บทที่ 4

ครึ่งชั่วโมงให้หลัง

โรลส์รอยส์จอด ณ ทางเข้า ของ สุสาน ภูเขา สามง่าม

โจเซฟินอ่านตัวหนังสือขนาดใหญ่สามคำผ่านทาง หน้าต่างรถ สุสาน ภูเขา สามง่าม ใบหน้าสวยหยดย้อย ของเธอพลันซีดเผือก

เหตุผล ของการเดินทางกลับบ้านครั้งนี้ก็เพื่อมาเยี่ยม คุณย่า หรือว่าคุณย่า…

“คุณย่าอยู่ที่นี่?” โจเซฟินอึ้ง

“โรสต่างหาก” เจย์แก้ไขความเข้าใจผิดของเธอ

“โรส? เธอถูกฝังที่นี่เหรอ?”

โจเซฟินถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้น เธอก็ถาม ขึ้นมาอย่างประหลาดๆ “นี่ไม่ใช่เทศกาลเชงเม้งสัก หน่อย ทําไมเราถึงมาที่นี่กัน?” 1

ทันใดนั้น โจเซฟินพลันร้องออกมาเสียง หลงด้วยความ ตื่นเต้น “นายยังหลงเหลือความรู้สึกให้โรส ฉันว่าแล้ว! ฉันหมายถึง ไม่งั้นจะมีอะไรอธิบายเรื่องเจ้าเด็กอัจฉริยะ ตัวแสบอย่างเจนสันได้?”

เจย์ก้าวขายาวไปสู่ขั้นต่อไป ต้นสนไซเปรสขนาดใหญ่โ ตถูกปลูกไว้ตลอดสองข้างทางของขั้นบันไดด้วยคำพูดของโจเซฟิน ชายหนุ่มหยุดเดินลง เขาถอน หายใจ อย่าง ไม่ค่อยสบอารมณ์ “เจน สันเกิด จาก ผิด พลาด เขาไม่ได้เกิดมาจากความรัก!

โจเซฟินจุ๊ปากแล้วกล่าวอย่างมีเลศนัย “งั้นทำไมนายไม่ ผิดพลาดบ่อยๆซะล่ะ? ในเมื่อยีนของนายมันดีนัก มันจะ เสียของถ้าไม่ใช้มันให้เกิดประโยชน์สักหน่อย 1

“ไม่ใช่เด็กทุกคนที่จะโชคดีแบบเจนสันจากการไม่ได้รับ สืบทอดยีนด้อยมาจากแม่” เมื่อชื่อของเจนสันถูกกล่าว ขึ้น ร่องรอยของความอบอุ่นเกิดขึ้นบนใบหน้าอันหล่อ เหล่าของเจย์ผู้เย็นชา

ลูกชายของเขา เจนสัน ไม่เพียงแค่ได้รับรูปลักษณ์มา จากพ่อ แต่เขายังได้รับสืบทอดยีนด้านความสามารถมา ด้วย

ด้วยอายุเพียงแค่ห้าขวบ เด็กชายก็เป็นถึงแฮ็กเกอร์แนว หน้าของโลกไปแล้ว

แม้ว่า โจเซฟิ นจะชอบ หลานชายของเธอ แต่ เธอ ก็ไม่ เคยชินกับนิสัยอวดดีและหลงตัวเองของเจย์เลย

เพราะงั้น เธอเลยยิ่งกว่าชอบที่จะขัดจังหวะ เขากลาง คัน “ใช่ เขารับเอาลักษะดีทั้งหมดของนายมาก็จริง แต่ เขาก็รับเอาสิ่งที่ไม่ดีมาด้วย แม่บอกว่าเขาถือตัวและพูด น้อยยิ่งกว่านายตอนเด็กซะอีก มีช่วงหนึ่งที่เธอกังวลว่า เขาจะเป็นออทิสติกด้วยซ้ำ”

“เอาเป็นว่าเธอพูดน้อยกว่านี้เป็นไง?” เจย์แค่นเสียงเขาไม่เคยรู้สึกว่าลูกชายของเขาจะมีปัญหาอะไร

โจเซฟินถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย “นายไม่เคยเจอ เด็กมาก่อนรีไง? พวกเขาร้องไห้ และหัวเราะ แบบที เด็กๆควรจะเป็น”

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เจย์พลันนึกถึงเด็กหญิงตัวน้อยที่ ชนเขาที่ทางออกสนามบิน

“ฉันเจอ แล้ว คนนึง ถึงเด็กคนนั้นจะน่ารักก็เถอะ แต่ก็ ไม่มีอะไรต้องสนใจเกี่ยวกับเด็กคนนั้น และถ้านั่นคือสิ่ง ที่เด็กควรจะเป็นแบบที่เธอบอก ฉันได้แต่หวังว่าเจนสันจ ะไม่เป็นแบบนั้นอีกคน!”

