย่าง คนที่กล้าหาญหรอก ออโซลย่า ตราบใดที่คุณยังเต็มใจ ให้องค์กรมีดใช้เป็นเครื่องมือ!”
“โอ๊ย!”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