บทที่ 8 ออกไปอย่างวางก้าม

บทที่ 8 ออกไปอย่างวางก้าม

เป่หมิงโม่มองไปที่หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง

“ที่แท้ก็เป็นผู้หญิงชั้นต่ำ แค่นี้ก็ดูออกแล้ว!

เขาคลายร่างของเธอออกอย่างน่ารังเกียจ

จากนั้น ทุกอย่างก็กลับมาสงบเงียบตามปกติ

กู้ฮอนร่างกายสั่นเทา

ความเยือกเย็นที่เกิดขึ้น ทำให้เธอตื่นขึ้นมาก

สองข้างแก้มแดงจนผิดปกติ

คำพูดของเขาทิ่มแทงมาที่เธออย่างรุนแรง

เธอยิ้มอย่างไม่สู้ดีนัก เพราะรู้สึกวิงเวียนศีรษะเกินกว่าจะโต้กลับ ได้

เป่หมิงโม่เดินอย่างสง่าผ่าเผยไปที่ยังเคาน์เตอร์อ่างล้างมือใกล้เคียงและเปิดน้ำ

ล้างมือ

ล้างราวกับว่า กลัวจะมีสิ่งสกปรกติดมาจากการที่สัมผัสร่างกาย เธอไปครู่นี้

ระดับความสะอาดของเขาอยู่ขั้นไหนกัน

ถึงทำกับผู้หญิงแบบนี้ได้

หลังจากล้างมือเสร็จ เขาส่องกระจก แล้วจัดเสื้อผ้าอย่างช้าๆ ท่าทางเปลี่ยนไปราวกับคนละคน

เมื่อจัดเสื้อผ้าเสร็จ

เขาก็ไม่ได้หยุดดูที่ก้ฮอนอีก และทำท่าจะเดินจากไป

ช่วงเวลาที่เขาดึงลูกบิดประตู

“เสื้อ …..”กู้ฮอนพูดขึ้น

เขามองไปที่ชุดสูทสีขาวยับยู่ยี่นั้นและพูดอย่างเย้ยหยัน”ของสกปรกอย่างนั้น ผมไม่ต้องการ!”

จากนั้นเขาก็เดินจากไป……

กู้ฮอนชะงักค้างไปครู่หนึ่ง

ถึงค่อยเข้าใจถ้อยคำที่แฝงความดูแคลนในคำพูดของเขา

จริงๆแล้ว เธอแค่อยากบอกว่า ถ้าทำความสะอาดเสื้อผ้าเสร็จเธอ จะคืนให้เขาในภายหลัง

เธอยิ้มด้วยความขมขื่น คืนนี้ คงเป็นเพราะเธอทำตัวเองทั้งนั้น

เผลอเล่นกับคนที่ไม่ควรเล่นด้วย

ต่อสู้ฝืนทนกับร่างกายที่อ่อนแอ ใช้เสื้อคลุมสูทราคาแพงที่เขา

ทิ้งไว้พันแน่นรอบร่างกายบอบบางของตัวเอง

ทันทีที่เธอกระโดดลงจากเคาน์เตอร์อ่างล้างมือ ดวงตาของเธอ

ก็มืดมิด
จนไม่สามารถต้านทานได้ และหมดสติอยู่ที่พื้น……..

ในคืนที่มืดมนที่สุด

โรงแรมแมนดาริน

เสียงลิฟต์พิเศษ ‘ดิ้ง’ เปิดขึ้นที่ชั้นบนสุดของโรงแรม

เป่หมิงโม่รีบก้าวออกจากลิฟต์อย่างรวดเร็ว

หลังจากงานเลี้ยงนั้น ร่องรอยของความเหนื่อยล้าและมึนเมา ถูกเปิดเผยบนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา

แต่เขาเก็บซ่อนมันได้ดีมาก

ผู้ติดตามด้านหลังชายผู้นั้น เป็นผู้ที่ให้ความนับถือและกล้าหาญ

“นายใหญ่ครับ งานเลี้ยงวันนี้ มีหลายบริษัทเสนอแบบร่างแปลน มาที่ผม บอกว่าหวังว่านายจะตรวจดูด้วยตัวเอง…….

ฉิงฮัวซ่อนแบบแปลนในกระเป๋าและมองที่ เป่หมิงโม่อย่าง ระมัดระวัง
ใครจะรู้ว่าเขาไม่ได้ยกเปลือกตาขึ้นด้วยซ้ำ

ฉิงฮัวรีบโค้งคำนับ “ขอโทษครับนาย ผมรู้ว่าทำผิดอะไรไป โครงการ ‘หญิง’ สำคัญสําหรับนายมาก…….”

ในเมื่อรู้แล้ว ทำไมถึงยังเกิดขึ้น”

เสียงของเป่หมิงโม่พูดออกมาอย่างเกียจคร้าน

คำพูดของฉิงฮัวถูกขัดจังหวะอย่างเยือกเย็น

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มีหลายบริษัทกำลังต่อสู้แย่งชิงกับฝ่าย ตรงข้ามเพื่อจะได้โครงการ ‘หญิง’ ดูเหมือนว่านายท่านจะไม่ ค่อยพอใจเท่าไหร่.……………..

