ตอนที่ 15 เด็กยากจนเข้าบ้านเศรษฐี

ตอนที่ 15 เด็กยากจนเข้าบ้านเศรษฐี

ค่าคบอันเงียบสนิทคฤหาสน์ ตระกูลเป่หมิงมีแสงไปสว่างจ้า ไปทั่ว “วันนี้มีใครที่เป็นคนจับสัตว์เลี้ยงของนายน้อยบ้าง นั่ง กเข่าลงบนกรวดในสวนให้หมด

นายหญิงตระกูลเป้หมิง ภรรยาของท่าน นายหญิงเจียงฮุ่ยซิน พูดด้วยเสียงเรียบ ไม่นานก็มีเสียงโอดครวญดังออกมาจากใน ส่วนเรียกได้ว่าเป็นเสียงที่โหดร้ายมาก

ว่ากันว่าคนรับใช้ที่เคยจับเบลล่า จะถูกสั่งให้นั่งคุกเข่าจนกระดูก หัวเข่าแตกเป็นเสี่ยงๆ

แค่คนที่มองเบลล่าดิ้นรนอย่างทรมาน แม้แต่พวกคนรับใช้ที่ ไม่ได้และขนสักเส้นของเบลล่า ก็ไม่มีข้อยกเว้นเช่นกัน ถึง แม้อายุของ เจียงฮุ่ยซินจะเข้าสู่วัยห้าสิบแล้ว แต่มองยังไงก็ ยังดูสวยสง่า และเต็มไปด้วยเสน่ห์นายหญิงครับ…….ขอโทษ ครับ……….ผมมันไม่ได้เรื่อง…..อตอนนั้นเหตุการณ์มันวุ่นวาย มากครับ……. แม่บ้านวังที่ยืนตัวสั่นอยู่ข้างๆ ขาชาไปหมดเจียงฮุ่ย ซินเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “เฉิงเฉิง หลับไปแล้วหรือ

“ใช่ครับ นายหญิง ดูแล้วนายน้อยคงตกใจไม่ใช่น้อย ตอนที่พวก ผมเจอนายน้อย ท่านบอกว่าเจอคนที่บอกว่าตัวเองไม่ใช่พวกค้ามนุษย์ด้วยครับ”

พอแม่บ้านวังนึกถึงเหตุการณ์ในตอนนั้นก็ยังอดที่จะประหลาด ใจไม่ได้ “ผมคิดว่ายังพวกนั้นก็เป็นพวกค้ามนุษย์แน่นอนอยู่แล้ว ไม่งั้นพวกมันจะจับนายน้อยใส่ชุดนักเรียนประถมทำไม ก็คงทำ เพราะอยากตบตาคนอื่น โชคดีที่พระเจ้าคุ้มครองให้นายน้อย ปลอดภัย แต่นายน้อยคงจะตกใจน่าดูครับ”

เจียงฮุยชินสีหน้านิ่ง “ถึงว่าพอเขากลับมาแล้วเห็นฉันถึงได้ อึ้งไปเลย คงจะเป็นเรื่องยากสําหรับเด็กคนนั้นสินะขอโทษครับ นายหญิง กระผมทำความผิดพลาดครั้งใหญ่ และยังทำให้นาย น้อยตกใจกลัวอีก……

ตึก แม่บ้านวังคุกเข่าทั้งสองข้างลงบนพื้น น้ำตาไหลอาบทั้ง ใบหน้า

เจียงฮุ่ยซินกุมขมับด้วยท่าทางสง่า

“โม่ล่ะ”

“คุณชายรองออกไปแล้วครับ” เป็นคนที่มีลูกมีเต้าแล้วแท้ๆ ยัง เที่ยวไปข้างนอกจนค่ำมืดอีก” เจียงฮุยซินขมวดคิ้ว
พอเห็นแม่บ้านวังที่นั่งคุกเข่าอยู่ เธอก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ ได้ลุกขึ้นเถอะ ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของเธอ แต่เพราะไม่ เป็นคนที่ดื้อรั้นเกินไปต่างหาก

แม่บ้านวังซาบซึ้งจนน้ำตาไหลพรากคนตัวสั่นค่อยๆลุกขึ้น “นาย หญิงครับ ก่อนคุณชายรองจะออกไปยังกำชับไว้ว่า ยังไงก็ต้องจัด การกับเบลล่าของนายน้อยให้ได้ครับ……

“เด็กคนนี้นี่มัน…… เจียงฮุยชินขมวดคิ้วจนยุ่ง “ถ้าเบลล่าตาย ไปจริงๆ เขาไม่กลัวหรือว่าเฉิงเฉิงคงไม่ให้อภัยเขาไปตลอดชีวิต แน่”

“ใช่ครับ เพราะฉะนั้นวันนี้ผมเลยยังไม่ได้ทำอะไรเบลล่า ขึ้น อยู่กับการตัดสินใจนายหญิงแล้วนะครับ เจียงฮุ่ยซินถอนหายใจ ยาว เอาเบลล่าไปขังไว้ก่อนแล้วกัน รอให้เฉิงเฉิงตื่นก่อนแล้ว ค่อยพาเบลล่าไปหาเขา ทำเขาดีใจสักหน่อย”

“ครับ นายหญิง”***เช้าวันรุ่งขึ้นแสงแดดอบอุ่นส่องเข้าไปใน หน้าต่างบานใหญ่แสงสว่างสาดเข้ามาภายในห้อง

