บทที่ 6

“กัดเธอ? ฉันไม่มีทางเอาปากของฉันไปใกล้อะไรก็ตาม ที่โสโครกแบบเธอหรอกนะ” เจย์ยักคิ้วอย่างยียวน

เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ หมุน ที่บุด้วยหนังสีดำและเดินเข้า ใกล้โรสทีละก้าวๆ เขาเหยียดตามองโรสด้วยความยะโส จากความสูง185ซม.ของเขา

“เอาล่ะ โรส เธอจะชดใช้สิ่งที่เธอทํากับฉันเมื่อห้าปีก่อน ยังไงดีล่ะ?” เจย์กล่าวอย่างน่าขนลุก

ความทรงจําของคืนนั้นยังคงแจ่มชัดในหัวของโรส ห้าปี ที่แล้ว ด้วยความกล้าหาญบางส่วนที่มาจากฤทธิ์ แอลกอฮอล์ ทำให้เธอ…

เธอวางยาเขา จากนั้นเธอก็…

“ฉ-ฉันจ่ายค่าชดเชย ให้นายไปแล้ว !” โรสพยายาม แบบสุด ๆ ที่จะโน้มน้าวเศรษฐีผู้นี้

กลิ่นอายของความหงุดหงิด เริ่มปรากฏขึ้นบนสีหน้าอัน มืดมนของเจย์

“เอาเป็น ฉันจ่าย คืนให้ เธอ สิบ เท่าเลย แต่เธอต้องไป นอนกับผู้ชาย คนอื่นเป็นไง หึม?” เจย์เอื้อมมือออกไป คว้า แก้มน้อยๆ ของเธอ ความ โกรธของเขาเป็นเหมือน ราชสีห์ที่ยังไม่ถูกปลุก มันพร้อมที่จะเข้าตะครุบเหยื่อได้ ตลอดเวลาโรสสังเกตเห็นประกายสีแดงฉานในตาของเขา ชายคน นี้ดูเหมือน นักล่าที่ทำให้เธอตัวแข็งทื่อด้วยความหวาด กลัว 1

“นายต้องการอะไร?

มือของเจย์เลื่อ ลงไปที่คอเสื้อ ของเธอไปก่อนที่เขาจะ กระชากเดรสที่ทำจากผ้าฝ้ายลินินอย่างแรง เสียงฉีก ขาดของเนื้อผ้าพลันดังออกมา

“โรส จ่าตอนที่เธอฉีกหน้าฉันครั้งก่อนได้ไหม? วันนี้ฉัน จะคืนให้เธอเป็นสองเท่าที่เธอทำกับฉัน” เสียงกระซิบ อันชั่วร้ายของเขาดังขึ้นข้างหูของเธอ “บอกฉันสิ เธอ ชอบผู้ชายแบบไหน? ฉันจะได้แน่ใจว่าเธอจะพอใจ แล้ว ถ้าคนเดียว ยังไม่พอล่ะก็ ฉันจะเพิ่ม ให้เป็น สองเลย 1

โรสรู้สึกว่าทุกอณูในร่างกายของเธอจับตัวเป็นน้ำแข็ง จากความ โกรธอันเย็นยะเยือกของเจย์ ทุก ๆ คำที่เขา เปล่งออกมาล้วนเต็มไปด้วยความยินดีจากการได้ชำระ แค้นและให้ความรู้สึกเหมือนมีดที่เชือดเฉือนผิวหนังของ เธอ

“ฉันอยากให้เธอลิ้มรสว่ามันรู้สึกยังไงเวลาที่ต้องมีเซ็ก ส์กับคนที่เธอเกลียด! โรส เธอกล้าดียังไงมาปั่นหัวฉัน! ฉันจะแสดงให้เธอเห็นว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นกับคนที่กล้า ทําเหมือนฉันเป็นของเล่น!”

โรสถูกเหวี่ยงลงบนโซฟา จากนั้นร่างสูงใหญ่ของเจย์ก็ก ดร่างของเธอไว้ เขาบีบ แก้มของเธอ แล้ว บังคับ ให้เธอมองมาที่เขา

เขาหยิบมีดปอกผลไม้ที่อยู่ข้างๆขึ้นมาถือไว้ด้วยท่าทาง ที่น่ากลัวใกล้ใบหน้าของเธอ

“ฉันไม่อยากเห็นหน้า ของเธอ อีก เพราะมันทำให้ฉัน แทบอยากจะอาเจียน ฉันจะทำลายหน้าของเธอซะ แล้ว โยนเธอเข้าไปในช่อง เธอจะไม่มีทางเห็นแสงเดือนแสง ตะวันอีก”

สายตาชั่วร้าย มองผ่านมาจากใบหน้า ของเขา “ฉันจะ ทำให้เธอรู้สึกสิ้นหวังแบบที่ฉันเคยรู้สึก