ฉิงฮัวปฏิเสธไม่ได้ว่า บริษัทที่ให้แบบร่างแปลนแก่เขานั้น ถูกสั่ง โดยนายท่าน

“เขาไม่พอใจมันก็เรื่องของเขา!

เป้หมิงโม่ตะคอกไปและเดินไปทางด้านในสุดของทางเดิน โรงแรม

ฉิงฮัวเก็บซ่อนแบบแปลนเอาไว้ สุดท้ายก็ไม่กล้าเอามันขึ้นมา

เดินตามอยู่ข้างหลังนายใหญ่ โดยไม่กล้าทำอะไร

และขี้ขลาด พูดว่า

“นายใหญ่ครับ งานเลี้ยงคืนนี้นายจะไม่กลับไปแล้วเหรอครับ? นายท่านบอกว่าคุณเป่ยจะมา และเชิญให้นายใหญ่กลับไป.………….

ฝีเท้าหยุดกะทันหัน

อากาศหนาวเย็นขึ้นมา

เห็นได้ชัดว่าประโยคของนายท่าน ทำให้ใครบางคนโกรธขึ้นมา

ดวงตาที่เยือกเย็นของเป่หมิงไม่เหมือนถูกไฟไหม้ทรมาน

“นี่เป็นครั้งที่สามที่นายพูดเรื่องนี้! ฉิงฮัวนายเป็นลูกน้องของฉัน หรือว่าสุนัขที่คอยวิ่งตามเขา

คิ้วหนาขมวดเข้าด้วยกันอย่างไม่พอใจ
แต่ไม่นานก็หายไปและกลับมาเย็นชาเหมือนเช่นเคย

ความหมายของเขาก็คือไม่ต้องการได้ยินอีกเป็นครั้งที่สี่

ฉิงฮัวโค้งตัวลงด้วยความลำบากใจ ดูเหมือนว่านายใหญ่คงจะไม่ ได้กลับไปในคืนนี้แล้ว

“ขอโทษครับนาย ผมพูดมากเกินไป

ด้วยความที่อยู่กับเป้หมิงโม่มาหลายปี ฉิงฮัวล้วนเข้าใจว่านิสัย เขาเป็นอย่างไร

ทันทีที่นึกถึงว่าจะโดนนายท่านตำหนิ ฉิงฮัวก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา ดวงตาคมนั้น ก้มลงมองดูสีหน้าลำบากใจของฉิงฮัว เป่หมิงโม่ก้าวไปข้างหน้าอีกครั้ง จนกระทั่งเดินไปถึงหน้าประตูห้องชุด ถึงเอ่ยปากพูด:

“ถ้าเขามาซื้ออีก ก็พูดไปว่างานเลี้ยงวันนี้ ฉันเมาก็แล้วกัน”
เมื่อฉิงฮัวได้ยิน เขาก็รีบยึดตัวตรง ในที่สุดก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้น บนใบหน้าของเขา

โดยไม่คาดคิดว่านายใหญ่จะช่วยเขา

“นายครับ!” ฉิงฮัว รีบหยิบคีย์การ์ดห้องออกมา “ผมเปิดประตูให้

ครับ”

คลิก~

ประตูไม้หนาแกะสลักเปิดขึ้นโดยอัตโนมัติ

ร่างใหญ่ของเป่หมิงโม่เดินเข้าไปในห้อง

ฉิงฮัวยืนอยู่ที่ประตู ส่งเสียงแหลมและสั่นไหว

“คือ นายครับ…… เฉิงเฉิงให้ผมเตือนนายว่า เดือนนี้เขาสำเร็จ การศึกษาระดับประถมศึกษาปีที่หกแล้ว………ดังนั้นนายควรปล่อย สัตว์เลี้ยงของนายน้อยออกมา เพราะนายขังมันมาหนึ่งเดือน แล้ว……

เพิ่งจะอายุห้าขวบ ถ้าเป็นเด็กคนอื่นคงยังไม่ได้เข้าโรงเรียน ประถมด้วยซ้ำ
เฉิงเฉิง ก็จบการศึกษาระดับประถมแล้ว

ความฉลาดนี้คงเป็นมรดกสืบทอดมาจากสายเลือดของตระกูล เป่หมิง

ฉิงฮัวทำความเคารพอย่างสุดซึ้ง

คิ้วเป่หมิงโม่ยกสูงขึ้นเล็กน้อย

มองไปที่ฉิงฮัว

มุมริมฝีปากพูดขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อ: “งั้นเหรอ! เด็กนั้นคงเริ่มรู้ วิธีบีบบังคับฉันแล้ว?”

“เออ เฉิงเฉิงไม่กล้าทำอย่างนั้นแน่นอนครับ เพียงแค่ครบ กำหนดเวลาหนึ่งเดือนแล้ว เลยอยากเตือนนายเท่านั้น……….

ฉิงฮัวรู้สึกว่าลิ้นของตัวเองพันกัน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