ตอนที่16 ชีวิตของคุณชายน้อย

ตอนที่ 16 ชีวิตของคุณชายน้อย

ปัญหาก็คือ หยางหยางจำไม่ได้ สักนิดว่าตัวเองเคยถ่ายรูปแบบนี้มาก่อน

เจียงฮุ่ยซินเห็นใบหน้าเขาที่ตกตะลึงกับรูปถ่ายบนกำแพง

ก็อดถามด้วยความห่วงไม่ได้ เฉิงเฉิง หลานคนดีของย่า เป็น อะไรไปจ้ะ”

หยางหยางมองเจียงฮุ่ยซินครู่หนึ่ง

เขากลืนน้ำลายลงคอ แล้วชี้ไปที่รูป และเอ่ยปากขึ้น นั่น

เพราะเป็นน้ำเสียงของเด็กน้อย จึงแทบไม่ต่างอะไรกับเสียง ของเฉิงเฉิงเลย

เจียงฮุ่ยซินพอเห็นหลานชายเริ่มพูด ก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมา

เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน หลานย่า หลานอยากไปตีกอล์ฟใช่ไหม ให้ลุงสามพาหลานไปเล่นไหมจ๊ะ” พอหยางหยางได้ยินคำว่าไป เล่นเท่านั้น ดวงตาก็ประกายแสงเหมือนกับไข่มุก
เหมือนแมวที่มองเห็นปลาเหมือนหมาที่มองเห็นกระดูกดีใจ อย่างกับอุลตราแมนมองเห็นสัตว์ประหลาด

ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงเช้านี้ในที่สุดรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้น มันเป็นรอย ยิ้มแรกในตระกูลเป่หมิง

รอยยิ้มนั้น เป็นรอยยิ้มกว้างมาก

จนเห็นฟันขาวที่เรียงเป็นระเบียบอยู่ในปาก

ดวงตาที่โค้งเป็นเส้นสวยงามเป็นรอยยิ้มที่สวยมากจนเหมือนจะ

ทำให้บ้านเมืองล่มสลายได้

แต่ทว่า รอยยิ้มนี้——

ทำให้เจียงฮุ่ยซินรู้สึกแปลกใจอย่างมาก

หลานชายคนดีของเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่เขายิ้มให้กับเธอ

เป็นครั้งแรกจริงๆ

จนเธอเคยคิดว่าเป็นเด็กที่ยิ้มไม่เป็นเสียอีก แต่ตอนนี้เขากำลัง ส่งรอยยิ้มที่สดใสให้กับเธอ มันสดใสจนแทบจะทำให้ตาเธอบอด เลยทีเดียว
เธอรีบดึงไหล่น้อยๆของหลานชายเข้ามา แล้วสวมกอดเขาไว้ แน่นคิ้วขมวดเป็นกังวล “เฉิงเฉิง หลานห้ามทำให้ย่าใจหายอีกนะ แม่รู้ว่าเมื่อวานหลานคงน้อยใจ แต่ว่าไม่ต้องกลัวนะ เบลล่าไม่เป็น อะไร มันยังมีชีวิตอยู่ดี ย่าสัญญา ตราบใดที่ย่าอยู่ จะไม่มีใครกล้า ทำอะไรเบลล่า” โอ้ หลานของเธอเป็นเด็กดีนี่นาตั้งแต่เด็กเขา ก็ได้รับการอบรมสั่งสอนแบบตระกูลผู้ดีตอนเด็กเขาทำตัวเป็นชา เหมือนกับพ่อของเขาไม่มีผิดถึงแม้เฉิงเฉิงจะดูเป็นเด็กที่โตกว่า วัย

แล้วทำไมครั้งนี้ถึงหัวเราะได้น่ารักน่าเอ็นดูไม่มีพิษไม่มีภัยได้ ขนาดนี้เฉิงเฉิง……..ไม่ตกใจจนสมองกลับไปแล้วหรอกนะ

หยางหยางถูกเจียงฮุ่ยซินกอดจนแน่น

อืม คุณย่าคนนี้แรงเยอะเสียจริง

ปกติเขามักจะทำหน้าบึ้งงอนแล้วเป็นคนมุดเข้าไปอยู่ในอ้อม แขนของแม่กับยาย

จู่ๆกลับมาถูกคุณย่าคนนี้กอด เลยรู้สึกแปลกๆนิดหน่อยแต่ว่า ก็ รู้สึกดีนะและตอนที่หยางหยางถูกกอดแน่นจนเกือบจะหายใจไม่ ออกนั้น——

“โฮ่งๆ โฮ่งๆ
จู่ๆนอกประตูก็มีเสียงหมาเห่าอย่างเศร้าๆดังขึ้น

แม่บ้านวังจูงเบลล่าและยืนอยู่หน้าประตูอย่างระวัง

พอเห็นเจียงฮุ่ยซินกับหยางหยาง ก็รีบทักทายอย่างร้อนรน “อรุณสวัสดิ์ครับนายหญิง อรุณสวัสดิ์ครับนายน้อย”เจียงฮุ่ยซิน ได้ยินจึงคลายอ้อมกอด หยางหยางสูดหายใจเฮือกใหญ่ และ รู้สึกสบายขึ้นมาก”โฮ่งๆ

เบลล่าที่ยืนอยู่หน้าประตูทำท่าคึกคักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ปกติมันจะไม่ค่อยเห่า พอเห็นหยางหยางมันก็เริ่มเห่าอย่างดุร้าย ขึ้น