ด้วยเหตุนี้ เจย์จึงละความสนใจมาให้กับการตามหาป้าย หลุมศพเป็นพิเศษแทน

หลังจากได้ยิน การประกาศ กร้าว ของเจย์ โจเซฟินจึง เลือกที่จะหยุดเถียงต่อ

“หมายเลข ป้าย หลุมศพของ โรส คืออะไร?” โจเซฟิน ถามแทน

“674” เจย์ตอบ 1

“674? ไปและตาย?” โจเซฟินอ้าปากค้าง “โรสนี่โชค ร้ายมากเลยสินะ หึม ทำไมป้ายหลุมศพเธอถึงเป็นเลข อัปมงคลแบบนั้นไปได้?” (TN: 674 ออกเสียงเหมือนค ำว่า ไปและตาย ในภาษาจีนกลาง)

โจเซฟิ นยังคงไม่เข้าใจ แต่ร่างสูงโปร่งของเจย์ ถึงกับหยุดนิ่ง มันเหมือน มีเมฆหมอกดำทะมึน กำลัง ปกคลุม ใบหน้าหล่อเหลาของเขา

อุณหภูมิรอบๆตัวของเขาดูเหมือนจะดิ่งลงต่ำเลยทีเดียว

‘674?’

‘ไปและตาย’

‘นั่นมันหมายความว่ายังไง

แค่เรื่องบังเอิญหรือมีจุดประสงค์อะไรบางอย่างกันแน่?

‘ถ้ามันไม่ใช่เหตุบังเอิญ นั่นหมายความนังตัวดีโรสนั่น แกล้งทําเป็นว่าตายไปแล้ว นี่เธอใช้แผนร้ายสุดคลาสสิ กนี่เพื่อทําให้ฉันไขว้เขวงั้นเหรอ?

เมื่อเจย์พบป้ายหลุมศพที่มีหมายเลข674 และอ่านชื่อ ของเจ้าของหลุม มันทำให้เขาถึงกับตัวแข็งทื่อ

ไม่ต้องสืบเลย เขาถูกหลอกเป็นไอ้โง่โดยโรส

ตัวอักษรอันประณีตที่ถูกสลักลงบนป้ายเขียนไว้ว่า “ แองเจลีน เซเวียร์หลับไหลที่นี่” 1

‘แองเจลีน มันเป็นเธอไปได้ยังไง?

โจเซฟินตะโกน ออกมาโดยไม่รู้ตัว เมื่อเธอมาถึงป้าย หลุมศพและอ่านชื่อที่สลักไว้

“โอ้ พระเจ้า! เจย์ นี่มันแองเจลีน!”เจย์จ้องไปที่ป้ายหลุมศพ เขาไม่สามารถทำความเข้าใจ ได้เลยว่าทำไมหลุมศพที่ควรจะเป็นของโรส ถึงกลาย เป็นของแองเจลีน

แองเจลีนเป็นหญิงสาวการศึกษาสูงที่มาจากตระกูลที่น่า นับถือ ในขณะที่โรสเป็นนังบ้าที่มาจากบ้านนอก

แล้วทำไมสองขั้วที่ต่างกันโดยสิ้นเชิงถึงมาใช้หลุมฝังศพ เดียวกัน?

“เจย์ ถ้าหลุม674คือ หลุมของแองเจลีน งั้นโรสถูกผัง อยู่ไหน?” โจเซฟินถามด้วยความประลหาดใจ

เจย์แค่นเสียงหัวเราะอย่างน่ากลัว “งั้น ก็แปลว่าเธอยัง ไม่ตายสิ หืม? ดี เธอจะได้ตายเร็วๆนี้

เขาจะตรวจสอบให้แน่ใจด้วยตัวเองเมื่อเธออยู่ในเงื้อม

มือของเขา

เจย์มองไปรอบๆ สุสานอยู่พักหนึ่ง สายตาของเขามอง ย้อนไปในอดีตและค่อนข้างไม่สบอารมณ์

หลังจากผ่าน ไปพักใหญ่ เขาพลันลุกขึ้น และออกจาก สุสาน

เมื่อเจย์กลับมาที่รถ เขาโทรหาผู้ช่วยของเขา

“หาทางนำตัวครอบครัวของคนไข้ฮาร์เปอร์ แล้วพาเธอ ไปโรงพยาบาลแกรนด์เอเซียเร็วที่สุด!

