บทที่ 5

โรงพยาบาลแกรนด์เอเซีย

เจย์ ไปที่ห้อง มอนิเตอร์ ทันทีที่เขาเข้าไป ในห้อง ชาย หนุ่มคนหนึ่งก็ทำความเคารพเขาแล้วยื่นเอกสาร รายงานให้

“ท่านอาเรส ข้อมูลของคนไข้ได้เข้ามาในระบบของเรา เมื่อยี่สิบนาทีที่แล้ว ทางเราได้ติดเครื่องติดตามตัวแก่คน ที่ส่งข้อมูล ของ เธอ ตามที่ท่านได้สั่งไว้แล้วครับ แต่ผู้ หญิงคนนั้นค่อนข้างแตกต่างจากคนในรูปที่ท่านให้มา มากทีเดียว…”

สายตา ของเจย์จ้องเขม็ง ไปที่หน้าจอ ชายหนุ่มคนนั้น เลื่อนเมาส์ ก่อนที่ภาพของหญิงสาวในชุดแนวพังค์จะ ปรากฏขึ้น

เจย์ ขมวด คิ้ว และพิจารณา หญิง สาวทรงผมเดรดร็อก อย่างตั้งใจ ปากที่ถูกทาไว้ด้วยลิปสติก และการแต่งตา อันโฉบเฉี่ยว เจย์พยายามระงับความรู้สึกไม่สบายใจที่ เขากำลังรู้สึก

“ซูมภาพเข้าไป!” เจย์ตะคอก

ใบหน้าของโรสถูกขยายจากหน้าจอ นั่นทำให้ภาพอันค มชัดของใบหน้าเธอถูกแสดงให้เห็นอย่างชัดเจน

เธอยังดูเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน…เจย์หรี่ตาลง

โรสรอดจากการตามจับตัวอันยอดเยี่ยม ของเขาไปได้ ยังไง?

เขาไม่เข้าใจเลยว่าเธอใช้วิธีไหนในการหลบซ่อน ตัวอย่างมิดชิด ทั้งๆที่ทั้งโลกกำลังตามหาเธออยู่ แต่การ ลงมือครั้งสุดท้ายในการแกล้งตายของเธอ ต้องยอมรับ ว่ามันค่อนข้างฉลาดมาก

เมื่อ เจย์คิดว่าเขาถูกคนธรรมดา แบบ โรส ต้มซะเปื่อย ความ ภาคภูมิใจ ของ เขา ก็แทบจะระเบิด อย่าง รุนแรง

“เกรย์สัน ไปจับเธอแล้วมัดเธอไว้” เจย์แสยะยิ้มอย่าง ชั่วร้าย

“รับทราบครับท่าน” เกรย์สันตอบคําก่อนที่จะออกจาก ห้องไป

โรสกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ ในโถงทางเดิน เธอนั่งรอหมอ ตรวจอย่างใจจดใจจ่อ

หัวของเธอ ลุกเป็นไฟจาก คําอธิบาย ไร้สาระ ของหมอ เรื่องการรับตัวแม่ของเธอ

อย่างแรก มันมีปัญหาเกิดขึ้นกับเครื่องตรวจวัดทางการ แพทย์ ของแม่ ต่อมา จู่ๆก็มีคนไข้เยอะขึ้นแบบกระทัน หัน จนไม่เหลือเตียงคนไข้เลย และนั่นทำให้เธอต้องรอ ข้างนอกเพื่อให้การรักษาแม่ของเธอเป็นไปตามระเบียบและได้ผ ลดี โรส ทำอะไรไม่ได้ นอกจาก รอผลการรักษา อย่าง ใจเย็น

ทันใดนั้น ชายหลายคนที่ใส่แว่น สีชาและสวมชุดดำก็ เข้ามาหาเธอ

โรสรู้สึกได้ทันทีว่ามีอะไรผิดปกติ และกำลังจะเดินหนี เมื่อมีชายในชุดแบบเดียวกันหลายคนมาปิดทางเดินอีก ฝั่งไว้

“คุณผู้หญิง ช่วยกรุณาตามพวกเรามาได้ไหมครับ?” เก รย์สันถอดแว่นกันแดดออกและถามด้วยรอยยิ้มที่สุภาพ

