ตอนที่13 ศึกการต่อสู้ครั้งใหญ่

ตอนที่13 ศึกการต่อสู้ครั้งใหญ่

ดวงตะวันตกดินคฤหาสน์ตระกูลเป่หมิง

รถสปอร์ตสีเงินรุ่นลิมิเต็ดคันหนึ่ง ค่อยๆขับเข้ามาในประตูบ้าน เป่หมิงพอคนรับใช้มองเห็นรถก็พากันรีบวิ่งมาเข้าแถวเพื่อรอ ต้อนรับ นายน้อยรองกลับมาแล้ว”ร่างสูงโปร่งของเป่หมิงโม่ก้าว ออกมาจากรถแว่นตาสีดำสนิทวางอยู่บนสันจมูกโด่ง

เค้าร่างของใบหน้าคมนั้นก็ยังเย็นชาเหมือนที่ผ่านมา

เสื้อสูทแบบเรียบง่ายแต่ทว่ายังสง่างาม เปิดโชว์บริเวณหน้าอก

เผยให้เห็นมัดกล้ามหน้าอกสุดเซ็กซี่ทำให้สาวรับใช้หลายคนใจ สั่นหวั่นไหวไม่น้อย

เขาส่งกุญแจรถให้คนรับใช้

ขายาวที่กำลังจะก้าวออกไป

ก็ถูกร่างอ้วนใหญ่กระโจนเข้าใส่เกาะบนขาเขาอย่างคุ้นเคยแกว่งหางไปมาไม่หยุด

เสียง “แฮ่ๆ” ดังออกมาจากจมูก

มันอ้าปากกว้าง แล้วแลบลิ้นสีม่วงขนาดใหญ่ออกมา อ้าปาก หอบด้วยความดีใจ

เป๋หมิงโม่ก้มมองแวบหนึ่ง

เขาขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจเล็กน้อย

เพราะเป็นพวกเจ้าเป็นระเบียบ พอเห็นอะไรที่ยับๆเลยมีความ รู้สึกอยากจะเหยียบมันให้ตายซะเลย

“ใครปล่อยไอ้หมาหน้าโง่นี่ออกมา ยังไม่ยอมพาให้ไปพันฉัน อีก”

คนรับใช้เพิ่งจะนึกขึ้นได้

ชายฉกรรจ์สองสามคนรีบเอาออกไป พยายามดึงเจ้าปุกปุยออก จากเท้าของคุณชายรอง

จนปัญญา เจ้าปุกปุยตัวนี้เหมือนกับปลาสเตอร์ก็ไม่ปาน “เอ๋งๆ”

มันเกาะขายาวของเขาไม่ยอมปล่อย
ท่ามกลางความวุ่นวาย ก็มีเสียงของเด็กดังเข้ามา

“อย่ามาแกล้งเบลล่านะ”

คนใช้หยุดทันที รีบกลับเข้าที่ ตัวสั่นเล็กน้อย “นายน้อยเฉิงเฉิง”

เป่หมิงโม่ถอดแว่นกันแดดออก ดวงตาเย็นชาเหลือบมองเด็ก ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเด็กชายสวมชุดลำลองแบรนด์เนมสีขาว มี เหงื่อผดขึ้นบนหน้าผากของเขาเล็กน้อย

เด็กน้อยยกหัวเล็กๆขึ้น แล้วสบตากับเป่หมิงโม่อย่างกล้าหาญ

บนใบหน้าขาวหล่อ ที่เหมือนแกะสลักออกมาจากเป่หมิงโม่ก็ไม่

ปาน

มีทั้งความยโส ไม่เกรงกลัวและเย็นชาในคราวเดียวกัน

เด็กชายขมวดคิ้วของเขาอย่างไม่พอใจ ดวงตาดำจ้องเขม็งไป หาสุนัขที่เพิ่งถูกคนรับใช้รังแก

“ฉันจะพูดอีกครั้งเดียว ปล่อยเบลล่าเดี๋ยวนี้
คนรับใช้มองนายน้อยที่ท่าทางไม่พอใจ และมองไปที่คุณชาย รองแสนเย็นชาด้วยท่าทางลำบากใจ

นี่ สรุปแล้วต้องฟังคำสั่งของใครกันแน่เป้หมิงโม่สายตาเย็น ชา”จะเอามันออกไป หรือจะให้ฆ่ามันตายดีล่ะ” เขาพูดเสียงเรียบ ต่อหน้าเด็กชาย เพลง