ปลายสาย ผู้ช่วย ของเขา เกรย์สัน ถึงกับพูดไม่ออกฮาร์เปอร์คือผู้เป็นแม่ของคนที่ควรจะตายไปแล้วอย่าง ท่านหญิงโรส

เขาจําได้แม่นตั้งแต่วันที่เขาได้รับรู้เรื่องแม่ของท่านหญิง โรส เขาได้ขอคำแนะนำจากท่านประธาน ตอนนั้น คำ พูดของท่านประธานคือ “ฉันจะจ่ายค่ารักษาให้เธอ แต่ หลังจากนั้น ฉันไม่อยากได้ยิน อะไรเกี่ยวกับเธออีก ”

ทําไมท่านประธานถึงเปลี่ยนใจเร็วนัก? 1

“เข้าใจแล้วครับท่าน” เกรย์สันตอบกลับ

ทันทีที่เจย์วางสายโทรศัพท์ ริมฝีปากของเขาก็เผลอยิ้ม ขึ้นอย่างชั่วร้าย

โจเซฟินหันหน้าหนีเมื่อเธอเห็นท่าทางร้ายกาจของเจย์ เธอรู้ว่า นั่นหมายความว่าอย่างไร — โรส กำลังจะเจอ ปัญหาใหญ่

โรสออกจากชุมชนเจิดจรัส

เวลาดึกคืนนั้น โรสได้รับโทรศัพท์ที่โทรมาจากโรง พยาบาลเรื่องแม่ของเธอ

ปลายสายได้บอกเธอว่า ด้วยอาการที่แย่ลงกระทันหัน ของแม่ของเธอ เธอจึงควรย้ายตัวแม่ของเธอไปที่โรง พยาบาล แกรนด์ เอเซีย ที่มีผู้เชี่ยวชาญ ด้านโรคไตโดย เฉพาะให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้โรงพยาบาลแกรนด์เอเชีย บริษัทของเจย์

สมองของโรสพลันขาวโพลน

เธอ สาบาน ว่าจะไม่เข้าไป แตะอาณาเขต ของเจย์ อีก อนิจจา คุณไม่มีทางรู้ว่าชีวิตจะโยนอะไรมาใส่คุณ!

โรสพยายามคิดในแง่ดี และพยายามรวบรวมความกล้า

ทั้งหมด เพื่อที่จะตัดสินใจไปโรงพยาบาล แกรนด์เอเซีย

วันต่อมา

ด้วยความระแวงเต็มพิกัด โรสโยนลุคหญิงชั้นสูงทิ้ง แล้ว แต่งตัวเหมือนพวกพังค์แทน

เธอทำผมทรงเดรดล็อกส์ และแต่งหน้าแนวโฉบเฉี่ยว — กรีดตาสีดำ แถมด้วยทาปากสีแดงจัด เหนือ สิ่งอื่นใด เธอ ใส่ แว่น กันแดด กรอบ กลม ที่ดูตลกพิลึก ก่อนที่จะ เรียก แท็กซี่ แล้ว มุ่งหน้าไปโรงพยาบาล แกรนด์ เอเซีย 1

เมื่อโรสส่งข้อมูลของแม่เธอให้แพทย์ที่ทำงานทะเบียน หมอคนนั้นหลบสายตาของโรสแล้วค่อยๆเลื่อนเมาส์…

การแจ้งเตือนพลันเด้งขึ้นที่หน้าจอมือถือของเจย์ เขารีบ คว้ามันขึ้นมาดูอย่างกระตือรือร้น

หลังจากอ่านข้อความ บนหน้าจอมือถือ ริมฝีปาก น่า ดึงดูดและหลงไหลก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอันร้ายกาจ 1

“โรส เธอหนีฉันได้ แต่ไม่มีทางซ่อนตัวจากฉันได้ หรอก!”