ในที่สุดโรสก็รู้ตัวว่าเธอได้เดินเข้าหากับดักอย่างเต็มใจ ด้วยการมาที่แกรนด์เอเซีย

“คุณเป็นใคร? แล้วทำไมฉันต้องไปกับคุณ?” โรสถาม เธอพยายามทําใจให้สงบ

เกรย์สันตอบค่อนข้างชัดเจน “คุณผู้หญิง อย่าให้พวก เราต้องใช้กำลังเลย คนของเราค่อนข้างหยาบคาย เพียงแค่อุบัติเหตุเล็กน้อย เราก็อาจทำให้กระดูกซี่โครง ของคุณหักได้โดยบังเอิญ

นั่นเป็นอะไรไปไม่ได้อีกนอกจากการข่มขู่อย่างโจ่งแจ้ง

โรสรู้ดีว่าบอดี้การ์ดของเจย์ก็โหดเหี้ยม ไม่ต่างจากเจ้า นายของพวกเขา

ด้วยเหตุนี้ โรสจึงล้มเลิกที่จะต่อต้าน และตามเกรย์สันไปตามทางเดิน

เมื่อพวกเขามาถึงด้านนอกของห้องรับรอง โรสต่อต้านที่ จะเข้าไปในห้อง เกรย์สันจึงกระชากประตูออกแล้วผลัก เธอเข้าไปในห้อง โรสเชเข้ามาสองสามก้าว ก่อนจะมา หยุดอยู่ตรงหน้าของเจย์ อาเรส

เจย์นั่งอยู่บนเก้าอี้โยกสีดำซึ่งดูกลมกลืนกับชุดสูทสีดำ ของเขาอย่างลงตัว ภาพตรงหน้า ทำให้เกิดบรรยากาศ ของความไม่สบายใจและจองหอง 1

เมื่อ โรสเข้ามาในห้อง สายตาของเจย์จดจ้องไปที่หน้า เธอไว้วางตาทันที

“ล้างเครื่องสําอางให้สะอาดที่อ่างล้างหน้า ตรงนั้นซะ” เจย์สั่งเธอด้วยความเด็ดขาด

ความอวดดีที่เกินจะทนของเจย์ได้จุดไฟให้ความโมโหที่ เคยสงบนิ่งอยู่ในตัวโรสลุกโชน

“คุณผู้ชายคะ มันเป็นธรรมชาติของผู้หญิงที่จะต้องการ ดูดีที่สุด คุณรู้อะไรไหมคะ คุณทำตัวไร้เหตุผลและ

หยาบคายมาก” โรสเลือกที่จะทำเป็นไม่รู้เรื่อง 1

เจย์โน้มตัวไปข้างหน้าแล้วกล่าวอย่างรุนแรง “ต้อง ขอโทษด้วย บางทีฉันคงไม่ได้มองว่าเธอสวย

“อะไรแ

“ดอกไม้แต่ละชนิดล้วนแล้วแต่มีความสวยงามของมัน มนุษย์ก็เช่นกัน มันคงช่วยไม่ได้ถ้าคุณเป็นพวกใจแคบ” โรสกล่าว เธอยังคงตั้งมั่น

“ก็ได้ ถ้าเธอไม่ยอมล้างหน้าเธอเอง ฉันจะเรียกคนมา ทำให้เธอเอง” เสียงของเจย์ ช่างนุ่มและละมุน แต่มัน กลับเสียดแทงเข้าไปในกระดูกของโรส

“ไม่จําเป็น!” โรสรีบลุกขึ้น “ฉันทำเองได้”

เธอเดินไปที่อ่างล้างหน้า หมุนก๊อกน้ำ กวักน้ำเย็นๆสาด เข้า ใบหน้า ของเธอเอง เธอเช็ดหน้าของตัวเองก่อนจะ เดินกลับไปหาเจย์

“เสร็จแล้ว”

เจย์มองหน้าที่ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนและขมวดคิ้ว เขาเอื้อม มือ ไปแตะใบหน้า ที่เต็มไปด้วยสีสัน ของเธอ โดยสัญชาตญาณ “นี่มันเครื่องสําอางกันน้ำ?”