เสียงใจสลายของเบลล่า เหมือนมันจะฟังภาษาคนรู้เรื่องซะ หัวที่ดูยับย่นลง

อย่างนั้น มันรีบปล่อยอุ้งเท้าออกจากเป่หมิงโม่ “เจ๋งๆ มันก้ม

มันส่ายก้นอ้วนๆ แล้วกลับไปหาเด็กชายอย่างหมดอาลัยตาย อยากเด็กชายลูบหัวเบลล่าเบาๆ

เหมือนกับว่ากำลังปลอบใจเบลล่า ประหนึ่งว่าไม่ต้องไปเสียใจ กับคนประเภทนี้จากนั้น เด็กชายหมุนตัวจะพาเบลล่าจากไปด้วย ท่าทางเย็นชาและไม่สนใจไยดีเป่หมิงโม่

เป่หมิงโม่มองท่าทางเย็นชาของเด็กชายที่เหมือนกับเขาไม่มีผิด คิ้วก็เริ่มขมวดแน่นขึ้น

“หยุดซะ”สองคำที่แสนจะเย็นชา ทำให้บรรดาขนรับใช้ฟังแล้ว ขนลุกไปตามๆกัน
เด็กชายไม่สนใจและยังคงจูงเบลล่าไปต่อ

“นี่เป็นกิริยาที่ลูกควรทำกับพ่อหรือ หาเป้หมิงซิเฉิง”

เขาค่อยๆเอ่ยชื่อขึ้นทีละตัว เป่หมิงโม่จ้องแผ่นหลังน้อยๆที่ยัง คงไม่ยอมหันกลับ

เฉิงเฉิงหยุดไปชั่วขณะ

เขายังคงหันหลังให้เป่หมิงโม่ แล้วพูดอย่างขอไปที

*ขอต้อนรับพ่อxxxกลับบ้าน

เป่หมิงไม่จ้องตาเขม็ง

ได้ยินเสียงอ่อนจากลูกชาย ความโมโหเมื่อครู่ถึงได้ลดลงบ้าง

“เพื่อสุนัขพันธุ์ชาเป่ยโง่ๆตัวหนึ่ง ถึงกับต้องทำให้พ่อโมโห ขนาดนี้เลยหรือ”

น่าเสียดาย เขาฟังคำที่เฉิงเฉิงแอบพูดเบาๆสามคำไม่ชัด ความ จริงคือ เขาพูดว่ายินดีต้อนรับคุณพ่อหน้าตายกลับบ้าน
พอฟังพ่อพูดถึงเบลล่า เฉิงเฉิงก็รีบหันไปพูดแย้งทันที

“เบลล่าไม่ได้โง่สักหน่อย” เป่หมิงไม่มองเบลล่าที่ก้มหัวอยู่ข้าง เฉิงเฉิง ทั้งสุนัขทั้งคนต่างมองมาพร้อมกัน มองแล้วขัดหูขัดตา เป็นไหนๆ

“ปากของมันก็น่าเกลียด”

“เบลล่าไม่น่าเกลียด มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เกิดแล้ว มันเป็นสุนัข ต่อสู้ตัวแรก” เฉิงเฉิงปกป้องเบลล่า อย่างกับเจ้าชายที่ปกป้อง เจ้าหญิง

“โฮ่งๆ” เบลล่ารู้สึกซาบซึ้งใจจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่

เป่หมิงโม่หรี่ตาเย็นชา จ้องไปที่สุนัขหน้าโง่ตัวนั้น “เพื่อสุนัข ตัวนี้ แกสามารถไม่พูดกับฉันได้เป็นเดือนๆเลยใช่ไหม ได้ แก ยังยืนยันว่าจะอยู่กับมันใช่ไหม แม่บ้านวังเอาสุนัขตัวนี้ไปทำให้ มันตายอย่างสงบซะ

“ตายอย่างสงบ” คนรับใช้ตกใจจนพูดไม่ออก

แม้เบลล่าจะน่าเกลียด และท่าทางก็ดูโง่ไปหน่อย ถ้าบอกว่าเฉิงเฉิงเป็นเจ้าชายน้อย ถ้างั้นเบลล่าก็เป็นเหมือนกับเพื่อนสนิทข้างกายของเจ้าชายน้อยเช่นกัน

ทําไมถึงมองว่ามันขวางหูขวางตาถ้าคุณชายรองกำจัดเบลล่า จริงอยู่ว่าเขาคงจะพอใจมาก

เบลล่าก็เป็นสัตว์เลี้ยงที่คุณชายน้อยรักที่สุด แม่บ้านวังที่อยู่ข้างๆก็ตกใจจนหน้าซีด

“ใครกล้าแตะต้องเบลล่า” เฉิงเฉิงเผชิญหน้ากับสายตาของ เป่หมิงโม่อย่างไม่เกรงกลัวดวงตาดำสนิทและเย็นชาทั้งสองดวง ที่ต่างวัยจ้องกันเขม็งเหมือนกับพ่อของเขาไม่มีผิด

ดวงตาของเป่หมิงโม่ยิ่งดูทมิฬขึ้นเรื่อยๆ

“แม่บ้านวัง——”

คราวนี้ แม่บ้านวังตกใจจนฉี่ราดไปแล้ว