ผิวที่ยับย่น หน้าย่นที่ดูดุร้ายของมัน

ทำให้หยางหยางตกใจจนมุดตัวกลับเข้าไปในอ้อมกอดคุณย่าอีก ครั้ง

“คุณย่า ผมกลัว…”

ท่าทีของ หยางหยางที่แปลกไป ทำให้เจียงฮุ่ยซินกับแม่บ้านวัง อึ้งไปตามๆกัน เด็กโง่ เห็นเจ้าเบลล่าแล้วไม่ดีใจหรือ

แม่บ้านวังพยักหน้าเห็นด้วย “นายน้อยไม่ต้องกลัวนะครับนายหญิงทราบดีว่าเบลล่าเป็นสัตว์เลี้ยงที่นายน้อยที่สุด กระผมก็ไม่กล้าฆ่ามันหรอกครับ และผมต้องขอให้นายน้อยยก โทษให้ด้วยครับ..……….

ที่แท้มันคือเบลล่านี่เอง

หยางหยางทำปากเหี่ยว และมองสุนัขตัวนั้นอย่างรังเกียจ

เฉิงเฉิงนั่นเป็นคนยังไงกันแน่นะสุนัขพันธุ์ซาเป่ยที่ดูน่าโง่และ น่าเกลียดจนแทบอ้วกขนาดนี้ ไม่คิดเลยว่าจะเป็นสัตว์เลี้ยงแสน รักของเขา

หยางหยางเหลือบตาขึ้นไปมองรูปภาพที่แขวนบนผนังอีกครั้ง

ในใจคิดว่า เอาเถอะ นายชื่อเฉิงเฉิง ถึงแม้นายจะดูหล่อเกินไป สักหน่อย

แน่นอนถ้าเทียบกันแล้วฉันหล่อน้อยกว่านิดเดียว แต่รสนิยม ของนายมันแย่มาก…เบลล่า ? ตั้งชื่อให้สุนัขโง่ๆแบบนี้หรือ เห้อ……

ไม่เป็นการดูถูกชื่อเบลล่าไปหน่อยหรือเบลล่าที่เหมือนจะอ่าน ความคิดของหยางหยางออก
“โฮ่งๆ” มันเห่าใส่เขาอีกแล้ว เหมือนต้องการประท้วงอะไรบาง อย่าง

หยางหยางออกมาจากอ้อมกอดของเสียงอยชิน แล้วส่งสายตา ดุไปให้เบลล่าหนึ่งที

หยางหยางถูกเลี้ยงมาแบบอเมริกัน ไม่เคยเจอสุนัขที่ดุร้ายแบบ นี้มาก่อน แต่กลับต้องมาเจอกับสุนัขน่าเกลียดนี้เป็นครั้งแรก หรือ

ที่เขาตกใจกลัว เพราะหน้าตาแสนจะน่าเกลียดของเบลล่า ไม่ใช่เพราะความดุของมัน

เขาขยับมุมปาก แล้วความคิดชั่วร้ายก็ผ่านเข้ามาในหัว

หยางหยางทำสายตาบริสุทธิ์และน่าสงสาร มองไปที่เจียงฮุ่ย

ซิน

“คุณย่า ผมเปลี่ยนชื่อให้เบลล่าดีไหมครับ

สายตาแบบนี้ ทำให้เจียงฮุยซินรู้สึกสุขใจอย่างมากหลานคนดี ในที่สุดก็มาอ้อนเธอแล้วอ้อนซะน่ารักน่าเอ็นดูเชียว

“ได้ๆๆ ขอแค่เฉิงเฉิงมีความสุข หลานอยากเปลี่ยนเป็นอะไรย่อมได้ทั้งนั้น”

แม่บ้านวังเห็นอย่างนี้ ดวงตาแทบจะหลุดออกจากเบ้า

หยางหยางเม้มปาก แล้วหัวเราะออกมาหัวเราะอย่างไร้เดียงสา “จากนี้จะเรียกเบลล่าว่าเชี่ยละกันนะ

“เชีย ? ”

เจียงฮุ่ยซินไม่ค่อยเข้าใจ

พอเห็นหลายชายยิ้มน่ารัก เธอก็แทบหลง

หยางหยางหัวเราะแล้วพยักหน้า ไม่ใช่เชีย แต่เป็นเซี่ยต่างหาก ล่ะ”

“เชี่ย ? ”

ทำไมต้องชื่อ’เชี่ย’ เจียงฮุ่ยซินไม่เข้าใจหนักกว่าเดิม

แม่บ้านวังครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง สุดท้าย ใบหน้าก็เริ่มซีดมองนาย น้อยเฉิงเฉิงด้วยความรู้สึกไม่อยากเชื่อนายน้อยที่แสนจะสมบูรณ์ แบบคนนั้น ไม่นึกว่าจะพูดคำว่า ‘เชี่ยคำพูดที่หยาบคายแบบนี้ออก มาอา พระเจ้า ถ้าเป็นนายน้อยคนเมื่อวานจริงๆคงจะตื่นเต้นดีใจไปแล้ว”โฮ่งๆๆ

เหมือนเป็นการถูกเหยียดหยามที่สุดในชีวิตเลย เบลล่าร้องขึ้น อย่างฮึกเหิม

ฮือๆๆ มันไม่อยากมีชื่อว่า เซียนี่นาเขาไม่ใช่นายน้อยเฉิงเฉิง ฮือๆ มีใครเข้าใจสิ่งที่มันพูดไหมนะ