ใบมีดค่อยๆกรีดผ่านผิวหนังของเธอทีละน้อยๆ โรสรู้สึก ถึงเจ็บปวดอย่างมากบนใบหน้าของเธอ

โรสจ้องมองเจย์ด้วยความรู้สึกเปล่าเปลี่ยว เธอยิ้มออกม าอย่างขมขื่น “นายเกลียดฉันขนาดนี้เลยสินะ?” เธอ กระซิบ

แค่ท่าทางรังเกียจของเขาก็เกินพอแล้วที่จะตอบคําถาม

นี้

โรสปิดตาลงด้วยความยินยอม

ช่างมันปะไร! ถ้านี่คือชะตาที่เธอต้องพบ งั้นก็ปล่อยให้ มันเป็นไป

ในขณะที่โรสกำลังรอคอยความตายที่ไม่อาจเลี่ยง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

ริงโทนที่ดังขึ้นเป็นเพลงแมงมุมแดงลิลลี่ มันถูกร้องโดยแองเจลีน เซเวียร์ เสียงของเธอช่างงดงามและชวนฝัน

ทั้งโรสและเจย์ต่างหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาโดย ไม่รู้ตัวพร้อมกัน เจย์แสดงท่าทางเหยียดหยัน “ โทรศัพท์ฉันดัง ทำไมเธอถึงคิดว่าเป็นของเธอ?” 1

โรสตกตะลึง “ทำไมเจย์ถึงตั้งเพลง Red Spider Lily ของแองเจลีนเป็นเสียงริงโทนของเขากันล่ะ?”

ในชีวิตที่แล้วของเธอ ครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่เธอร้อง เพลง Red Spider Lily คือที่งานเลี้ยง จบการศึกษา ของมหาวิทยาลัยของเธอ และมันก็บันทึกไว้ในเว็บของ มหาวิทยาลัยที่เดียวเท่านั้น นี่เขาดาวน์โหลดมันมาจาก ที่นั่นงั้นเหรอ?” 1

เจย์หยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาแต่บนหน้าจอกลับมืด สนิท

เจย์อ้าปากค้าง เขามองไปที่โรสด้วยความไม่เชื่อ

“อะไรเนี่ย นี่แม้แต่ ริงโทน เธอก็ขโมยเหรอ?” เจย์แค่น เสียง ใบหน้าของเขาแผ่ความโกรธเกรี้ยวออกมา

โรสพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

ตลอดมา เพลง ๆ นี้มันเป็นของเธอ ถ้าใครสักคนจะ ขโมยมันไป มันก็คือเจย์นี่แหละ

โทรศัพท์ ยังคงดังอยู่ อย่าง นั้น เจย์ ตะคอก ด้วย ความ ใจร้อน “รับโทรศัพท์เดี๋ยวนี้!”

โรสหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทา และเห็นว่า “สุดที่รักตัวน้อย” พยายามจะโทรหาเธอ ในตอนนั่นเอง โรสกังวลสุดขีดจนเผลอทำโทรศัพท์หลุดจากมือจนมัน ตกลงไปบนพื้น

เธอตกใจมากและพยายาม ก้มเก็บโทรศัพท์ แต่ทว่าเจย์ ใช้มือข้างหนึ่งหยิบมันไปก่อนเธอเสียแล้ว

“สุดที่รักตัวน้อย?”

เมื่อเจย์อ่านชื่อของคนที่โทรเข้ามา เจย์พลันเหยียดยิ้ม ขึ้นอย่างเย้ยหยัน

โรสกระวนกระวายมากว่าร่างกายของเธอจะแข็งเหมือน สายธนูที่ถูกดึงจนตึง

เธอกลัวว่าเจย์จะรับโทรศัพท์ แล้วรู้ถึงการมีตัวตนของ ลูกชายอีกคนของเขา ร็อบบี้

แล้วก็เป็นอย่างที่คิด เจย์รับโทรศัพท์โดยไม่ลังเล 1

โรสตอบสนองอย่างรวดเร็ว เธอพุ่งเข้าใส่เจย์เหมือนลูก กระสุน ปืน ใหญ่ และชนเข้ากับเขา เธอฉกโทรศัพท์ มา แล้วตะโกนใส่ร็อบบี้ที่อยู่ปลายสายอย่างเร่งรีบ “ช่วย ด้วย!” จากนั้นเธอก็วางสายด้วยความเร็วสูงที่สุดเท่าที่ เธอจะทําได้

เจย์ผลักเธอออกไป ปัดและจัดเสื้อผ้าที่ยับ ก่อนจะนั่งจ๋อ มลงที่โซฟาด้วยการวางท่าอย่างผู้ดี

“ร้องขอความช่วยเหลือ?” น้ำเสียงของเขาสว่างใสแต่ เต็มไปด้วยการถากถาง “ฉันคาดหวังว่าจะพบกับสุดที่รัก ตัวน้อยคนนี้ ของเธอ นะ บางทีเขาอาจจะช่วยเธอ จากฉันด้วยหัวทั้งสามกับแขนหกข้างของเขา!