แม้ว่าเขาจะจับเมคอัพอันฉูดฉาดพวกนั้นไปแล้ว แต่นิ้ว ของเขาก็ไม่แม้แต่จะเปี้ยนด้วยซ้ำ 1

“ฉันให้เวลาเธอสามนาที ตอนนี้เลย ไปล้างหน้า ไม่งั้น ล่ะก็ ฉันจะให้หนึ่งในคนของฉันมาลอกหนังหน้าของเธอ ออกซะ” เสียงของเขาเย็นเฉียบจนโรสรู้สึกเหมือนตัว เองอยู่ในโลงศพน้ำแข็ง

โรสยังคงยืนกรานปฏิเสธ อย่าง หนักแน่น อยู่บนโซฟา ตรงข้ามเขา “ฉันล้างมันออกไม่ได้” เธอกล่าวอย่างดื้อ

รั้น

“เข้ามา”ด้วยคำสั่งของเขา ประตู ก็เปิดออกพร้อม กับชาย ร่าง กําย่ากลุ่มหนึ่ง พวกเขาเข้ามาและยืนล้อม โรสถึงสอง รอบ

โรสตะลึง เธอเริ่ม ตะกุกตะกัก “ไม่…ฉันหมายถึง…มัน ต้องใช้น้ำยาล้างเครื่องสําอาง…ไม่จําเป็นต้องทําแบบนี้ ก็ได้นี่?”

เจย์ส่งสัญญาณให้คนของเขา จากนั้นชายร่างใหญ่บาง คนก็เข้ามาคว้าตัวเธออย่างรุนแรง หนึ่งในคนพวกนั้น ล็อค คอของ โรส ไว้ และนั่น ทำให้ เธอมีปัญหา กับ การ หายใจอย่างรวดเร็ว

คนที่เหลือนําน้ำยาล้างเครื่องสําอางออกมาแล้วฉีดใส่ หน้าของโรสด้วยอย่างไม่แยแส บางส่วนของมันซึมเข้า ตาของเธอและมันทำให้ตาของเธอแสบ

จากนั้น ชายอีกคนก็นําแปรงสีฟันมาและเริ่มขัดหน้าของ โรสอย่างรุนแรง

จบด้วยชายคนสุดท้ายนำน้ำแร่ขวดหนึ่งออกมาราดใส่

ใบหน้าของโรส

“เราเป็นอารยชนนะ ทำไมพวกเราถึงทำตัวเหมือนพวก มนุษย์ถ้ำกันเล่า?” โรสตะโกนด้วยความเดือดดาล

ด้วยความช่วยเหลือที่หยาบคายและบังคับขู่เข็ญ ใบหน้าที่แท้จริงของโรสค่อยๆปรากฏออกมา

เมื่อใบหน้าของโรสเริ่มดูคุ้นตาขึ้นเรื่อยๆ ท่าทีของเจย์พลันดูเกลียดลงเรื่อยๆ

“โรส ลอยล์!”

เมื่อหน้าที่ของพวกเขาหมดลง กลุ่มชายฉกรรจ์ก็ปล่อย ตัว โรส แล้ว พร้อมใจ กัน ออกจากห้อง อย่าง มีระเบียบ

ในขณะนั้น โรสดูเหมือน หนูจมน้ำ ด้วยใบหน้า ที่เปียก โชก และเสื้อผ้า ที่ชุ่มไปด้วยน้ำ อย่างน้อยที่สุด เธอก็ อายจนแทบมุดแผ่นดิน

“ฉันเป็นโรสแล้วไง? จะกัดฉันงั้นสิ!” โรสเหวี่ยงกำปั้นไ ปทางเจย์อย่างโกรธเกรี้ยว เธอโมโหสุดขีด

ถ้าหากเจย์ไม่หลงเหลือความเห็นใจให้โรสเมื่อห้าปีก่อน ล่ะก็ ตอนนี้เขาคงไม่จําเป็นต้องทำอะไรกับเธออีก

ความหงุดหงิดอันเด่นชัดของโรสยิ่งทำให้รอยยิ้มชั่วร้าย ของเขาฉีกกว้างขึ้น 1

ยัยนี่เคยเป็นแค่หุ่นเชิดที่เชื่อฟังและว่านอนสอนง่าย นิ่ม นวลและจืดชืด

ใครจะไปคิดว่าเธอจะกลายเป็นหม้อใส่น้ำของปลาหมึก เจ้าเล่ห์ไปได้!