ตอนที่12 จิตใจของคนในคุก

ตอนที่12 จิตใจของคนในคุก

เธอดุลูกไปหนึ่งครั้ง หยางหยางเบะปากยิ้ม แล้วแลบลิ้นเล็กๆ ออกมาอย่างไม่รู้สึกรู้สา ฮอนเหลือบไปเห็นสีหน้าที่ลำบาก

ใจของหยูฟีน

เธอลุกขึ้นจากโซฟา

แล้วโยนเด็กน้อยกลับสู่อ้อมกอดหยูพื้น เหมือนเดิม เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำพลางพูดว่า “แม่ ยังไงก็ให้หนูไปนะ แม่

อยู่บ้านคอยดูหยางหยางเถอะค่ะ”

หยูพื้น มองเด็กดื้อที่อยู่ในอ้อมกอด แล้วถอนหายใจยาว

“ก็ได้ ถ้าได้เรื่องยังไงก็รีบโทรกลับมานะ”***เรือนจำเฉิงหนาน เมืองA

กำแพงสูงจนเกือบถึงท้องฟ้า

เมฆสีดำมืด ลมเย็นโชยพัดผ่าน
เหมือนเป็นสัญญาณว่าฝนกำลังจะตก

ผู้คุมพากู้ฮอนเดินผ่านทางเดินยาวผ่านประตูเหล็กหนาหลาย

บาน

ในที่สุดก็มาถึงห้องเงียบเล็กๆห้องหนึ่ง

“เธอนั่งก่อน อีกสักพักนักโทษจะเข้ามา” ผู้คุมชี้ไปที่เก้าอี้ตรง ข้ามโต๊ะ

กู้ฮอนพยักหน้า แล้วนั่งลง

รู้สึกหนักใจขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

ปลายนิ้วของเธอสั่นเล็กน้อยเอี๊ยด~เสียงประตูเปิด

ประตูเหล็กถูกเปิดออก ผู้คุมอีกคนเดินเข้ามา

ประคองร่างชายแก่ไว้ข้างๆตัว

“เชิงเทียน ลูกสาวของคุณมาเยี่ยมนั่งประ

กู้ฮอนเงยหน้าขึ้นมองพอมองเห็นคนผมยาว ผ้าพันแผลที่พันรอบๆหัว ใบหน้าแก่ชรา โหนกแก้ม รอยช้ำที่มุมปาก บนมือ

บนขา และอีกหลายที่ที่มีผ้าพันแผลพันอยู่

ดวงตาเธอก็ร้อนผ่าว

ห้าปีที่ไม่ได้เจอ ไม่คิดเลยว่าพ่อจะแก่ขึ้นมากขนาดนี้ พ่อ…

ผู้คุมช่วยประคองกู้เชิงเทียน นั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามกู้ฮอน

ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด เหลือบมองฮอน แวบหนึ่ง ก็ปรากฏความรู้สึกไม่พอใจในแววตาของชายแก่

“นังตัวซวย”

เสียงที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง พอเอ่ยปากก็เริ่มด่าอย่าง

รุนแรงทันที

กู้ฮอนหัวใจเต้นรัว

เธอมองลึกเข้าไปในดวงตาของพ่อ

เขาไม่เปลี่ยนไปเลย เวลามองเธอดวงตาก็ยังเต็มไปด้วยความดูถูกและเกลียดชัง เธอไม่พูดโต้อะไร “พอกลับมาก็ หาเรื่องให้ฉัน ดูแผลบนตัวฉันสิ” กู้เชิงเทียน ชี้ด้วยนิ้วอันสั่นเทา ชี้เลือดที่ยังคงเปื้อนอยู่บนใบหน้าตัวเอง “ขอถามหน่อย ทำไมคน พวกนั้นต้องซ้อมฉัน รู้ไหมว่าพวกมันพูดว่าอะไร พวกมันพูดว่า ไป ถามกู้ฮอนลูกสาวคนดีของแกดูสิ”