โรสกระพริบตา ด้วยความทุกข์ใจ เธอกำลังสงสัยว่าร็อ บบี้น้อยของเธอ จะกำลัง สติแตกหลังจากที่ได้ยิน เธอ ร้องขอความช่วยเหลือ 1

เขาจะเลือกโทรหา ารวจรึเปล่านะ?

ถ้าเขารู้ว่าแม่ของเขากำลังตกอยู่ในอันตราย เขาจะดูแล เซ็ตตี้ได้รึเปล่า?

ยังไงก็ตาม นั่นเป็นเรื่องของพวกเขาทั้งสองคน! 1

“โรส ฉันให้เวลา เธอ หนึ่ง วัน เพื่อให้คนรักของเธอมา ช่วย” เจย์โพล่งขึ้น “ถ้าพวกเธอหนีจากคนที่เก่งที่สุด ของฉันห้าคนได้ ฉันจะปล่อยพวกเธอไป ถ้าไม่งั้นล่ะก็ ดวงตาของเจย์ลุกโชนไปด้วยไฟแห่งการชำระแค้น 1

โรสตัวสั่นและเสียงของเธอก็สั่นเครือด้วยความกลัว “ (( ไม่งั้นอะไร?”

“ไม่งั้นเธอทั้งคู่จะได้ลงนรกด้วยกัน” เจย์คำรามอย่าง ป่าเถื่อน

เจย์หยิบมีดปอกผลไม้บนพื้นขึ้นมา พื้นผิวสะท้อน แสง ของมันฉาย ลำแสงเย็นๆ บนหน้า ของ โรส บนใบมีดมี คราบเลือดแห้งๆจากใบหน้าของเธอติดอยู่ เจย์เดิน เข้าไปหาโรสอย่างมุ่งมั่น พร้อมมีดในมือ

โรสปิดหน้าของเธอแล้วร้องออกมาอย่างสิ้นหวัง“เจย์ ถ้านายฆ่าฉัน ลูกของเราจะเกลียด นายตลอด ไ ป!”

มีดปอกผลไม้ที่เจน์ถือพลันตกลงบนพื้นเสียงดัง ทันใด นั้น เสียงของเจนสันก็ดังสะท้อนอยู่ในหัวของเขาซ้ำไป ช้ามา “ผมอยากมีแม่! ผมอยากมีแม่!”

เจนสัน ไม่ใช่เด็กที่ช่างพูดเลย ในหลายปีที่ผ่านมา แต่ สามในห้าครั้งที่เขาเปิดปากพูด ก็คือคำพูดที่เขากำลัง ได้ยิน ในหัวตอนนี้ ในบางครั้งเขาถึงกับละเมอพูดคำนี้ ออกมาในเวลาที่เขาหลับด้วย

เมื่อความทรงจำเข้าท่วมหัวของเจย์ เขาก็ปามีดออกไป ข้าง ๆ ด้วยความหงุดหงิด แต่ความโกรธที่ปะทุขึ้นในตัว เขาไม่ลดลงเลย

“เธอกล้าดียังไงเรียกตัวว่า เป็นแม่ของเขา?” เขาแค่น เสียง “เธอทำอะไรเพื่อเขาบ้างในเวลาห้าปีที่ผ่านมา?”

หยดน้ำใสๆเริ่มไหลออกมาจากดวงตาของโรส การกล่า วหาของเจย์ฉีกหัวใจเธอเป็นชิ้นๆ “ไม่มี แม่คนไหนใน โลกที่จะทอดทิ้งลูกของตัวเอง” เธอสะอื้น “ถ้ามันไม่ใช่ เพราะเหตุจำเป็น ฉันคงกลับมาหาเขาตั้ง นาน แล้ว !”

แต่นั่นไม่ได้ดับความโกรธของเขาเลย “เธอมันก็แค่ยัย โง่โลภมากและขี้ขลาด” เขาคำราม

เธออยากจะเถียงเขาเรื่องนี้แทบขาดใจ เธอต้องตัดสินใ จเลือกสิ่งที่น่าเศร้าอย่างการทอดทิ้งลูกคนแรก เพื่อให้ ทารกน้อยอีกสองคนมีอนาคตที่ดี มากไปกว่านั้น เธอรู้ดีว่าลูกคนโตของเธอจะถูกเลี้ยงดูเป็นอย่างดีหากเขาอยู่ใ นตระกูลอาเรส 1

ยังไงก็ตาม นั่นเป็นความขับข้องใจที่เธอไม่สามารถบอก ใครได้

“ใช่ ฉันมันเป็นยัยโง่” โรสโอดครวญ เธอต้องเก็บ ศักดิ์ศรี ของเธอและอดทนต่อความอัปยศเพื่อให้รักษา ชีวิตไว้