บทที่ 7

เจย์ฉุด โรส ให้ลุกขึ้น แล้ว โยน เธอลงไปใต้โต๊ะ เขาดึง ไทด์สีน้ำเงิน ของเขาออกแล้ว ใช้มันมัดแขนของเธอไว้ กับขาโต๊ะ

จากนั้นเขาก็คว้าผ้าขี้ริ้วบนโต๊ะขึ้นมา และใช้มันอุดปาก ของโรส

สิ่งที่โรสพอจะทำได้คือการใช้สองเท้า ของเธอ ถีบเจย์ อย่างต่อเนื่อง

โชคไม่ดีเท่าไหร่ การดิ้นรนของเธอ ไม่ค่อยมีประโยชน์ นัก จากความแตกต่างด้านความแข็งแรงของทั้งสองที่ มากเกินไป

ด้วย ความ ที่เหยื่อ ของเขาถูกพันธนาการ ไว้แล้ว เจย์ แสยะยิ้มขึ้น “โรส เธอควรจะซื่อสัตย์กับฉันนะ” เขาเตะ เข้าทขาสั้น ๆ ที่สั่นระริกของเธออย่างป่าเถื่อน

หลังจากสะใจจนพอหอมปากหอมคอแล้ว เขาจึงหยิบ โทรศัพท์ออกมาอย่างสบายใจแล้วโทรหาเจ้าหนุ่มน้อย

ของเขา

โรสถูกทิ้งไว้พร้อมกับผมเผ้าที่กระเซอะกระเซิง ชุดที่ฉีก ขาด และท่อนขาที่เคยขาวเนียน ก็ถูกแทนที่ ด้วยรอย ฟกช้า 1

เธอจ้องมองไปที่เจย์ด้วยความไม่พอใจ และส่งเสียงครวญคราง แสน อู้อี้ จากปากที่ถูกอุดไว้ของเธอ ยังไง ก็ตาม เธอไม่ได้ร้องไห้หรืออะไรทํานองนั้นเลย

เสียง โหยหวน ที่ฟังไม่รู้เรื่องของเธอ ความจริงแล้วมัน คือสารพัดคําด่าที่มอบให้เจย์ อย่างการสาปแช่งให้เขา ถูกรถชนตอนอยู่ที่ถนน หรือถูกคลื่นสึนามิกลืนหายไป เมื่อเขาอยู่ที่ทะเล และแม้แต่ แช่งให้เครื่องบินที่เขานั่ง ถูกพายุทอร์นาโดดูดเข้าไป 1

ทันใดนั้น เสียงเล็กๆและสุขุมของเด็กก็ดังสะท้อนออกม าจากโทรศัพท์ของเจย์

“คุณพ่อ!”

โรสพลันเงียบลงทันที

ดวงตา แดง ก๋าของเธอจ้องเขม็งไปที่โทรศัพท์ ของเจย์

เจย์ แสดง การดูถูก ผ่าน ท่าทาง ของเขาใส่โรส ปกเสื้อ ของเขาห้อยลงมาหลังจากที่เขาถอดไทด์ออกไป เผยให้ เห็นช่วงลําคออันแสนเซ็กซี่ของเขา

จริงๆแล้วโรสจ้องไปที่โทรศัพท์มือถือ แต่ในสายตาของ เจย์ มันดูเหมือนว่าโรสจ้องที่แผงอกของเขาแทน

เจย์พลันนึกไปถึงคืนนั้นเมื่อห้าทีก่อน

ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวพร้อมกับมองไปที่เธออย่างเย็น

ชา

“ถ้าไม่มีเรื่องสำคัญ อย่ารบกวนพ่อ พ่อกำลังยุ่ง” เจน สันตอบอย่างไม่แยแสหลังจากที่เจย์เงียบไปนานในขณะที่เจนสันกำลังจะวางสาย เจย์ ผู้ซึ่งรู้จักลูกชาย ของเขาเป็นอย่างดีก็กล่าวด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ “งั้นลูก ก็ทําอาหารกลางวันเองแล้วกันวันนี้ ”

“ไม่เอา!”