ใบหน้ากู้ฮอนซีดเผือดทันที”แกไปหาเรื่องเดือดร้อนมาให้ฉัน

อีกแล้วใช่ไหม หา” เชิงเทียน มองหน้าเธอ ใบหน้าเขาเต็มไป ด้วยความโกรธ พอเห็นเธอไม่ตอบโต้ เขาก็ยิ่งโกรธ “ห้าปีก่อน ถ้าไม่ใช่เพราะแก ฉันจะต้องมาอยู่ในคุกนี่ไหม แกมันลูกอกตัญญู หาแต่เรื่องมาให้ฉันได้ทุกวี่ทุกวัน กู้ฮอนเรื่องที่ฉันเสียใจที่สุดใน ชีวิตก็คือ ไม่ควรให้แม่แกคลอดแกออกมา

กู้ฮอนดวงตาเบิกกว้างความรู้สึกเหมือนหัวใจสลาย

อะไรที่ทำให้เธอคิดว่าระยะเวลาที่ห่างกันห้าปี แม้ว่าเวลาจะผ่าน ไปแค่ไหน พ่อก็ยังเอาแต่ระบายความแค้นกับเธอมาตลอด

ทำไมเธอถึงคิดว่า เวลาห้าปีในคุกของพ่อจะไม่ยึดติดกับเรื่องที่ ผ่านมาอีกต่อไป

แต่ทว่า ที่สุดแล้ว ทั้งหมดก็เป็นแค่ความปรารถนาของเธอ เท่านั้นความดูถูกและเกลียดชัง เธอไม่พูดโต้อะไร “พอกลับมาก็ หาเรื่องให้ฉัน ดูแผลบนตัวฉันสิ” กู้เชิงเทียน ชี้ด้วยนิ้วอันสั่นเทา ชี้เลือดที่ยังคงเปื้อนอยู่บนใบหน้าตัวเอง “ขอถามหน่อย ทำไมคน พวกนั้นต้องซ้อมฉัน รู้ไหมว่าพวกมันพูดว่าอะไร พวกมันพูดว่า ไป ถามกู้ฮอนลูกสาวคนดีของแกดูสิ”

ใบหน้ากู้ฮอนซีดเผือดทันที”แกไปหาเรื่องเดือดร้อนมาให้ฉัน

อีกแล้วใช่ไหม หา” เชิงเทียน มองหน้าเธอ ใบหน้าเขาเต็มไป ด้วยความโกรธ พอเห็นเธอไม่ตอบโต้ เขาก็ยิ่งโกรธ “ห้าปีก่อน ถ้าไม่ใช่เพราะแก ฉันจะต้องมาอยู่ในคุกนี่ไหม แกมันลูกอกตัญญู หาแต่เรื่องมาให้ฉันได้ทุกวี่ทุกวัน กู้ฮอนเรื่องที่ฉันเสียใจที่สุดใน ชีวิตก็คือ ไม่ควรให้แม่แกคลอดแกออกมา

กู้ฮอนดวงตาเบิกกว้างความรู้สึกเหมือนหัวใจสลาย

อะไรที่ทำให้เธอคิดว่าระยะเวลาที่ห่างกันห้าปี แม้ว่าเวลาจะผ่าน ไปแค่ไหน พ่อก็ยังเอาแต่ระบายความแค้นกับเธอมาตลอด

ทำไมเธอถึงคิดว่า เวลาห้าปีในคุกของพ่อจะไม่ยึดติดกับเรื่องที่ ผ่านมาอีกต่อไป

แต่ทว่า ที่สุดแล้ว ทั้งหมดก็เป็นแค่ความปรารถนาของเธอ เท่านั้นที่จริงแล้วคุกตารางไม่ได้น่ากลัว

สิ่งที่น่ากลัวคือ จิตใจของคนที่อยู่ในคุกต่างหาก

ในตาของเธอมีแต่ความอ้างว้าง เธอหัวเราะหนึ่งครั้ง

“พ่อทำผิดกฎหมายเอง แค่เพราะหนูไม่ยอมไปเป็นเมียน้อยคน อื่น พ่อกลับโยนทุกอย่างมาให้หนู งั้นทำไมพ่อไม่ให้กู้อันไป บ้างล่ะ เธอก็เป็นลูกสาวพ่อเหมือนกัน หรือว่าหนูไม่ใช่ลูกของพ่อ หรือ” อันมีสามคำนี้ ทำให้ความรู้สึกผิดปรากฏขึ้นในแววตา ของเชิงเทียน “นังลูกเลว แกมีอะไรไปเทียบอะไรกับอันขี อัน ขี่ไม่เคยทำให้ฉันทุกข์ใจแม้แต่นิดเดียว แล้วแกล่ะ มีแต่คอยหา เรื่องให้ฉันอย่างเดียว”