หยางหยางนอนแผ่อยู่บนเตียงใหญ่หนานุ่ม ตอนที่กำลังหลับ ฝันหวานอยู่นั้น

รู้สึกถึงมือที่อบอุ่น ที่กำลังลูบหน้าผากเขาเบาๆ เขาหลับตา สนิท และพูดพิมพ์โดยไม่รู้ตัว แม่ ผมอยากนอนต่ออีก…… เจียงฮุยซินที่นั่งอยู่ขอบเตียง พอได้ฟังก็มือสั่นเบาๆ

ถอนหายใจ “เฉิงเฉิงคิดถึงแม่หรือ”

น้ำเสียงอ่อนโยนที่แผ่วเบาดังผ่านหูของหยางหยางเฉิงเฉิงสอง คำนี้ทำให้เขาสะดุ้งตื่นทันที

ใช่แล้ว เขาลืมไปได้ยังไง เมื่อวานตอนเย็นถูกคนพวกนั้นพาก ลับมาที่นี่ แล้วเขาก็กลายเป็นนายน้อยเฉิงเฉิงที่พวกนั้นเรียก ไปซะแล้วตาสะลึมสะลือเปิดขึ้น หยางหยางเห็นหญิงสูงอายุที่ หน้าตาสวยมากคนหนึ่งกำลังลูบหัวของเขาอยู่อย่างอ่อนโยน

เมื่อเขามาถึงที่นี่เมื่อวานเธอเป็นหญิงมีอายุคนนั้นที่เข้ามา สวมกอดเขาทันที แล้วพูดว่า “เฉิงเฉิง ทำคุณย่าใจหายหมดเลย ไหม”

เจียงฮุ่ยซินมองเด็กชายตัวน้อยตรงหน้าด้วยความรักที่ยิ่งใหญ่

คิดไม่ถึงเลยว่า ตอนนี้กับเมื่อวานตอนเย็น เด็กคนนี้ยังทำหน้า เหมือนเดิม

ใบหน้างงงวยดูไร้เดียงสา
ตอนนี้ไม่เหมือนแต่ก่อนที่เอาแต่ทำท่าทางเย็นชามาโดยตลอด

เมื่อวานทะเลาะกับโมเบลล่าก็ถูกแย่งไป และเกือบจะถูกพวกค้า มนุษย์ลักตัวไป เจียงฮุ่ยซินคิดว่าเด็กคนนี้คงจะตกใจไม่เบาเลย ทีเดียวถึงขนาดเขาคนที่ไม่เคยเอ่ยปากเรียกแม่ ก็เริ่มนึกถึงแม่ที่ เมื่อก่อนไม่เคยมีตัวตนในสายตาเขาเลย

อย่างไรก็ตาม ลูกคิดถึงแม่เป็นเรื่องธรรมชาติเจียงฮุ่ยซินถอน หายใจอย่างเจ็บปวด แล้วพูดปลอบว่า “เฉิงเฉิงไม่ต้องกลัวนะ หลาน ย่าอยู่นี่แล้ว จะไม่มีใครมารังแกหลานได้อีก

หยางหยางเบิกตากว้าง แล้วกวาดตามองบรรดาของตกแต่งสุด หรูหราภายในห้อง

เมื่อวานเย็นถูกพวกคนรับใช้ลากไปอาบน้ำอาบอยู่นานสองนาน

พอหัวได้สัมผัสกับเตียงใหญ่หนานุ่มเท่านั้น เขาก็ผล็อยหลับไป

ทันที

ยังไม่ทันได้สำรวจห้องนอนที่ทั้งใหญ่และสวยห้องนี้เลยว้าว
ห้องนี้ทั้งใหญ่และสวยมากจริงๆเอ๊ะ ใช่สิ เขาเพิ่งอายุห้าขวบ เขาเขกหัวตัวเองและไม่รู้จะหาคำไหนมาบรรยายแล้ว

ของที่นี่ทั้งหมด เต็มไปด้วยความรู้สึกที่แปลกใหม่สำหรับเขา

โดยเฉพาะ เมื่อเขาเห็นกรอบรูปขนาดใหญ่แขวนบนผนังของ ห้องนอน——หยางหยางตกใจจนตาค้าง

ในรูป มีเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ผมสีดำเงาที่ถูกหวีจัดแต่งทรงอย่างดี สวมชุดสูทที่เป็นสีขาวสะอาดมากๆ รอบคอมีผ้าสีดำผูกอยู่ (กลับ จีนมาได้ครึ่งปีแล้ว แต่ภาษาจีนของหยางหยางก็ยังไม่ค่อยดี ยังเรียกเนกไทว่าผ้าผูกคออยู่)เหมือนคุณชายในตระกูลร่ำรวย ไม่มีผิด

เด็กชายคนนั้นถือไม้กอล์ฟยาวอยู่ในมือ ทำท่าจ้างแขนขึ้นสูง มันคือท่าการตีกอล์ฟในสนามกอล์ฟนั่นเอง

เด็กอายุน้อย แต่ท่าทางการยืนหรือยกมือก็เผยให้เห็นได้ว่าดูมี อำนาจและดูสง่าอยู่ไม่น้อย

ช่างเถอะ เรื่องพวกนี้ไม่ได้ทำให้หยางหยางประหลาดใจสัก เท่าไร
แต่ที่น่าแปลกใจก็คือ ใบหน้าของเด็กชายในรูป มันเหมือนกับ ใบหน้าของเขาไม่มีผิด