หลังจากคำพูดสุดท้าย เสียงปั๊บจากโทรศัพท์ ก็ดังขึ้น ก่อนจะเงียบลง

ใบหน้าอันหล่อเหลาของเจย์ก็พลันดำมืดลงยิ่งกว่าท่าน เปาบุ้นจิ้นเสียอีก

ในโลกใบนี้ มีเพียงเจนสันเท่านั้นที่กล้าวางสายใส่เจย์ อ าเรส ด้วยความสัตย์จริง แม้แต่เจย์เองก็ยังไม่รู้จะรับมือ เด็กคนนี้ยังไงเหมือนกัน

เจย์ถอนหายใจเบาพอ ๆ กับเสียงนาฬิกาบนกำแพงที่ส่ง เสียงร้องบอกชั่วโมงใหม่

ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่า ชนชั้น สูงที่มากอัตตา อย่าง เจย์ อาเรส จะถูกบังคับให้กลับบ้านอย่างตรงเวลาเพื่อท ำอาหารให้ลูกชายของเขา ในความเป็นจริง เรื่องแบบนี้ เกิดขึ้นมาตลอดระยะเวลาห้าปีด้วยซ้ำ

เจนสัน ค่อนข้างเรื่องมากและไม่ยินยอม ให้สตรีคนใด เข้ามาในคฤหาสน์ ของพวกเขาเลย เป็นที่รู้กันดีว่าเขา ได้รับสืบทอดนิสัยจอมบงการมาจากผู้เป็นพ่อ

ที่น่าแปลกไปกว่านั้นคือ เจนสันไม่เคยแตะอาหารของ

ใครเลยนอกจากของพ่อเขาเหตุผลของเขาก็ง่าย ๆ ก็คืออาหารของคนอื่นมันไม่ อร่อย

หากมีใครถามเขาว่า อาหารของพวกเขาขาดอะไรไป เจย์จะกรอกตามองบนแล้วกล่าวว่า “รสชาติของความ รักจากคุณพ่อของผม

ในทุก ๆ วัน เจย์ต้องรีบกลับบ้านก่อนถึงเวลาเที่ยงหนึ่ง ชั่วโมง หากมีเหตุเฉพาะกิจต้องเดินทาง เขาจะทําอาหาร สําหรับลูกชายของเขาเผื่อไว้ล่วงหน้า แล้วแช่พวกมันใน ตู้เย็น

เขาเคยคิดว่าการสอนเจนสันทำอาหารจะสามารถ แก้ ปัญหาเรื่องนี้ได้ เจนสันมีพรสวรรค์โดยธรรมชาติจากไอ คิวที่น่าทึ่งอยู่แล้ว แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไร้ความสามารถ ด้านการทำอาหารแบบกู่ไม่กลับ

เจย์เคยสอนการทำอาหารให้ลูกชายของเขานับครั้งไม่ ถ้วน แต่อาหารของเจนสันมักจบลงด้วยการกินไม่ได้ทุก ครั้งไป

สุดท้าย หลังจากการปะทะคารมณ์อย่างรุนแรงระหว่าง สองพ่อลูก เจนสันต้องยอมประนีประนอม แบบไม่ค่อย พอใจและยินยอมให้ปู่ย่าของเขาทำอาหารให้ 1

การดูแลบุตรชายที่ทั้งจองหอง ทั้งไม่ปกติ อย่างน้อยๆ สภาพของเจย์ก็ดูไม่จืดเท่าไหร่

เมื่อเขามองดูหญิงสาวที่ถูกมัดไว้กับโต๊ะ ความโกรธก็ เริ่มจะปะทุขึ้นมาอีกครั้งถ้ามันไม่ใช่เพราะผู้หญิงเฮงซวยคนนี้ ชีวิตเขาคงไม่ต้อง มาพบเจอความยากลำบากแบบนี้

เจย์รู้ดีว่าเขาไม่ใช่พ่อพระ —เขาต้องพบเจอและจัดการ เรื่องน่ารำคาญเล็กน้อยในชีวิตอยู่แล้ว

“โรส” เขาขยับเข้าไปไม่กี่ก้าวแล้วนั่งยอง ๆ ข้าง ๆ เธอ โรสจำแววตามุ่งร้ายอันชัดเจนนั่นได้ดี ทั่วทั้งร่างของเธอ

พลันสั่นเทิ้ม

เจย์ดึงผ้าที่อุดปากเธอไว้ออก แล้วกล่าว ด้วยความชั่ว ร้าย “เธอโชคดี อีกสักพักฉันต้องออกไปข้างนอก เธอ ควรภาวนา ขอให้สุดที่รักตัวน้อยของเธอมาช่วยเร็ว ๆ เพราะถ้าหากฉันกลับมาแล้ว ยังเห็นหน้าเธออยู่ เธอก็ เตรียม ตัว เจอกับความตายอันน่าสยดสยอง ได้เลย 1