กู้ฮอนยิ้มขึ้นมาทันที ในดวงตาดูโศกเศร้าเธอสูดลมหายใจลึก

ปรับอารมณ์ให้เย็นลง “นั่นสิ ดูเหมือนการมารอบนี้ หนูคงมาผิด เองสินะ” “แกมาผิดจริงๆนั่นแหละ ฉันไม่ได้อยากเห็นหน้าแก อยู่แล้ว ให้แม่แกมา ไปพาแม่แกมาเร็ว ฉันจะถามแม่แกว่าเลี้ยง ลูกมายังไง หาเรื่องให้พ่อแล้วยังสบายอกสบายใจอยู่อีก”กู้เซิง เทียน มองท่าที่เย็นชาของเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะผู้คุมห้ามไว้ เขา คงจะพุ่งเข้าไปตบหน้าเธอจริงๆ “พ่อไม่ต้องไปยุ่งกับแม่เลย นะ”
พอพูดถึงแม่ กู้ฮอนก็แสดงความกังวลออกมา “แม่เพิ่งจะดีขึ้นไม่ นาน ร่างกายแม่รับไม่ไหวหรอก”

กู้เชิงเทียน ยิ้มเย็นชา “แกรู้ก็ดีแล้ว แกรีบออกไปได้แล้ว ฉันไม่ อยากต้องตายในคุกโดยไม่มีใครรู้เพราะคนอย่างแก กู้ฮอนถ้าเชื่อ ฟังแม่แกจริงๆ ก็ไม่ต้องหาเรื่องมาให้ฉันอีก”

คำพูดที่โหดร้ายเหล่านี้ แม้ว่าเธอจะเคยฟังในวัยเด็กมาไม่รู้กี่ ร้อยกี่พันครั้ง

แต่จนถึงวันนี้ ก็ยังเป็นเหมือนมีด ที่คอยทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจ เธอไม่เปลี่ยนกู้ฮอนตั้งใจมองดูเชิงเทียน กำหมัดแน่นจนเล็บ แทบจะฝังเข้าไปในฝ่ามือของเธอ

“พ่อไม่ต้องไปยุ่งกับแม่ เรื่องนี้หนูจัดการเองได้ จากนั้นเธอลุก ขึ้นยืน “พ่อก็รักษาแผลให้หาย วันหลังหนูจะมาเยี่ยมใหม่

พูดจบ เธอยืดหลังขึ้นตรงเดินออกมาจากคุกโดยไม่หันไปมองกู้ เชิงเทียน อีกเลยเธอเดินออกไปอย่างรวดเร็ว……

จนมาถึงประตูเหล็กบานใหญ่หน้าคุก เสียงปิดประตูเหล็กดังขึ้น

เอวที่ยึดตรงเมื่อครู่ ก็ค่อยๆผ่อนคลายลงใบหน้าขาวซีด พิงบนรั้วอย่างหมดแรง

กี่ปีแล้วนะวันที่ถูกพ่อก่นด่า ผ่านมากี่ปีแล้วนะ

ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ที่คอยอยู่กับพ่อมาตลอด

ถ้าไม่ใช่เพราะเลือดของตระกูลกู้ที่ไหลวนอยู่ในตัวเธอเธอเกรง ว่าจะไม่สามารถทนไม่ได้นานถึงขนาดนี้ หยดลงมา……

น้าตาของเธอค่อยๆ

ในจิตใจของเธอ ก็เหมือนกับคุกข้างหลังไม่มีผิด

มีกำแพงสูงถูกสร้างขึ้นอยู่รอบๆเป็นจิตใจที่ถูกกักขังอยู่ในคุก

แต่ทว่าคุกในใจเธอนี้ เป็นคุกที่จะถูกขังไปตลอดชีวิต……