“ไอ้ระ→” โรสที่กำลังจะตะโกนด่ากลับถูกเจย์อุดปาก ด้วยผ้าขี้ริ้วอีกครั้ง 1

เขาลุกขึ้น หยิบกุญแจรถบนโต๊ะที่ทำจากไม้ลูกแพร์ ก่อนจะจากไป

โรสได้ยินเสียงเจย์สั่งกำชับบรรดาบอดี้การ์ดของเขาที่ อีกฝั่งของประตู “พวกนายไปได้แล้ว ไม่มีใครเปิดประตู ที่ใช้ระบบสแกนนิ้วได้อยู่แล้ว ยังไงก็แล้วแต่ พวกนาย สามารถลงไปข้างล่างได้ 1

“ครับ คุณอาเรส”

ล็อคแบบสแกนนิ้ว?โรสหยุดนิ่งไปพักนึงหลังจากผุดค่าถามขึ้นในหัว 1

ลายนิ้วมือของแฝดจะเหมือนกันรึเปล่านะ? ถ้ายีนของ พวกเขายังเหมือน กัน บางทีลายนิ้วมือก็อาจจะเหมือน กันด้วยใช่ไหม?

ณ ทางเข้าของโรงพยาบาลแกรนด์เอเชีย 1

ร่างจิ๋วกำลังไถสกู๊ตเตอร์โดดลงจากแท็กซี่ไร้คนขับแล้ว วิ่งเข้าไปในโรงพยาบาล

เมื่อหนุ่มน้อยเข้าไปในหอผู้ป่วยนอกของโรงพยาบาล เขาก็ยกสมาร์ทวอทช์สีน้ำเงิน ของเขาขึ้นมา หลังจาก การกดปุ่มสองสามครั้ง เด็กชายเปิดระบบติดตามสถาน ที่ขึ้น

เมื่อเขาเห็นว่าจุดที่ระบุไว้อยู่ไม่ไกล หนุ่มน้อยพลันกลืน น้าลายดังเอี๊อกด้วยความโล่งใจ

ยังไงก็ตาม เขาเผลอไปเลียหน้ากากอนามัยที่ใหญ่เกินไ ปบนหน้าของเขา ตาของเขาหยีลงอย่าง รวดเร็ว ด้วย ความขยะแขยง

เขาเดินไปตามพิกัดที่อยู่ในสมาร์ทวอทช์ ผ่านทางเดินผู้ ป่วยนอกไป ในที่สุดเขาก็พบเข้ากับทางเข้าแสนหรูหรา ที่ทำจากหินอ่อนของตึกสูงอันโอ่อ่า

เด็กชายรู้สึกว่าตัวได้ก้าวเข้ามาในโรงพยาบาลที่หรูที่สุด เท่าที่เขาเคยเห็นมาเลยทีเดียว เจ้าของ โรงพยาบาล นี้ ต้องเป็นคนรวยอย่างแน่นอน และใครก็ตามที่เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลนี้ต้องเป็นคนมีฐานะเช่นกัน

‘งั้นใครลักพาตัวคุณแม่ไปกัน?’

‘โจรลักพาตัวที่รวยงั้นเหรอ?

‘เป็นใครกันแน่นะ?

เมื่อหนุ่มน้อยเดินผ่านประตูหมุน เขาก็ไถสกู๊ตเตอร์และ รีบไปที่ลิฟต์

ถัดจากลิฟต์คือแผนที่ ที่ถูกทาด้วยสีทองและคู่มือ ราย ละเอียด น

ตามที่คู่มือบอก ตั้งแต่ชั้นแรกไปจนถึงชั้นที่ห้าคือวอร์ดผู้ ป่วย ชั้นหกถึงขั้นที่แปดคือที่ตั้งของแผนกบริการต่าง ๆ และชั้นที่เก้าเป็นชั้นของห้องรับรองระดับวีไอพีสุด ๆ ต่อ จากชั้นเก้าคือแผนกบริการจิปาถะ ส่วนชั้นอื่นๆเหนือชั้น นี้ไปเป็นวอร์ดผู้ป่วยแผนกต่างๆ

“ที่นี่ใหญ่ชะมัด!เราจะหาทางไปต่อยังไงล่ะเนี่ย ?” หนุ่ม น้อย โอดครวญ พร้อม กับ ดูแผนที่ ให้ละเอียด ขึ้น